ยังไม่ได้ตั้งค่ะ

บทนำ

       ณ  หมู่บ้านแห่งหนึ่ง  มีชื่อว่า  “แครงการี”   เมือง  “จากาโต”  อยู่ทางทิศตะวันออกของประเทศไทย  (แถบนั้นภาคอีสานไม่ใช่หรอ)

      “พี่ชาย…ซื้ออะไรดีน้องสาวเป็นแม่ค้า”

      “พี่เอาผัดกระเพาหมูกรอบละกัน”

      “ได้เลยค่ะ   รอสักครู่นะคะ”

       ตึก!ตึก!

      “เนกไท…เลิกเล่นได้แล้วจ้ะ  เราต้องไปแล้วนะจ๊ะ ”

      “ไปไหนหรอครับแม่”

       “พ่อของลูกได้งานใหม่ที่เมืองจานากัวน่ะจ้ะเราต้องย้ายไปอยู่ที่นั่น”

       “จริงหรือครับพ่อ”

       “ใช่จ้ะลูกเราจะไปอยู่ที่นั่นกัน”

       “แต่เราพึ่งมาอยู่ที่นี่แค่สามวันเองนะครับ’’

        “เจ้าของบ้านเค้ายินดีคืนเงินให้เราน่ะ  หนูน้อยเสียใจด้วยนะที่ป้าต้องพาพี่ชายของหนูไปอยู่ที่อื่นแต่เรามีความจำเป็น   ฝากลาแม่ของหนูด้วยนะจ๊ะ”

         “เดี๋ยวครับ  เดี๋ยวผมมา” เด็กชายวัยหกขวบวิ่งหายเข้าไปในบ้านสักพักเขากลับออกมาพร้อมตุ๊กตาไล่ฝน  ข้างหลังมีปากกาเขียนตัวอักษรย่อว่า  N.T.

          “พี่ให้น้อง” เขาบอกและยื่นตุ๊กตาไล่ฝนให้เด็กหญิงที่อายุเท่ากันแต่ตัวเขาใหญ่กว่าเธอมาก

           “นี่รูปเค้า…เก็บไว้นะ”เธอยื่นมือไปรับตุ๊กตาไล่ฝนและให้รูปใบหนึ่งแก่เขาเป็นรูปที่เธอถ่ายขณะนั่งกินไอศกรีมรสวานิลลากับครอบครัว 

         “แล้วพี่จะมาเยี่ยมนะ”

          “อย่าลืมเค้านะ”

1

           “ลิเบีย    เธอเยี่ยมมากเลยนะสอบครั้งนี้เธอได้คะแนนเต็มอีกแล้ว -_-”  มินิกาเพื่อนสนิทของฉันพูดขณะที่กำลังเดินมาที่โรงอาหาร  ก็มันแน่อยู่แล้วอ่านหนังสือทุกเวลาขณะอยู่บ้านอย่างฉันไม่สอบได้คะแนนเต็มก็บ้าแล้ว  ทั้งเวลากิน  ก่อนนอน  แปรงฟัน  นั่งขี้ฉันอ่านหนังสือตลอดเลย

           “ไม่หรอกเธอก็ได้ดีเหมือนกันห่างจากฉันแค่สองคะแนนเอง T^T”  

            มินิกาเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่วันที่ฉันก้าวเข้ามาเป็นนักเรียน   ม.ปลายในโรงเรียนเดวิสแห่งนี้วันแรก    คนที่จะเข้าเรียนที่นี่ได้จะต้องสอบเข้า   ซึ่งโรงเรียนเดวิสแห่งนี้รับนักเรียนแค่ 2,000 คน   เท่านั้น  และฉันก็เป็นหนึ่งใน   500คน  เพราะคนที่สอบได้ลำดับที่ 1-500  จะไม่ต้องเสียค่าเทอมที่แพงแสนแพง   แต่ก็มีคนที่พ่อแม่ร่ำรวยบางคนใช้อำนาจและเงินทองเพื่อให้ลูกของตนเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้

           “ก็ได้เธอติวให้หรอก   นี่วันหลังอ่ะก่อนสอบเธอติวให้ฉันอีกนะ >_<”   

          มินิกาเป็นผู้หญิงร่างอวบหุ่นเซ็กซี่    ผิวขาว   ผมสีทอง   เธอเป็นลูกครึ่งไทยปนอเมริกา   พ่อแม่ร่ำรวยซึ่งต่างกับฉันอย่างสิ้นเชิง    ส่วนฉันน่ะหรอพ่อแม่ไม่ร่ำรวยแต่ก็ทำมาหากินมีเงินส่งให้ฉันเรียนสูง   แต่ฉันก็อยากมีเสื้อผ้าสวยๆใส่อย่างคนอื่นเค้าบ้าง   รูปร่างหน้าตาถึงจะธรรมดาแต่ก็ไม่ขี้เหร่จนเกินไป  หุ่นผอมแห้งอันนี้แหละที่ต่างจากยัยมินิกา   และผมสีดำที่ไม่ต้องย้อมให้เปลืองน้ำยา   ผิวของฉันถึงจะไม่ขาวเท่ายัยมินิกาแต่ก็ไม่ดำเหมือนผมบนหัว

            “แล้วทำไมเธอไม่ให้ฉันติวให้หลังเลิกเรียนเย็นวันนี้ซะเลยล่ะ O_o”

            “ ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเสียเวลาดูซีรีย์เกาหลีหมด !!    ฉันต้องกลับไปดูซีรีย์เกาหลีทุกเย็นหลังเลิกเรียน ”    

 OOo   ยัยเพื่อนบ้าเป็นนักเรียนนะยะ

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกรี๊ด

             “เสียงอะไรดังมาจากในโรงอาหารน่ะรีบไปดูกันเถอะ”  ว่าแล้วยัยมินิกาก็ลากแขนฉันตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ   เบาๆหน่อยก็ได้ฉันไม่ใช่ควายนะยะ   

             “กรี๊ดๆๆๆกรี๊ด”  เสียงนักเรียนผู้หญิง  กระเทย  เกย์  ในโรงอาหารแผดเสียงแสบแก้วหูสุดๆ  โอ๊ยๆนี่ดาราเกาหลีมาที่โรงเรียนนี้รึไงยะร้องยังกะควายถูกเชือด

            “ว้าย!  พี่ไทล์หล่อสุดๆอย่างกะเทพบุตรมาเกิดเลย”  เสียงใครคนหนึ่งพูดข้างๆหูฉัน

            “เท่ห์มากๆๆกรี๊ด…” มินิกาจูงแขนฉันพาเบียดเข้าไปข้างในฝูงคนที่มองดู  แต่จะเบียดจะแทรกเท่าไหร่  ฉันกับยัยมินิกาก็ยังเข้าไปไม่ได้อยู่ดีฉันยังยืนอยู่หลังสุดอยู่เลย   สักพักมีผู้ชายตัวสูงๆผมสีทองหน้าหล่อใสผิวขาวมีนัยตาสีฟ้า  อุ้มผู้หญิงซึ่งน่าจะอยู่ ม.4  ฝ่าฝูงคนออกมาทางที่ฉันยืนอยู่    ตอนนี้ฉันยืนห่างเขาแค่ 1 เมตร  เท่านั้นเองทำให้ฉันเห็นหน้าเขาชัดขึ้น  นายคนนี้ชื่อไทล์  เป็นนักเรียน ม.6 ห้อง  B  เป็นคนดังที่สุดในโรงเรียนเพราะเป็นนักร้องนำวงไอซ์คูล  ซึ่งเป็นนักร้องประจำโรงเรียน   ฉันรู้ประวัติเขาแค่นี้   เพราะยัยมิกินาเล่าให้ฟังซึ่งฉันก็ฟังไปงั้นๆแหละ  ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากตำราเรียน   แต่ที่ฉันเห็นนายนี่แต่งตัวก็ไม่ถูกระเบียบเอาเสื้อออกนอกกางเกง  ทรงผมก็ผิดกฏไม่เห็นจะน่าปลื้มตรงไหนเลย  

           โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเอกชนนักเรียน ม.ปลายผู้ชายจะใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวไว้ข้างใน  และใส่เสื้อกั๊กสีน้ำตาลไว้ข้างนอก  กางเกงก็จะใส่กางเกงขายาวสีดำ    ผู้หญิงจะใส่เสื้อเสื้อเชิ้ตแขนยาวเหมือนผู้ชายแต่จะมีกระดุมสามเม็ด   และใส่เสื้อกั๊กสีน้ำตาลเหมือนผู้ชาย  กระโปรงจะเป็นแบบผ้าลายสก็อตสีเขียวคาดน้ำเงินแต่ฉันว่ามันเหมือนผ้าขาวม้ามากกว่า  

         “โธ่! แค่นี้เองไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหนเลย   หลอกแต๊ะอั๋งเด็กรึป่าวก็ไม่รู้” ฉันพูดและมองไปที่ภาพข้างหน้า   ผู้ชายคนนั้นหยุดกึกและหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเย็นชา    

OOo!!!

เอ๊ะมองทำไมรึว่าเขาจะได้ยินเสียงที่ฉันพูด  แต่คงจะไม่ได้ยินหรอกเสียงกรี๊ดดังออกซะขนาดนั้น  แต่ถึงได้ยินฉันก็ไม่แคร์หรอก

            เมื่อผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้วคนอื่นๆในโรงอาหารก็วิ่งตามไปจนหมดเหลืออยู่แต่ผู้ชายและแม่ค้าในโรงอาหาร  ถ้าจะดูว่าผู้ชายคนไหนเป็นกระเทยหรือไม่เป็น   ก็ดูกันตรงนี้แหละ

            “ไปเถอะมินิกาไปซื้อข้าวกัน”  ฉันพูดและมองที่มือของฉัน   ยัยมินิกาไม่ได้จับมือฉันไว้แล้ว   ฉันมองหารอบๆก็ไม่เจอ   โธ่!  ยัยมินิกาเพื่อนของฉันก็เป็นไปกับเค้าด้วย  ชินั่งกินข้าวคนเดียวก็ได้  แงๆๆ  โธ่เอ้ย!  ยัยเพื่อนบ้าทิ้งกันได้ฮึ่ย  ฉันจึงเดินไปที่ร้านข้าวคนเดียว

            “ขอแกงเขียวหวาน  กับไข่ดาวค่ะ”   ฉันสั่งแม่ค้าขายข้าวที่ตัวอ้วนเหมือนตุ่มใส่น้ำใบใหญ่   ไม่รู้ว่าอ้วนแต่เด็กรึว่าอ้วนตอนมาเป็นแม่ค้าขายข้าวกันแน่    แถมยังทาหน้าขาว   เขียนคิ้วดำปี๋   ทาปากแดงอีกตั้งหากไม่รู้ว่าเจ๊แกจะไปเล่นงิ้วหลังจากขายข้าวเสร็จด้วยรึป่าว

            “ลิเบีย  นั่งด้วยคนสิ  มินิกาไปไหนหรอ? ” โจเพื่อนห้องเดียวกับฉันถามหลังจากถือจานข้าวมานั่งลงตรงหน้าฉัน   แต่เมื่อกี้ตรูยังไม่ได้อนุญาติให้แกนั่งเลยนะ

            “ไปตามเสียงกรี๊ดนั่นแหละ >o<” ฉันตอบไปอย่างเซ็งๆ  โจเป็นผู้ชายตัวสูงกว่าฉันประมาณฝ่ามือนึง   ผมสีน้ำตาลเข้มนัยตาสีน้ำตาลอ่อน   ผิวคล้ำนิดหน่อย   ถึงนายนี่จะหล่อน้อยกว่านายไทน์มากๆ แต่นายโจแต่งตัวถูกกฏของโรงเรียนทุกประการ

             “แล้วเธอไม่ไปด้วยหรอ”

             “ไม่หรอก   ฉันไม่ชอบพวกทำตัวแหกกฎของโรงเรียน TOT ”  

             “แหกกฎยังไงหรอลิเบีย ?”

             “ก็ดูนายนั่นแต่งตัวสิ   ทำผมยังกะดาราเกาหลี  ไม่เห็นจะเท่ห์ตรงไหนเลย TOT”   ฉันพูดและเบ้ปาก   และทำไมฉันถึงต้องไม่ชอบขี้หน้านายนั่นด้วยนะ

             “ ฮ่า  ฮ่า ฮ่า  ดูเธอไม่ชอบหน้าไทน์นั่นมากๆเลยนะ T_T”   พูดยังกับอ่านความคิดฉันออกยังงั้นแหละ

            “ว่าแต่นายเถอะวันนี้ทำไมถึงมานั่งกินข้าวกับฉันได้ล่ะ?  ไม่กลัวน้องเนเจอร์หึงเอาหรอTOT” 

           “ = O = ”

          “ฉันจะมาขอยืมแลกเชอร์วิชาของอาจารย์แรมป์  หน่อยน่ะเมื่อเช้าฉันจดไม่ทัน” กว่าจะตอบได้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยนะยะ

          “นายจดไม่ทันรึว่านายหลับในชั่วโมงกันแน่โจ  ฉันเห็นนะ” ฉันพูดก่อนจะหยิบสมุดบันทึกที่ฉันจดแลกเชอร์ไว้เนื้อหาแน่นเอียดในกระเป๋าส่งให้โจ   

            “ =_= ”

          ฉันนึกถึงโจที่ชอบนั่งหลับน้ำลายยืดในชั่วโมงเป็นประจำไม่รู้ว่านายนี่มีแฟนได้ยังไง   นึกถึงตอนนายโจนั่งหลับแล้วจะอ้วกกินข้าวไม่ลงซะแล้ว   แต่เสียตังซื้อมาแล้วฉันก็ต้องกินให้หมดสิ  

ตึ๊ง… ตึ่ง

           “ขณะนี้เวลา13:00น.  ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าเรียนในเวลานี้ด้วยค่ะ  ขอบคุณค่ะ”  

ตึ๊ง…ตึ่ง

           “เข้าเรียนแล้วหรอเนี่ยมัวแต่อ่านหนังสือเพลินเลย   แล้วยัยเพื่อนตัวแสบของฉันไปอยู่ไหนเนี่ยโทรศัพท์ก็แบตหมดวันนี้มันวันอะไรฟะเนี่ย”ฉันบ่นขณะเดินออกมาจากห้องสมุด   เลี้ยวขึ้นบันไดไปชั้นสอง   

พลั้ก

       “โอ๊ย  เดินยังไงเนี่ยไม่ดู…”  ฉันร้องเสียงหลง  ก็ใครไม่รู้เอาหัวไล่มาชนกับหน้าของฉันทำให้ฉันล้มตูดจ้ำพื้นเลย ( มันจะเวอร์ไปไหมเนี่ยชนนิดเดียวเอง)   เอ๊ะตัวสูงจัง  ฉันยังพูดไม่จบคนคนนั้นก็บอกขอโทษฉันซะก่อน 

       “ขอโทษครับ”  พอฉันเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่าคนคนนั้นคือนายไทล์นั่นเอง

       “เดี๋ยวผมช่วย”  พูดจบเขาก็เอื้อมมือมาจับแขนฉันเพื่อจะพยุงแขนฉันขึ้น 

       “ฉันลุกเองได้”  แต่ฉันไม่ชอบยุ่งกับผู้ชาย  ฉันจึงสะบัดแขนเขาออก  และใช้มือขวายันตัวลุกขึ้นยืน

        “ทำเป็นหยิ่งไทน์อุตส่าจะช่วย   ไปเข้าเรียนเถอะไทน์” 

        “ไม่เป็นไรหรอกแองจี้  ช่างเขาเถอะ”  (แองจี้เพื่อนสาวของไทน์แต่ทำตัวหึงไทน์เป็นพิเศษ) แล้วทั้งสองคนก็เดินนำหน้าฉันไป   ฉันเห็นนายไทน์หันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาเป็นครั้งที่สองแล้ว

         “ลิเบียทำไมชั่วโมงนี้เธอเข้าเรียนช้าจังไปไหนมาหรอ  ดีนะที่อาจารย์ยังไม่มา” มิกินากระซิบถามฉันหลังจากที่ฉันหย่อนก้นนั่ง  ยังจะมาพูดอีกยัยเพื่อนทรยศ   เดี๋ยวเถอะจะหลอกให้เลี้ยงไอศกรีมแน่

        “ไม่ต้องมาพูดเลยมิกินาเธอทิ้งฉันตอนอยู่ที่โรงอาหารTOT”

        “ ฉันขอโทษน๊า  คือๆช่วงนั้นมันชุลมุนฉันมองไม่เห็นเธอ >_<”

        “ไม่รู้แหละยังไงเย็นนี้เธอก็ต้องเลี้ยงไอศกรีมรสวานิลลาฉันหลังเลิกเรียน”

          “ได้สิ  เธอหายงอนฉันน๊า”

          “โอเค”  ฉันยิ้มให้มิกินาแต่ในใจนึกถึงไอศกรีมรสวานิลลาสุดโปรด   แล้วฉันก็ต้องหยุดความคิดไว้แค่นั้น   เมื่ออาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในห้อง  

           “ขอบใจมากนะมิกินาสำหรับไอศกรีมรสวานิลลาสุดโปรด >o<” ฉันพูดกับมิกินาขณะเดินออกมาจากร้านไอศกรีม

            “ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่เธอไม่อยากรู้เรื่องไทน์แน่นะเมื่อตอนกลางวันน่ะ”

            “ไม่ย่ะ  ยิ่งเธอพูดถึงหน้านายนั่นฉันก็ยิ่งไม่ชอบหน้านายนั่นมากขึ้นแล้วนะมิกินา TOT”

             “เธอไม่เคยได้ยินหรอลิเบีย   เขาบอกว่าเกลียดสิ่งไหนจะได้สิ่งนั้นนะ T^T”

             “ฉันไม่ได้บอกว่าเกลียดซะหน่อย  ฉันแค่บอกว่าไม่ชอบ”

              “เหรอ…  จ๊ะ” ทำเป็นลากเสียงยาวฉันไม่มีทางชอบนายนั่นหรอก

              “ไม่ต้องพูดมากเลย  ถึงซอยเข้าบ้านเธอแล้ว   บ๊ายบาย” ฉันโบกมือลาเพื่อนจากโรงเรียนมาบ้านฉันกับบ้านมิกินาเป็นเส้นทางเดียวกันแต่จะมาแยกกันตรงซอย   ซอยบ้านมิกินาถึงก่อนส่วนของฉันเดินไปอีกหน่อย

              “บ๊ายบายจ้ะ  พรุ่งนี้เจอกัน”

               กลับบ้านไปฉันจะกินอะไรดีนะ  แล้วฉันจะอ่านหนังสืออะไรก่อนดี  ฉันคิดในใจ

แกรบ  ( เสียงกริ่งไม้ ) 
        ฉันหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงเหมือนมีใครเหยียบกริ่งไม้  ใครสักคนที่เดินตามฉันมา  แต่พอฉันหลังไปมองก็ไม่มีใคร  รึว่าฉันจะคิดมากไปเอง   แต่เพื่อความไม่ประมาทใส่ตีนหมาวิ่งก่อนดีกว่า   จากนั้นฉันก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตอนาคตฉันยังอีกไกลนี่นา   ฉันไม่อยากโดนลากไปข่มขืนนินา

        พอฉันมาถึงหน้าบ้านมีใครคนนึงยืนอยู่หน้าบ้านของฉัน  เขาคือโจเพื่อนของฉันนั่นเอง

    &ldqu