คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Writer&Lover- Intro
Kim kibum story’s…
แสงไฟที่มาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ และเสียงเคาะแป้นพิมเกาะๆแกะๆจากเจ้าของเครื่อง ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องปกติที่จะต้องเกิดขึ้นทุกๆวัน ชายหนุ่มร่างสูงสวมแว่นหนาเตอะ กำลังตั้งหน้าตั้งตาประพันธ์เรื่องราวจากจินตนาการบรรเจิดของตัวเองอย่างขะมักเขม้น......
“อะ...อื้ม...”
ร่างบางที่ถูกพัธนาการด้วยโซ่สีเงิน ครางกระเส่าออกมาเสียงหวานด้วยความต้องการ เหมือนจะเป็นการเชื้อเชิญให้คนตรงหน้าเลิกให้สนใจกับแส่หนังในมือ แล้วมาสนุกด้วยกันซักที
“ถ้าอยากให้ผมเข้าไปช่วย ก็ร้องดังๆกว่านี้ซิครับ..” สายตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม มองเล้าโลมหนุ่มหน้าหวานที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง
ร่างบางที่ตอนนี้ความต้องการกำลังพลุ่กพล่านอยู่เต็มร่าง ค่อยเอื้อมมืออีกข้างที่ยังเป็นอิสระไปที่ช่วงล่างของตัวเอง นิ้วเรียวยาวนิ้วแรกถูกพาเข้าไปสำรวจช่องทางคับแคบ ก่อนจะตามด้วยนิ้วที่สอง...และสาม
“อื้ม...อ๊ะ....อ๊า.....”
นิ้วที่กำลังถูกบีบรัดอย่างแรง ค่อยๆเคลื่อนไหว ร่างบางชักนิ้วทั้งหมดออก ก่อนจะดันเข้าไปใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำๆ และผลที่ตามมาก็คือ...เสียงครางอย่างสุขสมและปฎิกิริยาของชายหนุ่มอีกคนที่เปลี่ยนไป
ร่างสูงที่เมื่อกี้ยังยืนยั่วยุอยู่ที่ปลายเตียง กลายเป็นว่าตอนนี้เกิดทนไม่ไหวซะเอง ขายาวรีบพาเจ้าตัวให้ขึ้นไปอยู่บนเตียง และจับข้อมือเรียวของอีกฝ่ายให้หยุดการกระทำนั้น....และพร้อมที่จะมีความสุขร่วมกันซะที....
คิบอมพักมือออกจากแป้นพิม แล้วยกเอามือทั้งสองข้างมาอังลมอุ่นๆจากปากตัวเองแทน ตอนนี้อากาศนอกนอกหนาวมาก... หนาวซะจนมือแข็งไปหมด
...เด็กผู้ชายที่ชื่อ “คิบอม” ดูเผินๆก็ดูไม่ต่างจากเด็กม.ปลายธรรมดาทั่วไป จะมีนิสัยแปลกหน่อยก็ตรงที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม แต่จะให้พูดจริงๆแล้วผู้ชายคนนี้มีอะไรหลายอย่างทีเดียว ที่.... “เป็นความลับ”......
คิบอมอยู่กับพี่ชายที่ชื่อ “คังอิน” ที่อเมริกาจนกระทั่งจบม.ต้น และในที่สุดเค้าก็ตัดสินใจที่จะออกมาใช้ชีวิตอย่างอิสระด้วยตัวเองที่เกาหลี อยู่เอง ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง
และแน่นอนว่า...นิยายจิตนานการโลดโผนเล่านั้น ก็คืองานของคิบอม
เค้าทำงานเป็นนักเขียนนิยายติดเรทให้กับนิตยสาร “purple magazine” นิตยาสารรายเดือนสำหรับผู้ชาย ที่หลงไหลในเรือนร่างของผู้ชายด้วยกัน
ก็มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นหรอกที่รู้ว่าเจ้าของนามปากกา “snow prince” ที่ดูเหมือนว่าโฉกโฉนประสบการณ์ จะเป็นแค่เด็กม.ปลาย…
“ที่นี่มันไม่เหมาะจะเป็นบ้านจริงๆด้วยสินะ...” ร่างสูงพูดเบาๆกับตัวเอง แล้วมองไปรอบๆห้อง
...บ้านที่คิบอมพูดถึง คือห้องพักขนาดไม่กี่เสื่อที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของแมนชั้นเล็กๆ
ห้องที่อยู่สูงที่สุดในตึก...
ห้องที่เล็กที่สุดในตึก....
ห้องที่ราคาถูกที่สุดในตึก...
และห้องที่ไม่น่าอยู่ที่สุดในตึก...- -
---------------------------------------------------------------------------------
Lee Donghae story’s
ในห้องเช่าขนาดเล็ก แต่กลับน่าอยู่ด้วยความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย ชายหนุ่มเจ้าของห้อง ที่หน้าหวานราวกลับเด็กผู้หญิง ก็กำลังขะมักเขม้นอยู่กับงานของตัวเองเช่นเดียวกัน
มือเรียวเล็กสมกับรูปร่างที่บอบบาง กำลังวาดลายเส้นการ์ตูนที่เจ้าตัวแสนจะภูมิใจลงในกระดาษ
ก็คงจะดูน่ารักดี เด็กหนุ่มท่าทางน่ารัก กำลังตั้งใจวาดการ์ตูนอย่างสุดความสามารถ...
แต่มันติดอยู่แค่......
มันเป็นการ์ตูนYAOI สุดร้อนแรง ที่กว่า70%ของเนื้อเรื่อง เป็นฉากร่วมรักของผู้ชาย2คน!
ดงแฮเม้มปากเกร็งด้วยความตั้งใจ ค่อยๆวาดลายเส้นตามจินตนาการ จนกระทั่ง......
ปึก!
“เฮ้ยยยยย~~” ร่างบางร้องเสียงหลง ปากกาลงหมึกหลุดมือตกลงไปอยู่บนพื้น
แรงกระแทกจากพนังที่สะเทือนมาถึงโต๊ะวาดรูปของดงแฮ ทำให้เส้นที่กำลังพยายามจะวาดเป็นเส้นตรง กลายเป็นเส้นโค้งยาวไปอีกหน้ากระดาษ
“บ้าเอ้ย~! เป็นอย่างงี้ทุกวันสิน่า” สบถอย่างหัวเสีย อดที่จะบ่นกับการกระทำน่ารำคาญของบุคคลข้างห้องไม่ได้
ห้องข้างๆของดงแฮ เป็นห้องของชายหนุ่มสองคน“ที่เป็นแฟนกัน” แต่รักกันรึเปล่าอันนี้ก็ตอบไม่ได้ เพราะตกเย็นทีไรมีอันต้องทะเลาะกัน แล้วก็ส่งเสียงโวยวายให้ห้องข้างเคียงปวดหัวทุกที แถมวันดีคืนดีก็ลงไม้ลงมือจนสะเทือนกันไปทั่ว
“วันนี้.. วันนี้ไอดงแฮจะไม่ยอมอีกแล้วโว้ย!” ร่างบางพูดเสียงดัง แล้วเดินออกจากห้องของตัวเอง ก่อนจะไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องต้นเหตุของความรำคาญ
ก๊อกๆๆ
ดงแฮเคาะประตูแรงๆ2-3ที ในใจก็นึกคำโวยวายซะให้หายแค้น
เดี๋ยวววว!! ออกมาก่อนเหอะ พ่อจะด่าให้อายไปเลย!
ประตูถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของห้องร่างบึกดรีกรีนักมวยเก่าจะปรากฎร่าง แล้วตะโกนถามเสียงดังลั่น
“มีอะไร!!??”
“อะ...เออ...” ด่าสิดงแฮ ด่าไปเล้ย! ก็มันไม่ใช่เหรอที่ทำให้งานนายไม่เสร็จสักที ด่ามันโลด!!
“ถามว่ามีอะไร!!!!??”
“ผะ...ผมจะบอกว่า”
“ว่าอะไร!!??”
“ผะ...ผมจะบอกว่า หน้าหนาวแล้ว เวลานอนอย่าลืมห่มผ้านะครับ!” พูดได้แค่นี้ ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องตัวเองแล้วปิดล็อกแน่น
“เฮ้อ~”
และทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยดีแล้ว ก็ตะโกนออกมาดังลั่นเหมือนเด็กๆ
“ไอไร้มารยาท! คิดว่ากรูกลัวเมิงรึไง!??”
ทั้งๆที่พูดคนเดียว แต่กลับมีเสียงดังน่ากลัวตอบกลับมา
“อะไรนะ!! ไอห้องข้างๆน่ะ ด่ากรูเหรอ???”
“ปะ..ป่าวครับเพ่! ผะ...ผมด่าเพื่อนครับ” ร่างบางตอบไปส่งๆ ทั้งที่ตัวเองก็อยู่คนเดียวแท้ๆ
“เฮ้อ~” ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เมื่อไม่ได้มีเสียงตอบกลับมารอบสอง
ดงแฮนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเก่า มองผลงานของตัวเองที่ตอนนี้มีรอยเปื้อนยาวไม่น่ามองเอาซะเลย
“แล้วจะทันส่งไหมเนี้ย?” บ่นเบาๆ แล้วลงมือแก้ภาพวาดใหม่เพื่อให้ทันส่งสำนักพิมพ์ในอาทิตย์หน้า
......ดงแฮก็เป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาๆ อาจจะดูธรรมดามากกว่าคิบอมด้วยซ้ำ เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ก็ช่างพูดช่างคุย สดใสร่าเริงเหมือนกับที่คนวัยนี้ควรจะเป็น...
แต่ถ้าจะพูดถึงเรื่องราวจริงๆแล้ว ดงแฮเองก็ไม่ได้มี “ความลับ” ที่น้อยไปกว่าคิบอมเลย....
พ่อแม่ของดงแฮเสียไปพร้อมๆกันในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เค้าต้องกลายเป็นบุคคลไร้ญาติ แล้วก็ต้องทำงานทุกอย่างเพื่อเลี้ยงตัวเอง ส่งเสียตัวเองเรียน ทั้งแต่เสริฟอาหารไปจนถึงล้างจานหลังร้าน
และดงแฮก็เป็นอีกหนึ่งในนักเขียนฝีมือเยี่ยมของ“purple magazine” หน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายก็คือการวาดการ์ตูน“อย่างว่า” ไปส่งให้กับสำนักพิมพ์ให้ทันตามกำหนด ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องเกินความสามารถของคนที่วาดการ์ตูนได้สวยเยี่ยงมืออาชีพอย่างดงแฮอยู่แล้ว
จะว่าไปแล้ว คิบอมและดงแฮ จะว่าต่างกันมันก็ไม่เชิง จะว่าเหมือนกันก็คงไม่ซะทีเดียว
คิบอม...นิ่งเฉย เย็นชา
ดงแฮ... พูดเก่ง ยิ้มง่าย
...แต่ก็มีอาชีพที่เป็นความลับบอกใครไม่ได้เหมือนๆกัน
คิบอม...หาเลี้ยงตัวเอง เพราะต้องการอิสระ ไม่อยากใช้ชีวิตสบายๆไปวันๆ
ดงแฮ...หาเลี้ยงตัวเอง เพราะความอยู่รอด
....แต่ก็กำลังมีความคิดอย่างหนึ่งเหมือนๆกัน.....ก็คือ......
หาบ้านใหม่
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล่อยอินโทรมาก่อน^^ ดีไม่ดียังไงบอกได้คร้า
ความคิดเห็น