Fiction My Gang

ลำดับตอนที่ #9 : หนี

     "หวังว่าจะเข้าใจในส่วนนี้ พูดออกมาได่หน้าตาเฉย ไม่ลองมาเป็นคนที่ถูกหลอกก็ไม่มีวันเข้าใจหรอกน่า" เสียงบ่นหงุดหงิดใจของร่างบางที่อยู่หน้าเกมหยอดเหรียญดังขึ้นเป็นระยะ ซึ่งดูเหมือนอารมณ์ในตอนนี้จะไปเพิ่มพลังในการเล่นเกมต่อสู้จนคนที่เป็นเซียนเกมนี้ยังตาค้าง ไม่เชื่อในสายตาว่าตนแพ้ได้ยังไง
     "อย่าคิดมากเลยน่าแม่ บอสเขาก็มีเหตุผลของเขา" เอมิเอ่ยปลอบ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดต่อ คนข้างตัวก็หยอดเหรียญเริ่มเกมใหม่เสียแล้ว
     "ก็รู้ว่ามีเหตุผล แต่มันโมโหนี่ กลายเป็นไอ้โง่ที่ถูกหลอกใช้ เจ็บใจโว้ยย" นามิว่าก่อนจะทุขปุ่มบังคับเกมดังปังจนคนที่เล่นด้วยสะดุ้งอย่างขวัญเสีย
     "แม่โหดร้ายอ่า ไม่เล่นด้วยล้ว" เอมิบอกก่อนจะดันพีโกะมาเล่นแทน แล้วตนก็เดินไปหาจาวิกะเพื่อเล่นเกมยิงปืนต่อ
     "ให้ตายสิ อะไรของแกเนี่ยเอมิ" พีโกะตะโกนไล่หลังมา เจนนี่กับจีอุนที่กลับมาจากการซื้อน้ำปั่นมองอย่างสงสัย แต่ก็พอจะเดาสถาณการณ์ได้ จึงเลี่ยงไปหาอย่างอื่นเล่นแทน
     พีโกะมองจอที่ขึ้นว่า 'GAME OVER' อย่างปลงตก แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มสนทนาใดๆ คนข้างๆตัวก็ลุกขึ้น "ขอฉันอยู่คนเดียวซักพักนะ" นามิบอกก่อนจะเดินออกจากเกมเซ็นเตอร์ไป พีโกะมองอย่างเป็นห่วง แต่มันเป็นเรื่องระหว่างนามิกับบอส เธอไม่ควรเข้าไปยุ่ง คิดได้ดังนั้นจึงถอนหายใจเล็กน้อย แล้วหันกลับไปอยู่กับเพื่อนของตน

     เสียงโทรศัพท์ของคนที่กำลังยกปืนจ่อยิงสัตว์ประหลาดดังขึ้น เจ้าตัวกดรับอย่างลวกๆ
     "ฮัลโหล" เอมิกรอกเสียงใส่อย่างไม่ได้ใส่ใจมาก เสียงปลายสายเงียบจนเจ้าตัวต้องย้ำอีกรอบ
     "แผลหายดีแล้วเหรอไง ถึงออกมาเล่นได้"
     "แผล?....ก็ไม่ค่อยปวดมากแล้ว นี่ใครเนี่ย"
     "เธอรับโทรศัพท์โดยไม่ดูชื่อคนโทรมาเลยหรือไง" เสียงเอ็ดจากโทรศัพท์ ทำให้ร่างบางต้องเหลือบดูหน้าจอ พอรู้ว่าเป็นใครเท่านั้น หน้าก็ร้อนขึ้นอย่างอัตโนมัติ
     "เอ่อ...อ่า...นายมีอะไรหรอ โทรมาทำไม"
     "เป็นอะไรรึเปล่า อ้ำๆอึ้งๆมึนหัวอยู่หรอ" เขาถามอย่างเป็นห่วง
     "ป่าวๆ ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น หายดีแล้ว"
     "เธอโกหกฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย อยู่เกมเซ็นเตอร์ใช่มั้ย รออยู่นั่นนะจะไปดูแผลให้"
     "ห๊าาา ไม่ต้องๆ จะมาทำไม ไม่ต้องมาหรอก ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆนะ"
     "ทำไมต้องปฏิเสธขนาดนั้นด้วย ไม่ยอมกินยาตามที่สั่งไว้ใช่มั้ย"
     "ไม่ใช่ซะหน่อย กินไปแล้ว ไม่ต้องมา"
     "รออยู่ที่นั่นนะ" ลอเรนซ์ย้ำคำ ก่อนจะกดตัดสายทิ้งไป การกระทำนั้นทำให้หญิงสาวแทบจะพ่นไฟใส่มือถือของตน พาเอมิมองไปรอบๆอย่างระแวง ก่อนจะยัดปืนของตนใส่มือพีโกะที่กำลังเดินมาดู "ฝากเล่นต่อด้วยนะ แล้วเย็นนี้เจอกัน" เอ่ยเสร็จสรรพเจ้าตัวก็วิ่งปรู๊ดออกไป ไม่ฟังคำโวยวายของผู้รับเคราะห์เลยซักนิด "แกเห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊ะ ไอ้บ้านี่"

     เวลาผ่านไปสักพักเหล่าเพื่อนๆที่เหลือก็รู้ถึงสาเหตุของหญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มที่หนีไปแล้ว ลอเรนซ์มองไปรอบๆอย่างหัวเสียตามแบบฉบับของตน ก่อนจะหันมาถาม
     "ยัยนั่นได้บอกมั้ยว่าจะไปไหน" แต่คำตอบที่ได้รับกลับมามีเพียงแค่การส่ายหน้าพร้อมกันของอีกสี่สาว ทำให้ชายหนุ่มต้องบ่นกับตนเองอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกไป

ฺฺBY Paemi