ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [TadashixHiro] My Brother
Fic :My Brother
Fandom : Big Hero 6
Paring : Tadashi x Hiro
Rate : PG
Genre : POV
******************************
ผมมีน้องชายอยู่คนหนึ่งครับ เขาอายุน้อยกว่าผมตั้ง 7ปี นั่นทำให้เขาดูเป็นเด็กเสมอในสายตาผม
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเฝ้าดูแลเขามาตลอด แม้ในยามที่เหลือแค่เราสองพี่น้อง ก็ผมนี่แหละที่คอยปลอบโยนเขา
จนวันเวลาผ่านไป เด็กน้อยย่อมเติบโต น้องชายที่น่ารักของผมกลายเป็นเด็กอวดดีไปซะแล้ว
ผมล่ะทึ่งจริงๆ ตอนที่ฮิโระเรียนจบม.ปลายด้วยอายุแค่ 14ปี ทำไมเขาถึงได้อัจฉริยะขนาดนั้นนะ
แต่เพราะคิดว่าตัวเองเก่งนั่นแหละ ฮิโระถึงไม่ยอมเรียนต่อมหาลัยฯ
ผมเคยเข้าไปถามเขาว่าทำไมถึงไม่เรียนต่อ แล้วผมก็ต้องสะอึกกับคำตอบของเขา
ฮิโระตอบผมว่า "ทำไมฉันยังจะต้องไปเรียนในสิ่งที่ฉันรู้อยู่แล้วด้วยล่ะ?"
ได้ยินครั้งแรกอยากจะเขกหัวเขาสักทีจริงๆ อะไรจะอวดดีได้ขนาดนั้นนะ
แต่ผมก็ได้แต่มานั่งโทษตัวเองว่า ผมสอนอะไรเขาผิดรึเปล่า เขาถึงกลายเป็นคนแบบนี้
แล้วผมยังต้องตกใจมากกว่านั้น เมื่อหลังจากนั้นไม่นานฮิโระก็เริ่มพาตัวเองไปสู่วงการต้องห้าม
เขาสร้างหุ่นยนต์เพื่อไปเล่นการพนัน เขามักจะได้เงินกลับมาพร้อมบาดแผลเสมอ
แม้การพนันจะได้เงินเยอะแต่ก็เป็นความคิดที่โง่สิ้นดี ถึงฮิโระจะฉลาดแค่ไหน แต่เด็กก็ยังคือเด็ก
ผมพยายามเกลี้ยงกล่อมฮิโระให้เขาเลิกทำอะไรเสี่ยงนี่สักที แต่มันก็ไม่เคยเป็นผล
ผมได้แต่นั่งกุมขมับอยู่หลายวัน คิด คิด คิด ว่าควรจะทำอย่างไรกับไอ้น้องชายตัวแสบดี
ก่อนจะคิดได้ว่าถ้าห้ามเขาไม่ได้ อย่างน้อยก็น่าจะหาอุปกรณ์ที่จะคอยรักษาบาดแผลให้เขาได้ก็ยังดี
และนั่นเป็นแรงบันดาลใจให้ผมได้ทำโปรเจคของผม "Baymax เพื่อนรักนักสุขภาพ"
Baymax จะช่วยรักษาแผลให้ฮิโระ จะช่วยดูแลให้ฮิโระมีสุขภาพที่ดี
จะคอยช่วยดูแลฮิโระในยามที่ผมไม่สามารถไปดูแลปกป้องเขาได้
และในที่สุด Baymax ก็สำเร็จ ผมดีใจจนเนื้อเต้น อยากจะให้ฮิโระเห็นผลงานของผมไวๆ
โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวผมจะไม่ได้เห็นหุ่นยนต์ที่ผมสร้าง คอยดูแลคนที่ผมรัก
-------------------------------------------------------------------------------------
ผมมีพี่ชายที่อายุห่างกันถึง 7ปี พี่ผมเป็นคนเก่ง อะไรๆก็ดีไปหมด ไม่ว่าจะหน้าตา หรือมันสมอง
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมได้แต่วิ่งตามหลังพี่ชายต้อยๆ แต่ด้วยความห่างของอายุทำให้ผมไล่เขาไม่เคยทัน
พี่ชายที่แสนดีของผม เหมือนจะห่างผมไปเรื่อยๆ เขาขึ้นมัธยม ทั้งๆที่ผมเพิ่งขึ้นประถม
ผมอยากจะลบช่องว่างของอายุบ้าๆนั่น ผมเลยเอาแต่เรียน เรียน เรียน หวังจะตามเขาให้ทัน
และก็กลายเป็นว่า ผมสามารถจบมัธยม ได้ด้วยอายุเพียง 14ปี แล้วยังไงล่ะ?
แม้ผมจะพยายามขนาดนั้น แต่ก็เหมือนทาดาชิก็ยังอยู่ไกลออกไปอยูดี
ผมเบื่อแล้วที่จะไล่ตาม บางครั้งผมก็อยากเป็นฝ่ายโดนไล่ตามบ้าง
ทาดาชิมักจะเป็นคอยดูแลผมอยู่เสมอๆ ผมเลยลองยั่วเขาด้วยการออกนอกลู่นอกทางนิดหน่อย
ผมใช้มันสมองที่ฉลาดเกินตัว สร้างสุดยอดหุ่นยนต์ต่อสู้ แล้วเอาไปพนันแข่งกับชาวบ้าน
ผมรู้ว่ามันผิด แต่มันก็สนุกดีนะ แถมมันยังทำให้ทาดาชิที่เอาแต่หมกตัวอยู่ที่มหาลัยยอมแว๊นซ์มอไซต์มาช่วยผม
ผมคงดูเหมือนเด็กมีปัญหาสินะ ก็อาจจะใช่ แต่ผมก็แค่อยากให้พี่ชายสนใจผมมากกว่านี้
ตอนนี้ทาดาชิเหมือนกำลังซุ่มทำอะไรอยู่ที่มหาลัยฯ เขากลับบ้านน้อยครั้งมาก แถมกลับมาทีก็หลับเป็นตาย
มันทำให้ผมยิ่งหงุดหงิด และอยากออกไปซ่ามากกว่าเดิมอีก เอาให้ขี่มอไซต์ไปช่วยแทบไม่ทันเลย
เฮ้ออ ไม่รุ้ว่าทาดาชิกำลังทำอะไร ผมก็ได้แต่หวังว่า เขาจะคิดถึงผมบ้างล่ะนะ
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเฝ้าดูแลเขามาตลอด แม้ในยามที่เหลือแค่เราสองพี่น้อง ก็ผมนี่แหละที่คอยปลอบโยนเขา
จนวันเวลาผ่านไป เด็กน้อยย่อมเติบโต น้องชายที่น่ารักของผมกลายเป็นเด็กอวดดีไปซะแล้ว
ผมล่ะทึ่งจริงๆ ตอนที่ฮิโระเรียนจบม.ปลายด้วยอายุแค่ 14ปี ทำไมเขาถึงได้อัจฉริยะขนาดนั้นนะ
แต่เพราะคิดว่าตัวเองเก่งนั่นแหละ ฮิโระถึงไม่ยอมเรียนต่อมหาลัยฯ
ผมเคยเข้าไปถามเขาว่าทำไมถึงไม่เรียนต่อ แล้วผมก็ต้องสะอึกกับคำตอบของเขา
ฮิโระตอบผมว่า "ทำไมฉันยังจะต้องไปเรียนในสิ่งที่ฉันรู้อยู่แล้วด้วยล่ะ?"
ได้ยินครั้งแรกอยากจะเขกหัวเขาสักทีจริงๆ อะไรจะอวดดีได้ขนาดนั้นนะ
แต่ผมก็ได้แต่มานั่งโทษตัวเองว่า ผมสอนอะไรเขาผิดรึเปล่า เขาถึงกลายเป็นคนแบบนี้
แล้วผมยังต้องตกใจมากกว่านั้น เมื่อหลังจากนั้นไม่นานฮิโระก็เริ่มพาตัวเองไปสู่วงการต้องห้าม
เขาสร้างหุ่นยนต์เพื่อไปเล่นการพนัน เขามักจะได้เงินกลับมาพร้อมบาดแผลเสมอ
แม้การพนันจะได้เงินเยอะแต่ก็เป็นความคิดที่โง่สิ้นดี ถึงฮิโระจะฉลาดแค่ไหน แต่เด็กก็ยังคือเด็ก
ผมพยายามเกลี้ยงกล่อมฮิโระให้เขาเลิกทำอะไรเสี่ยงนี่สักที แต่มันก็ไม่เคยเป็นผล
ผมได้แต่นั่งกุมขมับอยู่หลายวัน คิด คิด คิด ว่าควรจะทำอย่างไรกับไอ้น้องชายตัวแสบดี
ก่อนจะคิดได้ว่าถ้าห้ามเขาไม่ได้ อย่างน้อยก็น่าจะหาอุปกรณ์ที่จะคอยรักษาบาดแผลให้เขาได้ก็ยังดี
และนั่นเป็นแรงบันดาลใจให้ผมได้ทำโปรเจคของผม "Baymax เพื่อนรักนักสุขภาพ"
Baymax จะช่วยรักษาแผลให้ฮิโระ จะช่วยดูแลให้ฮิโระมีสุขภาพที่ดี
จะคอยช่วยดูแลฮิโระในยามที่ผมไม่สามารถไปดูแลปกป้องเขาได้
และในที่สุด Baymax ก็สำเร็จ ผมดีใจจนเนื้อเต้น อยากจะให้ฮิโระเห็นผลงานของผมไวๆ
โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวผมจะไม่ได้เห็นหุ่นยนต์ที่ผมสร้าง คอยดูแลคนที่ผมรัก
-------------------------------------------------------------------------------------
ผมมีพี่ชายที่อายุห่างกันถึง 7ปี พี่ผมเป็นคนเก่ง อะไรๆก็ดีไปหมด ไม่ว่าจะหน้าตา หรือมันสมอง
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมได้แต่วิ่งตามหลังพี่ชายต้อยๆ แต่ด้วยความห่างของอายุทำให้ผมไล่เขาไม่เคยทัน
พี่ชายที่แสนดีของผม เหมือนจะห่างผมไปเรื่อยๆ เขาขึ้นมัธยม ทั้งๆที่ผมเพิ่งขึ้นประถม
ผมอยากจะลบช่องว่างของอายุบ้าๆนั่น ผมเลยเอาแต่เรียน เรียน เรียน หวังจะตามเขาให้ทัน
และก็กลายเป็นว่า ผมสามารถจบมัธยม ได้ด้วยอายุเพียง 14ปี แล้วยังไงล่ะ?
แม้ผมจะพยายามขนาดนั้น แต่ก็เหมือนทาดาชิก็ยังอยู่ไกลออกไปอยูดี
ผมเบื่อแล้วที่จะไล่ตาม บางครั้งผมก็อยากเป็นฝ่ายโดนไล่ตามบ้าง
ทาดาชิมักจะเป็นคอยดูแลผมอยู่เสมอๆ ผมเลยลองยั่วเขาด้วยการออกนอกลู่นอกทางนิดหน่อย
ผมใช้มันสมองที่ฉลาดเกินตัว สร้างสุดยอดหุ่นยนต์ต่อสู้ แล้วเอาไปพนันแข่งกับชาวบ้าน
ผมรู้ว่ามันผิด แต่มันก็สนุกดีนะ แถมมันยังทำให้ทาดาชิที่เอาแต่หมกตัวอยู่ที่มหาลัยยอมแว๊นซ์มอไซต์มาช่วยผม
ผมคงดูเหมือนเด็กมีปัญหาสินะ ก็อาจจะใช่ แต่ผมก็แค่อยากให้พี่ชายสนใจผมมากกว่านี้
ตอนนี้ทาดาชิเหมือนกำลังซุ่มทำอะไรอยู่ที่มหาลัยฯ เขากลับบ้านน้อยครั้งมาก แถมกลับมาทีก็หลับเป็นตาย
มันทำให้ผมยิ่งหงุดหงิด และอยากออกไปซ่ามากกว่าเดิมอีก เอาให้ขี่มอไซต์ไปช่วยแทบไม่ทันเลย
เฮ้ออ ไม่รุ้ว่าทาดาชิกำลังทำอะไร ผมก็ได้แต่หวังว่า เขาจะคิดถึงผมบ้างล่ะนะ
[จบ]
-------------------------------------------------------------
บางทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองแต่งอะไรลงไป โฮฮฮฮฮ TwT จริงๆพล็อตนี้คิดไว้ตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งมีอารมณ์+ว่างเขียน ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงตรงนี้นะคะ
Tsuji Nami
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น