Fiction My Gang

ลำดับตอนที่ #8 : ความจริง

     "ว่าแต่ บอสหายไปไหนน่ะ วันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย" พีโกะถามขึ้น พลางมองออกไปนอกกระจก
     "ใช่ ฉันก็ไม่รู้เขาหายไปไหน โทรไปก็ไม่รับสาย คงไม่ได้ถูกส่งตัวไปพร้อมกับนายฆาตรกรนั่นหรอกนะ" นามิตอบอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมหยิบมือถือของตนขึ้นมากดโปรออกอีกรอบ ก่อนจะไม่ได้รับการตอบรับเช่นเดิม
     "ตลกแหละแม่ ถ้าเขาจับบอสไปจริงๆ แล้วทำไมไม่จับพวกเราไปด้วย" พาเอมิค้าน ขณะกำลังทานอาหารเช้าเมนูคุณหนูของตนอย่างแฮปปี้สุดๆ เพราะมันมีตัวตุ๊กตาลูกเจี๊ยบปักอยู่บนขนมปังน่ะสิ เจนนี่ที่กำลังดูดน้ำแตงโมปั่นอยู่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
     "ถ้าไม่ใช่แบบนั้น แล้วทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันล่ะ" นามิว่าอย่างโกรธๆ
     "บอสอาจจะลืมมือถือไว้ที่ห้องก็ได้นะ" จีอุนวิเคราะห์อย่างมีหลักการณ์
     "หรือไม่ก็บอสแอบไปหากิ๊กใหม่ไม่บอกแม่" พาเอมิพูดขึ้นอย่างแกล้งๆ พลางหัวเราะชอบใจ นามิมองมาทางคนป่วยอย่างกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเค้นเสียงใส่ "อยากกลับไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอีกหรือไง ลูกสาวที่รัก"
     "โหยย ล้อเล่นน่า เค้าก็แค่ไม่อยากให้แม่เครียดนี่ ยิ่งชอบคิดฟุ้งซ่านอยู่ด้วย" เธอบอกก่อนน้ำตาแทบเล็ด เมื่อคนเป็นแม่ฉวยน้องไก่ที่ปักอยู่บนขนมปังไปกำเสียแน่น
     "ถ้าเกิดอีตาบ้าโชเซนอกใจฉันขึ้นมาจริงๆจะทำยังไงเล่า"
     "เอาน่าาา แม่ เดี๋ยวบอสก็โทรกลับมาเองแหละ อย่าพึ่งคิดมากเลย" เอมิบอก ก่อนจะรอจังหวะเผลอดึงลูกไก่ในกำมือ(?)คืน และถอนหายใจอย่างโล่งอก
     "ถ้าไม่โทรกลับมาล่ะน่าดู" นามิเอ่ยบอก ก่อนจะกระแทกโทรศัพท์ของตนลงกับโต๊ะ
     เวลาผ่านไปไม่ถึง5นาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพร้อมสั่นสะเทือนไปทั้งโต๊ะอาหาร นามิฉวยมันขึ้นมาดูหน้าจอ ก่อนจะกดสายรับทันทีและสวดใส่ไม่ยั้ง จนคนโทรมาไม่ได้พูดซักคำ
     "บลาา บลาา  ..ฟู่ เหนื่อยแล้ว มีอะไรก็ว่ามาบอส"
     "เอ่อ...อ่าาา นามิซังใจเย็นก่อนน้า โชเซติดธุระนิดหน่อยเลยไม่ได้รับสาย"
     "รู้แล้วล่ะน่า แค่นี่ใช่มั้ย" ร่างบางว่า พลางจะกดสายทิ้ง ทำให้คนปลายสายต้องรีบขัดขึ้น "เดี๋ยวสินามิซังง บ่ายนี้ช่วยมาหาโชเซที่ห้องประชุมชั้นบนหน่อยได้มั้ย พาอีก5คนมาด้วย"
     "ทำไมต้องไปที่นั่นด้วย คุยข้างล่างไม่ได้เหรอไง"
     "เอาเถอะ คุยที่นี่มันปลอดภัยกว่าน่ะ" เขาบอก "ขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้ไปทานข้าวเที่ยงด้วย"
     "อ่า....ไม่เป็นไรหรอกน่า" นามิตอบรับอย่างอึ้งๆ รู้สึกหายโกรธไปถนัดตา "ส่วนเรื่องประชุมเดี๋ยวฉันจัดการให้ นายทำส่วนของนายไปเถอะ แล้วเจอกัน"

     "ทำไมเราต้องมาที่นี่ด้วยอ่ะ หม่าม๊า" จาวิกะถามขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นบนแล้ว
     "บอกไปตั้งกี่รอบแล้ว ฟังกันมั่งสิ ก็บอกว่าบอสเรียกไงเล่า"
     "ก็เค้าลืมไปแล้วนี่ เออ ขอโทษ"
     "ฉันควรแกล้งปวดหัวดีมั้ย ถ้าเกิดมีการจับกุมตัวพวกเราน่ะ" เอมิเริ่มวางแผนกับเจนนี่
     "โหยย เอาตัวรอดคนเดียวนี่หว่า งั้นฉันปวดท้องแล้วกัน"
     "มันน่าสงสันเกินไปมั้ย ป่วยพร้อมกันอ่ะ" จีอุนขัดขึ้น
     "ใช่ๆ ให้ฉันรอดออกไปก่อน แล้วเดี๋ยวจะกลับมาช่วย โอป่ะ"
     "เลิกคิดแผนบ้าๆสักทีเถอะ ยังไม่เข็ดอีกเหรอไง" พีโกะว่า ทำให้คนจ้าวแผนการได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก่อนที่ทั้งหมดจะมาถึงห้องที่ถูกนัด และพบกับชายหนุ่มFBIเชื้อสายจีนยืนพิงระเบียงอยู่ เร็นมองแขกที่มาถึงก่อนจะเดินไปเคาะประตู
    "ขออนุญาตครับ" แล้วจึงเปิดให้หญิงสาวเข้าไปก่อน นามิที่เดินนำอยู่หน้าสุดมองไปรอบๆห้องอย่างระแวดระวังและพบว่าชายวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามนั่งอยู่ที่เก้าอี้หัวโต๊ะกำลังสนทนากับชายหนุ่มผมยาวอย่างออกรส โชเซที่รับรู้ถึงการมาเยือนของพวกเธอแล้วก็หันมายิ้มให้เล็กน้อย
     "พวกเธอมากันแล้วหรอครับ เชิญหาที่นั่งกันตามสบายเลยนะ" บอสหนุ่มหันมาบอกและผายมือให้ นามิจึงเดินไปนั่งข้างเขา โดนมีจาวิกะและพาเอมิตามไป เร็นซึ่งมานั่งฝั่งตรงข้ามกับโชเซส่งสายตาใ้พีโกะมานั่งข้างๆเขา โดยลากเจนนี่และจีอุนตามไปด้วย
     "ผมขอแนะนำให้ท่านรู้จักกับลูกน้องในองค์กรผมนะครับ" โชเซกล่าวอย่างไม่พิธีรีตรองมากนัก เขาแนะนำไปทีละคนจนครบ "ส่วนท่านผู้นี้ พันตำรวจเอกออล์คอร์ต คิงสตัน เป็นผู้บังคับบัญชาการกรมตำรวจแห่งสหราชอาณาจักร"
     ได้ฟังจากปากของบอสหนุ่มแล้ว ทำให้ทั้งหกสาวตกใจปนอึ้ง ก่อนจะก้มหัวทำความเคารพแทบไม่ทัน
     "ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ทำตัวตามสบายเถอะ" เขาเอ่ยอย่างใจดีหลังจากสังเกตสีหน้าเหวอๆของแต่ละคน "ที่ฉันมาวันนี้น่ะ ฉันมารับตัวนายแจ็ค แล้วก็อยากจะมาทักทายผู้พันสักหน่อย เห็นว่ามีลูกน้องที่เก่งกาจ แถมยังเป็นหญิงงามเสียด้วย พวกเธอคงว่างอยู่พูดคุยกับฉันสักเดี๋ยวนึงนะ"
     "ค่ะ พวกเราว่างคุยกับท่านค่ะ" นามิที่ตั้งสติได้กล่าวตอบ แต่ก็ยังรู้สึกติดใจกับคำพููดนั้นอยู่
     "คนนี้หรือเปล่า คนโปรดของคุณน่ะโชเซ ท่าจะคุยเก่งไม่น้อย"
     "เอ่อ...ครับ เะอเป็นคนสนิทของผมน่ะครับ"
     "คนอย่างคุณมีคนสนิทกับเขาด้วยหรอ วันๆก็ร่อนไปร่อนมา หาตัวจับยากนัก" เขาว่าก่อนจะหัวเราะร่า ทำให้บรรยากาศที่ดูอึดอัดลดน้อยลง
     "จบคดีนี้แล้ว คุณวางแผนจะพาลูกน้องคุณไปทัวร์ไหนต่อล่ะ พันตำรวจตรีโชเซ"
     คำกล่าวเอ่ยนามเต็มยศทำให้คนที่พูดถึงหัวเราะแทบไม่ออก ไม่ต้องหันไปดูเหล่าลูกน้องหรอก อ้าปากค้างเป็นรอบที่สองอีกเป็นแน่ ก่อนที่นามิจะย้ำขึ้นมา
     "ท่านว่าอะไรนะคะ บอส...คุณโชเซ เขาเป็นใครนะ"
     "คุณไม่ได้บอกพวกเขาแล้วหรอกหรอ" ชายสูงวัยหันมาถามอย่างแปลกใจ ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าปฏิเสธ โเชเซกระแอ่มไอเล็กน้อยก่อนจะหันมองหน้าแต่ละคน
     "ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผม...พันตำรวจตรีโชเซ สังกัดการกรมตำรวจแห่งราชอาณาจักร" เขามองมาเรื่อยจนมาหยุดที่คนข้างตัว "ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า ฉันได้รับมอบหมายงานใหญ่คือคดีของนายแจ็ค การจะแทรกซึมให้เข้าถึงตัวเขาได้มีแต่วิธีนี้เท่านั้น หวังว่าคงเข้าใจในส่วนนี้"

By Paemi