ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [LawxLuffy] Name
ลูฟี่ยืนมองภาพใบประกาศจับของพวกพ้องที่ถูกแปะไว้บนเรือของรุ่นน้องอย่างบาโธโลเมโอด้วยความรู้สึกตื่นเต้น การที่ค่าหัวของพวกเขามากขึ้นแสดงว่าเขาได้กลายเป็นกลุ่มโจรสลัดที่รัฐบาลจับตามอง และการผจญภัยนับต่อจากนี้ก็คงจะมีแต่เรื่องน่าสนุก คงได้เจอแต่คนที่เก่งยิ่งกว่านี้ แค่คิดลูฟี่ก็แทบจะรอการผจญภัยครั้งต่อไปไม่ไหวแล้ว
หลังจากชื่นชมใบประกาศจับของตัวเองจนพอใจแล้ว ลูฟี่ก็เดินฮัมเพลงออกมาจากห้องนั้น แต่ทันทีที่เปิดประตู ลมก็หอบเอากระดาษแผ่นหนึ่งมาแปะบนหน้าเขา พอเอื้อมมือไปหยิบออกมาก็จบว่า เป็นใบประกาศจับของคนที่แสนคุ้นตา
"นี่ใบประกาศจับของโทราโอะนี่ ไหนเจ้าหัวไก่บอกว่าทิ้งไปแล้วไง แล้วมาอยู่นี่ได้ไงหว่า?"
"หือ? ชื่อไม่ได้เขียนว่า 'โทราโอะ' นี่ หมอนั่นไม่ได้ชื่อโทราโอะหรอกหรอ เอ...โทรา...ฟา...ก้า ...ลอ? ทราฟาลกก้า ลอว์ รึเปล่านะ? ชื่ออ่านยากจังแฮะ" เมื่อไม่มั่นใจในการออกเสียงของตัวเอง เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเก็บใบประกาศจับนั้นไปถามเจ้าของชื่อมันซะเลยดีกว่า
"เอ่อ รุ่นพี่ครับ พวกเราขอแวะเติมเชื้อเพลิงกับเสบียงที่เกาะต่อไปก่อนนะครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้การเดินทางล่าช้า แต่เชื้อเพลิง..." เสียงของหนึ่งในลูกเรือกลุ่มบาโธคลับดังขึ้น แต่ยังไม่ทันพูดให้จบประโยค ลูฟี่ก็พูดตัดบทว่าไม่เป็นไร แล้วถามว่าเกาะที่จะแวะพักเป็นเกาะแบบไหน
"เกาะต่อไปเป็นเกาะเล็กๆ ไม่ค่อยมีอะไรหรอกครับ จะมีก็แต่หาดทรายสีขาวที่ทอดยาวไปรอบเกาะกับหมู่บ้านที่พอจะหาซื้อของได้บ้างเท่านั้น" ลูฟี่ได้ฟังก็พยักหน้า แม้จะดูไม่มีอะไรแต่เขาว่าจะลงไปสำรวจสักหน่อยก็ยังดี
แต่ทันทีที่เรือโกลด์อิ้งรุ่นพี่ลูฟี่มาเทียบถึงฝั่ง แทนที่คนที่โหยหาการผจญภัยอย่างลูฟี่จะก้าวลงไปเป็นคนแรก กลับเป็นหมอศัลย์แห่งความตายที่กระโดดลงจากเรือไปคนแรกโดยไม่พูดไม่จากสักคำ ทำเอาคนบนเรือหันหน้ามองกันด้สยความงุนงงเต็มที
"เฮ้! ทราฟาลก้า เราจะอยู่ที่นี่แค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้นนะ รีบกลับมาล่ะ" เป็นบาโธโลเมโอที่ตะโกนไล่หลังกัปตันกลุ่มฮาร์ทไป แม้เขาไม่ค่อยอยากจะสนใจผู้ชายคนนี้เท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าหมอนี่ตกเรือแล้วรุ่นพี่ลูฟี่เดือดร้อนล่ะนะ
แต่ยังไม่ทันทีหลังของลอว์จะหายลับไป กัปตันหมวกฟางก็กระโดดลงจากเรือแล้วเดินตามอีกคนไปทางเดียวกัน
"เฮ้อ ฉันก็ไปบ้างดีกว่า" โซโรพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่อุปซปจะคว้าแขนเขาไว้ "นายน่ะห้ามไปเลยนะ นายหาทางกลับเรือไม่ได้ภายใน2ชั่วโมงแหงๆ"
หลังจากลงเรือ ทราฟาลก้า ลอว์ ก็เดินเลียบหาดทรายสีขาวมาเรื่อยๆ ตอนนี้ท้องฟ้าเป็นเวลาค่ำ ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูหม่นหมอง บวกกับพื้นทรายที่ขาวราวกับหาดถูกปกคลุมด้วยหิมะนี้ ทำให้เขานึกถึงวันนั้นที่เกาะรูเบค วันที่คุณโครายอมตายเพื่อเขาและขอให้เขา 'วิ่งไป ไปให้ไกลแสนไกล ...และเป็นอิสระอย่างที่ใจหวัง' วันที่เขาเดินร้องไห้ไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย
แล้วตั้งแต่นั้นมาเขาก็เริ่มมีงานอดิเรกแปลกๆอย่างการเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายที่แน่นอน แค่อยากจะเดินไปข้างหน้าเท่านั้น ถ้าไม่ได้พวกเปโปะกับลูกเรือคนอื่นๆห้ามไว้ บางทีเขาก็จะเดินข้ามไปอีกเกาะที่อยู่ใกล้ๆกันด้วยซ้ำ ซึ่งลอว์ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเขาทำแบบนี้ทำไม แค่ขาของเขามันขยับไปเอง
"...ลอว์?"
เสียงเรียกนึงทำให้ขาเขาชะงัก แล้วหันกลับมามอง ซึ่งทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ "หมวกฟางยะ?!"
"ทำไมถึงเรียกว่า ลอว์ ล่ะ?" หมอศัลย์แห่งความตายถามอย่างสงสัย เมื่อเด็กหนุ่มสวมหมวกฟางวิ่งมาทันเขา
"ก็มันเป็นชื่อของนายไม่ใช่หรอ? ในใบนี้มันเขียนว่างั้นนี่ 'ทราฟาลก้า ลอว์' หรือฉันอ่านผิด" ไม่ว่าเปล่าคนตัวเล็กก้หยิบใบประกาศจับมากางให้ดูอีก
"นั่นไม่ใช่ชื่อจริงๆของฉัน แล้วก็ฉันไม่สนใจค่าหัวหรอกนะ" ว่าจบก็หันหลังเดินต่อ
"อ้าว งั้นนายชื่ออะไรละ? แล้วนี่นายจะเดินไปไหน" ลูฟี่ถาม แต่ก็ยังคงเดินตามคนตัวสูงต้อยๆ
"แกน่ะเรียกชื่อคนอื่นเขาผิดตลอด ยังมีหน้ามาสนใจชื่อที่ถูกของคนอื่นด้วยหรอ" ลอว์ว่าเสียงเรียบ
"ก็ทุกทีที่ฉันเรียกนายว่า 'โทราโอะ' ก็ไม่เห็นว่านายจะแก้หรือว่าอะไรสักหน่อย ฉันก็เลยนึกว่านั่นน่ะชื่อนาย" ลูฟี่ทำปากบู่ว ซึ่งลอว์ก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เพราะเป็นความจริงที่เขาไม่คิดจะแก้ชื่อที่หมอนี่เรียกเขาให้ถูกต้องเลย แค่หมอนี่ยังจำเขาได้แม้จะผ่านไปตั้ง 2 ปีเขาก็ดีใจจะแย่แล้ว เรื่องชื่อน่ะ อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะ แค่เขารู้ว่าหมอนี่เรียกเขาก็พอแล้ว
"แล้วตกลงนายชื่ออะไร"
"ทราฟาลก้า ดี วอเตอร์ ลอว์"
"ยาวจัง เอ๊ะ! นายก็มี ดี ในชื่อเหมือนฉันเลยแฮะ บางทีเราอาจเป็นญาติกันก็ได้นะ ชี่ชี่ชี่" ลูฟี่หัวเราะ
"บ้ารึเปล่า ฉันเกิดนอร์ธบลู แกเกิดอีสบลู เราจะเป็นญาติกันได้ยังไง" ลอว์เถียงเสียงขรึม ทั้งที่ตัวเขาเองก็อดขำกับความคิดปัญญาอ่อนของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้
"แล้วนี่เรากำลังจะเดินไปไหนหรอ ทรา..โฟก้า--"
"ถ้ามันเรียกลำบากนักก็เรียก โทราโอะ เหมือนเดิมเถอะ ส่วนเรื่องไปไหน ฉันก็ไม่รู้" ลอว์พูดอย่างเอือมเมื่อเห็นเด็กตรงหน้าพยายามจะเรียกชื่อจริงๆของเขา จริงๆชื่อเขาก็ไม่เห็นจะเรียกยากตรงไหน
"โอเค โทราโอะ แล้วนายออกมาเดินทำไมอ่ะ จะว่ามาเดินเล่น ฉันก็ไม่เห็นว่านายจะดูวิวข้างทางอะไรแบบนี้เลย"
"ฉันแค่อยากเดินไปเรื่อยๆเฉยๆ ผิดด้วยรึไง"
"ชี่ชี่ชี่ นายนี่แปลกคนจริงๆเลยโทราโอะ ...แต่ก็น่าสนใจดี" ประโยคของคนตัวเล็กเรียกให้สายตาสีเทาหันมามอง ลูฟี่หันไปสบตาลอว์ก่อนจะพูดว่า "ไว้ครั้งหน้าถ้านายออกมาเดินแบบนี้อีก ฉันจะมาเดินเป็นเพื่อนแล้วกัน เดินไปเรื่อยๆกับนายแบบนี้ก็สนุกดี ชี่ชี่ชี่"
แล้วสองกัปตันก็เดินเลียบหาดต่อไป โดยคนตัวเล็กเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนตัวสูงก็เดินก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหูแดงๆไว้ใต้หมวก แต่สายตาก็ยังเหลือบมองคนข้างๆเป็นพักๆ
'บางทีงานอดิเรกน่าเบื่อที่แก้ไม่หายนี่ อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้แฮะ...' ลอว์รำพึงกับตัวเอง
ฝั่งของบาโธโลเมโอ
"นี่ก็ 2ชั่วโมงกว่าแล้ว ทำไมรุ่นพี่ลูฟี่กับทราฟาลก้า ลอว์ยังไม่กลับมาซะทีล่ะ" เมโอพูดหลังจากที่พวกเขาจัดการเรื่องเชื้อเพลิงกับเสบียงเสร็จมาได้เกือบชั่วโมงแล้ว
"หรือว่า เจ้าลอว์ มันจะลอบทำร้ายลูฟี่แล้วหนีไปแล้ว" อุซปว่าเสียงสั่น
"งั้นฉันไปตามสักหน่อยดีกว่า" โซโรว่า ก่อนจะมีโรบินเป็นคนรั้งเขาไว้
"อย่าห่วงเลย โทราโอะคุงน่ะไม่มีทางทำอะไรลูฟี่หรอก ปล่อยให้ลูฟี่ได้เที่ยวสนุกอีกสักหน่อยเดี๋ยวก็คงพากันกลับมาแล้วล่ะ" โรบินกล่าวยิ้มๆ พลางนึกไปถึง ภาพสองกัปตันคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ริมหาด(จริงๆคือลูฟี่สนุก ส่วนลอว์หน้าแดง) ที่เธอดันได้เห็นเข้าตอนเดินไปดูวิวที่ท้ายเรือ
**************************************
[Talk]
สวัสดีค่า เจอกันอีกแล้ว ก่อนอื่นขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านเหมือนเดิมนะคะ
ตอนนี้ที่แต่งเกิดจากพล็อตหลายอันมากค่ะ 555555 อันแรก คือ อยากให้ลูฟี่เรียกลอว์
อันที่สอง ได้พล็อตมากจากงานอดิเรกของลอว์คือ 'เดินอย่างไร้จุดหมายกับสะสมเหรียญที่ระลึก'
ฟังดูเคว้งๆ ก็เลยอยากเอามาเขียนค่ะ จริงๆตรงสะสมเหรียญที่ระลึกนี่จริงๆก็จะยัดเข้าไปแหละ
แต่เดี๋ยวมันจะยาวแล้วดูเวิ่นเว้อเกิน เลยยังไม่เขียนลงไปดีกว่า ไว้ค่อยเอาไปเขียนในตอนหน้าล่ะกัน ฮาาา
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านอีกครั้งนะคะ ถ้าชอบหรือติมชม เม้าท์มอยยังไงก็Commentคุยกันได้นะคะ :)
Tsuji Nami
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น