Fiction My Gang

ลำดับตอนที่ #7 : ตื่น

     เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของคนคุยกัน ทำให้ร่างบางกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาของตน ก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ความมึนหัวก็ยังทำให้เธอนั่งได้ไม่เต็มที่นัก
     "ฟื้นแล้วหรอ แม่ฮีโร่ของชั้น" เสียงที่ดังมาจากข้างเตียงทำให้เธอหันไปมอง เจนนี่ช่วยจัดหมอนให้เข้าที่ก่อนจะประครองเธอให้นั่งพิงกับหัวเตียง
     "หิวน้ำอ่ะ" พาเอมิเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างรู้สึกแสบคอ ก่อนเจนนี่จะตะโกนบอกให้นามิช่วยเอาน้ำมาให้เธอดื่ม "แผลเป็นไงบ้าง เจ็บมากรึเปล่า" นามิถาม
     "ไม่ค่อยแล้วล่ะ แต่มันมึนๆหัวอ่ะ" เธอตอบพร้อมกับส่งแก้วน้ำคืน ร่างบางมองไปรอบๆและพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ ถึงเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างจะเหมือนกันและคงไม่ใช่ห้องพยาบสลเป็นแน่
     "นี่เราอยู่ที่ไหนกันหรอ ห้องใครอ่ะ"
     "ห้องพ่อยอดยาหยีสุดที่รักของเธอไงล่ะจ๊ะ" เจนนี่ตอบอย่างตื่นเต้นปนล้อเลียน
     "ยอดยาหยี? ของฉัน....ใครกัน" พาเอมิเอ่ยอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก ยิ่งคิดก็ยิ่งมึนหัวมากขึ้น
     "อย่าไปล้อมันสิเจนนี่ เดี๋ยวจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่" พีโกะที่นั่งดูรายการทีวีกับจีอุนและจาวิกะว่า เมื่อเห็นหน้าครุ่นคิดของคนป่วย "เราอยู่ห้องของลอเรนซ์ไง เขาช่วยทำแผลให้เธอ จำไม่ได้เหรอ"
     "ลอเรนซ์" พาเอมิเอ่ยทวน ก่อนภาพเหตุการณ์เมื่อคืนจะไหลเข้ามาให้ห้วงความคิดของเธอรวมไปถึงการป้อนยาของเขาด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็หน้าแดงขึ้นมาจนเจนนี่ที่นั่งมองอยู่เริ่มสงสัย "ฮันแน่ เขาทำอะไรเธอรึเปล่า สารภาพรักกันรึยัง"
     ยิ่งเจอคำถามของเพื่อนสาว ยิ่งทำให้คนป่วยหน้าแดงมากขึ้นไปอีก ก่อนจะหันมาตอบอย่างตะกุกตะกัก "...จะบ้าเหรอไงกัน ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"
     "มีพิรุธสุดๆ" จีอุนที่หันมาสนใจคนป่วยแทน พิจารณาท่าทีของเพื่อนสาว แล้วหันไปขำกับเจนนี่ถึงท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้น
     "ไปล้อแต่เอมิ ปกก็ใช่จะน้อยหน้านะเจนนี่" จาวิกะขัดขึ้นเมื่อเห็นคนป่วยที่มุดลงไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วเพื่อตัดปัญหา
     "อะไรย่ะ ฉันมีอะไรไม่ทราบ" ร่างบางเถียงกลับหน้าตาย
     "ก็ไอ้การสารภาพรักท่ามกลางการจับตัวคนร้ายที่แสนจะหวานซึ้งนั่นไงล่ะ" จาวิกะตอบพร้อมหัวเราะอย่างสะใจ ไม่ได้สนใจคนที่ถูกอ้างอิงถึงที่กำลังเดือดได้ที่เลยทีเดียว
     "อะไรกัน นี่ฉันพลาดไปเหรอเนี่ย" คนป่วยที่มุดอยู่ในผ้าห่มโผล่หน้าออกมาบอกก่อนจะส่งสายตาปิ๊งๆให้กับเจนนี่ "เล่าให้ฟังหน่อยสิ ฉันจะช่วยพิจารณาให้ว่ามันหวานซึ้งแค่ไหน"
     "หยุดเลย ฉันไม่เล่าอะไรทั้งนั้นแหละ ส่วนแกนะจาวิงอนสิบปีอย่ามาดีสิบชาติ" เธอว่าก่อนจะสะบัดหน้าเชอะใส่ คนถูกงอนก็ดูจะไม่ยีระอะไร สนใจรายการทีวีต่อ ทิ้งให้คนพลาดต้องหันไปอ้อนนามิให้เล่าให้ฟัง "เอาไว้เจนนี่ไม่อยู่แล้วค่อยเล่าแล้วกัน แม่ยังไม่อยากโดนกินหัวอ่ะ ลูกสาว" หญิงสาวกระซิบกลับ ซึ่งคนป่วยก็ดูจะต้องยอมรับแต่โดยดี
     "ฉันเริ่มจะหิวแล้วสิ ออกไปหาอะไรกินได้มั้ยอ่ะ" พาเอมิที่นอนไปได้สักพักพูดขึ้น
     "อืม...นี่ก็สายแล้วนะ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา" นามิบอกหลังมองนาฬิกาบนโต๊ะ
     "ลุกไหวหรือเปล่าล่ะ จะได้ออกไปหาอะไรกินหรือจะให้ฉันไปซื้อให้" จาวิกะเสนอ
     "น่าจะไหวแหละ แต่ก่อนไปขอกลับห้องไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เหนียวตัวจะแย่แล้ว"
     "ไหวแน่นะ ดูยังโงนเงนยังไงชอบกล" เจนนี่บอก พลางประคองคนป่วยที่ลงมายื่นข้างเตียงแล้ว พาเอมิปัดมือเธอเล็กน้อย "แค่นี้เองสบายมาก"
     "แล้วเจ้าของห้องไปไหนซะล่ะ เขาคงมีกุญแจนะ"
     "เห็นว่าจะต้องไปช่วยส่งตัวนายแจ็คกับพวกลูกนองน่ะ ออกไปกับสารวัตรตั้งแต่เช้าแล้ว" พีโกะตอบพลางล็อคห้องจากข้างใน หลังจากที่ตรวจสอบความเรียบร้อยเสร็จ "เขาบอกไว้ว่าถ้าจะออกให้ล็อคประตูให้ด้วย สงสัยหยิบติดตัวไปแล้วด้วยมั้ง"
     พาเอมิพยักหน้าเล็กน้อยตอบรับ ทั้งหมดเดินมาหยุดหน้าห้องของเธอ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เปิดประตูเข้าห้องไป เพื่อนร่างเล็กของเธอก็ขัดขึ้นมาก่อนอย่างเพิ่งนึกออก
     "อ่อใช่ เกือบลืมแหนะ เขาฝากมาอีกว่าถ้าเธอตื่นแล้วให้กินยาแก้ปวดด้วย" พีโกะบอกพลางจัดแจงยัดถุงยาใส่มือเธอเสียเสร็จสรรพ คนป่วยตอบรับส่งๆก่อนจะหันเข้าห้องของตนไป ปิดประตูเสียงดัง ทำให้เพื่อนๆต้องมองกันอย่างงุนงง "จะเขินอะไรขนาดนั้น" จีอุนบอก ก่อนที่ทั้งห้าจะไปนั่งรอที่ล็อบบี้เล็กๆของชั้นนนั้น

By Paemi