ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปฐมพยาบาล
"บอส นายแน่ใจหรอว่าเขาจะพายัยเอมิมาห้องพยาบาลอ่ะ" หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ขณะเดินตามร่างสูงไปตามทางเดินภายในท้องเรือ
"แล้วนามิซังคิดว่าคุณลอเรนซ์จะพาลูกสาวไปไว้ไหนล่ะ ถ้าไม่มาที่นี่" โชเซตอบทีเล่นทีจริง "ถ้าผมพานามิซังไปก็ว่าไปอย่างนะ"
"อะไรนะ นายคิดจะพาฉันไปไหนกัน คนลามก"
"โชเซยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะพาไปที่ไหนน่ะ นามิซังคิดเรื่องทะลึ่งๆอยู่ล่ะซิ" โชเซว่าอย่างล้อเลียน ทำให้หญิงสาวเถียงไม่ออก ได้แต่สาปแช่งอยู่ในใจ
ทั้งสองที่มาหยุดยืนอยุ่หน้าห้องพยาบาลมองผู้ที่ได้รับบาดเจ็บถูกหามเข้าออกอย่างใจหาย
"มีคนโดนลูกหลงเยอะเหมือนกันนะ น่าสงสารจัง" นามิเอ่ยขึ้น
"แต่ก็แค่แผลถลอกกันนิดหน่อย ส่วนมากจะเป็นลมเพราะช็อคมากกว่า คงไม่เป็นไรมากล่ะมั้ง"
"ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น" นามิบอก พลางเดินตามบอสหนุ่มผ่านเตียงผู้ป่วยไปหาพยาบาลคนหนึ่งที่เคาท์เตอร์กลาง
"ไม่ทราบว่า มีผู้ป่วยชื่อ ชิทากะ พาเอมิ หรือเปล่าครับ" โชเซถาม
"รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันเช็กให้" เธอตอบก่อนจะไล่สายตาดูรายชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ "ไม่มีประวัติการรักษานะคะ แต่มีในส่วนของการจ่ายยาและเบิกกล่องปฐมพยาบาลไปด้วยค่ะ เวลาที่จ่ายยาไปก็ประมาณ30นาทีได้แล้วค่ะ"
"คุณพอจะทราบมั้ยครับว่าคนที่พาเธอมา ผู้ชายตัวสูงผมสีทองน่ะพาเธอไปที่ไหนแล้ว"
"ผมสีทอง....อ๋อ....ฉันนึกออกแล้ว คุณคนที่เป็นFBIแน่ๆเลย เขามารอหมอได้สักพัหนึ่ง แต่ช่วงนั้นมีผู้บาดเจ็บเข้ามส่งเยอะ เขาเลยขอจ่ายยาไปรักษาเองน่ะค่ะ ฉันว่าเขาคงพาเธอกลับห้องไปแล้วแหละค่ะ" นางพยาบาลคนสวยตอบพร้อมทำหน้าเคลิ้ม
"ขอบคุณมาครับ" โชเซกล่าว "แล้วเราจะเอายังไงกันต่อดีล่ะนามิซัง"
"ฉันว่าให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันบ้างก็ดีล่ะมั้ง พรุ่งนี้เราค่อยไปเยี่ยมก็ได้" หญิงสาวออกความเห็น ก่อนทั้งคู่จะออกจากห้องพยาบาลและเดินกลับห้องขอตน
"อื้ออ เจ็บอ่าา" เสียงงึมงำเบาๆของร่างบางทำให้ชายหนุ่มขี้หงุดหงิดต้องเพลามือลงจากการใส่ยาให้เธอ หญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเริ่มกระดุกกระดิกหัวไปมา เพื่อหลบหนีการป้ายยาลงมาบริเวณขมับด้านขวา ทำให้ลอเรนซ์ต้องจับหน้าไว้ให้อยู่นิ่งๆ
"อยู่เฉยๆสิ จะเสร็จแล้ว" เขาบอก ก่อนปิดบาดแผลด้วยผ้าก็อซสีขาวสะอาด แล้วจึงปิดกล่องปฐมพยาบาล ชายหนุ่มมองดูคนป่วยที่อยู่บนเตียง พร้อมกับถอดหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อย
"กว่าจะทำแผลเสร็จได้นะ.... หาเรื่องใส่ตัวตลอดเลยรู้มั้ย พาเอมิ" เขาพูดกับร่างบางที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะหยิบถุงยาเม็ดแก้ปวดมาเปิดออก แล้วหย่อนเม็ดยานั้นเข้าปากหญิงสาว แต่ยังไม่ทันได้ใส่น้ำตามลงไป พาเอมิก็ถุยมันออกมา ทำให้ร่างสูงต้องอารมณ์เสียมากขึ้น เขานำมันใส่กลับเข้าไปหใม่ แต่คนป่วยก็ยังถุยมันออกมาดังเดิม เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนชายหนุ่มทนไม่ไหว ต้องหยิบมันใส่ปากตนแทนแล้วกระดกน้ำดื่ม ก่อนจะประกบปากเข้ากับร่างบาง พาเอมิได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ออกมาและกลืนยานั้นลงไป หญิงสาวที่เริ่มมีสติขึ้นเล็กน้อยค่อยๆปรือตาขึ้น แล้วเธอก็ต้องตกใจกับใบหน้าของชายหนุ่มที่ใกล้แค่คืบ แถมยังกำลังจูบเธออยู่ด้วย แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าอะไร เธอก็หมดสติไปก่อนขณะที่เขาถอดจูบออก
"....นี่เราทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย" ลอเรนซ์ที่ดันตัวขึ้นมานั่งอย่างเดิมครุ่นคิดถึงเหตุผลที่ตนทำเรื่องเมื่อสักครู่ลงไป ก่อนจะหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยกับการกระทำที่เหมือนลักหลับหญิงสาวตรงหน้า เขายกมือขึ้นมาปิดหน้าอย่างไม่เข้าใจตนเอง "...ให้ตายสิ...."
By Paemi
"แล้วนามิซังคิดว่าคุณลอเรนซ์จะพาลูกสาวไปไว้ไหนล่ะ ถ้าไม่มาที่นี่" โชเซตอบทีเล่นทีจริง "ถ้าผมพานามิซังไปก็ว่าไปอย่างนะ"
"อะไรนะ นายคิดจะพาฉันไปไหนกัน คนลามก"
"โชเซยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะพาไปที่ไหนน่ะ นามิซังคิดเรื่องทะลึ่งๆอยู่ล่ะซิ" โชเซว่าอย่างล้อเลียน ทำให้หญิงสาวเถียงไม่ออก ได้แต่สาปแช่งอยู่ในใจ
ทั้งสองที่มาหยุดยืนอยุ่หน้าห้องพยาบาลมองผู้ที่ได้รับบาดเจ็บถูกหามเข้าออกอย่างใจหาย
"มีคนโดนลูกหลงเยอะเหมือนกันนะ น่าสงสารจัง" นามิเอ่ยขึ้น
"แต่ก็แค่แผลถลอกกันนิดหน่อย ส่วนมากจะเป็นลมเพราะช็อคมากกว่า คงไม่เป็นไรมากล่ะมั้ง"
"ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น" นามิบอก พลางเดินตามบอสหนุ่มผ่านเตียงผู้ป่วยไปหาพยาบาลคนหนึ่งที่เคาท์เตอร์กลาง
"ไม่ทราบว่า มีผู้ป่วยชื่อ ชิทากะ พาเอมิ หรือเปล่าครับ" โชเซถาม
"รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันเช็กให้" เธอตอบก่อนจะไล่สายตาดูรายชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ "ไม่มีประวัติการรักษานะคะ แต่มีในส่วนของการจ่ายยาและเบิกกล่องปฐมพยาบาลไปด้วยค่ะ เวลาที่จ่ายยาไปก็ประมาณ30นาทีได้แล้วค่ะ"
"คุณพอจะทราบมั้ยครับว่าคนที่พาเธอมา ผู้ชายตัวสูงผมสีทองน่ะพาเธอไปที่ไหนแล้ว"
"ผมสีทอง....อ๋อ....ฉันนึกออกแล้ว คุณคนที่เป็นFBIแน่ๆเลย เขามารอหมอได้สักพัหนึ่ง แต่ช่วงนั้นมีผู้บาดเจ็บเข้ามส่งเยอะ เขาเลยขอจ่ายยาไปรักษาเองน่ะค่ะ ฉันว่าเขาคงพาเธอกลับห้องไปแล้วแหละค่ะ" นางพยาบาลคนสวยตอบพร้อมทำหน้าเคลิ้ม
"ขอบคุณมาครับ" โชเซกล่าว "แล้วเราจะเอายังไงกันต่อดีล่ะนามิซัง"
"ฉันว่าให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันบ้างก็ดีล่ะมั้ง พรุ่งนี้เราค่อยไปเยี่ยมก็ได้" หญิงสาวออกความเห็น ก่อนทั้งคู่จะออกจากห้องพยาบาลและเดินกลับห้องขอตน
"อื้ออ เจ็บอ่าา" เสียงงึมงำเบาๆของร่างบางทำให้ชายหนุ่มขี้หงุดหงิดต้องเพลามือลงจากการใส่ยาให้เธอ หญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเริ่มกระดุกกระดิกหัวไปมา เพื่อหลบหนีการป้ายยาลงมาบริเวณขมับด้านขวา ทำให้ลอเรนซ์ต้องจับหน้าไว้ให้อยู่นิ่งๆ
"อยู่เฉยๆสิ จะเสร็จแล้ว" เขาบอก ก่อนปิดบาดแผลด้วยผ้าก็อซสีขาวสะอาด แล้วจึงปิดกล่องปฐมพยาบาล ชายหนุ่มมองดูคนป่วยที่อยู่บนเตียง พร้อมกับถอดหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อย
"กว่าจะทำแผลเสร็จได้นะ.... หาเรื่องใส่ตัวตลอดเลยรู้มั้ย พาเอมิ" เขาพูดกับร่างบางที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะหยิบถุงยาเม็ดแก้ปวดมาเปิดออก แล้วหย่อนเม็ดยานั้นเข้าปากหญิงสาว แต่ยังไม่ทันได้ใส่น้ำตามลงไป พาเอมิก็ถุยมันออกมา ทำให้ร่างสูงต้องอารมณ์เสียมากขึ้น เขานำมันใส่กลับเข้าไปหใม่ แต่คนป่วยก็ยังถุยมันออกมาดังเดิม เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนชายหนุ่มทนไม่ไหว ต้องหยิบมันใส่ปากตนแทนแล้วกระดกน้ำดื่ม ก่อนจะประกบปากเข้ากับร่างบาง พาเอมิได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ออกมาและกลืนยานั้นลงไป หญิงสาวที่เริ่มมีสติขึ้นเล็กน้อยค่อยๆปรือตาขึ้น แล้วเธอก็ต้องตกใจกับใบหน้าของชายหนุ่มที่ใกล้แค่คืบ แถมยังกำลังจูบเธออยู่ด้วย แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าอะไร เธอก็หมดสติไปก่อนขณะที่เขาถอดจูบออก
"....นี่เราทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย" ลอเรนซ์ที่ดันตัวขึ้นมานั่งอย่างเดิมครุ่นคิดถึงเหตุผลที่ตนทำเรื่องเมื่อสักครู่ลงไป ก่อนจะหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยกับการกระทำที่เหมือนลักหลับหญิงสาวตรงหน้า เขายกมือขึ้นมาปิดหน้าอย่างไม่เข้าใจตนเอง "...ให้ตายสิ...."
By Paemi
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น