ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [MinhoxNewt] ตอนที่ 2 เตรียมวิ่ง
"เฮ้ เฮ้ มินโฮติ่นได้แล้ว" ผมสะกิดไหล่มินโฮ เพื่อจะปลุกเขาขึ้นจากนิทรา แต่ดูท่าว่าการปลุกของผมจะไม่เป็นผลต่อเขาเอาเสียเลย เขาก็ยังนอนหลับพริ้มอยู่อย่างนั้น
"เฮ้ยย คนอื่นเขาตื่นกันหมดแล้วนะ" .....ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเหมือนเดิม ผมเริ่มหงุดหงิดและอยากแกล้งเลยพลิกแปลไปด้านหนึ่ง ทำให้ชายหนุ่มชาวเอเชียที่นอนอยู่ล้มกลิ้งลงไปกับพื้น
ตุ้บ!
"โอ๊ย!! นิวท์!! นายทำอะไรของนายเนี่ยย มันเจ็บไม่ใช่หรือไง" มินโฮที่ลงไปกองกับพื้นร้องโอดโอย
"ก็ฉันปลุกแล้วนายไม่ตื่น เช้าแล้วไปกินข้าวแล้วไปทำงานได้แล้ว อย่าอู้นะน้องใหม่" ผมพูดเป็นเชิงสั่ง แต่ก็ส่งยิ้มกวนไปให้เขาด้วย ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น ซึ่งก็ได้ยินเสียงมินโฮบ่นตามมาไม่ไกลนัก ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่าทำไมผมถึงได้ชอบก่อกวนเขานัก
"นี่นิวท์ ฉันอยากรู้ว่าในวงกตมีอะไร" มินโฮตั้งคำถามกับผมขณะที่เรากำลังเหลาไม้ทำแปลงผักกันอยู่
"ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่ามันมีกลไกซับซ้อนที่จะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆน่ะ แล้วตอนกลางคืนก็จะมีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอย่างโศกาออกมาเดินเพ่นผ่านน่ะ" ผมตอบเนื่อยๆ
"ฉันคิดว่ามันต้องมีทางออก ฉันอยากจะลองเข้าไปในวงกตนั่นเผื่อว่าบางทีเราอาจจะเจอทางออก" มินโฮพูดต่อ
"ฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอว่ามันอันตราย ถ้านายเข้าไปสำรวจแล้วกลับมาไม่ทันก่อนประตูปิดจะทำยังไง" ผมบอกไปอย่างเดิม นี่คงเป็นครั้งที่หลายสิบแล้วตั้งแต่เขามาถึงที่นี่เมื่อ2อาทิตย์ก่อน ที่เขาเอาแต่พูดเรื่องนี้กับผม ไม่รู้ว่าเขาจะติดใจอะไรวงกตนั่นนักหนานะ
"ก็กลับมาให้ทันก่อนสิ นายก็รู้ฉันวิ่งเร็วจะตาย ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว" มินโฮพูด ก็จริงที่เขาเป็นคนที่วิ่งค่อนข้างเร็ว แถมยังมีร่างกายที่แข็งแรงอีกต่างหาก แต่ยังไงผมก็ว่ามันเสี่ยงเกินไปที่จะให้ใครสักคนเข้าไปในวงกต โดยเฉพาะหมอนี่.....
"นายมั่นใจในตัวเองมากไปหรือเปล่า" ผมพูดเหน็บแนมเขา
"ไม่ ฉันคิดว่าฉันทำได้ และฉันคงรู้สึกแย่ถ้าพวกเราใช้ชีวิตในทุ่งไปวันๆโดยไม่คิดที่จะหาทางออกไปจากที่นี่กันเลย"
"ยังไงฉันก็ไม่อยากให้นายออกไปเสี่ยงอยู่ดี" ผมเริ่มหันหน้าไปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
"ถ้านายไม่ให้ฉันไป ฉันลองไปขออัลบี้ก็ได้" ว่าจบ มินโฮก็โยนไม้ที่เหลาเสร็จแล้วให้ผมก่อนจะเดินออกไป
"เฮ้! เดี๋ยวสิ นี่ฉันเป็นห่วงนายนะ" ผมตะโกนไล่หลังเขาไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังผมซะแล้ว
"เฮ้! อัลบี้ อยู่หรือเปล่า" ผมเดินเข้าไปในกระท่อมที่เป็นทีที่อัลบี้มักจะอยู่เสมอๆ
"อ้าว มินโฮ มีอะไรกันฉันหรอ" อัลบี้ที่นั่งจดอะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะ หันหน้ามามองผมที่เดินเข้าไปหาเขา
"ผมอยากคุยเรื่องวงกตน่ะ" ผมเปิดประเด็นที่ผมอยากจะพูด
"วงกต? ทำไม?" เมื่ออัลบี้ได้ยินเรื่องที่ผมจะพูดเขาก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที ผมจึงรวบรวมความกล้า หายใจเข้าลึกๆและตัดสินใจพูดออกไป และหวังเพียงว่าอัลบี้จะฟังที่ผมพูดสักนิด ไม่ใช่ยืนกรานปฏิเสธเหมือนิวท์
"ผมอยากจะเข้าไปสำรวจวงกตในตอนกลางวันได้มั้ย ผมคิดว่าในนั้นจะต้องมีทางออกไปจากที่นี่อยู่แน่ๆ" ผมพูดออกไปแล้ว และคำตอบที่อัลบี้ให้ผมคือความเงียบ เขาจ้องเข้ามาในตาผม จนผมรู้สึกได้ถึงความกดดัน จนแอบคิดไปเลยว่า 'เราไม่น่ามาพูดเรื่องแบบนี้เลย' จนในที่สุดอัลบี้ก็พูดขึ้นมา
"นายอยากจะอาสาเข้าไปสำรวจในนั้นจริงๆอ่ะหรอ?" อัลบี้ถามผมด้วยเสียงจริงจัง
"..ใช่.." ผมตอบเสียงอ่อนลง
"จริงๆ ฉันก็อยากจะสำรวจในวงกตอย่างจริงจังเหมือนกันนะ เพราะมีความเป็นไปได้มากทีเดียวที่ทางออกจะอยู่ในนั้น ถ้านายอยากทำจริงๆ ฉันก็จะให้นายทำ แต่นายต้องสัญญาก่อนว่า 'นายจะกลับออกมาก่อนประตูปิดอย่างปลอดภัยทุกครั้งที่เข้าไป' นายสัญญาได้หรือเปล่า ถ้านายสัญญาได้ฉันจะให้นายทำ" อัลบี้พูดพร้อมกับจ้องเค้นเข้ามาในตาผม
"..ผ..ผมสัญญา!" ผมตอบออกไป แม้จะยังไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ตามที่สัญญาไว้จริงหรือเปล่าก็เถอะ
"ดี! งั้นเดี๋ยวฉันให้คนที่หน่วยก้านดีเข้าไปกับนายอีกสัก2คน พรุ่งนี้ตี4ให้ไปรอหน้าประตูได้เลย พอประตูเปิดก็เริ่มวิ่งได้เลย แล้วรักษาสัญญาให้ได้ด้วยล่ะ มินโฮ" อัลบี้พูดก่อนจะเดินออกจากกระท่อมไป
'นี่เราจะได้เข้าไปสำรวจในวงกตอย่างที่ต้องการแล้วสินะ.. คอยดูเถอะนะ ฉันจะต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้' ผมคิดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่นและมีความหวัง และเดินออกมาจากระท่อมด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยพลัง แล้วผมก็กลับไปทำงานของผมต่อย่างอารมณ์ดี โดยเหมือนจะสังเกตเห็นสายตาของนิวท์มองมาทางผมอย่างเป็นระยะๆ ผมคิดว่าเขาคงกลัวว่าผมจะวิ่งเข้าไปในวงกตเสียตอนนี้เลยสินะ
เมื่อเวลาคล้อยไปจนฟ้าเริ่มมืดผมก็เข้านอนทั้งที่ปกติออกจะเป็นเวลาที่เร็วไปด้วยซ้ำที่จะนอนตอนนี้ แต่พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้านี่นะ จะนอนเร็วสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
*******************************************
To be continue
Tsuji Nami
"เฮ้ยย คนอื่นเขาตื่นกันหมดแล้วนะ" .....ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเหมือนเดิม ผมเริ่มหงุดหงิดและอยากแกล้งเลยพลิกแปลไปด้านหนึ่ง ทำให้ชายหนุ่มชาวเอเชียที่นอนอยู่ล้มกลิ้งลงไปกับพื้น
ตุ้บ!
"โอ๊ย!! นิวท์!! นายทำอะไรของนายเนี่ยย มันเจ็บไม่ใช่หรือไง" มินโฮที่ลงไปกองกับพื้นร้องโอดโอย
"ก็ฉันปลุกแล้วนายไม่ตื่น เช้าแล้วไปกินข้าวแล้วไปทำงานได้แล้ว อย่าอู้นะน้องใหม่" ผมพูดเป็นเชิงสั่ง แต่ก็ส่งยิ้มกวนไปให้เขาด้วย ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น ซึ่งก็ได้ยินเสียงมินโฮบ่นตามมาไม่ไกลนัก ทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่าทำไมผมถึงได้ชอบก่อกวนเขานัก
"นี่นิวท์ ฉันอยากรู้ว่าในวงกตมีอะไร" มินโฮตั้งคำถามกับผมขณะที่เรากำลังเหลาไม้ทำแปลงผักกันอยู่
"ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่ามันมีกลไกซับซ้อนที่จะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆน่ะ แล้วตอนกลางคืนก็จะมีสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอย่างโศกาออกมาเดินเพ่นผ่านน่ะ" ผมตอบเนื่อยๆ
"ฉันคิดว่ามันต้องมีทางออก ฉันอยากจะลองเข้าไปในวงกตนั่นเผื่อว่าบางทีเราอาจจะเจอทางออก" มินโฮพูดต่อ
"ฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอว่ามันอันตราย ถ้านายเข้าไปสำรวจแล้วกลับมาไม่ทันก่อนประตูปิดจะทำยังไง" ผมบอกไปอย่างเดิม นี่คงเป็นครั้งที่หลายสิบแล้วตั้งแต่เขามาถึงที่นี่เมื่อ2อาทิตย์ก่อน ที่เขาเอาแต่พูดเรื่องนี้กับผม ไม่รู้ว่าเขาจะติดใจอะไรวงกตนั่นนักหนานะ
"ก็กลับมาให้ทันก่อนสิ นายก็รู้ฉันวิ่งเร็วจะตาย ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว" มินโฮพูด ก็จริงที่เขาเป็นคนที่วิ่งค่อนข้างเร็ว แถมยังมีร่างกายที่แข็งแรงอีกต่างหาก แต่ยังไงผมก็ว่ามันเสี่ยงเกินไปที่จะให้ใครสักคนเข้าไปในวงกต โดยเฉพาะหมอนี่.....
"นายมั่นใจในตัวเองมากไปหรือเปล่า" ผมพูดเหน็บแนมเขา
"ไม่ ฉันคิดว่าฉันทำได้ และฉันคงรู้สึกแย่ถ้าพวกเราใช้ชีวิตในทุ่งไปวันๆโดยไม่คิดที่จะหาทางออกไปจากที่นี่กันเลย"
"ยังไงฉันก็ไม่อยากให้นายออกไปเสี่ยงอยู่ดี" ผมเริ่มหันหน้าไปพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
"ถ้านายไม่ให้ฉันไป ฉันลองไปขออัลบี้ก็ได้" ว่าจบ มินโฮก็โยนไม้ที่เหลาเสร็จแล้วให้ผมก่อนจะเดินออกไป
"เฮ้! เดี๋ยวสิ นี่ฉันเป็นห่วงนายนะ" ผมตะโกนไล่หลังเขาไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังผมซะแล้ว
"เฮ้! อัลบี้ อยู่หรือเปล่า" ผมเดินเข้าไปในกระท่อมที่เป็นทีที่อัลบี้มักจะอยู่เสมอๆ
"อ้าว มินโฮ มีอะไรกันฉันหรอ" อัลบี้ที่นั่งจดอะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะ หันหน้ามามองผมที่เดินเข้าไปหาเขา
"ผมอยากคุยเรื่องวงกตน่ะ" ผมเปิดประเด็นที่ผมอยากจะพูด
"วงกต? ทำไม?" เมื่ออัลบี้ได้ยินเรื่องที่ผมจะพูดเขาก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที ผมจึงรวบรวมความกล้า หายใจเข้าลึกๆและตัดสินใจพูดออกไป และหวังเพียงว่าอัลบี้จะฟังที่ผมพูดสักนิด ไม่ใช่ยืนกรานปฏิเสธเหมือนิวท์
"ผมอยากจะเข้าไปสำรวจวงกตในตอนกลางวันได้มั้ย ผมคิดว่าในนั้นจะต้องมีทางออกไปจากที่นี่อยู่แน่ๆ" ผมพูดออกไปแล้ว และคำตอบที่อัลบี้ให้ผมคือความเงียบ เขาจ้องเข้ามาในตาผม จนผมรู้สึกได้ถึงความกดดัน จนแอบคิดไปเลยว่า 'เราไม่น่ามาพูดเรื่องแบบนี้เลย' จนในที่สุดอัลบี้ก็พูดขึ้นมา
"นายอยากจะอาสาเข้าไปสำรวจในนั้นจริงๆอ่ะหรอ?" อัลบี้ถามผมด้วยเสียงจริงจัง
"..ใช่.." ผมตอบเสียงอ่อนลง
"จริงๆ ฉันก็อยากจะสำรวจในวงกตอย่างจริงจังเหมือนกันนะ เพราะมีความเป็นไปได้มากทีเดียวที่ทางออกจะอยู่ในนั้น ถ้านายอยากทำจริงๆ ฉันก็จะให้นายทำ แต่นายต้องสัญญาก่อนว่า 'นายจะกลับออกมาก่อนประตูปิดอย่างปลอดภัยทุกครั้งที่เข้าไป' นายสัญญาได้หรือเปล่า ถ้านายสัญญาได้ฉันจะให้นายทำ" อัลบี้พูดพร้อมกับจ้องเค้นเข้ามาในตาผม
"..ผ..ผมสัญญา!" ผมตอบออกไป แม้จะยังไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ตามที่สัญญาไว้จริงหรือเปล่าก็เถอะ
"ดี! งั้นเดี๋ยวฉันให้คนที่หน่วยก้านดีเข้าไปกับนายอีกสัก2คน พรุ่งนี้ตี4ให้ไปรอหน้าประตูได้เลย พอประตูเปิดก็เริ่มวิ่งได้เลย แล้วรักษาสัญญาให้ได้ด้วยล่ะ มินโฮ" อัลบี้พูดก่อนจะเดินออกจากกระท่อมไป
'นี่เราจะได้เข้าไปสำรวจในวงกตอย่างที่ต้องการแล้วสินะ.. คอยดูเถอะนะ ฉันจะต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้' ผมคิดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่นและมีความหวัง และเดินออกมาจากระท่อมด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยพลัง แล้วผมก็กลับไปทำงานของผมต่อย่างอารมณ์ดี โดยเหมือนจะสังเกตเห็นสายตาของนิวท์มองมาทางผมอย่างเป็นระยะๆ ผมคิดว่าเขาคงกลัวว่าผมจะวิ่งเข้าไปในวงกตเสียตอนนี้เลยสินะ
เมื่อเวลาคล้อยไปจนฟ้าเริ่มมืดผมก็เข้านอนทั้งที่ปกติออกจะเป็นเวลาที่เร็วไปด้วยซ้ำที่จะนอนตอนนี้ แต่พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้านี่นะ จะนอนเร็วสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
*******************************************
To be continue
Tsuji Nami
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น