One Piece Fiction

ลำดับตอนที่ #6 : [LawxLuffy] Heart

สงครามในเดรสโรซ่าจบลง เดอฟลามิงโก้ถูกคุมตัวไปโดยอดีตจอมพลแห่งกองทัพเรือ เซ็มโงคุ

พอได้ยินว่าบุคคลที่จะมาคุมตัวโจ๊กเกอร์ไปคือ อดีตจอมพล ไม่รู้อะไรดลใจให้ลอว์วิ่งออกจากเส้นทางที่ทุกคนกำลังหนี ตรงดิ่งไปหาคนที่เคยยิ่งใหญ่ที่สุดของกองทัพเรือ ในใจไม่ได้กลัวเลยว่าตัวเองจะโดนหางเลขจับตัวไปด้วย

เหมือนว่าอดีตจอมพลจะรู้ว่าเขาจะมา เพราะเซ็มโงคุนั่งอยู่ตรงนั้น ไร้การป้องกันตัวใดๆ ราวกับกำลังรอใครบางคน ซึ่งลอว์รู้ได้ทันทีว่าชายสูงวัยผู้นี่รอเขาอยู่ และนอกจากนั้นชายชรายังรู้อีกว่าเขามาด้วยเรื่องอะไร เพราะทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ เซ็มโงคุก็เริ่มพูดถึงชายคนหนึ่ง ลูกน้องคนสำคัญของเขา คนที่เขารักราวกับว่าเป็นบุตรชายแท้ๆของตน

"4 สิ่งที่หายไปในวันนั้น คือ กลุ่มโจรสลัดบาร์เรล ชีวิตลูกน้องของฉัน ผลโอเปะ-โอเปะ และเด็กชายที่เป็นโรคพิษตะกั่วขาว นายคือเด็กที่เป็นโรคพิษตะกั่วขาวคนนั้นสินะ"

"อาา ฉันเอง"

"เขาทิ้งภารกิจไปครึ่งปีเพื่อช่วยนาย แล้วโรซินันเต้ยังไปชิงผลโอเปะ-โอเปะ เพื่อจะช่วยชีวิตนายโดยแลกกับชีวิตของตัวเองอย่างนั้นสินะ"

ลอว์เงียบ คำพูดของอดีตจอมพลทำให้เขานึกถึงวันนั้นเมื่อ 13 ปีก่อน วันที่คุณโคร่าตาย...เพื่อเขา

"บอกฉันสิ ฉันอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงตาย" เซ็มโงคุย้ำคำถามอีกรอบ

"เออ ใช่แล้ว ฉันเองก็อยากรู้ ทั้งๆความจริงเราจะต้องหนีไปด้วยกัน ฉันกลับคิดค้างผู้ชายคนนั้นทั้งชีวิตและวิญญาณ เพราะงั้นฉันจึงมีชีวิตอยู่ต่อในส่วนของเขา เพื่อจะเด็ดหัวเดอฟลามิงโก้ ...แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณโคร่าต้องการให้ฉันเป็น D แบบนั้นหรือเปล่า"

"D?"

"ใช่ ฉันเองก็เหมือนหมวกฟางยะ ฉันเองก็เป็น D นายเคยเป็นอดีตจอมพลนายคงรู้สินะว่า D คืออะไร บอกฉันได้รึเปล่า" จบประโยคของหมอศัลย์แห่งความตาย เซ็มโงคุก็นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบ

"บอกไม่ได้ แต่ฉันบอกได้ว่าโรซินันเต้ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับ D เลยแม้แต่น้อย เขาช่วยนายโดยไม่หวังผลตอบแทน" อดีตจอมพลเงียบ เขาเหม่อมองไปไกล "ทราฟาลก้า ลอว์ อย่าหาเหตุผลให้กับความรักที่ได้รับมาเลย ถ้านายอยากจะมีชีวิตอยู่ในส่วนของเขา นายแค่จดจำเขาให้ได้ก็พอ เราสองคนแค่ไม่ลืมเขา แล้วมีชีวิตอยู่ต่อไป"

จบคำพูดของอดีตจอมพลลอว์ได้แต่ก้มหน้า เพื่อกันไม่ให้น้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมาถูกใครเห็น

"ถ้าฉันไม่ได้กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่เราคงได้คุยกันมากกว่านี้ น่าเสียดายที่คนเพียงคนเดียวที่ฉันจะสามารถคุยเรื่องของเขาได้กลับเป็นโจรสลัด แต่ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่เขาก็คงให้นายได้ใช้ชีวิตแบบที่นายอยากเป็นล่ะนะ" ชายสูงวัยว่าก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป

ลอว์ได้กำผ้าพันแผลตรงอกแน่น ตรงที่มีลายสักรูปหัวใจอันใหญ่ของเขา เหตุที่รอยสักของเขาเป็นรูปหัวใจก็เพราะ โคราซอนมีความหมายเช่นนั้น เพื่อเป็นการตอกย้ำว่าชีวิตของเขาได้มาจากใคร

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บนเรือของกลุ่มโจรสลัดบาร์โธคลับ ชายผู้ได้ฉายาว่าหมอศัลยืแห่งความตายยืนอยู่ขอบเรือ เขามองออกไปบนพื้นน้ำสีดำที่สะท้อนแสงดาวของท้องฟ้ายามค่ำคืน ในใจยังคงนึกถึงคำที่อดีตจอมพลพูดทิ้งไว้

'อย่าหาเหตุผลให้กับความรักที่ได้รับมาเลย'

ใช่ เขาคิดเสมอมาว่า ที่คุณโคร่าช่วยเขาเพราะเขาเป็น D ศัตรูโดยกำเนิดของเผ่ามังกรฟ้า บางทีการที่เขาหาเหตุผลมาอ้างให้กับสิ่งดีๆที่ตนได้รับจากผู้อื่น อาจจะเป็นเพราะเขาทนรับความเจ็บปวดไม่ไหว เพราะถ้ารู้ว่ามันคือรัก เมื่อสูญเสียไปมันจะยิ่งเจ็บปวด...

"เฮ้ โทราโอะะะะะ!! มากินข้าวววกัน" เสียงหนึ่งเรียกให้เขาหลุดจากภวังค์ พร้อมกับมือยืดๆที่พุ่งมารวบตัวเขาก่อนจะลากไปไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดอย่างหรูหราเพื่อรุ่นพี่กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางโดยเฉพาะ 

ลอว์ถูกลากให้มานั่งข้างกัปตันหมวกฟางอย่างจำยอม ลอว์มองอาหารบนโต๊ะด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย บอกตามตรงว่าเขาไม่ค่อยจะหิวสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะอารมณ์ของเขายังคงขุ่นมัวจากบทสนทนาเรื่องคุณโคร่า แต่พอคนข้างๆที่ตักเอาๆไม่รู้จักอิ่มหันมาเห็นก็หันพูดกับเขาทั้งที่อาหารยังคาปาก

"เอ้ อำไออายไออินอ่ะ อืออายอักไอ่ไอ้ อั้นเอี๋ยวอั้นอักไอ้ (เฮ้! ทำไมนายไม่กินล่ะ หรือนายตักไม่ได้ งั้นเดี๋ยวฉันตักให้)" ว่าไปก็คว้านู่นนี่นั่นมาวางบนจานของเขาไป จนอาหารแทบล้นจาน

"พอแล้วๆ ฉันไม่ได้หิว แล้วแกก็เลิกพูดทั้งที่อาหารยังคาปากสักที เดี๋ยวก็ติดคอหรอก" ลอว์หันไปเอ็ดคนตัวเล็กข้างๆ ลูฟี่เลยยอมกลืนอาหารทั้งหมดในปากดังเอื้อก ก่อนจะหันมาพูดกับเขาต่อ

"แต่เนื้อพวกนี้อร่อยมากเลยนะ ถึงจะไม่เท่าซันจิทำก็เถอะ ซุปปลานักสู้นั่นก็อร่อย เนื้อเจ้าทะเลนั่นก็อร่อย แถมในจานนายอ่ะเป็นชื้นสุดท้ายแล้ว" ทั้งๆที่พยายามจะพูดให้เขายอมกินแท้ๆ แต่คนอายุน้อยกว่าตรงหน้ากลับมองเนื้อติดกระดูกในจานเขาตาวาวซะงั้น

"ถ้าแกอยากกินนักก็เอาของฉันไปกินสิ" 

"จริงหรอ ขอบใจนะ" แล้วมือยาวๆก็คว้าเนื้อติดกระดูกชิ้นสุดท้ายในจานเขาไป ทำเอาคนเป็นหมอถอนหายใจหนัก ก่อนตัวเองจะค่อยๆละเลียดอาหารในจาน โดยที่หางตายังคงมองคนข้างๆที่กินมูมมามไม่หยุด เผื่อว่าหมอนี่กระดูกติดคอเขาจะได้ช่วยทัน...

หลังจากอาหารทุกอย่างเกลี้ยงโต๊ะด้วยฝีมือหมวกฟาง ลอว์ก็ลุกจากโต๊ะไปยืนยังที่เดิม แต่คราวนี้เขาไม่ได้มองออกไปที่ทะเลแล้ว แต่กลับหันหลังพิงระเบียงแล้วมองมายังพันธมิตรโจสลัดของตัวเองที่ตอนนี้ก็ได้แต่นั่งในลูกเรือกลุ่มโจรสลัดบาร์โธคลับสรรเสริญ

หากว่าเหตุผลที่คุณโคร่าช่วยเขาเพราะรักไม่ใช่เพราะD แล้วเหตุที่เขาช่วยหมวกฟางยะคืออะไรล่ะ เพราะDหรือเพราะ...

ครั้งแรกที่เห็นอาจเป็นแค่เพราะถูกชะตาในความบ้าบิ่นอาจหาญชกหน้าเผ่ามังกรฟ้า 'เพราะเป็น D ที่กล้าต่อกรกับมังกรฟ้า' แต่เหตุผลแค่นั้นก็ไม่น่าจะทำให้เขาถึงขั้นถ่อไปที่มารีนฟอร์ดเพื่อช่วยชีวิตหมอนี่ แล้วไหนจะเรื่องที่หลุดปากขอเป็นพันธมิตรไปนั่นอีก ทั้งๆที่เขาคิดจะแก้แค้นด้วยตัวคนเดียว คิดแค่จะเด็ดหัวเดอฟลามิงโก้ เขาก็ยังอุตส่าห์เอาเรื่องจะแท็กทีมโค่นไคโดมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้ได้เป็นพันธมิตรกับหมวกฟางยะ

ตลอดมาเขาพยายามคิดว่าที่ตัวเองยอมเข้าหาหมวกฟางยะขนาดนี้ เป็นเพราะหมวกฟางยะใกล้เคียงกับDที่คุณโคร่าพูด แต่จากเหตุการที่ผ่านมาทำให้เขาเริ่มรู้ตัวว่าความคิดนั้นเป็นแค่ความคิดที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกตัวเองเท่านั้น คนที่วางแผนแก้แค้นมา 13 ปีอย่างเขากลับขอให้ใครอีกคนหนึ่งมาเป็นพันธมิตร โดยที่รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเอาแต่ใจตัวเองขนาดไหน ซึ่งความเอาแต่ใจนั้นอาจจะทำให้แผนเขาล้มไม่เป็นท่า แต่เขาก็ยังยอม

คำตอบมันเห็นชัดอยู่แล้วว่าไม่ใช่เพราะ D แต่เพราะ...รัก

ยืนคิดอะไรเพลินๆอยู่ได้ไม่นาน หิมะก็ร่วงลงมาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววว่าจะตก อุณหภูมิเริ่มเย็นลงจนเริ่มรู้สึกหนาว คนเป็นหมอยื่นมือออกไปรองรับหิมะที่ตกลงมา สมกับเป็นนิวเวิร์ลจริงๆ ลอว์คิด ก่อนที่หิมะขาวหนาจะทำให้เขานึกถึงรอยยิ้มของคุณโคร่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงทำหน้าบึ้ง แต่ตอนนี้ลอว์ยิ้ม

...ยิ้มให้กับความรักของคุณโคร่าที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่จนได้เจอใครอีกคน...

"ฮัดเช้ยย!!" เสียงจามดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลกับตัวเขานัก ลอว์จึงเงยหน้าขึ้นมองทางต้นเสียง แล้วก็พบหมวกฟางยะที่กอดอกตัวสั่นงกๆแถมยังสูดน้ำมูกไม่หยุดอยู่ตรงที่เดิมที่เจ้าตัวนั่ง คนเป็นหมอเลยใช้ความสามารถของตัวเองสับเปลี่ยนเสื้อคลุมไปให้คนที่นั่งอยู่ แถมด้วยการส่งหมวกฟูสีขาวที่เขามักใส่เป็นประจำไปให้พันธมิตรได้กอดคลายหนาว ก่อนตัวเขาจะเดินเข้าไปด้านในเพื่อหาเสื้อตัวใหม่ใส่แทน...

______________________________________________

[Talk]

ฟิคนี้แต่งเพื่อเล่น Tag #10daysoflawlu ในทวิตเตอร์โดยเฉพาะค่ะ

ไม่ใช่อะไร อยากมีส่วนร่วมใน 10 วันแห่งรักของหมอกับฟี่เฉยๆ

เลยอยากแต่งฟิคคู่นี้สักเรื่อง แต่พล็อตที่มีอยู่แล้วเป็นเรื่องยาว

จะให้แต่งก็คงเสร็จไม่ทันเลยเป็นฟิคสั้นไปก่อนนะคะ

พูดถึงเนื้อเรื่องนิดนึง ได้แรงบันดาลใจจากประโยคของปู่เซ็มโงคุที่พูดกับหมอเลยค่ะ

"อย่าหาเหตุให้ความรักที่ได้รับมาเลย" เป็นประโยคที่กระแทกใจเราสุดๆ

ซึ่งก็คงกระแทกใจหมอด้วยแหละ ฮาาา ประโยคนี้ย้ำเตือนเราว่าความรักไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลค่ะ

แค่อยากดูแล อยากทำให้ยิ้ม อยากอยู่ข้างๆ เหมือนที่หมอทำกับฟี่นั่นเอง #ตึ่งโป๊ะ

ส่วนฉากสุดท้ายไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากเห็นฟี่กอดหมวกขนฟูขิงหมอเท่านั้น

เลยแถมให้สวมโค้ทหมอทับไปด้วยเลย //สนองNeedตัวเองสุดๆ

ยังไงก็แล้วแต่ ทุกคนสามารถติชมและเมาท์มอยกับเราได้เต็มที่เลยนะคะ ^__^

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเช่นเดิมนะคะ ไว้พบกันใหม่ค่ะ

Tsuji Nami