One Piece Fiction

ลำดับตอนที่ #5 : [ZoroxSanji] I Miss You (B)

     หางคิ้วของนักดาบประจำกลุ่มหมวกฟางถึงกับกระตุก เมื่อเดินมาเห็นภาพลูฟี่กับลอว์นอนหลับซบไหล่กันอยู่ด้านหลังของเรือโกลด์อิ้งรุ่นพี่ลูฟี่

     ถึงตรงนี้จะไม่ค่อยมีใครเดินผ่านเท่าไหร่ก็เถอะ แต่สองคนนี้ก็น่าจะเพลาๆกันหน่อยนะ คิดได้ดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินหลบออกไปตรงอื่นแทน

     ทำไมถึงต้องเดินออกมาน่ะหรอ ถึงจะซื่อบื้อแค่ไหนก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรอยู่เป็นก้างขวางคอเวลาคนเขาสวีตกันไม่ใช่หรอ??

     ถ้าถามว่ารู้ได้ยังไงก็คงต้องย้อนไปตอนที่กำลังเดินทางมาเดรสโรซ่าน่ะนะ

..................................

     ขณะที่โซโรกำลังฝึกฝนร่างกายอยู่ในห้องประจำบนเสาเรือของตัวเอง ก็เหลือไปเห็นลูฟี่ที่นั่งตกปลากับพันธมิตรคนใหม่อยู่ตรงหัวเรือ ลูฟี่ก็ปกตินั่นแหละ ร่าเริงหัวเราะเฮฮา แต่อีกคนนี่สิ ทั้งๆที่แสดงออกเหมือนว่ารำคาญอยู่เต็มประดา แต่ก็ไม่ยักกะเดินหนี ยังคงทนฟังกัปตันเขาพล่ามอยู่ได้ตั้งนานสองนานแล้ว แถมยังตอบทุกคำถามที่ลูฟี่ยิงมา ทั้งๆที่ก็ไม่น่าใช่คนช่างพูดอะไรขนาดนั้น

     "แปลก" โซโรพูดขึ้นมาลอย ในขณะเดียวกับทีประตูห้องเปิดออกพร้อมกับกุ๊กหัวทองที่ยกเครื่องดื่มชูกำลังกับกลับแกล้มขึ้นมาให้เขา

     "หือ?" ซันจิขมวดคิ้ว "แปลกตรงไหน นี่มันก็จะเย็นแล้วนะ นายจะไม่กินอะไรหน่อยรึไง" วางพลางวางถาดอาหารที่ถือขึ้นมาตรงโต๊ะใกล้ๆ

     "ไม่ใช่เรื่องนั้น ดูนั่นสิ" พูดจบก็พยักเพยิดให้กุ๊กมองไปทางลูฟี่

     "อ๋อ นั่นน่ะเอง ทำไมล่ะ?" ซันจิพูดพลางจุดบุหรี่สูบ

     "ก็หมอนั่น... ฉันหมายถึงเจ็ดเทพโจรสลัดนั่นน่ะ ทั้งที่ดูจะเบื่อๆลูฟี่แท้ๆ แต่ก็เห็นหมอนั่นยืนฟังลูฟี่พูดอยู่ตั้งนานแล้ว พอลูฟี่ยื่นเบ็ตตกปลาให้ก็รับมาตกเงียบๆ การกระทำหมอนั่นดูไม่เข้ากับฉายาโหดๆ อย่าง 'หมอศัลย์แห่งความตาย' เลยสักนิด"

     "โอ้! ขนาดคนซื่อบื้ออย่างนายยังสัมผัสได้เลยหรอเนี่ย" ซันจิพูดพร้อมกับพ่นควันออกจากปาก

     "ห๊า!! แกว่าใครซื่อบื้อนะ"

     "เอาน่าๆ อย่าเพิ่งโกรธสิ ฉันกำลังจะชมว่าเซนส์นายดีนะ"

     "เซ้นส์?"

     "เหตุผลที่ทำให้คนเราทำอะไรที่แตกต่างจากนิสัยปกติตัวเองเพื่อคนๆนึงเนี่ย มันก็มีแค่เพราะ 'รัก' ไม่ใช่หรอ"

     "ห๊ะ? รัก?"

     "ใช่ๆ ก็เหมือนกับที่นายชอบหาเรื่องทะเลาะกับฉันบ่อยๆ ทั้งๆที่ปกตินายเป็นคนนิ่งๆ เพื่อจะได้คุยกับฉันเยอะๆไง" ซันจิพูดพร้อมกับยกยิ้ม ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มมีเลศนัยจากอีกคนได้เช่นกัน

     "หลงตัวเองจริงๆนะ งั้นที่นายตามฉันแจทั้งที่ปากบอกว่าเกลียดผู้ชายนี่ก็เพราะ 'รัก' ด้วยรึเปล่าล่ะ" รอยยิ้มของกุ๊กตรงหน้าแทบจะหายวับไปทันทีหลังจบประโยคของนักดาบประจำกลุ่ม ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

     "ใครกันแน่ที่หลงตัวเอง!! ฉันก็แค่กลัวแกหลงทางแล้วกลับเรือไม่ถูกหรอก!! .....เฮ้ย!! หยุดเลย อย่าเข้ามา" โซโรเดินเข้าหาซันจิช้าๆด้วยรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าตั้งใจจะแกล้งเขาแน่ๆ กุ๊กประจำเรือเลยได้แต่เดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนชนเข้ากับโซฟาจนทรุดลงไปนั่งบนนั้น

     "ที่พูดว่ากลัวฉันหลงนั่นก็ไม่ได้แปลว่า 'เป็นห่วง' หรอกหรอ ?" เมื่อเห็นท่าทางเขินจนออกนอกหน้าของคนตรงหน้ามันก็อดไม่ได้ที่จะหยอดให้เขินกว่าเดิมจริงๆ โซโรเดินต้อนซันจิมาจนถึงโซฟาเขาเอามือข้างนึงจับผนักไว้

     "ไม่ว่าแกคิดจะทำอะไรก็หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" พูดพร้อมกับถีบเท้าใส่คนตรงหน้าอย่างแรง แต่คนแรงเยอะกว่ากับใช้มืออีกข้างหยุดไว้ได้ ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

      .

      ลมหายใจอุ่นๆเริ่มใกล้จนสัมผัสได้

     .

      หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

     .

     ใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์

     .

     ดวงตาคมกริบที่มองเข้ามา ทำให้อีกคนต้องหลับตาเพื่อหนี

     .

     เสี้ยวนาทีที่ริมผีปากกำลังจะแตะกัน

     .

     "ซานนนนนจิ!! ฉันหิวข้าวแล้ววววววววววววววววววววววววววววว"

     เสียงตะโกนเรียกหาพ่อครัวของกัปตัน ทำให้สองหนุ่มที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มสะดุ้งโหยง ก่อนซันจิจะใช้จังหวะนี้ผลักโซโรออกแล้วตัวเองก็รีบออกจากห้องเพื่อลงไปทำอาหารเย็นตามบัญชาของกัปตัน ทิ้งให้คุณนักดาบมองตามด้วยความเสียดาย

     "เฮ้อ ปล่อยให้เหยื่อหนีไปได้ซะแล้วแฮะ" โซโรพึมพัมก่อนจะยกเครื่องดื่มที่ซันจิยกขึ้นมาให้ดื่มรวดเดียวหมด

     "ครั้งหน้าไม่ปล่อยให้รอดไปแบบนี้แน่"

     "อะไรกันซันจิ อากาศก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้นสักหน่อย ทำไมนายหน้าแดงขนาดนั้นล่ะ" ลูฟี่ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นกุ๊กที่ลงมาหน้าแดงเกินปกติ

     "เออ ไม่มีอะไรหรอก ข้าวใช่มั้ย เดี๋ยวไปทำให้กิน รอแป๊ปแล้วกัน" พูดพลางเดินก้มหน้าเร็วๆไปทางห้องครัว

     "อะไรของหมอนั่นน่ะ แปลกคนจริงๆเลยเนอะโทราโอะ" ลูฟี่พึมพำพร้อมหันไปถามทราฟาลก้าในท้ายประโยค คนเป็นหมอเลยมองไปทางต้นทางที่คุณขาดำเพิ่งเดินมา ก็พบใครอีกคนที่กำลังยกยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่ในห้องด้านบนเสาเรือ

      .....ต้นเหตุที่ทำให้เลือดลมของขาดำยะเดินดีผิดปกติ คงเป็นนักดาบยะที่ยืนอยู่ตรงนั้นสินะ.....

..................................

     เฮ้ออ เห็นแบบนี้ก็เริ่มอยากให้ถึงเกาะโซเร็วๆซะทีเหมือนกันแฮะ 

    "อ้าว รุ่นพี่โซโร ไปทำอะไรที่ท้ายเรือหรอครับ" บาโธโลเมโอที่เดินผ่านมาพอดีทักขึ้น

    "ไปนึกถึงใครบางคน..."

     "ห๊ะ? อะไรนะครับ"

     "เปล่า ไม่มีอะไร ....ช่วยอย่าเพิ่งให้ใครไปทำอะไรที่ท้ายเรือตอนนี้ได้รึเปล่า พอดีฉันเอาของไปวางจนมันรกไปหมดแล้วน่ะ"

     "ได้สิครับ ปกติมันก็ไม่ค่อยมีใครเดินไปอยู่แล้วล่ะครับ"

     "อีกกี่วันเราถึงจะไปถึงเกาะโซ"

     "ไม่น่าจะเกิน 3 วันนะครับ เป็นห่วงพวกรุ่นี่นามิหรอครับ"

     "ไม่หรอก มีเจ้ากุ๊กอยู่ด้วยทั้งคน ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะ"

**************************

Tsuji Nami

ตอนนี้แต่งเป็น 2 เวอร์ชั่น อันที่เคยแต่งไปแล้วคือ โซโรชอบลูฟี่แต่อกหักได้กุ๊กมาดามใจ

อันนี้เลยมาแต่งเป็น โซซันคบกันอยู่แล้ว แต่พอต้องแยกกันก็คิดถึงกันบ้างอะไรบ้าง

โดยส่วนตัวชอบแบบนี้มากกว่า เพราะเราเชื่อในความสัมผัสอันแน่นเหนียวของโซซันที่สัมผัสได้ตั้งแต่อยู่ในแกรนด์ไลน์แล้ว

แสดงว่าคู่นี้คงตกลงปลงใจกันไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ สำหรับซันจินี่รักโซโรตั้งแต่แรกพบเลยมั้ง ตั้งแต่โซโรรับดาบตาเหยี่ยวที่บารันธิเย่

ส่วนโซโรนี่อาจจะเริ่มสนใจซันจิตั้งแต่ที่เห็นซันจิสนใจตัวเองมากๆอะไรแบบนี้ล่ะมั้งคะ ฮาา

มาพูดถึงฟิคนี้บ้าง รู้สึกตัวเองเน้นที่บทพูดมากๆเลย ก็เลยไม่รู้ว่าคนอ่านจะเบื่อรึเปล่า

บอกตามตรงค่ะว่าสำหรับเราโซซันเป็นอะไรที่แต่งยากมากๆๆๆๆๆๆๆ

เพราะสองคนนี้ดูมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าความรักอ่ะ มันไม่ใช่รักแต่มากกว่านั้น ซึ่งอธิบายออกมาเป็นอารมณ์ยากมากๆ

ก็อาจจะแต่งออกมาไม่ได้ดีเท่าที่ตัวเองคิดเท่าไหร่ โฮฮฮฮฮ

ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอ่านกันนะคะ

แล้วเจอกันใหม่ค่ะ ^_^