One Piece Fiction

ลำดับตอนที่ #4 : [ZoroxSanji] I Miss You (A)

สายตาเฉียบคมของนักดาบประจำกลุ่มหมวกฟาง มองภาพบาดตาตรงหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจไม่น้อย

เมื่อก่อนกัปตันของเขาไม่มีทางญาติดีกับกัปตันกลุ่มโจรสลัดอื่นง่ายๆแบบนี้แน่ แต่ไม่รู้ว่าสองปีที่ไม่เจอกันนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับกัปตันหมวกฟางของเขา ลูฟี่ถึงได้ดูติดอกติดใจทราฟาลก้า ลอว์นัก แถมตอนนี้ลูฟี่ยังมานอนซบไหล่กัปตันกลุ่มฮาร์ทหลับสบายใจแบบนี้อีก ยิ่งเห็นโซโรก็ยิ่งหงุดหงิด อยากจะใช้กำลังระบายอารมณ์นี่ก็ดันเป็นเรือของบาโธโลเมโอ ไม่มีลูกเหล็กอะไรให้เขาเหวี่ยงเล่นเสียด้วย

ตั้งแต่พังค์ฮาซาดแล้วที่โซโรเห็นทราฟาลก้า ลอว์เข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆกัปตันของเขา ตอนนั้นก็ได้แต่สงสัยว่าอยู่ดีๆทำไมรุกกี้คนนั้นถึงยอมช่วยพวกเขาหนีออกจากเกาะที่เต็มไปด้วยก๊าซพิษ แต่ความสงสัยก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อหนึ่งในเพื่อนของเขาเฉลยว่า 'ลูฟี่ได้ตกลงเป็นพัธมิตรกับทราฟาลก้า ลอว์เรียบร้อยแล้ว' นั่นทำให้เขาเผลออุทานออกมาอย่างไม่เข้าใจ แต่ลูฟี่ก็ได้แต่หัวเราะอย่างร่าเริงให้เป็นคำตอบ แถมยังพูดอีกว่า "โทราโอะเป็นคนดี"

คนที่ได้ฉายาว่าหมอศัลย์แห่งความตาย ทำอะไรก็มีแผนการอยู่เบื้องหลังตลอด หลอกพวกซีซาร์ให้ตายใจแล้วก็มาหักหลังเอาตอนท้าย คนแบบนั้นจะให้เชื่อได้ยังไงว่าเป็นคนดี จะให้เชื่อได้ยังไงว่าจะไม่หักหลังลูฟี่น่ะ ห๊าา!!

เฮ้ออ

โซโรถอนหายใจอีกครั้งกับภาพสองกัปตันตรงหน้า ถ้านี่เป็นหลายวันก่อนช่วงที่ยังอยู่พังค์ฮาซาดเขาคงพุ่งเข้าไปกระชากคอทราฟาลก้ามาชกสักหมัดสองหมัดแล้ว แต่ตอนนี้โซโรก็ได้แต่ต้องยอมรับในตัวทราฟาลก้าเหมือนที่ลูฟี่ยอมรับในตัวหมอนั่นเท่านั้น เพราะจากเหตุการณ์ที่เดรสโรซ่าทำให้เขาพอจะมองเห็นว่า กัปตันของเขาให้ความสำคัญกับทราฟาลก้ามากอยู่เหมือนกัน อาจจะพอๆกับที่ให้ความสำคัญกับพวกพ้องอย่างพวกเขา เพราะลูฟี่ถึงขนาดยอมทำตามแผนการของหมอนั่นทั้งที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่ แถมยังโมโหเป็นฝืนเป็นไฟตอนที่เดอฟลามิงโก้กำลังจะเหยียบหัวทราฟาลก้าจนเละ

และอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เขาพอจะทนภาพบาดตาตรงหน้าได้ก็เพราะ 'ผู้ชายคิ้วม้วน' คนนึง พูดถึงปุ๊ปก็พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน...

..............................................

โซโรมองภาพลูฟี่นั่งกอดคอทราฟาลก้า ลอว์พร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่เจ้าตัวได้ป่าวประกาศให้ลูกเรือทั้ง 8 คนฟังอย่างเป็นทางการว่าได้ตกลงร่วมมือเป็นพันธมิตรกับกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทแล้ว โดยมีเป้าหลายคือสี่จักรพรรดิไคโด แถมยังทิ้งท้ายให้พวกเขาสนิทๆกับทราฟาลก้าเข้าไว้

ได้ยินดังว่า คิ้วของนักดาบถึงกับกระตุกรัวๆ จะให้สนิทกับคนที่หน้าตาบอกบุญไม่รับ แถมยังมีแต่ชื่อเสียมากกว่าชื่อเสียงแบบหมอนี่น่ะหรอ เห๊อะ! แล้วมันเป็นใครอยู่ดีๆก็ได้มานั่งข้างๆกัปตันของเขา แถมกัปตันของเขายังเอาแต่เรียกหา โทราโอะๆทั้งวี่ทั้งวันอีก เห็นแล้วมันอดหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ โซโรเลยเลือกที่จะขังตัวเองอยู่บนห้องฝึกของเขา แล้วยกเหล็กยกหินระบายอารมณ์ตามภาษาคนบ้าพลัง

"เฮ้ เจ้าหัวมาริโมะ ได้เวลากินข้าวแล้วนะ" เสียงนึงตะโกนขึ้นมา จะเป็นใครไปได้นอกจากพ่อครัวประจำเรือที่เป็นห่วงปากท้องของทุกคนบนเรือ

"เฮ้ย ได้ยินมั้ย ไอ้นักดาบบ้าพลัง" เห็นเขาไม่ตอบ พ่อครัวก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเปิดประตูเข้ามาเรียกถึงในห้อง

"ไอ้บ้านั่นได้ร่วมโต๊ะด้วยมั้ย?" โซโรเอ่ยปากถามทั้งๆที่ยังไม่หยุดยกดัมเบลหินในมือ

"...หา?"

"ก็ไอ้หมอศัลย์นั่นไง หมอนั่นได้ร่วมโต๊ะด้วยมั้ย"

"อ๋อ ถ้าหมายถึงทราฟาลก้าละก็ ตอนนี้กำลังโดนลูฟี่ก่อกวนอยู่เลยล่ะ เหมือนว่าหมอนั่นจะเกลียดขนมปัง พอลูฟี่รู้ก็ไล่เอาขนมปังจะยัดใส่ปากหมอนั่นให้ได้...."

ตึง!!!

กุ๊กประจำเรือยังเล่าไม่ทันจบ ดัมเบลเหล็กก็หล่นตึงกระทบพื้นอย่างแรง ราวกับคนที่ยกมันอยู่ตั้งใจโยนมันลงเพื่อระบายอารมณ์

"เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวพื้นทะลุ แฟรงกี้ก็โกรธเอาหรอก" ซันจิห้ามปราม

"ฉันยังไม่หิว เดี๋ยวหิวแล้วก็ลงไปกินเองล่ะ" โซโรตอบปัด

"นายจะไม่หิวได้ยังไงวะ ไอ้บ้า เล่นขังตัวเองอยู่บนนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า ฉันไม่ได้เอาข้าวขึ้นมาเพราะคิดว่านายอาจจะยังไม่ตื่น แต่ดูจากสภาพแล้วนายคงฝึกอยู่ตลอดเลยใช่มั้ยล่ะ ถ้าไม่กินอะไรเข้าไปบ้างเดี๋ยวก็ได้เสียเหงื่อจนเป็นลมไปหรอก"

"ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ!! นายก็ลงไปได้แล้ว!!" โซโรเริ่มขึ้นเสียง

"เฮ้อ ฉันไม่ได้อยากทะเลาะกับนายหรอกนะ เอาเป็นว่าถ้านายไม่ลงไปเดี๋ยวฉันเอาข้าวขึ้นมาให้แทนแล้วกัน" ซันจิพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างอ่อนใจ กุ๊กประจำเรือเดินออกไปและกลับมาอีกครั้งในเวลาไม่นานพร้อมกับข้าวผัด 2 จาน

กลิ่นหอมของอาหารทำให้คนที่บ่นว่าไม่หิวยอมวางมือจากอุปกรณ์ต่างๆ แล้วมานั่งกินข้าวดีๆจนได้ โซโรตักข้าวเข้าปากไม่ยั้งจนซันจิหลุดขำ 'นี่น่ะหรอ คนที่บ่นว่าไม่หิว' โซโรเห็นซันจิมองด้วยแววตาขำ จึงออกปากดุให้กุ๊กตรงหน้าสนใจกินข้าวของตัวเองไปเถอะ

"แล้วทำไมนายต้องขึ้นมากินกับฉันด้วยเนี่ย" โซโรถาม

"ก็กินข้าวคนเดียวมันเหงาออกนี่" กุ๊กผมทองตอบกลับหน้าตาเฉย แต่คำนี้กลับทำให้คนที่หงุดหงิดมาตลอดตั้งแต่เห็นหน้าหมอเถื่อนแห่งความตายอะไรนั่นรู้สึกดีขึ้นได้อย่างประหลาด

"5555 ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย เหตุผลนายมันปัญญาอ่อนชะมัด"

"โฮ่ ฉันก็เผลอนึกว่านายยังเป็นเด็กอยู่ เพราะแค่เดินกลับเรือนายยังหลงเลยนี่ 55555" 

แล้วการโต้คารมของหนึ่งกุ๊กหนึ่งนักดาบก็เริ่มขึ้น ก่อนจะไปสะดุดเมื่อโซโรมองลงไปด้านล่างผ่านหน้าต่าง แล้วเห็นอีกคู่นึงกำลังโต้เถียงกันไม่หยุดเหมือนกัน คนนึงคือกัปตันหมวกฟางของเขาที่มีขนมปังอยู่ในมือ ส่วนอีกคนคือกัปตันกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทที่เริ่มชักดาบออกมาแล้ว ซันจิพอเห็นอีกฝ่ายชะงักไปเลยมองตามสายตาคมกริบลงไปก็เห็น ลูฟี่ดูสนุกสนานไม่น้อยที่ได้แกล้งพันธมิตรคนใหม่ของเขา จะว่าไปสองกัปตันนี่ก็สนิทกันดีจังแฮะ

"ที่นายหงุดหงิดช่วงนี้ เพราะสองคนนั้นสนิทกันมากเลยสินะ" ซันจิเริ่มเปิดประเด็น

"นายไม่พอใจที่ลูฟี่ตกลงเป็นพันธมิตรกับใครง่ายๆหรอ" ซันจิถาม

"เปล่าหรอก..."

"หรือว่าไม่พอใจที่ทราฟาลก้า ลอว์เป็นเจ็ดเทพโจรสลัด ก็นะ จะมาเป็นพันธมิตรพวกเราทั้งทีดันเป็นสุนัขของรัฐบาลซะได้..."

"ไม่ใช่!!" โซโรตะหวาด จนซันจิที่กำลังพูดอยู่ถึงกับชะงักไป

"ไม่ใช่... ที่ฉันไม่พอใจน่ะเพราะลูฟี่ต่างหาก! ทั้งๆที่เมื่อก่อนหมอนั่นไม่สนิทกับกัปตันเรืออื่นง่ายๆแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนหมอนั่นยังเรียกหาแต่พวกพ้องอย่างพวกเราอยู่เลย แต่พอได้เจ้าทราฟาลก้าอะไรนั่นมาเป็นพันธมิตร ลูฟี่ก็เอาแต่เรียกหาหมอนั่น แถมยังยอมทำตามแผนของหมอนั่นอีก ทั้งที่ปกติหมอนั่นดื้อแล้วก็เอาแต่ใจตัวเองจะตาย"

"สรุปว่า...นายหวง...ลูฟี่? ใช่มั้ย??"

"ห๊ะ!" โซโรชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ "อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้"

"นี่นายชอบลูฟี่หรอเนี่ย?!! ไม่อยากจะเชื่อ"

"ฉันไม่รู้ แต่อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้..." โซโรสารภาพในที่สุด แล้วบทสนทนาระหว่างสองหนุ่มก็จบลงเพราะไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก

โซโรยังคงอยู่บนห้องฝึกของเขา แม้จะลงมาข้างล่างบ่อยขึ้นเพราะกลัวคนอื่นผิดสังเกต แต่ทุกครั้งที่เห็นลูฟี่เข้าไปวุ่นวายกับกัปตันฮาร์ทโซโรก็จะเผลอออกอาการปึ้งปังกับข้าวของทุกครั้ง ซึ่งซันจิจะต้องออกปากด่าอะไรเขาสักอย่างเสียทุกครั้งที่เขาเผลอหงุดหงิด จนกลายเป็นเขากับไอ้กุ๊กหื่นนี่จะต้องทะเลาะกันหลังจากนั้น แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอยู่แล้วเพราะโซโรกับซันจิก็ทะเลาะกันตลอดเวลานั่นแหละ ดีเสียอีกเพราะตอนทะเลาะกันมันทำให้โซโรเลิกสนใจลูฟี่ไปได้พักใหญ่ๆเลย

แล้วเวลาก็ผ่านไปจนเรือเธาน์ซัน ซันนี่ได้มาจอดยังอาณาจักรเดรสโรซ่า ทุกคนแยกย้ายกันไปตามแผนที่กัปตันกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทได้ว่างไว้ แต่ก่อนอื่นก็คงต้องเริ่มจากการสำรวจพื้นที่ก่อน ทุกคนเลยมุ่งหน้าเข้าเมือง ก่อนจะไปแยกย้ายกันในเมือง

หลังจากแยกกันเรียบร้อย ซันจิก็ตามประกบไปกับโซโร ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันแล้วมักจะทะเลาะกันตลอดแท้ๆ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเจ้ากุ๊กคิ้วม้วนนี่ยังเลือกจะไปกับเขาอีก

"นายจะตามฉันมาทำไม? ไอ้กุ๊กคิ้วม้วน" โซโรถาม

"ถามได้ ถ้าปล่อยนายไปคนเดียวนายก็หลงนะเซ่"

"เห๊อะ! ทำไมถึงมีแต่นายที่คอยมาตามฉันต้อยๆแบบนี้ มีแต่นายที่กลัวฉันหลงรึไง"

"แล้วมีปัญหานักเร๊อะ? ไอ้หัวมอส ถ้านายหลงทางไปคนอื่นเขาก็เดือดร้อนกันหมดนั่นแหละ"

"ฉันก็แค่คิดว่า ทำไมถึงได้เป็นนายตลอด... ตั้งแต่ตอนชาบอนดี้แล้วที่พอฉันบอกจะออกมาเดินเล่น นายก็ห้ามฉันออกไปเพราะกลัวฉันจะหลงทาง 2ปีหลังจากนั้นอีกที่ฉันหลงลงเรือไปผิดลำ นายก็เป็นคนมาเจอฉัน ทำไมถึงมีแต่นาย ทำไมถึงไม่เป็นคนอื่นบ้าง..." โซโรพึมพำออกมา

"ฮึ่ยย! ก็เพราะฉันห่วงนายไง เจ้าบ้าเอ๊ย!!!" ซันจิตะโกนตัดบทขึ้นมาขณะที่โซโรยังคงพูดไม่จบดี กุ๊กขาดำที่ปกติจะเต๊ะท่าอยู่ตลอด ตอนนี้กลับตัวสั่นแถมยังหน้าแดงอีก ไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือเพราะอายกันแน่

"นายอาจจะมองแต่ลูฟี่จนไม่ทันเห็น... แต่ฉันมองนายอยู่ตลอดนั่นแหละ ทั้งตอนทริลเลอร์ปาร์คที่ฉันไปเห็นนายกำลังต่อรองกับบาโธโลมิวคุมะ ทั้งที่ชาบอนดี้ ถึงแม้ตอนเจอนายที่ท่าเรือจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ตอนที่ฉันไปเจอนายอีกรอบนั่นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และต่อจากนี้ไม่ว่านายจะหลงทางหายไปไหนอีก ฉันก็จะเป็นคนหานายเจอแล้วพานายกลับเรือเหมือนทุกครั้งนั้นแหละ" สายตาใต้คิ้วม้วนๆสบกับดางตาที่เหลือเพียงข้างเดียวของโซโรนิ่ง จนนักดาบอดรู้สึกดีไปกับคำพูดและสายตานั่นไม่ได้

"ฮ่าๆๆๆ เฮ้อออ ถ้าลูฟี่เป็นคนพูดประโยคนี้ฉันคงดีใจกว่านี้ แต่เอาเถอะ! นายเป็นคนพูดก็ไม่แย่เท่าไหร่" โซโรเดินมาตบบ่าซันจิเบาๆ

"ขอบใจนะ... บางทีนายอาจจะทำให้ฉันหายหงุดหงิดเวลาเห็นลูฟี่ทำตัวสนิทกับคนอื่นได้ก็ได้" โซโรพูดพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเดินนำกุ๊กประจำเรือไป

ซันจิที่ติดสตั๊นกับคำพูดของนักดาบที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ยิน พอได้สติกลับมาปุ๊ปก็ต้องรีบตะโกนไล่หลังไป "เฮ้ยย!! ไอ้โง่!! ไม่ใช่ทางนั้นนนนนนนนนน!!" แล้วกุ๊กผมทองก็วิ่งตามนักดาบหัวเขียวไปด้วยรอยยิ้มที่กลั้นยังไงก็กลั้นไม่อยู่จริงๆ

..............................................

คิดแล้วก็ได้แต่ขำหน้าตาตลกๆของหมอนั่นที่มองเขาตอนสารภาพรัก(?) น่าเสียดายที่ตอนนี้คนที่เขาได้แต่นึกถึงไม่ได้อยู่บนเรือลำนี้ด้วย ไม่งั้นคงช่วยเขาให้หายหงุดหงิด ไม่ก็ดึงความสนใจเขาจากภาพบาดตาตรงหน้าได้บ้าง... แต่เอาเถอะ อีกไม่นานก็คงได้เจอกันแล้ว เพราะเรือลำนี้ก็ใกล้ถึงเกาะโซแล้วนี่นา สรุปความคิดตัวเองเสร็จสรรพ โซโรก็ยิ้มน้อยๆพร้อมกับหันสายตาตัวเองไปยังทิศที่เรือกำลังจะมุ่งหน้าไป ...ไปยังเกาะโซ...

[[จบ]]

********************************************************

[[Talk]]

ในที่สุดก็แต่งจบ แทบอยากจะกระโดดโลดเต้น เป็นฟิคสั้นที่ใช้เวลานานมากอีกแล้ว โฮรวววววววว

สวัสดีค่ะ กลับมาเจอเราอีกแล้ว แต่ง 3 ตอนต่อๆกันเลย หุหุหุ ตอนนี้แต่งขึ้นมาแบบ ลอว์ลูด้วย โซลูด้วย โซซันก็ด้วยค่ะ //โลภค่ะ

ขอสารภาพตรงนี้ว่าไม่เคยคิดจิ้นโซโรคู่กับคนอื่นนอกจากซันจิจริงๆ จนไปได้รับอิทธิพลแปลกจากในทวิตมา

แล้วก็บังเกิดความคิดที่ว่า "AllLuffy ก็ไม่เลวน้าาาาาาาาาาา"  แถมน้องสาวเรายังชิพโซลูอีก ยิ่งไปกันใหญ่ //ตบตัวเองให้ตื่น

เอาจริงๆคือ หลักๆเราชิพ โซซัน ลอว์ลู โบ้เอส นะคะ อาจมีหลงเรือไปบ้าง แต่ไม่น่ามีอะไรหลุดจากนี้ไปเยอะ 55555

กลับมาที่เรื่องฟิค พล็อตเรื่องนี้คิดได้หลังจากที่แต่งตอนก่อนหน้าเสร็จ 

เพราะจากได้อิทธิพล โซลู มาบ้าง เราเลยอยากลองแต่งให้โซโรชอบลูฟี่ดูค่ะ 

แต่เนื่องจากชิพหลักคือ ลอว์ลู เราเลยต้องขอหักอกพ่อนักดาบตรงนี้ เพราะเราเตรียมกุ๊กมาดามใจให้แล้ว ฮุฮุ

แล้วอีกอย่างคือ เรารู้สึกว่าซันจิให้ความสำคัญกับโซโรมากจริงๆนะ ดูจากโมเมนต์หาเด็กหลงที่มีอยู่มากมายในมังงะ

คนที่กลัวว่าโซโรจะหลงทางที่สุดก็มีซันจิเนี่ยแหละ ถ้าไม่ออกไปหาเขาจนเจอก็ตามประกบตั้งกะลงเรือ ยังกับว่ากลัวโซโรหาย

ก็เลยนำมาเขียนในเรื่องนี้ค่ะ การให้โซโรค่อยๆเปลี่ยนใจมาชอบซันจิแทนลูฟี่ เพราะเห็นความเป็นห่วงที่ซันจิมีให้ก็ดูก๊าวดีค่ะ

แถมๆ (สปอยยยย)

พอถึงโกะโซแล้วพบว่า ขุ่นกุ๊กหนีไปแต่งงานแล้ว โซโรเลยงอนไม่ยอมไปตามกุ๊กกับลูฟี่ แต่เลือกไปวาโนะกับหมอดีกว่า

จะได้แอบแกล้งหมอเวลาหมอเผลอด้วย โทษฐานกล้าดียังไงมาแย่งกัปตันไปจากฉัน!!