Fiction My Gang

ลำดับตอนที่ #10 : หงุดหงิด

     "ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปตามเอมิล่ะมั้ง" ร่างบางในชุดผ้าจีนสบายๆเล่าให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าฟัง ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ ตอนนี้เธออยู่กับเร็นในร้านคอฟฟี่ช็อปสไตล์จีนโบราณ ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนเปลี่ยนเรื่องสนทนา
     "แล้วหลังจากนี้เธอคิดจะทำอะไรต่อล่ะ"
     "ยังไม่รู้เหมือนกัน บอสก็คงจะยุบองค์กรนี้ ตัวฉันยังไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ คงต้องคุยกับพวกเพื่อนๆก่อนน่ะ" พีโกะตอบพลางมองไปยังเพื่อนอีกสามคนที่อยู่ที่โต๊ีะถัดออกไปไม่ไกลนัก เธอรู้ดีเชียวล่ะว่าไอ้ท่าทางทำเป็นไม่สนใจอะไรนั้นก็แอบสังเกตการณ์อยู่เป็นระยะๆเหมือนกัน
     "งั้นเธอก็ไปอยู่กับฉันสิ กลับไปจีนด้วยกัน" คำพูดเอ่ยชวนของเขาทำให้หญิงสาวเกือบสำลัก
     "อะไรนะ จะให้ฉันไปอยู่กับนายงั้นหรอ แล้วงานFBIของนายล่ะ"
     "ฉันจะลาออก แล้วกลับไปดูแลกิจการของพ่อที่จีน ถ้าเธอตกลงไปกับฉัน"
     "แต่ว่า....ถ้าฉันไปอยู่กับนาย ก็หมายความว่า"
     "ใช่ เธอต้องแต่งงานกับฉัน" ชายหนุ่มพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ทำให้ร่างบางนึกฉุน
     "แต่งงาน? เหตุผลล่ะ เพราะอะไร แต่งเพราะหน้าที่หรือเพราะท่านเอ็นบอกมา"
     "ยังไงเธอกับฉันก็ต้องแต่งกันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร"
     "นายกำลังดูถูกฉันนั เต๋า เร็น และฉันไม่คิดว่าจะต้องทำตามความคิดของนายด้วย" ร่างเล็กเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น กดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมา
     "แล้วเธอจะเอายังไงกับฉัน" เร็นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนเกือบกระด้าง ส่งผลให้ความอดทนของร่างบางขาดผึง พีโกะยกถ้วยชาของตนขึ้นดื่มในรวดเดียว ก่อนจะกระแทกมันลงกับโต๊ะ
     "อยากรู้นักใช่ไหมว่าฉันจะเอายังไง ไม่ไป ฉัน-ไม่-ไป"

     ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมาทีไร อารมณ์ที่คุกกรุ่นอยู่ในอกก็ดูจะทวีความร้อนแรงมากขึ้นเท่านั้น หลังจากที่เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสร็จก็เดินปึงปังออกจากร้านไปทันที เดือนร้อนถึงเหล่าเพื่อนอีกสามคนต้องรีบจ่ายเงินแล้วรีบตามไป และดูเหมือนใครก็เข้าหน้าไม่ติดแล้วในตอนนี้
     "เลิกทำหน้าหงิกแบบนั้นสักทีเถอะ มันทำให้ฝีมือการแต่งหน้าของฉันดูด้อยลงไปด้วยนะ" นามิบ่นออกมาพลางปัดบรัชออนสีชมพูอ่อนให้แก้มทั้งสองข้างของพีโกะ
     "งั้นก็ไม่ต้องแต่งแล้ว ยังไงก็ต้องใส่หน้ากากอยู่ดีนี่ จะเสียเวลาไปทำไม" เธอว่าพร้อมกับดันมือช่างแต่งหน้าให้ห่างออกไป แล้วไปนั่งที่โซฟาแทน
     "ใครจะต่อ มาเร็วๆ" นามิเรียกอย่างหน่ายๆ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ "จาวิ แกไม่แต่งหน้าหน่อยเหรอ"
     "ไม่อ่ะหม่าม๊า เดี๋ยวก็ต้องใส่หน้ากาก จะแต่งทำไม"จาวิกะตอบอย่างไม่ใส่ใจ
     "แต่คนอื่นเขาก็แต่งกันหมดแล้วนะ มานั่งนี่มา ฉันแต่งให้"
     "ไม่เอาอ่ะ เค้าไม่ค่อนถูกโรคกับเครื่องสำอางเท่าไหร่"
     "งั้นก็ตามใจแกล่ะกัน" นามิบอก ไม่อยากจะเซ้าซี้ ก่อนจะหันมาเพิ่มแป้งให้หน้าของตน แล้วจึงฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า "จะว่าไปเอมิหายไปไหนเนี่ย"
     "เมื่อกี้เจอตอนออกจากห้องอ่ะ เห็นว่าขออาบน้ำแต่งตัวก่อน เดี๋ยวจะตามมาทีหลัง" เจนนี่ที่กำลังเคี้ยวขนมกรุบกรอบฉันมาบอก จีอุนจึงสมทบ "เหงื่อนี่โซมไปทั้งตัวเลย สงสัยคงไปวิ่งไล่จับกันทั่วเรือเลยล่ะมั้ง"
     จบคำแหย่เล่นของหญิงสาวผมสั้น เหล่าเพื่อนๆก็หัวเราะอย่างถูกใจ เว้นเสียแต่พีโกะที่อยู่ในอารมณ์ไม่สนุกด้วยกับนามิที่กำลังงุนงงกับคำพูดนั้น แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรบุคคลที่ถูกนินทาก็มากดกริ่งอยู่ที่หน้าห้องแล้ว เจ้าของห้องจึงเดินไปเปิดให้เข้ามา

     By Paemi