ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [MinhoxNewt] ตอนที่ 3 รอคอย [จบ]
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบกำแพง เป็นเวลาที่ประตูวงกตเริ่มเปิด ซึ่งนั่นเป็นนาฬิกาปลุกอย่างดีสำหรับผมเช่นกัน ผมลุกจากแปล เดินไปยังเต้นท์ของพวกน้องใหม่ เพื่อจะไปปลุกมินโฮ เหมือนทุกๆเช้าที่ทำ แต่เมื่อผมเดินไปถึง สิ่งที่ทำให้ผมตกใจไม่น้อยเลยคือ
เปลของมินโฮว่างเปล่า!!
เปลที่ปกติจะต้องมีชายหนุ่มชาวเอเชียตัวเบ้งๆนอนอยู่กลับว่างเปล่า ผมหันรีหันขวางไปทั่ว แต่พอไม่พบว่าเขาจะอยู่แถวนั้นเลย ใจผมก็เริ่มร้อนรน ผมวิ่งออกจากเต้นท์นั้นทันที แล้วก็วิ่งไปทั่วทุ่งเพื่อที่จะตามหาเขา ทั้งที่แปลผัก ทั้งที่เต้นท์หมอ ทั้งที่หมักปุ๋ยในป่า ทั้งที่กำแพงที่ผมพาเขามาสลักชื่อของเขาเมื่อ2อาทิตย์ก่อน แต่ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีเงาของมินโฮเลย จนผมเห็นอัลบี้เดินมาจากประตูวงกต ผมจึงรีบพุ่งไปหาเขา
"อัลบี้!! มินโฮ...แฮ่ก...มินโฮหายไป!! ..แฮ่ก.." ผมหอบหายใจถี่เพราะวิ่งตามหามินโฮมาตลอด
"มินโฮวิ่งเข้าไปในวงกตตั้งนานแล้วนะ เขาไม่ได้บอกนายหรอ?" อัลบี้ตอบผม
"วงกต!! บ้าเอ๊ย!! ฉันเตือนแล้วแท้ๆ" ผมสบถด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวไม่น้อย ก่อนทำท่าจะวิ่งไปทางประตูวงกต
"เดี๋ยวนิวท์ นั่นนายจะไปไหน" อัลบี้รั้งตัวผมไว้
"ถามได้ ผมก็ต้องไปตามหมอนั่นออกมาน่ะสิ ในนั้นน่ะมันอันตรายไม่ใช่หรือไง คุณปล่อยให้เขาที่เพิ่งมาที่ทุ่งยังไม่ถึงเดือนเข้าไปในนั้นได้ยังไงน่ะ" ผมหลุดตวาดอัลบี้ออกไป
"นิวท์นายใจเย็นๆก่อนนะ ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงหมอนั่นมาก แต่หมอนั่นเป็นคนขอเข้าไปเองนะ ฉันไม่ได้บังคับเขา แล้วอีกอย่างไม่ว่าจะวันนี้หรืออีก1เดือน ถ้าเขาอยากจะลองเข้าไปจริงๆ สักวันฉันก็ต้องอนุญาตให้เขาเข้าไปแบบวันนี้อยู่นี้ พวกเราห้ามความต้องการของเขาไม่ได้หรอกนะนิวท์" อัลบี้พูดปลอบให้ผมอารมณ์เย็นลง
"แต่...แต่ว่า" ผมพยายามจะแย้ง แต่ในหัวมันก็ตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
"นิวท์ถึงนายจะอยากตามมินโฮเข้าไปมากแค่ไหน ฉันก็คงอนุญาตให้นายเข้าไปไม่ได้หรอกนะ มินโฮวิ่งออกไปทันทีที่ประตูเปิด ซึ่งนี้ก็ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว ถึงนายวิ่งเข้าไปก็ไม่ทันเขาแล้วล่ะ ทางที่ดีนายกลับไปทำหน้าที่ของนาย แล้วภาวนาให้เขากลับมาก่อนประตูปิดได้อย่างปลอดภัยดีกว่านะ" อัลบี้พูดพร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ แล้วเขาก็เดินกลับไปยังเต้นท์ของตนเอง
"มินโฮ....นายต้องกลับมานะ ไอ้บ้าเอ๊ย!" ผมกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์ที่อันแน่นในอกไปหมด ก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองตามที่อัลบี้บอกด้วยอารมณ์ที่ยังคงพลุ่งพลานไปหมด
แล้วอาทิตย์ก็ค่อยย้ายตัวเองจากทิศตะวันออกไปยังทิศตะวันตกอย่างเชื่องช้า
ชายหนุ่มผมทองที่ดูยุ่งเหยิง มานั่งปักหลักรอคนๆหนึ่งอยู่หน้าประตูวงกต ตั้งแต่ที่แยกกัลอัลบี้ นิวท์ก็กลับไปทำงานของตนเองจนเสร็จด้วยเวลาอันรวดเร็ว แล้วเขาก็มานั่งปักหลักอยู่ใต้ต้นไม่ใกล้กับปากทางเข้าวงกต สายตาของเขาจับจ้องไปที่ปากประตูไม่วางตา ในใจก็หวังเพียงว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน เวลาผ่านพ้นจนพระอาทิตย์อยู่เริ่มคล้อยมาถึงขอบกำแพงอีกฝั่งแล้ว
"เฮ้ นิวท์ นายนั่งอยู่ตรงนี้มาหลายชั่วโมงแล้วนะ ข้างกลางวันก็ไม่ได้กินนี่ ฉันว่านายควรไปกินข้าวสักหน่อยนะ" อัลบี้เดินมาเตือนเขาด้วยความหวังดี
"ไม่เป็นไรหรอกอัลบี้ มินโฮเองก็ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน" นิวท์ตอบ สายตาของเขายังคงทอดมองไปที่ปากประตูวงกตเช่นเดิม แม้สายตาของเขาจะมั่นคง แต่ในใจกลับสับสน เขาเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุดอย่าง 'ถ้ามินโฮไม่กลับออกมาก่อนประตูปิด เขาจะทำอย่างไรดี'
"นายนี่หัวแข็งกว่าที่ฉันคิดแฮะ ฉันว่าน้ำเอาไว้ตรงนี้นะ อย่างน้อยก็ดื่มแก้กระหายหน่อยล่ะกัน" อัลบี้ว่า ก่อนจะเดินออกไป
เวลาเริ่มใกล้จะหมด ดวงตะวันกำลังลับขอบกำแพง นิวท์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังปากประตูทางเข้าอยางเชื่องช้า ราวกับคนปลงตกกำลังจะหาที่ตาย อัลบี้ที่หันมาเห็นกิริยาของนิวท์ทำเอาเขาต้องวิ่งตามเด็กหนุ่มผมทองมาอย่างร้อนรน ด้วยกลัวว่า คนตรงหน้าจะรนหาที่ตายโดยการวิ่งเข้าไปในวงกตอีกคน
"เฮ้! นิวท์นั่นนายจะทำอะไรน่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" อัลบี้ตะโกนไล่หลังนิวท์ไป
"ฉันรู้แล้วน่าอัลบี้ ฉันไม่บ้าขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่มารอให้ใกล้ขึ้นเท่านั้นแหละ เผื่อจะได้เห็นว่าเขาใกล้จะออกมาหรือยัง" นิวท์ตอบเสียงเรียบ แต่ก็เจือความหมองเศร้าไว้ไม่น้อยทีเดียว
"เฮ้ออ ฉันก็นึกว่านายจะตามหมอนั่นเข้าไปซะอีก" อัลบี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูอีกพักใหญ่ ก่อนความหวังที่เริ่มริบหรี่จะดับลงในจิตใจของนิวท์ ชายหนุ่มผมทองก้มหน้ามองพื้น เขาสบถออกมาอย่างผิดหวังก่อนจะหันหลังให้กับประตูวงกตอย่างหมดอาลัยตายอยาก
"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้นายเข้าไป.... บอกไปแล้วใช่มั้ย.... บ้าเอ๊ย!! บ้าที่สุด!!" นิวท์โวยวายออกมาเหมือนสติหลุด เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูค่อยๆเลื่อนปิด
"เฮ้ย! นั่นพวกเขากลับมาแล้ว" อัลบี้ตะโกนขึ้น ก่อนจะวิ่งไปที่ปากประตู เพื่อช่วยพยุงนั่งวิ่งทั้งสามคนที่ออกมาจากประตูได้ทันท่วงที
สภาพของทั้งสามคนดูสะบัดสะบอมไม่น้อย คิดว่าคงจะเจออุปสรรคมามากก่อนจะออกมาจากวงกตได้ มินโฮที่สภาพดูดีที่สุดในสามคนส่งตัวเพื่ออีกสองคนให้อัลบี้พาไปพักและทำแผล ก่อนตัวเองจะหันมาเผชิญหน้ากับนิวท์ที่หันมามองทางเขาด้วยใบหน้าที่อธิบายความรู้สึกได้ยาก
"เอ่อ...นิวท์ ฉันกลับมาแล้--" ยังไม่ทันจะพูดได้จบประโยค ร่างของมินโฮก็ถูกกระแทกด้วยหมัดหนักของนิวท์จนเซไปด้วยหลัง
"นายมัยบ้า!! นายรู้หรือเปล่าม่านายทำใให้ฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน นายรู้มั้ยว่าวันนี้ฉันไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งนั้น ได้แต่มองมาทางประตูที่นายวิ่งออกไป ในใจก็เฝ้าแต่ภาวนาว่า ขอให้นายกลับออกมาเร็วๆ แต่นายก็ไม่กลับออกสักที รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันแทบคลั่งมากแค่ไหน!! บ้าเอ๊ย!!" โวยวายไปก็ทุบตีคนตรงหน้าอย่างเกรี้ยวกราด จนมินโฮต้องจับแขนสองข้างของนิวท์เอาไว้ เพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายเขาอีก
"ฉันก็กลับออกมาแล้วนี่ไง นายจะยังอะไรอีก-- ....เฮ้ นั่นนายร้องไห้หรอนิวท์" มินโฮมองเห็นหยดน้ำใสๆร่วงลงมาจากใบหน้าขาวๆของนิวท์ มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมา(ถึงตอนนี้จะจำไม่ได้ก็เถอะ)เขายังไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้มาก่อนเลย แล้วยิ่งร้องไห้เพราะเขาด้วยแล้วนี่ยิ่งแล้วใหญ่
"......." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเด็กหนุ่มผมทอง มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้น และน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด
"นิวท์ นายหยุดร้องเถอะนะ นี่ หยุดร้องได้แล้วนะ นะ" มินโฮ พยายามจะพูดให้นิวท์หยุดร้องไห้ แต่มันก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
"โอเค ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำให้นายเป็นห่วงอีก คราวหน้าฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมาให้เร็วกว่านี้ ฉันขอโทษนะ" ว่าจบ มินโฮก็รวบตัวนิวท์มากอด พลางจะลูบหัวของนิวท์เบาๆราวกับปลอบประโลมเด็กน้อยที่ขวัญเสีย
"นายสัญญาแล้วนะ ถึงแม้ฉันจะไม่อยากให้มีครั้งหน้าก็ตาม แต่ฉันก็คงห้ามไม่ให้นายออกไปวิ่งไม่ได้สินะ" นิวท์ว่า พร้อมกับค่อยๆปาดคราบน้ำตาที่อาบข้างแก้มของตัวเองออก
"นายเพิ่งกลับออกมาจากวงกตคงจะเหนื่อยสินะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ แล้วนายก็เล่าสิ่งที่ไปเจอในวงกตให้ฉันฟังด้วยสิ" นิวท์ผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของมินโฮด้วยใบหน้าเขินอาย ก่อนจะทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินนำเขาไปที่เต้นท์แพทย์ ซึ่งท่าทางแบบนั้นก็เรียกรอยยิ้มของมินโฮได้ไม่น้อย ทำเอาเขาอยากหยอกคนตรงหน้าอีกสักหน่อย
"วันนี้ฉันเจออะไรมาเยอะเลย ถ้าจะให้เล่าแค่ระหว่างทำแผลคงเล่าได้ไม่หมด วันนี้ขอไปนอนแปลเดียวกับนายได้มั้ยล่ะ จะเล่าให้ฟังทั้งคืนเลยล่ะ" มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"บ้า นายตัวใหญ่จะตาย ฉันก็ไม่ใช่ตัวเล็ก แล้วจะให้ผูชายสองคนไปนอนเบียดกันบนแปลผืนเดียวเนี่ยนะ ถ้าไม่บ้านี่คงคิดไม่ได้จริงๆ" นิวท์หันไปเถียงทั้งๆที่หน้าเริ่มขึ้นสี เรียกเสียงหัวเราะจากมินโฮได้ไม่น้อยเลย และนั่นถึงทำให้นิวท์รู้ว่าเขาคงโดนแกล้งแหงๆ เจ้าตัวเลยรีบเดินจ้ำอ้าวไปยังเต้นท์แพทย์ทั้งๆใบหน้าแดงๆนั่นนั่นแหละ
"ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวสินิวท์ รอฉันด้วยสิ" มินโฮวิ่งตามทั้งทียังขำไม่หยุด จนในที่สุดก็ตามไปจนคว้าข้อมือนิวท์ไว้ได้ ก่อนทั้งคู่จะเดินจับมือกันไปจนถึงเต้นท์แพทย์
และวันแรกที่มินโฮได้เข้าไปในวงกตในฐานะนักวิ่งก็หมดลง
เปลของมินโฮว่างเปล่า!!
เปลที่ปกติจะต้องมีชายหนุ่มชาวเอเชียตัวเบ้งๆนอนอยู่กลับว่างเปล่า ผมหันรีหันขวางไปทั่ว แต่พอไม่พบว่าเขาจะอยู่แถวนั้นเลย ใจผมก็เริ่มร้อนรน ผมวิ่งออกจากเต้นท์นั้นทันที แล้วก็วิ่งไปทั่วทุ่งเพื่อที่จะตามหาเขา ทั้งที่แปลผัก ทั้งที่เต้นท์หมอ ทั้งที่หมักปุ๋ยในป่า ทั้งที่กำแพงที่ผมพาเขามาสลักชื่อของเขาเมื่อ2อาทิตย์ก่อน แต่ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่มีเงาของมินโฮเลย จนผมเห็นอัลบี้เดินมาจากประตูวงกต ผมจึงรีบพุ่งไปหาเขา
"อัลบี้!! มินโฮ...แฮ่ก...มินโฮหายไป!! ..แฮ่ก.." ผมหอบหายใจถี่เพราะวิ่งตามหามินโฮมาตลอด
"มินโฮวิ่งเข้าไปในวงกตตั้งนานแล้วนะ เขาไม่ได้บอกนายหรอ?" อัลบี้ตอบผม
"วงกต!! บ้าเอ๊ย!! ฉันเตือนแล้วแท้ๆ" ผมสบถด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวไม่น้อย ก่อนทำท่าจะวิ่งไปทางประตูวงกต
"เดี๋ยวนิวท์ นั่นนายจะไปไหน" อัลบี้รั้งตัวผมไว้
"ถามได้ ผมก็ต้องไปตามหมอนั่นออกมาน่ะสิ ในนั้นน่ะมันอันตรายไม่ใช่หรือไง คุณปล่อยให้เขาที่เพิ่งมาที่ทุ่งยังไม่ถึงเดือนเข้าไปในนั้นได้ยังไงน่ะ" ผมหลุดตวาดอัลบี้ออกไป
"นิวท์นายใจเย็นๆก่อนนะ ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงหมอนั่นมาก แต่หมอนั่นเป็นคนขอเข้าไปเองนะ ฉันไม่ได้บังคับเขา แล้วอีกอย่างไม่ว่าจะวันนี้หรืออีก1เดือน ถ้าเขาอยากจะลองเข้าไปจริงๆ สักวันฉันก็ต้องอนุญาตให้เขาเข้าไปแบบวันนี้อยู่นี้ พวกเราห้ามความต้องการของเขาไม่ได้หรอกนะนิวท์" อัลบี้พูดปลอบให้ผมอารมณ์เย็นลง
"แต่...แต่ว่า" ผมพยายามจะแย้ง แต่ในหัวมันก็ตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
"นิวท์ถึงนายจะอยากตามมินโฮเข้าไปมากแค่ไหน ฉันก็คงอนุญาตให้นายเข้าไปไม่ได้หรอกนะ มินโฮวิ่งออกไปทันทีที่ประตูเปิด ซึ่งนี้ก็ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว ถึงนายวิ่งเข้าไปก็ไม่ทันเขาแล้วล่ะ ทางที่ดีนายกลับไปทำหน้าที่ของนาย แล้วภาวนาให้เขากลับมาก่อนประตูปิดได้อย่างปลอดภัยดีกว่านะ" อัลบี้พูดพร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ แล้วเขาก็เดินกลับไปยังเต้นท์ของตนเอง
"มินโฮ....นายต้องกลับมานะ ไอ้บ้าเอ๊ย!" ผมกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์ที่อันแน่นในอกไปหมด ก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองตามที่อัลบี้บอกด้วยอารมณ์ที่ยังคงพลุ่งพลานไปหมด
แล้วอาทิตย์ก็ค่อยย้ายตัวเองจากทิศตะวันออกไปยังทิศตะวันตกอย่างเชื่องช้า
ชายหนุ่มผมทองที่ดูยุ่งเหยิง มานั่งปักหลักรอคนๆหนึ่งอยู่หน้าประตูวงกต ตั้งแต่ที่แยกกัลอัลบี้ นิวท์ก็กลับไปทำงานของตนเองจนเสร็จด้วยเวลาอันรวดเร็ว แล้วเขาก็มานั่งปักหลักอยู่ใต้ต้นไม่ใกล้กับปากทางเข้าวงกต สายตาของเขาจับจ้องไปที่ปากประตูไม่วางตา ในใจก็หวังเพียงว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน เวลาผ่านพ้นจนพระอาทิตย์อยู่เริ่มคล้อยมาถึงขอบกำแพงอีกฝั่งแล้ว
"เฮ้ นิวท์ นายนั่งอยู่ตรงนี้มาหลายชั่วโมงแล้วนะ ข้างกลางวันก็ไม่ได้กินนี่ ฉันว่านายควรไปกินข้าวสักหน่อยนะ" อัลบี้เดินมาเตือนเขาด้วยความหวังดี
"ไม่เป็นไรหรอกอัลบี้ มินโฮเองก็ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน" นิวท์ตอบ สายตาของเขายังคงทอดมองไปที่ปากประตูวงกตเช่นเดิม แม้สายตาของเขาจะมั่นคง แต่ในใจกลับสับสน เขาเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมาถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุดอย่าง 'ถ้ามินโฮไม่กลับออกมาก่อนประตูปิด เขาจะทำอย่างไรดี'
"นายนี่หัวแข็งกว่าที่ฉันคิดแฮะ ฉันว่าน้ำเอาไว้ตรงนี้นะ อย่างน้อยก็ดื่มแก้กระหายหน่อยล่ะกัน" อัลบี้ว่า ก่อนจะเดินออกไป
เวลาเริ่มใกล้จะหมด ดวงตะวันกำลังลับขอบกำแพง นิวท์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังปากประตูทางเข้าอยางเชื่องช้า ราวกับคนปลงตกกำลังจะหาที่ตาย อัลบี้ที่หันมาเห็นกิริยาของนิวท์ทำเอาเขาต้องวิ่งตามเด็กหนุ่มผมทองมาอย่างร้อนรน ด้วยกลัวว่า คนตรงหน้าจะรนหาที่ตายโดยการวิ่งเข้าไปในวงกตอีกคน
"เฮ้! นิวท์นั่นนายจะทำอะไรน่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ" อัลบี้ตะโกนไล่หลังนิวท์ไป
"ฉันรู้แล้วน่าอัลบี้ ฉันไม่บ้าขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่มารอให้ใกล้ขึ้นเท่านั้นแหละ เผื่อจะได้เห็นว่าเขาใกล้จะออกมาหรือยัง" นิวท์ตอบเสียงเรียบ แต่ก็เจือความหมองเศร้าไว้ไม่น้อยทีเดียว
"เฮ้ออ ฉันก็นึกว่านายจะตามหมอนั่นเข้าไปซะอีก" อัลบี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูอีกพักใหญ่ ก่อนความหวังที่เริ่มริบหรี่จะดับลงในจิตใจของนิวท์ ชายหนุ่มผมทองก้มหน้ามองพื้น เขาสบถออกมาอย่างผิดหวังก่อนจะหันหลังให้กับประตูวงกตอย่างหมดอาลัยตายอยาก
"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้นายเข้าไป.... บอกไปแล้วใช่มั้ย.... บ้าเอ๊ย!! บ้าที่สุด!!" นิวท์โวยวายออกมาเหมือนสติหลุด เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูค่อยๆเลื่อนปิด
"เฮ้ย! นั่นพวกเขากลับมาแล้ว" อัลบี้ตะโกนขึ้น ก่อนจะวิ่งไปที่ปากประตู เพื่อช่วยพยุงนั่งวิ่งทั้งสามคนที่ออกมาจากประตูได้ทันท่วงที
สภาพของทั้งสามคนดูสะบัดสะบอมไม่น้อย คิดว่าคงจะเจออุปสรรคมามากก่อนจะออกมาจากวงกตได้ มินโฮที่สภาพดูดีที่สุดในสามคนส่งตัวเพื่ออีกสองคนให้อัลบี้พาไปพักและทำแผล ก่อนตัวเองจะหันมาเผชิญหน้ากับนิวท์ที่หันมามองทางเขาด้วยใบหน้าที่อธิบายความรู้สึกได้ยาก
"เอ่อ...นิวท์ ฉันกลับมาแล้--" ยังไม่ทันจะพูดได้จบประโยค ร่างของมินโฮก็ถูกกระแทกด้วยหมัดหนักของนิวท์จนเซไปด้วยหลัง
"นายมัยบ้า!! นายรู้หรือเปล่าม่านายทำใให้ฉันเป็นห่วงนายมากแค่ไหน นายรู้มั้ยว่าวันนี้ฉันไม่มีสมาธิจะทำอะไรทั้งนั้น ได้แต่มองมาทางประตูที่นายวิ่งออกไป ในใจก็เฝ้าแต่ภาวนาว่า ขอให้นายกลับออกมาเร็วๆ แต่นายก็ไม่กลับออกสักที รู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันแทบคลั่งมากแค่ไหน!! บ้าเอ๊ย!!" โวยวายไปก็ทุบตีคนตรงหน้าอย่างเกรี้ยวกราด จนมินโฮต้องจับแขนสองข้างของนิวท์เอาไว้ เพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายเขาอีก
"ฉันก็กลับออกมาแล้วนี่ไง นายจะยังอะไรอีก-- ....เฮ้ นั่นนายร้องไห้หรอนิวท์" มินโฮมองเห็นหยดน้ำใสๆร่วงลงมาจากใบหน้าขาวๆของนิวท์ มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมา(ถึงตอนนี้จะจำไม่ได้ก็เถอะ)เขายังไม่เคยเห็นผู้ชายร้องไห้มาก่อนเลย แล้วยิ่งร้องไห้เพราะเขาด้วยแล้วนี่ยิ่งแล้วใหญ่
"......." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเด็กหนุ่มผมทอง มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้น และน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด
"นิวท์ นายหยุดร้องเถอะนะ นี่ หยุดร้องได้แล้วนะ นะ" มินโฮ พยายามจะพูดให้นิวท์หยุดร้องไห้ แต่มันก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
"โอเค ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำให้นายเป็นห่วงอีก คราวหน้าฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมาให้เร็วกว่านี้ ฉันขอโทษนะ" ว่าจบ มินโฮก็รวบตัวนิวท์มากอด พลางจะลูบหัวของนิวท์เบาๆราวกับปลอบประโลมเด็กน้อยที่ขวัญเสีย
"นายสัญญาแล้วนะ ถึงแม้ฉันจะไม่อยากให้มีครั้งหน้าก็ตาม แต่ฉันก็คงห้ามไม่ให้นายออกไปวิ่งไม่ได้สินะ" นิวท์ว่า พร้อมกับค่อยๆปาดคราบน้ำตาที่อาบข้างแก้มของตัวเองออก
"นายเพิ่งกลับออกมาจากวงกตคงจะเหนื่อยสินะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ แล้วนายก็เล่าสิ่งที่ไปเจอในวงกตให้ฉันฟังด้วยสิ" นิวท์ผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของมินโฮด้วยใบหน้าเขินอาย ก่อนจะทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินนำเขาไปที่เต้นท์แพทย์ ซึ่งท่าทางแบบนั้นก็เรียกรอยยิ้มของมินโฮได้ไม่น้อย ทำเอาเขาอยากหยอกคนตรงหน้าอีกสักหน่อย
"วันนี้ฉันเจออะไรมาเยอะเลย ถ้าจะให้เล่าแค่ระหว่างทำแผลคงเล่าได้ไม่หมด วันนี้ขอไปนอนแปลเดียวกับนายได้มั้ยล่ะ จะเล่าให้ฟังทั้งคืนเลยล่ะ" มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"บ้า นายตัวใหญ่จะตาย ฉันก็ไม่ใช่ตัวเล็ก แล้วจะให้ผูชายสองคนไปนอนเบียดกันบนแปลผืนเดียวเนี่ยนะ ถ้าไม่บ้านี่คงคิดไม่ได้จริงๆ" นิวท์หันไปเถียงทั้งๆที่หน้าเริ่มขึ้นสี เรียกเสียงหัวเราะจากมินโฮได้ไม่น้อยเลย และนั่นถึงทำให้นิวท์รู้ว่าเขาคงโดนแกล้งแหงๆ เจ้าตัวเลยรีบเดินจ้ำอ้าวไปยังเต้นท์แพทย์ทั้งๆใบหน้าแดงๆนั่นนั่นแหละ
"ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวสินิวท์ รอฉันด้วยสิ" มินโฮวิ่งตามทั้งทียังขำไม่หยุด จนในที่สุดก็ตามไปจนคว้าข้อมือนิวท์ไว้ได้ ก่อนทั้งคู่จะเดินจับมือกันไปจนถึงเต้นท์แพทย์
และวันแรกที่มินโฮได้เข้าไปในวงกตในฐานะนักวิ่งก็หมดลง
***************จบ***************
Tsuji Nami
เขียนด้วยความติ่งขั้นสุดท้ายล้วนเลยค่ะ ตอนแรกอาจขึ้นไม่ค่อยดี ขออภัยนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ :)
Tsuji Nami
เขียนด้วยความติ่งขั้นสุดท้ายล้วนเลยค่ะ ตอนแรกอาจขึ้นไม่ค่อยดี ขออภัยนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น