One Piece Fiction

ลำดับตอนที่ #3 : [LawxLuffy] Your Life is Mine

แผนการเปิดโปงความชั่วของเดอฟลามิงโก้ผ่านพ้นไปด้วยดี โจกเกอร์โดนจับกุม ราชาริคุได้คืนบัลลังฆ์ดังเดิม เดรสโรซ่ากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง

นั่นหมายความว่าการผจญภัยบนเกาะนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว คงได้เวลาออกเรือไปยังเกาะต่อไปที่พวกพ้องมุ่งหน้าไปรออยู่แล้ว

กลุ่มโจรสลัดหมวกฟางขึ้นเรือ โกอิ้งรุ่นพี่ลูฟี่ ของกลุ่มโจรสลัดบาร์โธคลับที่อาสาไปส่งเขายังเกาะต่อไป ที่พวกพ้องบางคนได้มุ่งหน้าไปรออยู่แล้ว... ไปยัง 'เกาะโซ'

แต่ไม่รู้กรรมเวรอะไรที่พวกเขาดันขึ้นเรือที่ไม่มีต้นหนแบบนี้ ทั้งที่นี่เป็นนิวเวิร์ล ทะเลที่ได้ชื่อว่าโหดร้าย เรือโจรสลัดอ่อนหัดหลายต่อหลายลำต้องมาจบอยู่ใต้ก้นทะเลแห่งนี้ ลูฟี่อดสงสัยไม่ได้จริงๆว่า เจ้าพวกหงอนไก่ รอดมาถึงเดรสโรซ่าได้ยังไง

หลังจากผ่านมรสุมลูกเห็บยักษ์ที่ร่วงกราวลงมาจากท้องฟ้า เรือลำใหญ่ที่มีหัวเรือเป็นรูปลูฟี่หมวกฟางก็ล่องเข้ามาในทะเลที่เต็มไปด้วยหมอก จนไม่รู้เลยว่าทางข้างหน้าใช่ทางที่มุ่งไปยังจุดหมายรึเปล่า แล้วยิ่งเรือที่ไม่มีต้นหนแบบนี้ ยิ่งทำให้ลูฟี่กังวัลว่าเขาจะไปถึงเกาะโซที่เพื่อนๆรออยู่ได้รึเปล่า 

ลูฟี่หันซ้ายหันขวามองหาคนที่น่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดในตอนนี้ แล้วสายตาก็พลันไปหยุดที่หมวกสีขาวฟูๆของชายหนุ่มที่มีฉายาโหดเหี้ยมอย่างหมอศัลย์แห่งความตาย

"เฮ้ย! โทราโอะ" ลูฟี่ตะโกนเรียก ลอว์ไม่ได้ขานตอบแต่ก็มองกลับไปทางต้นเสียง รอคนเรียกเอ่ยธุระของตนออกมา

"นายมีวิธีติดต่อกับพวกพ้องของนายที่รออยู่ที่เกาะโซมั้ย ตอนนี้ฉันเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าพวกเรามุ่งหน้าไปถูกทางรึเปล่า" ลูฟี่พูดพร้อมกับเดินมาหยุดข้างๆลอว์

"ไม่ ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอกับพวกนั้นอีก เลยไม่ได้ทิ้งแมลงสื่อสารไว้ จะมีก็แต่บีเบิ้ลการ์ดใบนี้เท่านั้น" ลอว์ว่าพลางหยิบบีเบิ้ลการ์ดของรองกัปตันประจำเรือตัวเองขึ้นมา

"..." ลูฟี่ไม่ได้ตอบอะไร

"ถ้าจะไปเกาะโซก็แค่ตามบีเบิ้ลการ์ดนี้ไปก็พอ..." อธิบายไปพลางก็เหลือบไปมองหมวกฟางยะที่เงียบผิดปกติ แล้วก็พบว่าเจ้าของหมวกฟางจ้องมาที่เขาเขม็งหน้าตาดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"อะไร?" สายตาสีเทาจ้องมาที่เด็กหนุ่มหมวกฟาง

"...เมื่อกี้นายพูดว่า ไม่คิดจะกลับไปหาพรรคพวกของนายอีก งั้นหรอ?" ลูฟี่ถามเสียงเรียบ

"ใช่ ทำไม?"

"นายเป็นกัปตันภาษาอะไร!! ทำไมถึงคิดจะทิ้งลูกน้องของตัวเอง!!" ลูฟี่กระชากเสื้อลอว์ แล้วตะคอกสุดเสียง

"ฉันไม่ต้องการให้ใครมายุ่งเรื่องของฉัน" ลอว์ตอบเสียงเรียบ

"โทราโอะ!! ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ฉันผิดหวังกับนายจริงๆ" ลูฟี่มองลอว์ด้วยแววตาผิดหวังอย่างที่เจ้าตัวพูด ขณะที่เด็กหนุ่มหมวกฟางกำลังจะปล่อยมือจากคอเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้า ลอว์ก็เอ่ยออกมาเสียงเบา

"ฉัน...คิดว่าจะตาย"

"ห้ะ? นายว่าอะไรนะ"

"ฉันวางแผนกระชากหน้ากากชั่วๆของโจเกอร์เพื่อทำเป้าหมายของคนๆหนึ่งให้สำเร็จ และเพื่อการนั้นฉันจึงเดิมพันด้วยชีวิต และไม่คิดจะให้ลูกน้องของตัวเองต้องมาเสี่ยงกับเรื่องนี้ด้วย ฉันจึงให้พวกนั้นล่วงหน้าไปที่เกาะโซ"

ลอว์เริ่มเล่าความตั้งใจของตนเอง เมื่อเห็นว่าหมวกฟางไม่ได้พูดอะไร แต่ยังคงมองหน้าเขาเหมือนรอฟัง ลอว์จึงถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยต่อ

"การที่ขอให้นายมาเป็นพันธมิตรก็เพื่อเพิ่มเปอร์เซ็นความสำเร็จของแผนการในครั้งนี้ ...แต่ในกรณีที่ไม่สำเร็จ ฉันก็คิดจะให้พวกนายหนีออกจากเกาะนั้นแล้วส่งข่าวไปถึงพรรคพวกของฉัน บอกพวกเขาว่าฉันตายแล้ว"

"นี่นายคิดจะทิ้งชีวิตของตัวเองง่ายๆขนาดนั้นเลยหรอ ถ้านายจัดการเองไม่ได้ยังไงฉันก็ต้องช่วยนายจัดการอยู่แล้ว ดูอย่างตอนนี้ฉันก็ยังช่วยนายไว้ได้ และนายก็ยังมีชีวิตอยู่" ลูฟี่เอ่ยขึ้น

"ใช่ ฉันไม่ได้ตายเหมือนที่คำนวณไว้ นั่นก็เพราะนายช่วยฉันไว้หมวกฟางยะ" ลอว์เงียบไปชั่วอึดใจ เขารวบรวมความรู้สึกทั้งหมดออกเป็นคำพูดที่ในชีวิตแทบไม่เคยได้พูดออกมา "...ขอบคุณ" ลอว์แตะเบาๆที่มือของลูฟี่ที่จับคอเสื้อเขาแล้วไว้หลวมๆ

"ชี่ชี่ชี่ ไม่เป็นไร ยังไงนายก็เป็นเพื่อนของฉัน" ลูฟี่คลายมือที่จับคอเสื้อลอว์ออก แล้วกลับมายิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง

"แต่นายห้ามคิดที่จะตายอีกนะ ฉันไม่อยากให้นายตาย ถ้านายมีเรื่องอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียว ถ้านายกลุ้มใจก็บอกฉันก็ได้ คนที่นายจัดการไม่ได้น่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการมันให้นายเองโทราโอะ" 

ทำพูดของเด็กหนุ่มหมวกฟางทำให้กัปตันฮาร์ทรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด โดยเฉพาะประโยคหลังที่ตามมายิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

"ถ้านายตายฉันคงเสียใจแย่เลย" เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาพ้อมรอยยิ้ม ทำเอาคนฟังลอบยิ้มน้อยๆให้กับคำพูดที่เหมือนไม่มีอะไร แต่ก็ทำให้หัวใจพองโตได้อย่างมากมาย

"สัญญาสิว่า นายจะไม่คิดจะตายอีก" นัยย์ตาสีดำมองสบสายตาสีเทา ราวกับจะคาดคั้นเอาคำตอบ

"ได้ ฉันสัญญา" ลอว์ตอบออกมาทันทีอย่างไม่ลังเล เมื่อได้คำตอบที่พอใจ เจ้าของหมวกฟางก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"สรุปว่าตอนนี้ก็แค่ล่องเรือไปตามบีเบิ้ลการ์ดนี้สินะ" ลูฟี่วกกลับมาที่เรื่องเดิมที่พวกเขาพูดไว้ก่อนหน้า

"ใช่"

"งั้นฉันงีบสักหน่อยดีกว่า เพิ่งผ่านพายุลูกเห็บนั่นมาเหนื่อยชะมัด" ว่าจบก็นั่งพิงระเบียงของเรือ แถมยังตบที่ว่างข้างตัวเป็นเชิงบอกให้ร่างสูงตรงหน้าลงมานั่งข้างๆ

"นายก็มาพักด้วยสิ" ลอว์มองมือที่ตบพื้นเรือนิ่ง เมื่อลูฟี่เห็นว่าคนตัวสูงไม่มีทีท่าจะลงมานั่งด้วยง่ายๆ เจ้าตัวก็ยืดแขนที่เป็นยางของตัวเองออกไปคว้าคนตัวสูงลงมานั่งข้างๆ ลอว์หน้าเหวอตอนที่ตัวเองเสียหลักล้มลง จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นถอนหายใจเมื่อตัวเขาทรุดลงไปนั่งข้างๆหมวกฟางเป็นที่เรียบร้อย แล้วคนอายุน้อยกว่าก็หัวเราะก่อนจะพิงหัวมาซบไหล่ของเขา ลอว์ใจกระตุกไปวูบนึงก่อนจะเหลือบมองเด็กหนุ่งข้างตัว

"เราสองคนต่างก็เป็นผู้มีพระคุณของกันเนอะ นายเคยช่วยชีวิตฉัน ฉันช่วยชีวิตนาย ต่อจากนี้ไปอาจจะเป็นฝ่ายฉันที่พลาดท่าเสียทีอีกก็ได้ ถึงตอนนั้นนายก็มาช่วยฉันอีกนะ" ลูฟี่พูดพร้อมหันไปยิ้มให้เจ้าของไหล่กว้างที่เขาใช้เป็นที่พิง ลอว์ไม่ได้ตอบอะไรแต่เขาก็พยักหน้ารับ ก่อนจะขยี้ไปที่หมวกฟางอย่างเอ็นดู ลูฟี่หัวเราะเพราะรู้สึกจั๊กจี้ แต่ไม่นานเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนเป็นเสียงหายใจอย่างเป็นจังหวะ ซึ่งบ่งบอกได้ว่าคนตัวเล็กข้างๆคงหลับไปแล้ว

ลอว์ลอบมองใบหน้าของเด็กหนุ่มหมวกฟางยามหลับ ชีวิตเขาเป็นหนี้เด็กหนุ่มคนนี้มากจริงๆ ช่วยเหลือเขาจากความตายยังไม่พอ ยังช่วยเยียวยาจิตใจที่หมกมุ่นกับความแค้นให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หลายๆอย่างที่เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้จะทำอย่างการช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน หมวกฟางยะก็ทำให้เขาได้ช่วยเหลือคนอื่นไปมากมาย ทั้งเด็กๆที่โดนจับเป็นหนูทดลองของซีซ่าร์ ทั้งเบลามี่ที่เขาก็ไม่ได้รู้จักแต่เขาก็ช่วยไว้ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่าเพราะเป็นคนที่หมวกฟางยะบอกว่าเป็นเพื่อน ซึ่งมันทำให้เขาดูจะทำตัวสมเป็นหมอขึ้นมาบ้าง

ลอว์เอามือไปลูบเส้นผมสีดำเบาๆ แล้วพึมพำเสียงแผ่ว "ฉันเป็นหนี้ชีวิตนาย เพราะงั้นจากนี้ไปชีวิตของนายฉันจะปกป้องด้วยชีวิตของฉัน" ก่อนที่กัปตันกลุ่มฮาร์ทจะพิงหมวกฟูๆของเขากับหมวกฟางใบนั้นแล้วผลอยหลับไปเช่นเดียวกัน

******************************************************************

ฮือออ ใช้เวลาแต่งนานมาก ถ้าภาษาที่ใช้เขียนแปลกๆต้องขออภัยด้วยนะคะ

อันนี้แต่งสนองนีดค่ะ ช่วงนี้พีควันพีซมากๆ ถ้าวาดรูปได้ก็คงเขียนโดจินด้วยไปแล้ว 55555

ฟิคตอนนี้มาแต่งตามสัญญาที่ลงไว้ในตอนก่อนหน้าว่า จะแต่งให้หมอสมหวังในรักบ้าง

เพราะตอนที่แล้วแต่งแล้วรู้สึกเหมือนหมอจะรักฟี่ข้างเดียวเลย 55555 เพราะงั้นฟิคลอว์ลู2ตอนนี้จะถือว่ามันต่อกันก็ได้ค่ะ

ฟิคลอว์ลู2ตอนที่เพิ่งลง ได้แรงบันดาลใจมากจากประโยคเดียวของคุณหมอเลยค่ะ 

ที่นางบอกกับพวกหมวกฟางยะไปว่า "เพราะฉันไม่คิดว่าจะได้เจอกับพรรคพวกอีก" อ่านแล้วคิดว่าอิหมอต้องคิดจะตายแหงๆ

เพราะตอนเดรสโรซ่าก็พูดว่าถ้า หมวกฟางตายตัวเองก็จะตายด้วย มีแต่คำว่า ตายๆๆๆๆ ตกลงนายอยากตายสินะคุณทราฟาลก้า

แต่เสียใจนะหมอ หมวกฟางยะไม่อยากให้นายตายอ่ะ ถ้าไม่เอาชีวิตของตัวเองก็ยกๆให้ลูฟี่ไปถอะ ยังไงนายก็ยกหัวใจให้เขาไปหมดแล้วนี่

//พอๆ เริ่มเพ้อแล้ว 5555555

ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามแล้วก็เข้ามาอ่านด้วยนะคะ เดี๋ยวช่วงปิดเทอมคงมาเขียนลงแบบรัวๆ แต่ตอนนี้ขอผ่านมรสุมการเรียนไปก่อนนะคะ 

ราตรีสวัสด์ค่ะทุกคน

Tsuji Nami

ป.ล. มีแต่งเนื้อเรื่องตรงช่วยท้ายเพิ่มนิดหน่อยเพื่อให้เนื้อเรื่องมีความสมูทขึ้นนะคะ เพราะเมื่อวานแต่งตอนดึกจัดสมองเลยเบลอๆ 5555