คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 Only care about you
Chapter 10 Only care about you
หลังจากทานข้าวเช้าที่รีสอร์ทเป็นมื้อสุดท้ายของทริป ข้าพเจ้าก็ขอลาบิดาและมารดรกลับไปยังพระราชวังอันเลิศหรูอลังการของข้าพเจ้า ณ กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลก... - - พอเถอะ เพ้อใหญ่แล้วข้า.. เอ้ย ฉัน
หลังจากกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไม่ได้หน้าแหก รถคว่ำอะไรที่ไหน โดยสารถีส่วนตัวของคุณแม่ ทำให้วันนั้นหมดไปครึ่งวัน กว่าจะถึงบ้านก็เย็นแล้ว แต่ด้วยความที่นอนมานานแล้วในรถ ทำให้คืนนั้นกลายร่างเป็นครึ่งคนครึ่งนกฮูก หลับจริงๆก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว
...
~ ฮิฮิ ฮุฮุ ตื่นได้แล้ว อิอิ คิคิ ยังหลับอยู่อีก คริกคริก จึ๊กกะดึ๋ย บรื๋ย บรึ...~ กึก
เอ่อ ให้ตายสิ นอกจากเสียงปกติที่มีในเครื่อง ทำไมในมือถือฉันถึงมีแต่เสียงแปลกๆอัดไว้เต็มไปหมด เอ่อ.. ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ทำให้ตื่นได้แหละนะ
รีบไปโรงเรียนดีกว่า คิดถึงยัยเพื่อนเลิฟแพรวจะแย่แล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน
ไปถึงก็เจอแพรวโบกมืออยู่ที่โซนประจำของเราที่สัญญากันว่าจะมาเจอกันที่นี่ในตอนเช้า ถ้ามาทันนะ
พอถึงระยะที่พอเหมาะ ฉันก็เปลี่ยนจากวิ่งเป็นกระโดดกอดให้หายคิดถึง พอเห็นว่าแพรวเริ่มขาดอากาศหายใจฉันก็ค่อยๆคลายกอดออก ยังไม่อยากฆ่าเพื่อนตัวเองตายอ่านะ
“แค่กๆ หวะ แค่ก หวัดดีจ้ะครีม~”
“แหะๆ โทษทีนะ คิดถึงมากไปหน่อย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน”
“จ้ะ เราก็เหมือนกัน คิดถึงครีมม้ากมาก~”
“จ้า ว่าแต่.. บอกฉันทีสิว่าพี่ชายจอมโหดของเธอไม่ได้กลับมาด้วย แบบว่า ตกรถขากลับบ้านไรเงี้ย ใช่ปะๆ” พอดีว่าคนมันหยุดนานเลยไม่อยากซ้อม เหอๆ
“พี่ชายจอมโหดหมายถึงใครหรอ”
“ก็หมายถึงพี่พี..” กึก เดี๋ยวนะ.. ทำไมแพรวเสียงเข้มยังกะปู้จาย แถมเสียงคุ้นๆเหมือนกับ.
“พี่อะไรนะ - -*” กึ๋ย พี่พีท!!! มาตอนไหนเนี่ย แถมมายืนทำหน้าบูดเบี้ยวอยู่ข้างๆ มิน่าทำไมเมื่อกี้ถึงเห็นแพรวทำหน้าเหงื่อตกชอบกลๆ
“แหะๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่พีท ไม่ได้เจอหลายวัน คิดทึ้ง..คิดถึง ไปนะ”
ว่าแล้วฉันก็ลากแพรวเข้าห้องซ้อมทันที เพราะสังเกตุจากรังสีอัมหิตเมื่อครู่ ขืนอยู่ต่อคงไม่มีชีวิตรอดไปถึงพรุ่งนี้แน่นอน
“แห่กๆ โอย เกือบไม่รอด พี่พีทไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย”
“พอดีกับที่ครีมถามถึงพี่พีทนั่นแหละจ้ะ แหะๆ เตือนม่ายทัน เกือบแย่”
“ช่างเถอะ ยังไงก็รอดมาแล้ว เราไปเตรียมตัวกันเถอะ”
“จ้ะ”
และทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนเดิมสำหรับชิวิตไปเรียนของฉัน มาเช้าๆ เข้าแถว เรียน ทานข้าว เรียนอีกหน่อย ซ้อมอีกนิด และ...
ได้เวลาชำระหนี้แล้ว....~
แต่พอถึงที่หน้าเซเว่น กลับไม่เจอใครเลยซักคน หายไปไหนกันหมดเนี่ย คงไม่ทิ้งกันแล้วกลับบ้านไปกันหมดแล้วหรอกนะ หึ ช่างเถอะ นั่งพักหน่อยละกัน ซ้อมมาเหนื่อยๆ
หมับ!!!
“เหวอ~” แง~ ใครมาดึงผมชั้นเนี่ย เกือบหงายหลังตกเก้าอี้แน่ะ เอ๋ หน้าคุ้นๆ พวกนายนี่เอง
“ไง ตกใจล่ะสิ ฮะๆ” ไอซ์ทักคนแรก(เช่นเคย)
“หน้าตาตลกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” ตามมาด้วยคู่หู ผู้รู้ใจไปทุกเรื่องอย่างฟิล์ม
“หนอย~ แกล้งกันอีกแล้วนะ มานี่เลย ทั้งคู่เลย”
โป๊ก!!! โป๊ก!!!
“โอ้ย/โอ้ย”
“มือหนักจริงเลยเธอเนี่ย”
“โดนต่อยมีหวังเลือดกลบปากแน่”
วิจารณ์กันเข้าไป - -**
“นี่ๆ จะนินทาระยะเผาขนถึงไหน ไหม้หมดแล้ว”
“โอ๋ๆ พวกเราล้อเล่นนะจ้ะคนดี ครีมสุดสวยของพวกเราออกจะมือเบา เบามากเลย ใช่มะไอ้ไอซ์”
“เออๆ... บ้าวบาวว โอย~”
โกหกทั้งทีก็ไม่เนียน ปากบอกเบาแต่มือนิลูบหัวป้อยๆอยู่เลย
“เชอะ ไม่รู้แหละ งอนแล่ว”
ด้วยความที่อยากแกล้งพวกนั้นต่อ จริงๆก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แกล้งไปงั้นแหละ ฉันเลยกะจาเดินข้ามถนนไปรอไอซ์ที่ฝั่งตรงข้าม หรือก็คือที่จอดรถนั่นเอง แล้วค่อยเฉลยตอนที่ไอซ์ตามมาอีกที แต่ฉันมัวแต่แลบลิ้นปลิ้นตาแล้วเชิดหน้าใส่เป็นสเต็ปสุดท้าย ทำให้มองไม่เห็นรถที่เลี้ยวออกมา...
“เฮ้ย” อ้ะ
เอี๊ยดดด !!!
“อูย~”
“เป็นอะไรรึเปล่านักเรียน อาจารย์ขอโทษแล้วกัน คราวหน้าก็ดูถนนให้ดีๆนะ อาจารย์ไปล่ะ”
แล้วท่านก็ขับรถจากไปโดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบ - - อ้ะ แล้วทำไมถนนมันนิ่มกว่าที่คิด หรือว่า...
“โอย~ เจ็บชะมัด”
กึ๋ย อีกแล้วหรอ นี่ฉันนั่งทับนายไอซ์อีกแล้วหรอเนี่ย
“เป็นอะไรมั้ย อึ้บ เธอที่ตัวเบาไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ”
ยังไม่ทันพูดอะไรซักคำ ไอซ์ก็อุ้มฉันมานั่งบนมอเตอร์ไซด์ของเขา หลังจากบอกฟิล์มที่อึ้งกิมกี่อยู่ที่เซเว่นว่าพวกเรายังไม่ตาย - - ไอซ์ก็พาฉันไปส่งที่บ้าน
+ถึงแล้ว+
“ถึงละ งั้นฉันกลับก่อนหละ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ในขณะที่ฉันกำลังล่ำลากับไอซ์ที่หน้าคอนโด ฉันก็สังเกตุเห็นว่าไอซ์เอามือจับแขนตัวเองไม่ปล่อยตั้งแต่ลงมาละ แถมมือยังเปื้อนเลือดอีก อ้ะ เลือด!!
“อ้ะ ไอซ์ นายย้อมแขนเสื้อตัวเองหรอ”
“ถามจริงปะเนี่ย”
“แหะๆ ล้อเล่น มันอดไม่ได้ โถ่ นายอุส่าช่วยฉันจนเจ็บตัว ปล่อยให้กลับบ้านไปแบบนั้นได้โดนตราหน้าว่าเป็นเพื่อนที่เลวมากๆแน่นอน มานี่เลยๆ”
“อ้ะ”
โดยไม่ได้ฟังคำตอบจากไอซ์ เพราะคิดว่าถึงจะลากปฏิเสธยังไงฉันก็ต้องทำแผลให้เขาก่อนอยู่ดี
ฉันเป็นเพื่อนที่ดีใช่มั้ยหละ เพื่อนเดือดร้อนก็พร้อมยินดีช่วยเสมอ (ได้ยินว่าเขาเดือดร้อนเพราะเธอนะ)
ความคิดเห็น