ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่า สิ่งที่ฉันทำลงไปนั้นมันร้ายแรงแค่ไหน เหมือนคนบาปที่ถูกทรมานทั้งเป็น
ฉันตัดชีวิตที่มีค่าของเขาไป ราวกับเส้นด้ายที่ถูกตัดขาดออก ฉันเสียใจมาตลอด...
ฉันรู้สึกผิด การฆ่าคนตายเพื่อแลกคนอยู่ ไม่สมควรยืนอยู่บนโลกใบนี้ เพราะฉันกลายเป็น ฆาตกร
จนกระทั่งวันหนึ่ง...ฉันไม่เคยคิดว่าเราจะได้กลับมาเจอกัน เขาที่กลับมาพร้อมความแค้น ความโกรธ ความอาฆาต
เขากลับมาเพื่อทำลายฉัน! ฉันไม่สามารถหนีได้เลยต้องยอมรับชะตาตัวเอง โดนเขาทำร้าย
โดนเขาทรมาน บาดแผลความเจ็บปวดพวกนี้ มันยังไม่เจ็บเท่าที่ฉันฆ่าครอบครัวของเขาไป ฉันต้องกลายเป็น
เครื่องสังเวย ให้กับเขาในที่สุด สมควรแล้วที่ฉันจะโดน...สมควรแล้ว
ถ้าเธอเป็นฉันในตอนนั้น...เธอจะไม่มีสิทธิ์ได้ข้อร้องใดๆทั้งนั้น
เธอไม่สามารถบอกตัวเองได้เลยว่า เธอควรจะฆ่าตัวตายหรือกลับมาสู้ใหม่
"เธอจะรู้ว่า การมองคนโดนกระทำ มันเจ็บยิ่งกว่า การโดนกระทำ เองซะอีก"
ถ้านายเป็นฉันในตอนนั้น...นายจะไม่มีสิทธิ์เลือกได้ด้วยซ้ำไป
นายไม่สามารถบอกตัวเองได้เลยว่า นายควรจะเลือกหนทางแบบไหน
"นายจะรู้ว่า ผู้กำหนดชะตา ไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่า ผู้โดนกำหนดชะตา เลยจริงๆ"
*** นิยายเรื่องนี้บอกเลยนะคะว่า รุนแรงมาก! เรทติ้งเอาไม่อยู่ (มั้งนะ) แต่ไม่เหมาะกับพวกโลกสวย ***
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น