คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Exo x you] แค้นรัก EP.8 แลกเปลี่ยน --- 100%
EP.8 แลกเปลี่ยน
ร้านอาหาร...
รอดสีขาวแล่นจอดหน้าร้านเรียกสายตาเหล่าแฟนคลับประจำของศิลปินให้เหลียวมอง บางคนที่จำได้รีบวิ่งมาเข้ามาใกล้อย่างสนใจว่าใครจะลงมาจากรถ หากแต่คนที่ก้าวลงมาคือเมเนเจอร์ประจำตัวของพวกเขา
เมเนฯคิมเดินเข้าในร้านอย่างไม่สนใจกับสีหน้าผิดหวังของเหล่าแฟนคลับที่ยืนรออยู่ เขาเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะมุมสุดของร้าน ในโซนวีไอพี ที่มีใครคนหนึ่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณนายอู๋” เมเนฯคิมก้มโค้งทักทายพร้อมรอยยิ้มให้กับแม่ของคริส ที่ยิ้มกลับมาอย่างอ่อนโยน
“สบายดีมั้ยค่ะคุณคิม?” คุณนายอู๋ถามก่อนจะเชิญให้เขานั่งลง
"ผมสบายดีครับ" เขายิ้มให้คนตรงหน้าแล้วนั่งลง
"เรื่องที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?" คุณนายอู๋เริ่มต้นคำถามอย่างไม่รีรอ เธออยากจะรู้ตั้งแต่อยู่ในสายถึงเรื่องที่เมเนฯเล่าแล้ว แต่เขาดันขอออกมาเจอเพื่อความสะดวกมากกว่า
"ใช่ครับ เด็กผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว เธอกลับมาทำงานที่ Sm ด้วย"
"ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ไหนว่าหายไปแล้วตั้ง 2 ปี ทำไมยังกลับมาอีกกัน?"
"เรื่องนั้นผมไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าแต่....เรื่องนั้น...."
"คุณคิมไม่ต้องกังวลหรอก อี้ฟ่านจะไม่รู้แน่นอน นานาไม่กล้าบอกเขาแน่ๆ อีกอย่าง...คริสเองก็เชื่อแบบนั้นเพราะเขาเห็นทุกอย่างกับตา เราก็แค่ทำให้มันไหลไปตามน้ำก็พอ"
"ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ" เมเนฯคิมยิ้มรับรอยยิ้มจากริมฝีปากสีแดงของหญิงกลางคนตรงหน้า
"ค่ะ ฉันเชื่อว่าอี้ฟ่านฉลาดพอที่จะไม่เอาเมียน้อยพ่อตัวเองมาทำเมียอีกคนหรอก"
------------------------
โรงเรียนมัถยมปลาย Km
เรียวปากสวยขยับตามเสียงเพลงที่ดังเบาๆจากหูฟัง มือสวยเคาะเป็นจังหวะกับโต๊ะไม้ข้างสนามบอล ผมยาวพัดไสวยามลมพัดผ่าน ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังแผ่นป้ายโฆษณาที่นอกรั่วโรงเรียน ที่หนุ่มๆ exo เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ ตาสวยไล้ตามใบหน้าของสมาชิกทุกคนไปเรื่อยๆ จนหยุดที่ใบหน้านิ่งดูแล้วแสนเย็นชาของเพื่อนสนิท เรียวปากสวยยกยิ้มกว้างก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นแล้วเปิดโปรแกรมแชทขึ้นมา เลื่อนหาหน้าหล่อของคนยิ้มยากก่อนจะกดส่งรูปภาพของโปรดของเขาส่งไป
“ไง...นี้คือของโปรดของโอเซฮุนสินะ”
(เซฮุนตัวปลอม) "ใช่แล้ว...” 11.27
“วันนี้อากาศดีมาก ไอดอลอย่างนายคงตื่นสายสินะ”
(เซฮุนตัวปลอม) "ฉันตื่นนานแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ตึกรอซ้อม” 11.31
“ฉันคงตกใจจริงๆถ้านายคือโอเซฮุนตัวจริง”
(เซฮุนตัวปลอม) “ทำไม? เธอไม่เชื่อจริงๆหรอ?” 11.34
“อือ...”
(เซฮุนตัวปลอม) "ฮาๆๆ" 11.36
"ตลกเกินไปนายโอเซฮุน"
ฟู่...
ปากสวยพ้นลมออกเบาๆ เมื่อข้อความที่ส่งไปยังไม่ถูกอ่าน และรออยู่หลายนาทีปลายทางแชทก็ยังไม่มีท่าทีจะตอบกลับ มือสวยก็ยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าอย่างเก่า ตายังไม่ละจากใบหน้านิ่งบนป้ายโฆษณา
'ถ้านายรู้เรื่องของฉัน...นายก็จะตกใจเหมือนกัน'
------------------------------
Sm....
เท้าเรียวก้าวขึ้นบันไดไปตามทาง ปากเรียวเม้มเป็นเส้นตรง มือสวยสั่นน้อยๆ พอๆกับใจที่เต้นรัวๆ เหตุผลที่เป็นเพราะไม่รู้ถึงเหตุผลของเจ้าของข้อความว่าที่ให้ไปเจอนั้นคืออะไร ถึงคนโหดร้ายที่ดูจะเปลี่ยนไปบ้างแล้ว แต่ก็อดที่จะกลัวไม่ได้ เพราะก่อนที่เขาจะแสดงความโหดร้ายออกมา ข้อความสั้นๆแบบนี้คือตัวล่อของเขานั่นเอง
"ขอโทษค่ะ?" คุณส่งเสียงเข้าไปภายในห้องที่เงียบสนิท ไฟสว่างพอสลัวให้มองเห็น ในห้องอัดเสียงด้านในก็เช่นกัน
คริสอยู่ใหน?
คุณคิดก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน กำลังจะกดเปิดไฟในห้องก็ถูกแขนแกร่งโอบกอดจากด้านหลังและเสียงทุ้มที่ดังข้างหู
"ไงคนสวย"
คุณสะดุ้งเฮือกเกือบจะตะโกนร้องแต่พอฟังน้ำเสียงและรู้ว่าคนข้างหลังเป็นใครเลยได้แต่ขืนวงแขนแกร่งออก
"คริส...ปล่อยสิ..." คุณหันมองรอบๆ ตามมุมห้อง ที่ควรจะมีกล้องวงจรปิดติดอยู่สักมุม แต่กลับว่างเปล่า
"ไม่มีกล้องหรอก" คริสบอกแล้วปล่อยคุณเป็นอิสระ ก่อนตัวเองจะทิ้งตัวลงนั้งที่โซฟาตัวยาว
คุณมองเขาที่ยิ้มมาให้นิ่ง ใบหน้าหล่อที่ยิ้มแกมเจ้าเหล่ทำเอาหน้าคุณขึ้นสี คุณหันไปทางอื่นอย่างทำอะไรไม่ถูก คริสหัวเราะ
"มานี้สิ" คริสบอกพร้อมยื้นมือมาข้างหน้า ภาพตอนนี้ของเขาเหมือนหนุ่มเพลย์บอยที่กำลังจะหลอกฟันสาว
"ไม่อ่ะ" คุณส่ายหน้า
"ฉันสั่งให้มานี้" คริสออกคำสั่งแล้วทำท่าจะลุกขึ้น ถึงท่าทีเขาจะดูเล่นๆ แต่พอคุณเห็นก็รีบก้าวเข้าไปหาทันที
คริสดึงแขนคุณมานั่งลงข้างๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้
"จะเขยิบไปไหน?" คริสถามเพราะคุณเอียงตัวหลบจมูกโด้งของเขา
"นี้มันที่บริษัทนะคริส" คุณเตือนแล้วดันไหล่กว้างเขาออก
"ฉันรู้...ถึงเลือกห้องอัดเสียงไง" คริสพูดแล้วยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแบบนั้นทำเอาคุณเสียงสันหลังวาบ เพราะแค่สายตาที่เขามองมามันก็บ่งบอกถึงความหมายได้ทันที
ต่อให้เสียงดังขนาดไหน ห้องนี้ก็เก็บอยู่!
"นายเรียกฉันมาแค่นี้เหรอ? ฉันต้องทำงานนะ" คุณพูดแล้วลุกหนี
"มานี่" คริสกระชากแขนคุณเข้ามาหา แรงเขาทำเอาคุณถลาไปหาคนตัวสูงที่นั่งอยู่ โชคดีที่ใช้แขนยันพนักพิงไว้ไม่ให้หน้าชนกัน หากแต่สภาพคุณตอนนี้คือ นั่งคร่อมเขาอยู่
คริสที่นั่งไขว้ห้างอมยิ้มออกมาทันทีที่เห็นท่านั่งของคุณ เขาฉวยโอกาสจับเอวคุณขึ้นเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนท่านั่งของตัวเองแล้วอ้าขาออกให้ขาเรียวคุณอ้าตามจนชายกระโปร่งถลกขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนขาวเนียน
"เอ่อ...คริส..." คุณดันไหล่กว้างออกห่างเมื่อหน้าหล่อก้มลงมาใกล้ ปลายจมูกเขากดลงที่ซอกคอขาวให้คุณเสียววาบไปทั้งตัว
"คริส...."
"หื้ม?" เขาพ่นลมใส่คอคุณในขณะที่มือใหญ่เริ่มซุกซนเข้าไปในเสื้อตัวบางแล้วลูบไล้อย่างเบามือ
"คริส...ฉันถามอะไรหน่อยสิ" คุณพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา เพราะตอนนี้คุณอยากจะรู้ถึงเหตุผลที่เขาเกลียดคุณมากกว่าเรื่องที่ถูกเขาทำร้ายซะอีก
"อือ..." คริสพ่นลมหายใจใส่ต้นคอคุณอีกครั้ง มือเขายังคงวนเวียนอยู่ที่แผ่นหลังของคุณ ไม่กี่วิต่อมาตะขอชั้นในก็ถูกปลดออกทั้งที่คุณเองยังไม่รู้ตังด้วยซ้ำ
"คริส...เดี๋ยวก่อน ฉันขอถามอะไร...อือออ" เสียงคุณหายไปทันทีที่มือหนารั่งหัวคุณเข้ามาใกล้แล้วปิดปากคุณด้วยจูบนุ่มนวล
ทีแรกคุณพยายามขัดขืนเขา แต่เพราะสัมพัสที่อ่อนโยนจากเรียวปากหนาที่ขยับเบาๆ นั้นทำให้คุณเริ่มคล้อยตามเลยมือสวยยกขึ้นประคองใบหน้าของเขาไว้เช่นกัน ตาคมจ้องมองหน้าสวยที่หลับตาพริ้มรับจูบเขาอยู่สักพัก เขาก็พละออกไปซะอย่างนั้น
"จะถามอะไรเหรอ?"
คุณลืมตามองคริสที่เอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างสับสนที่อยู่เขาก็หยุดนิ่งทั้งที่คุณกำลังเคลิ้ม และพอเขาเลิกคิ้วมองคุณที่ยังเงียบเพราะทำอะไรไม่ถูก ก็เหมือนมันจะเรียกสติคุณกลับมาอีกครั้ง
"เอ่อ...คือ...." คุณทำท่าจะลุกขึ้นแต่มือให้ก็จับแขนเรียวไว้แรงบีบจากมือเหมือนออกคำสั่งว่าห้ามลุก
"ว่าไง?"
"คือ...ฉันอยากรู้เหตุผล..." คุณหยุดพูดมองหน้าหล่อที่มองกลับมานิ่ง เพราะใจก็กลัวว่าถ้าถามไปคำตอบที่ได้จะเป็นเหมือนเดิม
คือถูกทำหยาบคายและรุนแรงเหมือนที่ผ่านมา!
"อะไร?"
"นายสัญญาก่อนได้มั้ย?"
"สัญญา?"
"สัญญาว่าจะไม่...เอ่อ...ทำรุนแรง?" คุณก้มหน้าลงตอนประโยคสุดท้าย ความจริงคุณหมายความถึงการทำร้ายร่างกายทุกอย่าง ไม่ว่าจะถูกมัด จับไปขัง และสิ่งที่เขาทำกับคุณ แต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะเข้าใจคนล่ะอย่าง
"ได้สิ ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ” คริสบอกแล้วโอบเอวคอดเข้ามาใกล้แล้วเริ่มบดปลายจมูกโด้งลงที่ซอกคอคุณอีกครั้ง ขนแขนของคุณพร้อมใจกันลุก คุณเองก็ใจเต้นแรงจนจะห้ามอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เริ่มจะเคลิ้มตามเขา
“ไม่...ไม่ใช่...” คุณตัดสินใจพลั่กคนตัวใหญ่ออกแล้วรีบลุกขึ้นยืนหน้าหน้าหล่อที่แสดงออกว่าถูกขัดใจ
“ฉัน...อยากรู้เรื่องที่นายขังฉัน อยากรู้เหตุผล”
คริสเอนหลังพิงพนักโซฟา ตาคมจ้องเขม่งมองคนตัวเล็กที่พอเห็นแววตาแบบนั้นแล้วก็ถึงกลับสั่น
“อยากรู้ทำไม?” เสียงเข้มถาม หน้าหล่อนิ่งเกินจนคุณต้องก้าวถอยหนีอย่างระวังทั้งที่เขาไม่ได้ก้าวเข้ามาหาสักนิด
เสียงแบบนี้อีกแล้ว...
“ฉันอยากรู้ว่า...ว่านายทำไปทำไม? ฉันหนีไปไม่ใช่เหตุผลเดียวใช่มั้ย?”
คริสไม่ได้ตอบเขาทำแค่นั่งนิ่งมองคุณกลับมา
“บอกไม่ได้เหรอ?”
“....”
มีเพียงสายตากับกับความเงียบเท่านั้นที่กำลังให้คำตอบคุณ คริสใช้ลิ้นดุนโพล่งปากก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น หากแต่ดวงตากลับยังจ้องมองหน้าสวยอยู่
บอกไปตอนนี้มันก็ไม่สนุกน่ะสิ
“คริส...” คุณตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ พยายามที่จะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนให้เขาเห็นใจบอกเหตุผล คริสหันมามองตอนที่คุณย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเขา สองมือเล็กวางลงที่เข่าคนตัวสูง
“ฉันไม่โกรธที่นายทำแบบนั้น แต่ฉันอยากรู้ว่าเพราะอะไร บอกฉันหน่อยนะ”
ไม่โกรธงั้นเหรอ?
“เธออยากรู้เหรอ?” คริสถาม มุมปากเขายกยิ้มอีกครั้งมองคนตัวเล็กที่พยักหน้าทำท่าทางจะออดอ้อนเหมือนแต่ก่อน
เธอไม่มีสิทธิ์โกรธ นานา
“แลกเปลี่ยนสิ”
“หืม? อะ..อะไร...เหรอ?” คุณกระพริบตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ถึงรอยยิ้มแบบนั้นจะบอกเป็นนัยถึงสิ่งที่คุณกำลังกลัวอยู่แล้วแต่ก็อยากจะโยนความคิดนั้นทิ้ง
ไม่หรอก...เขาจะไม่ทำอีก...ใช่มั้ย?
“Sex ไง!”
60%
คุณยืนนิ่งมองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกคุณเหมือนถูกมีดแทงลงกลางหน้าอก แม้คำพูดของเขาจะไม่ได้เลวร้าย แต่มันก็หยาบคายพอๆกัน
"ว่าไง? ยอมแลกมั้ย?" เขาถามก่อนจะ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แค่นั้นคนตัวเล็กก็ถอยหนีอย่างไวทั้งที่เขาไม่ได้ก้าวเข้ามาสักนิด
"กลัวเหรอ? เธอจะกลัวทำไม? เรามีอะไรกันตั้งหลายครั้งนะ"
คุณกลืนน้ำลายลงคอกับรอยยิ้มของเขา มันแลดูอ่อนโยน แต่คำพูดกับโหดร้าย
เขาไม่ได้จะหายโกรธจริงๆ
"ทำไมนายถึงต้องหยาบคายแบบนี้คริส?"
"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ เธอต่างหากที่เพิ่งจะรู้" คริสยิ้ม ปลายนิ้วสวยเชยคางมนคนตัวเล็กขึ้นเล็กน้อย พอจะก้มลงไปใกล้ คุณก็สะบัดหน้าหนี
"อย่าทำเป็นหยิ่ง ฉันไม่ชอบ" คริสพูดแล้วจับปลายคางคุณให้หันหน้าไปหาเขา ก่อนจะกดจูบปากสวยอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนด้วยว่าคุณจะดิ้นขัดขืนหรือไม่
คุณหลับตาลงรับความรุนแรงที่ริมฝีปาก มือไม้ก็พยายามดึงดันไหล่กว้างออก แต่ไม่เป็นผลสักนิด เพราะแขนยาวกอดรั้งเอวบางเข้าหา ปลายจมูกโด้งเลื่อนลงต่ำคลอเคลียซอกคอขาว
"หยุดนะคริส ไม่งั้นฉันจะหนีไปอีก" คุณพูดขึ้นอย่างดังหวังให้คนตัวสูงหยุดตามคำขู่ ไม่รู้คิดอะไรถึงได้พูดไปแบบนั้น แต่มันกลับได้ผล ปลายจมูกที่คลอเคลียอยู่หยุดนิ่ง ต่อมาคือคนสูงกว่าผละห่างเล็กน้อย หน้าหล่อไม่แสดงอาการอะไรทั้งสิ้น มีเพียงตาคมที่ต้องมองมาเท่านั้น
"ขู่ฉันเหรอ?" เสียงเข้มเอ๋ยเรียบ
"เปล่า...ฉันพูดจริง" คุณส่ายหน้าพลางค่อยๆก้าวเท้าออกห่างเขา
"เธอไม่อยากเป็นเมียฉันรึไง?" มุมปากหนายกยิ้มอีกครั้ง พลางมองคนตัวเล็กเขยิบหนี
หนีได้ ฉันก็ตามได้ ยากตรงไหน?
"ฉันไม่อยากให้นายทำแบบนี้ ถ้านายไม่คิดที่จะดีกับฉัน นายก็ไม่ควรทำแบบนี้" คุณเขยิบออกห่างจนใกล้จะถึงประตู
"ทำไมฉันจะทำไมได้?" คริสถาม เขาก้าวเข้ามาใกล้ พอคุณเห็นแบบนั้นก็รีบหันหลังจะเปิดประตู แต่มือหนาก็คว้าเอาแขนเล็กไว้ได้ทัน
"ไปให้พ้นนะ!" คุณหันมาแล้วออกแรงที่มีพลั่กเขาออก แรงของคุณทำเอาคนตัวสูงเซถอยหลังเลยทีเดียว
"ถ้านายคิดทำแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน ฉันจะไม่อยู่ใกล้นายอีก ถ้านายใจร้ายทุกครั้ง ฉันก็จะไม่ยุ่งกับนายอีก..." คุณพูดจบก็หันหลังเปิดประตูทันที ถึงแม้ใจจะรู้สึกแย่กับสิ่งที่เขาทำก็ตาม แต่ที่คุณพูดออกไปล้วงจริงทั้งหมด ถึงจะรักเขามาก แต่หากเขาใจร้ายแบบนี้...
"ฉันขอโทษ"
เท้าเรียวหยุดค้างกับที่ทันทีที่เสียงเข้มเอ๋ยพูด เหมือนเสียงนั้นเป็นแม่เหล็กอันใหญ่ที่กำลังดึงดูดให้เข้าไปหา เสียงทุ่มนั้นช่างอ่อนไหว ฟังดูราวกับเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ หน้าหล่อจับจ้องที่คนตัวเล็กด้านหน้าที่ค่อยๆหันมา
"ฉันขอโทษ..." ปากหนาเหยียดยิ้มแสนอ่อนโยน แต่ร่างเล็กยังคงมองนิ่งเหมือนไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนคนตัวสูงต้องรั้งมือเรียวไว้ก่อนจะออกแรงดึงคุณเข้าหาก่อนจะสวมกอดเบาๆ
"อย่าไป..." คริสพูดเบาๆกับปอยผมนุ่ม ตาคมเหล่มองคนในอ้อมกอดก่อนจะพูดต่อ
"ถ้าเธอไป ฉันก็จะตาม ถ้าเธอหนี ฉันก็จะตาม...ถ้าไม่อยากให้ฉันตาม ทางเดียวก็คือ..."
อือรือรอง อือรือรอง อือรือรอง เด~
เสียงเข้มถูกกลืนหายไปเพราะเสียงของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง คริสผละออกก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
Mom…
"ครับแม่" คริสกดรับสายแต่ตาจ้องมองใบหน้าสวยของคุณนิ่ง มือหนาอีกข้างก็ยังคงจับมือคุณไว้
"ครับ...ผมจะไปครับ แล้วเจอกันครับ"
"แม่เหรอ?" คุณถามออกไปตามความเคยชิน คริสที่กำลังเก็บโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมองก่อนมุมปากสวยจะยกยิ้ม
หึ! แม่งั้นเหรอ??
"อืม..." คริสตอบ
"แม่นายมาเหรอ?..." คุณพูด ใจสั่นไหวน้อยๆพลางนึกถึงในหน้าที่เคยอ่อนโยนของคุณนายอู๋ ครั้งสุดท้ายที่คุณได้เจอ ก็คือเมื่อ2ปีก่อน...ก่อนที่คุณจะหายไป
"ทำไม? เธออยากไปเจอหน่อยมั้ย?" คริสมงคนตัวเล็ก ข้างกายที่มองเขานิ่ง
คุณส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ ใช่สิ...จะไปเจอได้ยังไง ในเมื่อคุณฝืนคำสั่งสุดท้ายแล้วตัดสินใจกลับมา
"ทำไม? ก่อนหน้านี้เธอดูสนิทกับแม่ฉันมากเลยไม่ใช่เหรอ โดยเฉพาะกับพ่อฉัน ไม่อยากไป...หรือว่ากลัวอะไรรึไง?"
คุณเงยหน้ามองคนสูงกว่าเพราะคำพูดของเขา น้ำเสียงฟังคล้ายเน้นย้ำบางอย่าง
คงไม่ใช่หรอกมั่ง...เขาไม่รู้เรื่องนั้นหรอก!
"ก็เปล่าหรอก...ฉัน...ต้องทำงานต่อ" คุณบอกตอนร่างสูงดึงเข้าไปกอด
"ไม่ไปก็ตามใจ แต่พรุ่งนี้เธอต้องไปกับฉัน" คริสพูดก่อนจะกดปลายจมูกลงแก้มขาวที่เจ้าของเอียงตัวหลบอย่างระวังตามสัญชาตญาณ เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะดันร่างบางออกห่าง
"พรุ่งนี้ฉันจะไปรับที่บ้าน..."
"ไปไหน? ฉันต้องทำงาน พรุ่งนี้ฝั่ง K ต้องถ่ายแบบ ฉันต้องช่วยพี่ยู..."
คุณที่ยังพูดไม่ทันจบต้องหยุดคำปฏิเศษไปแทบจะทันทีเพราะเสียงเข้มที่ลอดไรไฟจากคนเอาแต่ใจ
"ฉัน...จะไปรับที่...บ้าน" คริสเลิกคิ้วมองคุณก่อนจะกระพริบตาซ้ายให้
"หยุดซะ แล้วไปกับฉัน รับรองเธอจะชอบ" รอยยิ้มกว้างฉายอยู่บนใบหน้าหล่อก่อนเจ้าของรอยยิ้มแสนหวั่นไหวนั่นจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงคนถูกบังคับให้ยืนอยู่คนเดียว
เธอจะชอบมันแน่ๆ นานา....
100%
------------------------------------
ครบแล้ว!!! 100% //ตะโกน 5555 อุ้ย! ขอโทษนะค่ะที่หายไปนานเลย ติดงานจริงๆค่ะ ทำงานทุกวันเหนื่อยสุดๆ ตอนนี้กลับมาแล้วนะค่ะ จะรีบอัพต่ออย่างไว ยังไงอย่าเพิ่งหนีกันนะ เข้าไปทวงฟิคในทวิตฯได้นะค่ะ
อย่าลืมนะ เม้น + โหวต + FAV.
คุยกันต่อในทวิตฯ ติดแท็ก #ฟิคแค้นรักkrisyou
(พิมพ์ผิด พิมพ์ตก ยังไงไรท์ขอโทษด้วยนะค่ะ)
ความคิดเห็น