คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Exo x you] แค้นรัก EP.7 การเปลี่ยนแปลง ----- 100%
มีคนบอกว่า....
การที่เรารักใครสักคนมาก ต่อให้บางครั้งมันทำให้เราดูเป็นคนโง่ หูหนวกตาบอด
เราก็มักจะยอมให้อภัยได้ทุกอย่าง
...ยอมที่จะเป็นแบบนั้นเสมอ...
แต่สำหรับผม...นั้นมันง่ายไปหน่อยนะ...
-----------------------------------------------------------------------------
EP.7 การเปลี่ยนแปลง
โทรศัพท์ไอโฟนเครื่องเล็กถูกโยนลงโซฟาอย่างเบามือ เสียงตุบเบาๆที่บ่งบอกว่าคนวางไม่สนใจที่จะหันมองเพราะร่างสูงที่นั่งเหยียดยาวอยู่จับจ้องไปที่ร่างเล็กที่นอนหลับนิ่งอยู่บนเตียง ลมหายใจร้อนๆพ่นออกจากปากสวยอย่างเซ็งๆเพราะนานหลายนาทีแล้วที่พยายามจะปลดล็อคหน้าจอไอโฟนของคนที่นอนหลับอยู่เป็นนานแต่ก็ไม่สำเร็จ
Rrrrrrrrr
หน้าหล่อเคลื่อนไปมองตามเสียงที่ดังเบาๆ ข้างตัว หน้าจอปรากฏรูปใครสักคนที่แสนคุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะเห็นง่ายๆแม้กระทั่งตัวเขาเองก็แทบจะไม่ได้เห็นจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมักเน่ยิ้มยากอย่างเซฮุน หากแต่ชื่อที่เจ้าของเครื่องบันทึกไว้ทำเอาคิ้วเข้มขมวดกันอย่างหงุดหงิด
'เจ้าชายน้อยของฉัน'
"อะไรเนี้ยะ?" คริสมองหน้าหล่อบนจอที่สว่างจ้าสลับกับร่างเล็กที่ยังมุดอยู่ในผ้าห่มหลับสนิทอยู่ ก่อนความคิดหนึ่งจะแวบเข้ามาในหัวแล้วปากสวยก็เหยียดยิ้ม
'ฉันกับเซฮุนเราสนิทกันมาก่อน...'
"งั้นฉันจะทำให้เขาเกลียดเธออีกคนดีมั้ยนะ?" เสียงเข้มคล้ายจะถามใครสักคนที่ยังหลับอยู่แต่เสียงนั้นดังอยู่แค่เรียวปากหนาเท่านั้น ไม่ต้องสนว่าจะต้องถามหรือเปล่งเสียงให้ดังขึ้นสักนิดนิ้วเรียวก็เลื่อนรีบสายทันที
"What up?" พูดไปแบบไม่สนใจสักนิดว่าปลายสายจะจำเสียงเขาได้รึเปล่า
"....."
"...." คริสเงียบรอฟังเสียงจากปลายสาย รออยู่สักพักก็เสียงหายใจก็ดังเข้ามาเบาๆ
"นั้นใคร?"
คริสเลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดไม่ถึงว่าเชฮุนจะจำเสียงเขาไม่ได้ มุมปากสวยกระตุกยิ้มร้ายน้อยๆโดยที่ปลายสายไม่ได้รับรู้ก่อนจะกรอกสียงลงไป
“นานายังไม่ตื่น มีอะไรรึเปล่า?”
“...”
“งั้นฉันวางสายนะ” คริสไม่รอให้ปลายสายได้ตอบกลับมาสักนิดเขากดตัดสายทันทีพอดีกับที่คนตัวเล็กเริ่มขยับตัวไปมาอยู่บนเตียง เท้าใหญ่ก็ก้าวยาวๆเดินเข้าใกล้เตียงแล้วหยุดยืนมอง
ตาคมจ้องมองใบหน้าสวยที่หลับอีกครั้งนิ่ง คริสไล้มองตั้งแต่คิ้วยันริมฝีปากอิ่มของคุณ ใบหน้าสวยที่ครั้งหนึ่งเขาเคยให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้ต้องเสียน้ำตาหรือเจ็บปวด แต่เพราะสิ่งที่เธอทำกับเขามันมากเกินกว่าที่เขาจะมองข้ามไปได้
รอยแดงจางๆ ที่เป็นผลจากการถูดมัดอยู่หลายต่อหลายครั้งยังปารกฏให้เห็นที่ข้อมือเล็ก ริมฝีปากเรียวที่ยังมีรอยแตกก็ยังเด่นอยู่ที่เดิม
เธอสำควรที่จะได้รับมันนานา...
มือหนาเคลื่อนลงวาบทาบกับที่ลำคอระหงษ์ ลูบไล้อย่างเบามือหากแต่ตาคมกลับจิกจ้องเขม่งจนแดงกล่ำ ใจอยากลงแรงบีบที่คอเล็กให้หักคามือสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ครั้งนี้มันจะสำเร็จแน่ถ้าเขาจะหยุดลมหายใจคนตรงหน้าเพราะเครื่องมือสือสารทุกอย่างเขาจัดการปิดมันจนหมดไม่ให้มีอะไรรบกวนเวลาดีๆแบบนี้ แต่....
"อือ...."
เสียงหวานครางเบาๆเพราะสัมผัสจากริมฝีปากหนาที่กดทับอย่างนุ่มนวลที่ปากของคุณ มือใหญ่วางประคองที่ปลายคางไว้ จูบของเขาปลุกคุณให้ตื่นขึ้น
คริสกดแช่จูบโดยไม่สนใจว่าคุณจะประท้วงหรือไม่ เขาเอี้ยวตัวขึ้นมาคร่อมคนตัวเล็กไว้ทั้งตัว น้ำหนักจากคนด้านบนทำเอาร่างบางถูกกลืนหายไปกับเตียงใหญ่ มือสอดประสานฝ่ามือใหญ่ที่กอบกุมอยู่ สัมพัสแสนอ่อนโยนของเขาทำเอาคุณเคลิบเคลิ้มตอบรับรสจูบนุ่มนวล ลมหายใจร้อนรดรินพวงแก้มใส คริสผละจูบออกก่อนจะไล่ริมฝีปากไปตามซอกคอขาว ดุนดันสูงขึ้นที่เชิงกรามก่อนจะขบเม้มเบาๆที่ปลายติ่งหูให้คนตัวเล็กใจสั่นวาบ
"เอ่อ...คริส..." คุณเรียกเขาเสียงสั่น ไม่ใช่ไม่ต้องการสิ่งที่เขาจะทำแต่เพราะเวลานี้คุณเพิ่งจะตื่น แถมน้ำก็ยังไม่ได้อาบฟันก็ยังไม่แปลง สกปรกไปทั้งตัว แต่ดูเหมือนคนด้านบนจะไม่สนใจมันสักนิด มือใหญ่ค่อยๆลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าบางของชุดนอนสีขาว สอดมือเข้าไปด้านใน ลูบไล้ผิวกายนุ่มๆ
"คริส..." คุณเรียกอีกครั้ง เสียงแหบพร่า เพราะรู้สึกวาบหวามไปทั้งตัว
"หื้อ?" คริสตอบรับทั้งที่ปลายจมูกยังซุกไซร้อยู่ที่คอขาว
"คือ...ฉันยัง...เอ่อ...อืมมมม" คุณแทนที่คำพูดด้วยเสียงครางหวานเพราะแรงขบกัดเบาๆ ของเขา
"ไม่อยากทำเหรอ?" คริสเงยหน้าถามทำเอาหน้าสวยแดงก่ำอย่างเขินอาย
"ฉันยัง...ไม่ได้อาบน้ำ...ตั้งแต่เมื่อคืนนะ" คุณเอียงหน้าหลบหน้าหล่อที่จะก้มลงมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะเมื่อคืนคุณกับเขานอนด้วยกันทั้งคืน แถมเขาก็โอบกอดคุณไว้แน่นไม่ยอมให้ลุกไปไหนแม้กระทั่งอาบน้ำ
"เดี๋ยวฉันอาบให้" คริสบอกก่อนจะกระตุกยิ้ม
คุณมองรอยยิ้มเขาแล้วก็ถึงกับส่ายหน้าเป็นพัลวัน จำได้เลยว่าเมื่อตอนถูกเขาพาไปขังที่โรงแรม แล้วบอกว่าจะอาบน้ำให้ สิ่งที่ได้รับคืออะไร
เขาจับคุณกดลงอ่างน้ำทั้งตัว
"ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก" คริสหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกขึ้นให้ร่างบางเป็นอิสระ รอยยิ้มกว้างฉายชัดอยู่บนใบหน้าให้เพื่อให้คุณอุ่นใจขึ้น แต่คุณก็ยังคงนิ่ง
"ไม่ลุกงั้นฉันทำต่อนะ" คริสไม่พูดเปล่ากระโดดขึ้นมาคร่อมคนตัวเล็กอีกครั้ง ทำเอาคุณต้องรีบลุกขึ้นทันที
"ฉันจะอาบเอง..." คุณบอกแล้วไม่รอคำตอบของคนตัวใหญ่ที่จะอ้าปากท้วงเพราะเขาบอกแล้วจะอาบให้ ตอนนี้คุณวิ่งไปที่ห้องน้ำเรียบร้อย
คุณหันมองคนตัวสูงที่นอนเท้าแขนบนเตียงที่มองกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้างแล้วรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างเขินอาย ไม่ทันสังเกตเลยว่ารอยยิ้มนั้นค่อยๆเลื่อนหายไปแทนที่ด้วยใบหน้านิ่ง
-------------------------------------------------
Sm..
ไม่ใช่หรอก แต่...what up แบบนั้น เสียงทุ้มๆ แบบนั้น
คิ้วสวยขมวดเป็นปม ตาจ้องมองจอโทรศัพท์ของตัวเองนิ่งค้าง ที่หูยังได้ยินเสียงจากปลายสายที่แสนคุ้นเคยอยู่ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณรู้จักกับคนที่เขาคิด
โทรผิดอีกรึเปล่านะ
เซฮุนส่ายหน้าเบาๆ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาโทรหาคุณครั้งที่แล้ว แต่ไม่ใช่ ครั้งนี้ก็อาจจะเป็นแบบนั้น
เขาอาจจะกดเบอร์ผิด...
ติ้งงง...
หน้าหล่อละจากความคิดทันทีที่เสียงข้อความแชทดังขึ้น นิ้วสวยเลื่อนปลดล็อกเข้าดูข้อความพลางยิ้มมุมปากกับรูปภาพแก้วชาเขียวที่เต็มไปด้วยไข่มุกของโปรดของเขา
(ยัยกิมจิ) “ไง...นี้คือของโปรดของโอเซฮุนสินะ”11.26
“ใช่แล้ว...”
(ยัยกิมจิ) “วันนี้อากาศดีมาก ไอดอลอย่างนายคงตื่นสายสินะ” 11.29
“ฉันตื่นนานแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ตึกรอซ้อม”
(ยัยกิมจิ) “ฉันคงตกใจจริงๆถ้านายคือโอเซฮุนตัวจริง” 11.32
“ทำไม? เธอไม่เชื่อจริงๆหรอ?”
เซฮุนยิ้มน้อยๆกับหน้าจอ
(ยัยกิมจิ) “อือ...” 11.35
“ฮาๆๆ”
ประตูห้องเปิดซ้อมออกให้หน้าหล่อละสายตาไปมอง เทาเดินเข้ามาเป็นคนแรก เขามองหน้าเซฮุนที่ยิ้มน้อยๆอย่างแปลกใจก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
“ยิ้มเป็นด้วยเหรอ?”
“ทำไม? ฉันก็คนนะ” เซฮุนตอบแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าทำเป็นไม่สนใจเสียงข้อความที่ดังเข้ามา รอยยิ้มน้อยๆก็หายไปพร้อมกัน ใบหน้านิ่งก็กลับมาสภาพปกติ เทาเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับมัน เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกับเซฮุน ใบหน้านี้คือธรรมชาติของเขาแล้ว
ช่วงเวลาซ้อมตลอดชั่วโมงมีเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นที่เซฮุนจะใส่ใจกับมัน เสียงทุ้มๆจากปลายสายมักแวบเข้ามาให้เขาได้คิดตลอดที่เขาเผลอหรือเหม่อ ยิ่งพอเห็นว่ามีคริสคนเดียวที่ไม่ได้อยู่รวมกลุ่มกับทุกคนในนี้แล้ว เข้าก็ยิ่งคิดมากขึ้น
“เซฮุน...” เสียงซูโฮลีดฯ ตะโกนเรียกเมื่อเห็นน้องมั่วแต่เหม่อ ซึ่งเขาเองก็สังเกตอยู่สักพัก
“อะไรครับ?”
“นายเป็นอะไรรึเปล่า? ดูเหม่อๆ นะ”
“อ่อ...เปล่า” เซฮุนส่ายหน้า
“เหนื่อยก็ไปพักนะ อย่าหักโหม” ไคที่กำลังซ้อมอยู่คนเดียวหน้ากระจกหันมาบอก
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ผมเข้าห้องน้ำนะ”
ซูโอพยักหน้าให้ก่อนคนตัวสูงจะลุกขึ้นเดินมาที่ประตูจังหวะเดียวกับที่คริสเปิดเข้ามา
“โอ๊ะ...” เซฮุนดูเหมือนตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนมาใหม่ คริสเองก็ไม่ต่างกัน เขาชะงักเท้ามองน้องเล็กแวบนึงแล้วยิ้มให้ เซฮุนไม่ได้ยิ้มตอบให้คริส ไม่รู้ว่าเซฮุนจะรู้รึเปล่าว่าเขาเป้นคนรับสายคุณ แต่แค่นั้นก็เรียกรอยยิ้มจากคนตัวโตได้แล้ว
เซฮุนมองรอยยิ้มของคริสนิ่ง มันดูปกติจนเขาตัดความคิดนั้นไปทันทีแล้วก็เดินออกมาจากห้อง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเสียงของผู้ชายในโทรศัพท์นั้นคือใคร
"เซฮุนน่า…." เสียงใสเรียกเบาจากทางเดินด้านหลัง เจ้าของชื่อกันตามเสียงพอรู้ว่าเป็นใครรอยยิ้มก็ปรากฏแทบจะทันที
"นูน่า!"
"เดี๋ยวนี้นายยิ้มเก่งขึ้นนะ" คุณพูดแล้วยิ้มกว้าง
"ว่าแต่จะไปไหนเหรอ?"
"ผมจะไปเข้าห้องน้ำ นูน่าเพิ่งมาเหรอคับ?"
"อืม..."
เซฮุนมองคุณที่พยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มก่อนจะออกเดินไปพร้อมกัน โดยเขาเดินอยู่ข้างหลังก้าวหนึ่ง
"นูน่า..." มือหนาคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าไว้เพราะในหัวมีคำถามที่เขาอยากจะถามสุดๆ
"อ่อ...ว่าไงเหรอ?" คุณหันมาถาม
"นูน่า...อยู่บ้าน...คนเดียวรึเปล่าครับ?"
"ทำไมเหรอ?"
"คือ...คือ...เพื่อผมว่างจะได้แวะไปหาน่ะครับ"
"ออ...ก็ได้นะ ฉันอยู่คนเดียว แต่นายเป็นไอดอลแล้ว ขืนมีคนเห็นได้เป็นข่าวแน่ๆ"
"ไม่หรอกคับ" เซฮุนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้แล้วกระซิบเบาๆ
"ผมจะแอบไป"
"อะไรของนายเนี้ยะ!" คุณตีแขนเขาไปทีหนึ่งพร้อมยิ้มรับรอยยิ้มแสนขี้เล่นของเขา
คุณยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าที่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานกี่ปีก็ยังคงเป็นโอเซฮุนที่น่ารักเหมือนเดิม คงมีแต่คุณเท่านั้นที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้บ่อยกว่าใคร
คุณกับเซฮุนเดินมาถึงทางแยกหน้าห้องน้ำชั้น3 รอยยิ้มหวานของคุณค่อยๆจากลงเมือสบกันคนตัวสูงที่มุมบันได
"ฮยอง..." เซฮุนกับคุณโค้งให้กับเมเนฯคิมที่ยืนอยู่
"ขอคุยกับนานาหน่อยสิ" เมเนฯคิมบอก เซฮุนเองก็เหมือนจะรู้งานเขาหันมายิ้มให้คนตัวเล็ก
"แล้วผมจะโทรหานะครับ"
"อือ..." คุณยิ้มกว้างให้เขาและมองจนร่างสูงลับตาไป ก่อนจะหันมาหาคนตรงหน้าที่ยืนมองคุณอยู่พร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่ดูเป็นมิตรกว่าทุกครั้ง
แค่ลืมๆมันไป...ฉันจะลืมเรื่องราวพวกนั้นซะ....
--------------------------------
ห้องสไตลิส....
ยูรายืนมองหน้าจอโทรศัพท์ที่สั่นแรงๆอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มือเรียวหยิบมันขึ้นมาแล้วต้องกัดฟันเมื่อชื่อคนโทรคือคนที่เธอไม่ต้องการให้โทรเข้าเบอร์นี้เป็นที่สุด หน้าสวยที่แต่งแต้มสีสันบึ้งตึง ก่อนจะคลายลงเมื่อประตูห้องเปิดออก และคุณเดินเข้ามาในอ้อมกอดมีแต่เสื้อผ้ากองโต
"พี่ยูรา เสื้อผ้าพวกนี้ให้เก็บไว้ไหนค่ะ?"
"วางตรงนี้เลย แล้วก็...นี้ คริสโทรเข้ามาจ๊ะ" ยูราพูดด้วยรอยยิ้มแล้วยื้นโทรศัพท์ในมือให้คุณ
"โทรมาทำไมกัน?" คุณมองโทรศัพท์จองตัวเองในมือยูราก่อนจะหยิบมาดู อึดใจคุณตัดสายทิ้ง
"อ้าว ไม่รับสายล่ะ?" ยูราถาม เธอเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
"เขาอยู่ในเวลาซ้อม ฉันยังไม่อยากคุยนะค่ะ"
“ทำไมล่ะ?” ยูราถาม มองหน้าคุณอย่างสงสัย
“ทะเลาะกันเหรอ?”
“เปล่าค่ะ แค่ไม่อยากกวนเขาเวลาซ้อมก็เท่านั้น” คุณพูดเสร็จก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างชั้นวางของ พลางนึกถึงสิ่งที่เพิ่งคุยกับเมเนฯคิมเมื่อกี้
ห้องซ้อมชั้นใต้ดิน
“เธอกลับมานานรึยัง?”
“ฉันกลับมาซักพักค่ะ?”
“เธอควรจะโทรบอกฉันสิว่าจะกลับมา”
“ฉันทิ้งโทรศัพท์เครื่องเก่าไปแล้ว ไม่มีเบอร์ติดต่อใครทั้งสิ้นเลยค่ะ”
“แต่ก็ติดต่อกับเซฮุน”
“ฉันติดต่อกับเซฮุนไม่ได้เหรอค่ะ?”
“อย่าทำเสียงแบบนั้นกับฉันนะ ฉันเลือกทางที่ดีให้เธอนะ แต่เธอไม่เลือกมันเอง”
“ทำไมฉันไม่รู้สึกอย่างนั้นล่ะค่ะ?”
คุณมองหน้าคนตัวสูงกว่าที่หยักไหล่เหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ว่าแต่...คริสรู้รึเปล่าว่าคุณทำอะไรไว้?”
คำพูดของคุณทำเอาเมเนฯคิมหันมาจ้องเขม่งมอง คุณเองก้มองหน้าเขานิ่งเช่นเดียวกัน
“ฉันจะไม่บอกทุกคนเรื่องที่คุณทำ...ขอร้อง...อย่ายุ่งกับฉันอีก เราต่างคนต่างอยู่ก็พอ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“เธอคิดว่าถ้าบอกไปแล้วคริสเขาจะเชื่อรึไง?” เมเนฯคิมถามสีหน้าไม่หยี่ระกับสิ่งที่เคยทำไว้สักนิด
“หมายความว่าไงค่ะ?” คุณมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ในขณะที่คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงกระซิบเบาๆ
“ฉัน...อยู่กับเขามา 2 ปี กับคนที่ทำร้ายเขาแล้วหายไป 2 ปี เธอคิดว่าเขาจะเชื่อใครกัน? ลองบอกสิ...เอาหลักฐานมาด้วยนะ”
เมเนฯคิมขยิบตาให้ก่อนจะก้มลงสูดกลิ่นหอมจากปอยผมของคุณ เขาหัวเราะเบาตอนคุณสะดุ้งตัวออกห่างก่อนจะเดินออกไปจากห้องซ้อม
ไอ้โรคจิต.....
หน้าสวยขบคิดขมวดคิ้วพยายามนึกถึงสิ่งที่เพิ่งได้คุยกับเมเนฯคิม อย่างไม่เข้าใจ ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร สิ่งที่เธอได้รับรู้เกี่ยวกับเขาเมื่อ 2 ปีก่อน เฮทั้งเก็บไว้เป้นความลับตามที่เขาขอร้องแล้ว แต่สิ่งที่เขาพูดว่าเมื่อกี้มันหมายความว่าอะไร ระหว่างเธอกับเขา คริสจะเชื่อใครงั้นหรอ?
รึเขาคือเหตุผลที่ทำให้คริสร้ายกับเธอกัน?...
คุณเงยหน้าถอนหายใจเบาๆ ตอนที่เสียงข้อความโทรศัพท์ในโทรศัพท์ดังเบาๆ
(คริส) “ห้องอัดเสียงชั้น 5 ฉันจะรอนะ คิดถึงเธอ...” 15.30
100%
----------------------------------------------------------------------------
ครบแล้วววววว....ไม่มีเวลาเลย... แถมเน็ตบ้านตอนนี้กากมากกกกกกกก.....ขอบอก ไปนั่งย้อนดู showtime ที่เก็บไว้แล้วแบบ....5555555 ใครดูก็อารมณ์เหมือนกันแระเชื่อ 5555
ว่าจะไม่บอก....แต่บอกดีกว่า...อีก 2 ตอนจะเป็น NC อิฮุนอ่ะ กับใคร? อะไร? ยังไง? ไม่บอก 5555555 (อย่าตบไรท์นะ) เม้นๆ หน่อย รักนางเอกเด้ออออ.....
ใครหายจะส่งอิแบคไป.... (แอบขู่555)
(พิมพ์ผิด พิมพ์ตก ยังไงไรท์ขอโทษด้วยนะค่ะ)
ความคิดเห็น