คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Exo x you] แค้นรัก EP.6 เสแสร้ง ---- 100%
EP.6 เสแสร้ง
ห้องซ้อม....
เสียงเพลงดังคับห้องให้เหล่าสมาชิก Exo ซ้อมเต้นเพื่อรอการเดบิวในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลังจากฝ่าฝันอุปสรรคหลายๆด้านหลายๆอย่างมาได้ เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น
Rrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังแข่งเสียงเพลงให้เจ้าของเครื่องละสายตาไปมองแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาโฟกัสที่การซ้อมต่อและปล่อยให้โทรศัพท์ดังต่อเนื่องอย่างไม่สนใจจนกระทั่งเจ้าตัวทนไม่ไหวต้องขอหยุดซ้อมก่อนเพราะอยากรู้ว่าใครกันที่ต่อสายไม่หยุดแบบนี้
นานา 15 สายไม่ได้รับ...
คิ้วหนาขมวดเป็นปมอย่างสงสัย กับเบอร์ปลายทางที่กระหน่ำโทรแบบไม่เคยทำมาก่อน จนเจ้าตัวที่รู้สึกแปลกๆต้องรีบกดต่อสายกลับทันที ไม่นานปลายสายก็รับแต่ไม่ตอบกลับ มีเพียงเสียงรถแล่นไปมาให้ได้ยินเท่านั้น
“มีอะไร? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” คริสกรอกเสียงถามอย่างสงสัย แต่ปลายสายก็ยังคงเงียบอยู่
“นานา...เธอมีอะไรรึเปล่า?”
“.....”
“เธออยู่ที่ไหน? อย่าเงียบสิ ฉันไม่ชอบแบบนะ” คริสบอกพยายามทำเสียงให้ผ่อนคลาย
“....คริส...” เสียงเรียกแผ่วเบาดังจากปลายสาย
“ออ...”
“นาย...คิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนเหรอ?”
“ทำไม?” คริสถามอย่างงงๆ
“ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดหรอกนะ...” คุณพูดจากอีกฝากของโทรศัพท์
“ทำไม?...พูดอะไรของเธอ เธออยู่ไหนตอน...”
“ฉันน่ะ...ก็คือคนโลภคนนึงนะ โลภที่อยากจะอยู่ข้างๆนาย โลภที่จะอยากเป็นแฟนนาย โลภที่จะอยากเป็นนักแสดงด้วย...”
“มันใช่ความโลภซะที่ไหนกัน เธอน่ะ...มีความหมายกับฉันมากกว่านั้นอีกนะ” คริสตอบกลับปลายสายพร้อมรอยยิ้มเขิน ถึงเขาจะพูดทำนองนี้กับคุณออกบ่อย แต่ทุกครั้งที่พูดก็ทำเอาเขาแอบเขินเหมือนกัน
“แล้วถ้าฉันบอกว่า...นายคือคนที่สามารถพาฉันไปสู่การเป็นนักแสดงได้ล่ะ?”
หน้าหล่อที่ขึ้นสีเมื่อครู่นิ่งงันทันที รอยยิ้มเขินค่อยๆจางหายไป คำพูดของเมเนฯคิมที่เขาได้รับฟังแต่ทำเป็นไม่สนใจ และเฝ้าบอกตัวเองอยู่ตลอดว่าจะเชื่อใจคุณคนเดียวคำพูดพวกนั้นมันย้อนกลับเข้ามาในหัวเขา
“เธอ...หมายถึงอะไรของเธอ?” คริสกัดฟันถาม พลางสะบัดหัวไล่คำบอกเล่าไร้สาระพวกนั้นออกจากหัวให้หมด ทั้งที่ตอนนี้ภายในท้องกำลังปั่นป่วนไปหมด
“ฉันกำลังจะได้เป็นนักแสดง...”
“โอ๊ะ! จริงเหรอ?” คริสถามอย่างตื่นเต้น อาการปั่นป่วนหายไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่คุณ เขาเองก็คอยลุ้นอยู่ตลอดเวลาที่คุณไปแคสติ้งหนังหรือละครแต่ล่ะเรื่อง หวังให้คุณผ่านและได้เป็นนักแสดงอย่างที่ฝันไว้ เช่นเดียวกับเขาที่มีคุณค่อยอยู่ข้างๆและให้กำลังใจตลอด
“ใช่แล้ว...นายดีใจมากสินะ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว อีกไม่กี่เดือน Exo ก็จะได้เดบิวเหมือนกัน ฉันดีใจที่ความฝันของเราจะสำเร็จไปด้วยกันนะ”
“ขอบคุณนะคริสที่...”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“...”
“เงียบทำไม? มันเปลืองค่าโทรนะ หลังซ้อมฉันจะไปหาที่ห้องนะ วันนี้ไม่ได้เจอกันทั้งวันเลย ฉันคิดถึงเธอจัง”
“อย่าเลย ฉันว่าจากนี้ไปเราไม่ควรเจอกันอีก...”
“ทะ...ทำไม?”
“ฉันไม่อยากเจอนายอีก”
“...พูด...อะไรของเธอ?” หน้าหล่อเริ่มเคร่งเครียดชึ้นเมื่อน้ำเสียงจากปลายสายดูจริงจังกว่าทุกครั้ง
“นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอคริส...นายไม่สังเกตเหรอว่าฉันไม่ได้...รักนาย ที่ฉันอยู่กับนายก็เพื่อความฝันชองฉัน และในเมื่อมันสำเร็จแล้ว นายก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก...”
“...อะไรของเธอ...ซ้อมบทละครอยู่รึไงกัน”
“มันคือเรื่องจริงคริส....ถึงเวลาที่นายจะต้องออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักที...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะนางโง่เอง...”
“นี้เธอ...”
“นายโง่ที่หลงเชื่อฉัน...โง่ที่ให้ฉันหลอก และฉันจะไม่ขอโทษเพราะฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น...หวังว่าต่อไปนี้เราจะไม่เจอกันอีกนะ ลาก่อน”
30%
--------------------------------------------
"ไปหยิบผ้ามาเช็ดให้ฉันซะ"
เสียงเข้มออกคำสั่งจริงจังอย่างหงุดหงิด ตามองจ้องร่างบางที่เขาลากมาด้วยนิ่ง แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเขา คุณทำแค่เดินไปที่ราวผ้าเลือกเสื้อเชิ้ตตัวใหม่
"ไม่ได้ยินรึไง?" คริสถามอีกครั้ง
"นายใส่ตัวนี้แล้วกัน แล้วค่อยไปเปลี่ยนที่งาน" คุณไม่สนใจคำถามเขา พร้อมยื้นเสื้อตัวใหม่ให้เขาแทน
"ฉันบอกให้หยิบผ้ามาเช็ดก่อน"
"ถอดเสื้อออก แล้วเปลี่ยนตัวนี้นะ"
"กวนประสาทฉันอยู่รึไง?"
"นายจะเปลี่ยนที่นี้หรือจะเปลี่ยนที่ห้องน้ำ?" คุณถามแต่สายตาไม่ได้มองคนตรงหน้าสักนิด คุณมองออกไปนอกประตูที่เปิดอ้าอยู่ แถมคนก็ยังเดินผ่านไปมาตลอดแบบนี้ เขาคงไม่กล้าทำอะไรคุณแน่ แค่รีบๆให้เขาเปลี่ยนเสื้อให้เสร็จๆก็พอ
คริสกัดฟันมองคนตัวเล็กแล้วมองตามสายตาคุณไปที่ประตู มุมปากสวยก็เหยียดยิ้มก่อนจะดึงเอาเสื้อในมือคุณไป แล้วเดินไปที่ประตูห้อง
เขาจะออกไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?
และในขณะที่คุณก้มหน้าถอนหายใจอย่างโล่งอก...
ปัง!
"ฉันจะเปลี่ยนที่นี้" คริสบอกพร้อมรอยยิ้มเย็น นิ้วสวยกดล็อกลูกบิดประตูดังเบาๆ ให้คนตัวเล็กหน้าเสียก่อนจะโยนเสื้อในมือไปพาดที่ราวผ้า
“งั้นฉันจะออกไป...ข้างนอก” คุณรีบเดินตรงมาที่ประตูห้องทันที แค่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็รู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อ และคุณจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นอีกแน่ๆ
“จะไปไหน?!” คริสก้ามมาขว้างหน้าคุณไว้ก่อนที่จะถึงประตู คุณที่ตัวเตี้ยกว่าต้องเงยหน้ามองเขาทั้งที่ใจก็หวั่นๆ
“จะออกไปข้างนอก”
“คิดว่าฉันจะให้ออกไปง่ายๆเหรอ?” คริสยิ้มเยาะ
“จะทำอะไรคริส? นี้บริษัทนะ” คุณถอยหลังหนีทีละก้าวพยายามทำเสียงให้นิ่งไว้เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าคุณกำลังกลัวเขา
“แล้วไง? ที่สตูฯฉันยังทำได้ ทำไมที่นี้ฉันจะทำไม่ได้...”
“ฉันจะร้องจริงๆนะ” คุณขู่เมื่อหลังชนเข้ากับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของยูรา คริสมองตามพร้อมรอยยิ้มที่คุณไม่ชอบ
“คิดว่าฉันจะพิศวาสเธอทุกที่เลยรึไงกัน?” คริสถามเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบางที่ถดตัวเอียงหนี หน้าหล่อก้มต่ำลงมาใกล้ลมหายใจร้อนๆของเขารดที่แก้มขาวอมชมพูของคุณจนขึ้นสีแดงระเรื่อ
“เปลี่ยนเสื้อให้ฉัน”
“ว่าไงนะ?” คุณหันหน้าไปถามอย่างไวโดยไม่ทันคิดว่าหน้าเขาอยู่ใกล้กับคุณขนาดไหน ปลายจมูกโด้งกดลงที่แก้มขาวคุณโดยบังเอิญ
“อย่านะ” คุณพลั่กอกคนตัวสูงให้ถอยห่าง
“หึ...อะไร? เธอหันมาเองนะ” คริสหัวเราะให้ลำคอก่อนจะถอยห่างไปก้าวนึง
“แล้วนายเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ?” คุณหันหน้าหนีสายตาคมที่จังจ้องมา ในเวลานี้คุณควรจะโกรธหรือเกลียดเขามากกว่าที่ทำร้ายและหยาบคายกับคุร แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าคุณลืมความรู้สึกพวกนั้นไปอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าขาวที่ขึ้นสีแดง และเม็ดเหงื่อที่ผุดตามหน้าผากมนทำเอาหน้าหล่อเกือบยิ้มออกมา แต่เพราะความเกลียดที่เขามีทำให้เขากัดริมฝีปากตัวเองไว้
“นานา...” คริสเอ๋ยเรียกคุณที่ยังหันไปมองทางอื่น
“ฉันสั่งให้เธอเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน ไม่ได้ยินรึไง?”
“ก็เปลี่ยนเองสิ นายไม่มีมือรึไง?” คุณบอกแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่ถูกแขนยาวขว้างไว้
“ปล่อยนะ”
คริสดึงคนตัวเล็กมายืนตรงหน้า ก่อนจะดึงมือสวยทั้งสองข้างขึ้นมาที่เสื้อตัวเองแล้วบังคับให้มือเล็กเริ่มปลดกระดุมเสื้อเขาทีละเม็ด จนกระทั่งมือเล็กเริ่มทำตามอย่างทำอะไรไม่ได้ เขก็ปล่อยมองแล้วให้คุณจัดการต่อเอง
คุณปลดกระดุมเสื้อเขาออกจนเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างและกล้ามท้อง หน้าขาวๆของคุณที่ขึ้นสีอยู่แล้วยิ่งแดงมากขึ้นเมื่อต้องดึงชายเสื้อออกจากกางเกงเขา
“เหอะ...” คริสพ่นลมหัวเราะเบาๆ เมื่อมองมือคนตัวเล็กสั่นน้อยๆ คริสก้มมองใบหน้าสวยที่พยายามไม่เงยหน้ามองเขานิ่ง ภาพวันวานระหว่างคุณกับเขาย้อนกลับเข้ามาเล่นงานก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายที่เขาสั่งให้มันไม่อ่อนไหวกับคุณอีก และบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าคุณคือคนที่ทรยศเชื่อใจไม่ได้ เขาต้องเกลียดคุณ เขาต้องทำร้ายคุณให้มากกว่าสิ่งที่คุณทำกับเขา แต่ทว่าใบหน้าของคุณตอนนี้ทำให้เสียงหัวเราะที่เคยมีกับรอยยิ้มในวันเก่าๆเข้าเล่นงานเขาอยู่
ฉันต้องเกลียดเธอ....เธอคือคนที่ทรยศฉัน...
“นาย...เอ่อ...เขยิบ...” คุณไม่รู้จะทำยังไงต่อเพราะต้องรั่งเสื้อเขาลงแถมยังต้องรักษาระยะห่างเอาไว้ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้เพราะตอนนี้เขาเขยิบเข้ามาใกล้คุณจนหลังคุรติดกับโต๊ะทำงานของยูราอีกครั้ง
คริสขยับแขนออกจากเสื้อตอนคุณถอดเสื้อเขาออก แขนเล็กๆของคุณเหมือนจะโอบรอบตัวเขาในท่ากอด ใบหน้าสวยต้องเอียงหลบแผ่นอกกว้างตรงหน้า คริสหลับตาตอนปอยผมของคุณโดนจมูกเขา กลิ่นหอมของมันทำเอาเขาปั่นป่วนพอๆกัน
“นาย...ใส่นี้สิ...” คุณที่ถอดเสื้อเขาเสร็จแล้วยื่นเสื้อตัวใหม่ให้โดยที่ไม่มองหน้าเขาเหมือนกัน
“ใส่ให้ฉัน...” คริสออกคำสั่ง สายตายังไม่ละจากใบหน้าคนตัวเล็กสักนิด
คุณทำท่าจะเดินอ้อมไปด้านหลังเพื่อจะได้ใส่เสื้อให้เขาได้สะดวก แต่คนตัวสูงก็ขยับตาม แบบบอกเป็นนัตย์ว่าให้อยู่ที่เดิม คุณที่ทำอะไรไม่ถูกจึงเอื้อมมือไปร่างเปลือยตรงหน้าแล้วจับเสื้อไว้ให้เขาใส่
คริสจับจ้องคุณตลอดเวลาในหัวเขามีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดถึง และไม่คิดจะอยากรู้ เพราะคำตอบที่เขามีมันก็เพียงพอสำหรับการเกลียดคนๆนี้แล้ว
“ทำไมเธอถึงหนีไป?...”
มือเล็กที่กำลังติดกระดุมอยู่หยุดชะงักค้าง ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งเต้นแรงขึ้นมากกว่าเก่า ตาสวยกรอกไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก
ทำยังไงดี...จะบอกยังไงดี...
“ฉัน...”
“...ทำไม?”
“ฉัน....บอก...ไม่ได้” คุณเงยหน้ามองเขาในที่สุด ขอบตาเริ่มร้อนขึ้นจนแดงก่ำ คริสกัดฟันแน่น ข่มอารมณ์เพราะไม่อยากอ่อนไหวกับน้ำตาของคุณ
“บอกฉันมาสิ...บอกมา!” คริสตะเบ่งเสียงจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก มือเล็กจะตกลงแต่ถูกมือหนาคว้าไว้ นิ้วสวยจิกลงที่ฝ่ามือคุณอย่างแรง จนน้ำใสๆที่กลั่นไว้เป็นนานต้องไหลออกมาเปื้อนแก้มสวย
คริสกัดฟันแน่นจะกรามขึ้นเป็นเส้นนูนออกมา เขาจ้องคุณที่ส่ายหน้ารัวๆพร้อมร้องไห้ อย่างโมโห แผงอกกว้างขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
“ร้องไห้ทำไม? ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลย” เขาบอกลอดไรฟันทั้งที่มือหนาก็ออกแรงบีบมือเล็กไว้แน่น
“”ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเกลียดน้ำตาเธอ ฉันบอกให้หยุดร้อง!”
“คริส...ฮือออ...” เสียงร้องคุณหายไปทันทีที่เขาดึงคุณเข้าไปหา เขากดจูบแรงๆ แล้วดันคุณลงกับโต๊ะทำงานของยูรา ขึงมือเล็กทั้งสองของคุณไว้ข้างตัว แต่คุณก็ยังดิ้นสุดแรง
“คริส...อย่า...ฉันขอโทษ!!” คุณตะโกนสุดเสียงที่มีหลังจากหลบริมฝีปากหนาได้ คริสหยุดชะงักกับคำพูดของคุณ
“ว่าไงนะ?” คริสหันหน้ามองคุณ
“ฉันขอโทษ...ถ้าฉันทำให้นายโกรธหรืออะไรก็ช่าง ฉันขอโทษ...แต่นายอย่าทำแบบนี้นะคริส”
คริสไม่ได้ตอบเขาจ้องหน้าคุณอยู่สักพักก่อนจะผละออกไปยืนมอง
“ขอโทษทำไม? ไหนบอกว่าไม่ได้ทรยศฉันไง?”
“ฉันไม่...” คุณส่ายหน้า
“แล้วขอโทษทำไม?!” คริสตะคอก
“นายเข้าใจผิดนะคริส...ฉันไม่เคยทรยศนายแม้แต่คิดยังไม่เคย” คุณบอกพร้อมเดินเข้าไปใกล้คนตัวสูงก้าวนึง มองหน้าหล่อที่จ้องเขม่งมานิ่ง พยายามกลั่นน้ำตาที่เขาเกลียดไว้ไม่ให้ไหลริน ใจอยากจะบอกเขาทุกเรื่องที่ผ่านมาว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้คุณเองต้องหนีไป แต่ต้องเก็บไว้เพียงเพราะตอนนี้เขาคือ คริสของ Exo
“นายอย่าเกลียดฉันเลยนะ นายอย่าทำแบบนั้นกับฉันเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันบอกนายไม่ได้...ฉันขอโทษ...ฮือ...”
“หยุดร้อง...”
“ฮึก...”
“ฉันสั่งหยุดร้อง...”
คุณก้มหน้าปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นไห้ลอดออกมา คริสมองคุณที่สั่นเทาน้อยๆ อย่างรู้สึกแปลกๆ มีความรู้สึกหลายอย่างวิ่งวนเข้ามา มือหนาของเขาอยากบีบเค้นคอคุณให้บอกความจริงทั้งหมดออกมาว่าทำไม...และเพราะอะไรถึงได้หลอกลวงเขา เพราะหลังจากวันนั้นที่รับสายจากคุณ เขาก็ไม่ได้เจอคุณอีกเลย แม้แต่ที่บริษัท โรงเรียน หรือแม้กระทั่งห้องของคุณ
เขาเหมือนคนบ้าที่ไม่ค่อยมีสติในการซ้อมจนเกือบหลุดจาก Exo เขาคอยคิดวนเวียนถึงคำพูดของคุณตลอดเวลา หาเหตุผลมาขัดแย้งกับคำบอกเล่าของเมเนฯคิม แต่ก็ไม่มีสักอย่างที่จะลบมันได้ เมื่อคุณเองก็บอกเขาแบบนั้น แต่ภาพเมื่อวันแรกที่หน้าบริษัทนั้นก็ฉายชัดอยู่ในหัว เขาสะดุดขาตัวเองตอนได้เห็นหน้าคุณ ใจเขาเต้นแรงอย่างดีใจระคนกันจนบอกไม่ถูก และทั้งวันที่เขาเบลอจนหลุดพูดผิดพูดถูกออกรายการเลยทีเดียว
ฉันจะทำยังไงนานา ฉันต้องเกลียดเธอ ฉันต้องทรมานเธอให้เจ็บปวดเหมือนกับฉัน หรือฉันจะกอดเธอตอนนี้...ฉันต้องทำยังไง?
“คริส....” เสียงใสแหบพร่าตอนคนตัวสูงรั่งไหล่เล็กเข้ามาใกล้ พร้อมวงแขนแกร่งกอดรัดแน่น
“เฮ้อ..” คริสถอนหายใจเบาๆกับปอยผมคุณ หน้าหล่อซบลงที่มวยผมที่หลุดลุ่ยในขณะที่คุณเองกำลังสับสนกับการเปลี่ยนอารมณ์ของเขา คริสจับศีรษะคุณให้ซบลงที่ไหล่กว้างของเขา
“...อย่าหลอกลวงฉันอีก...อย่าทำให้ฉันต้องเกลียดเธออีก...อย่าหนีไปอีก...”
คุณยืนนิ่งในอ้อมกอดเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก กำลังสับสนว่าสิ่งที่เขาทำคืออะไร เขาสามารถให้อภัยหรือหายโกรธกับคำว่าขอโทษของคุณได้จริงๆ หรือเขาแค่เสแสร้งทำเพื่อหวังทำร้ายคุณภายหลังกันแน่
“คริส...”
“สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก...สัญญาสิ”
“นายจะไม่เกลียดฉัน...จะไม่ทำร้ายฉันอีกใช่มั้ย?”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันทำก็ทำตัวดีๆสิ” คริสบอกแล้วคลายกอดออกก่อนจะจัดการกับกระดุมเสื้อตัวเอง คุณมองเขาอย่างสับสนเพราะคำพูดของเขาที่เหมือนจะดีและก็เหมือนจะแฝงอะไรบางอย่างไว้ด้วย
“นายพูดจริงใช่มั้ย?...นาย...อุ๊บ!...” คุณยังพูดไม่จบปากหนาก็ปิดเสียงคุณอีกครั้ง คริสไม่ได้ให้คำตอบ เขาทำเพียงแค่ขยับริมฝีปากเบาๆอย่างเชื่องช้าและอ่อนโยนต่างจากทุกครั้งที่รุนแรงและหื่นกระหาย
คุณหลับตาลงกับสัมพัสที่เปลี่ยนไปของเขา ความนุ่มนวลที่เขาทำอยู่เหมือนเน้นย้ำให้คุณมั่นใจว่าเขาพูดจริง ถึงจะยังสับสนแต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่เขาจะไม่เกลียดคุณอีก
คริสมองหน้าสวยที่หลับตาพริ้มรับจูบอ่อนโยนของเขาก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกช้าๆ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนหน้าหล่อให้คนตัวเล็กใจเต้นไหวอย่างแรง
ในตอนนี้คุณเองไม่สนใจแล้วว่ารอยยิ้มของเขาจะแฝงไปด้วยอะไร สิ่งที่เขากำลังแสดงออกตอนนี้จะเสแสร้งหรือแกล้งทำ แค่คุณได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแบบี้ อ้อมกอดและจูบที่แสนนุ่มนวลของเขาอย่างเมื่อครู่ แค่นั้นพอ เพราะมันก็คือสิ่งที่คุณเองก็โหยหามาตลอด 2 ปี เช่นกัน
모두 아물어가
ด้วยอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเธอ
온 몸에 상처가
ที่ได้โอบกอดฉันเอาไว้
나를 안아주면은
บาดแผลตามร่างกายทั้งหมด
따듯한 니 품으로
ก็หายไปในทันใด
ฉันจะขอภาวนาให้รอยยิ้มแสนอ่อนโยนแบบนี้ของนายอยู่กับฉันนานๆ ได้มั้ยนะ....
80%
--------------------------------------------------
เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่องอยู่ภายในกระเป๋าใบใหญ่ที่ถูกวางทิ้งไว้ข้างเตียงนอน แรงสั่นและเสียงอันดังของมันไม่ได้ปลุกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นมารับสายสักนิด เพราะตารางงานที่ยาวเหยียดทั้งวันทำให้ต้องอดหลับอดนอน พอถึงเวลาเลิกสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดก็คือนอนอย่างเดียว
"เซฮุน!!" เสียงทุ่มจากอีกเตียงตะโกนเรียกเจ้าของโทรศัพท์ที่ยังคงนอนนิ่งไม่สนใจเสียงอะไรทั้งนั้น จนรูมเมทอย่างชานยอลต้องลุกขึ้นมาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าใบใหญ่แทน
'ยัยลิลลี่หัวเห็ด'
"ใครน่ะ?" ชานยอลมองหน้าสวยที่ส่งยิ้มอยู่ในมือถือของเซฮุนอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปเขย่าน้องเล็กที่นอนเหยียดยาวอยู่
"เซฮุนๆ แฟนนายโทรมา"
"ครับ? แฟน?" หน้าหล่อไร้เครื่องสำอางลืมตามองคนสูงตรงหน้า ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ในมือชานยอลมาดู
"ไม่ใช่แฟน นี้เพื่อนที่โรงเรียนนะครับ"
"ลูกสาวร้านชานมฯ ใช่ป่ะ?" ชานยอลถามอีกตาหวานๆของเขามองจ้องใบหน้าขาวอย่างเจ้าเหล่
"ออ...ครับ" เซฮุนกดตัดสายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่ใส่ใจสายตาของชานยอลที่มองมาสักนิด หรือแม้กระทั้งเพื่อนที่เรียนชั้นเดียวกันอย่างลิลลี่ที่ต่อสายโทรมาอีกครั้ง
"รับสายสิ เพื่อเขามาธุระนะ" ชานยอลบอก
"ไม่อ่ะ ผมจะนอน"
"งั้นฉันรับให้" ไม่รอให้เจ้าของอนุญาติสักนิด ชานยอลคว้าโทรศัพท์บนเตียงไปกดรับแทนแทบจะทันที
"โย่!"
“...”
“นี้มือถือเซฮุน เขานอนอยู่...ชานยอลรับสายคับผม” ชานยอลบอกปลายสายที่ยังคงเงียบสนิท
“โอ๊ะ!...ชานยอลอุปป้า?!” ปลายสายถามเสียงสั่งอย่างตกใจจนแทบจะตะโกน จนมือหนาต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูตัวเอง เพราะเสียงแหลมๆของเธออาจทำให้แก้วหูเขาแตกได้ และมันก็ทำให้เซฮุนที่เกือบจะหลับอีกรอบต้องลืมตาตื่นในที่สุด
“ใช่แล้ว” ชานยอลตอบ เขาเอียงตัวหลบมือของเซฮุนที่พยายามจะดึงโทรศัพท์คืน
“เอามา...” เซฮุนพูดแล้วกระโดดตระคลุบชานยอลล้มลงเตียงนอนของเขาไว้ก่อนจะดึงโทรศัพท์คืนได้สำเร็จ ก่อนจะกรอกเสียงถามปลายสายที่เขามักจะเบื่อกับการพูดมากของอีกฝ่ายจนไม่อยากจะรับสายสักนิด
“เธอมีอะไร?”
“ย๊า...นี้มันกี่โมงแล้ว?” ลิลลี่ถามกลับ
“10โมง” เซฮุนปราดตามองนาฬิกาที่หัวนอนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง
“แล้วนายเพิ่งตื่นเนี้ยะน่ะ?”
“ทำไม?”
“วันนี้ส่งรายงาน...”
ตาคมที่เหมือนจะยังไม่ตื่นดีลืมตาโพล่งในที่สุดเมื่อเสียงใสพูดจบ ร่างสูงเด้งตัวลุกขึ้นยืนแทบจะทันทีจนชานยอลที่นั่งอยู่ข้างๆตกใจ
“รายงานอยู่ที่หอเก่า” เซฮุนพูดกับตัวเองก่อนจะออกตัววิ่งไปที่ประตูห้อง ทิ้งชานยอลมองตามน้องอย่างงงๆ ประตูห้องยังไม่ปิดดี ร่างสูงก็เดินเข้ามาอีกครั้ง
“กุณแจ”
“อะไรของนาย” ชานยอลบ่นเบาๆ
เซฮุนคว้านหากุณแจห้องพักเก่าของเขาที่ยังเช่าอยู่แม้จะย้ายออกมานานถึง 2 ปี แล้วมาอยู่ร่วมกับทุกคน เพราะห้องนั้นมีความหมายมากสำหรับเขา และเขาก็มักจะใช้เป็นที่พักผ่อนในเวลาที่ไม่ต้องการจะเจอใครหรืออยากจะอยู่เงียบๆ คนเดียว
“ผมไปนะครับ” เซฮุนที่มีมารยาทหันไปมองชานยอลที่กำลังจะล้มตัวลงนอน ไม่สนใจว่าเขาจะถามอะไรด้วยซ้ำ เซฮุนก็เดินออกมาจากห้องทันที
“ไปไหนอ่ะ? วันนี้ต้องซ้อมนะ” ดีโอที่กำลังทำอาหารเช้าหันไปถามน้องเล็กที่ไม่แม้แต่จะทักทาย เอาแต่เดินเร็วๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“จะไปไหนเซฮุน” แบคฮยอนที่เดินออกมาจากห้องถามบ้าง
“ผมจะไปเอารายงานให้ลิลลี่” เซฮุนบอกขณะกำลังใส่รองเท้า
“ออ...แล้วรีบกลับมานะ” ดีโอตะโกนบอกตามหลังน้องที่ออกตัววิ่งอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ลิลลี่ไหนอ่ะ?" แบคอยอนหันไปมองดิโอที่ส่ายหน้าให้ช้าๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"เมื่อคืนเฮียคริสก็ไม่ได้กลับใช่ป่ะ? ในห้องไม่มีใครอยู่เลย” แบคฮยอนหันไปถามดีโอตอนที่ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
“ไม่รู้สิ...ยังไม่เห็น ไปนอนกับแม่มั้ง”
“อา...ออมม่า....”
--------------------------------------
ร้านชาไข่มุก....
“เอ...เขาทำอะไรอยู่นะ น่าเบื่อจริงๆ” เสียงบ่นลอดออกจากไรฟันสวยที่ขบแน่นอย่างหงุดหงิดกับการเสียเวลารอ ลิลลี่นั่งมองออกไปที่หน้าประตูกระจกร้าน พลางนับถอยหลังไปมาอยู่ในหัวให้คนตัวสูงโพล่มาสักที แต่ก็ไม่มีใครสักคน
“ถ้าไม่ใช่ Exo ฉันจะปล่อยให้นายไปส่งงานเองซะ จะได้โดนสาวๆรุมทึ้งให้เข็ด” หน้าสวยเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินคำบ่นหรือไม่ เพราะถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ ม. ต้น เธอก็คงไม่รอที่จะเอารายงานไปส่งพร้อมของเขาหรอก เพื่อนกันทำให้กันได้มากกว่านี้ แต่นี้มันจะเลยเวลาส่งแล้วด้วย
“ลิลลี่...” เซฮุนเปิดประตูเข้ามาในร้านที่มีลูกค้าสาวๆนั่งอยู่ ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองที่เขา แล้วเสียงกรี๊ดก็เริ่มดังขึ้น
“นายจะบ้าเหรอ เข้ามาทั้งอย่างนี้อ่ะ” ลิลลี่ลุกขึ้นก่อนจะคว้าหมวกพนักงานโยนให้เขาเพื่อปิดทรงผมที่ยุ่งเหยิงที่เจ้าตัวลืมที่จะจัดทรงก่อนมา
“ขอบใจ ฝากส่งด้วยนะ ฉันต้องไปซ้อมต่อ” เซฮุนพูดก่อนจะเสยผมตัวเองไปข้างหลังแล้วใส่หมวกที่คนตัวเล็กยื่นให้
“เดี๋ยวส่งให้ นายไปเถอะ คนเยอะแล้ว” ลิลลี่รีบบอกปัดก่อนจะเดินออกมาจากร้านของตัวเองแล้วรีบไปส่งรายงานทันที
เซฮุนเองวิ่งข้ามฝั่งมาที่ตึกถึงตอนนี้เป็นเวลาเรียน แต่ก็ยังมีแฟนคลับไม่น้อยเลยที่ยืนรอพวกเขาอยู่ เขาต้องก้มหน้าหลบกล้องเพราะไร้เมคอัพเข้ามาด้านใน รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าเมื่อเท้ายาวก้าวมาตามทางเดินตรงมายังห้องสไตลิส แต่พอเปิดเข้าไปด้านในกลับว่างเปล่า ไม่พบใครสักคน
ไม่อยู่เหรอ?
มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองกดต่อสายหาคุณทันที รอสายอยู่สักพักปลายสายก็กดรับ หากแต่เสียงทุ้มจากปลายสายกับคำทักทายทำเอาร่างสูงตัวแข็งค้าง
“what up?”
100%
-------------------------------------------------------
คือช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยว่างมาอัพเลยจริงๆ งานเยอะมาก เอาเวลางานมาอัพนิดๆ หน่อย ๆ ไม่รู้อ่านกันแล้วจะเบื่อมั้ย ทีละนิดเอง เพื่อนไรทืที่ฝากเขาอัพให้ก็เรียนหนักด้วย ฮือๆ ชีวิตมันเศร้า...ถุย! 555555
มีนางเอกบางคนอยากเห็นอิเฮียหวานๆ เพื่อนไรท์เลยบอกให้จัดไป อิเฮียมันจะหวานจิงป่ะว่ะ? 5555 ดูมันง่ายๆไงไม่รู้ อารมณ์มันเปลี่ยนโหมดเร็วเวอร์ อ่ะๆ พอแระ เดี๋ยวนางเอกรู้ตัว (รู้ไปแระมั่ง555)
อย่าลืมนะ เม้น + โหวต + FAV.
คุยกันต่อในทวิตฯ ติดแท็ก #ฟิคแค้นรักkrisyou
(พิมพ์ผิด พิมพ์ตก ยังไงไรท์ขอโทษด้วยนะค่ะ)
ความคิดเห็น