คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แยมโรลเป็นบ้า...เพราะมาม้าพาไป
“อะไรเอ่ยยาวใหญ่ขนดก”
“สวนเงาะมั้ง”
“บ้า!!!สวนเงาะจะยาวได้ไง”
“o_oเอ้า...ใครจะไปรู้เผื่อเจ้าของสวนอยากเปลี่ยนแนว มาปลูกเงาะแบบแนวนอนไง”
“ตอบไม่ได้ก็ยอมรับมา ก้มหัวมาเลยฉันจะได้เบิ้ดกะโหลกแก”
ผลั่ว
“><อ้าก...เจ็บน้าส์ว้อยยยยยยย”
เฮ้อ...ฉันถอนหายใจอย่างสุดเซ็ง แต่รู้สึกจะไม่มีใครสังเกตเห็นก็ ยัยพวกนั้นกำลัง สนุกสนานอยู่กับเกม ตอบไม่ได้ฉันไห้ตบหัว ที่แยมโรลเพิ่งคิดค้นมาใหม่นะสิ สนุกกันจังนะดูฉันเซ่ นั่งหงอยเป็นหมาเหงา อยู่คนเดียวเนี้ย ฉันล้วงมือเข้าไปในซองมาม้ารสต้มยำกุ้งไซส์บิ๊กที่พวกเราเจ็ดคน อุตส่า ยอมสลัดเกลือออกจากตัว แล้วรวบรวบเงินไปซื้อมา
“ก๊าก...ดูหัวกระดิ่งสิ ปูดเหมือนตูดแมวน้ำเลย”
“-_-;เฮ้ย...เปรียบเทียบทุเรศเกินไปเปล่าวะ ฉันว่าเอาแค่แก้มก้นแมวน้ำก็พอ มั้ง”
แหมๆ มีความสุขกันจริงนะพวกแก ไม่สนใจฉันเลยฆ่าตัวตายด้วยการเอาเส้นมาม้าพันคอดีป่าวหว่า ฮึ...ไม่เอาดีกว่าเสียดายเงินอุตส่าซื้อมา
“กี้สสสสสสส...>_<”
อย่าตกใจไปเสียงแยมโรลนะ
“แกเป็นอะไรห๊าo_O ไม่นะ ระ...หรือว่ามีใครคิดลอบทำร้ายเรา”
ผลั่ว
“โอ้ย...แกจะตบหัวฉันทำไมเนี้ยมันเจ็บ”
กระดิ่งเอามือลูบหัวป้อยๆ อะ...ฉันสังเกตเห็นนกกระจิบบินรอบหัว กระดิ่งด้วย^^
“ก็แกอยากเพ้อเจ้อเองนี่ ใครมันจะกล้ามาลอบสังหารเรา อย่าลืมสิเราคือหกสาวแห่ง ก็อซซิล่า ชานมเย็นไม่มีใครกล้าหือกับเราหรอก”
เออ...เมื่อกี้ไม่มีสังหารไม่ใช่เหรอ
“ใช่ใครที่กล้ายุ่งกับเรา มันคนนั้นไม่ตายดีแน่...หึหึ”
ขอบฟ้าพูดขึ้น พลางทำเสียงเหี้ยม
ใช่...ขอบฟ้าพูดถูกแล้ว ไม่มีใครกล้าหือหรือกล้าลองดีกับพวกฉัน ในโรงเรียนแก๊งก็อซซิล่า ชานมเย็นของเรามีอิทธิพลสูงสุด แต่...อาจจะน้อยถ้าเปรียบกับแก๊งมังกรแดงที่มีหัวหน้าแก๊งเป็น รุ่นพี่คนหนึ่งที่ได้ฉายาว่า จอมโหดมหาอึด จากข่าวที่เขาเล่ากันมาปากต่อปากฉันก็พอจะจับใจความได้ว่า รุ่นพี่คนนั้นเป็นคนที่น่ากลัวมาก แรมโบ้ต้องชิดซ้าย ป๊อบอายตอนกินผักโขมต้องชิดขวา พูดแล้วก็...ฮึ๋ย
“ตกลงแกเป็นอะไรแยมโรล” (ฉัน)
“ฉันดีใจนะสิ” (แยมโรล)
“ดีใจเรื่อง”
โอ้ย...แยมโรลทำไมแกไม่เล่า ไห้มันจบคราวเดียวกันเลยเล่า เล่นพูดทิ้งท้ายไห้พวกฉันลุ้นกันใจหายใจค่ำอยู่ได้
“นี่ไง”
แยมโรลยื่นกระดาษสีขาว ขนาดเท่าฝ่ามือไห้พวกฉันดู
“มันคือ”
ไม้ม็อบถามขึ้นอย่างสงสัย
“มันก็คือแจ๊กพอต รางวัลพิเศษ ที่ฉันหญิงสาวผู้โชคดีคนนี้จับได้นะเซ่”
แยมโรลพูดพลางทำสายตาหวานเยิ้มหยดย้อย เหมือนอ้อยเผา
“มันแถมมากับมาม้าใช่ไหม”
ไม่อยากเชื่อ...มาม้า สัปรังเคห่อละหกบาทห้าสิบสตางค์เนี้ยนะ จะมีรางวงรางวัลอะไรกับเขาด้วย
“ยินดีด้วยคุณคือผู้โชคดี ได้รับบัตรสมนาคุณจากทางเรา คุณจะได้ไปพักร้อนชมชายหาดแสนสวย เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็ม กรุณาส่งชื่อและที่อยู่ของท่านมาไห้ทางเรารับทราบ ดูที่อยู่ของเราได้ที่ข้างซองมาม้า”
ไม้ม็อบอ่านข้อความในกระดาษยาวเหยียด
“ซอง...ซองมาม้าไปหหนายยยย”
แยมโรล ควานหาซองมาม้าอย่างร้อนรน รื้อข้าวของฉันกระจุยกระจายไปหมด
“-_-;ทิ้งไปแล้ว”
ไม้ม็อบบอกพลางเอามือชี้ไปที่ถังขยะสีเหลืองสะท้อนแสงบาดใจ
“ม่ายนะท้องทะเลอันแสนงาม กุ้งหอยปูปลาที่รอคอยฉันอยู่ ในห้วงน้ำใส ม่ายยยยย”
แยมโรลวิ่งไปที่ถังขยะ แล้วลงมือค้นมันอย่างบ้าคลั่ง เศษขยะกระเด็นออกมาเต็มพื้นถนน ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันมองแยมโรลอย่างสงสัย
อี๋...มีเศษซองถุงยางอนามัยด้วย อ่ะ ใครกันช่างกล้าเอามาทิ้ง
“^__^ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดฉันก็หามันจนเจอ”
แกแอบจิตรึเปล่าแยมโรล
พอค้นเจอเศษซองมาม้าอาถรรพ์นั่น แยมโรลก็รีบวิ่งมาที่โต๊ะแล้วควานหาปากกาใหญ่
“เอามานี่”
แยมโรลกระชากปากกามาจากมือกระดิ่ง ดูท่าเธอจะไม่พอใจอย่างแรงเลยนะนั่น
“สำเร็จ เหลือก็แต่ส่ง”
พอเขียนเสร็จแยมโรลก็ปัดมือไปมาอย่างพอใจ แล้วหย่อนก้นลงนั่งทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
O_O OoO O[]O
นี่คือสีหน้าระดับความตกใจของพวกฉันเอง
ความคิดเห็น