คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 ดวงใจซาตาน (1)
บทที่ 2
ดวงใจซาตาน (1)
“ลูกใคร? เธอเคยมีลูกด้วยหรือทอฝัน”
ราวกับคำพูดของชายหนุ่มแช่แข็งหัวใจของเธอจนเย็นเยียบ ทอฝันก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้แต่จะแหงนสบตา ‘ซาตานร้าย’ ตรงหน้าให้ชอกช้ำใจไปมากกว่านี้ เขาไม่ผิดหากจะคิดอย่างนั้นและเธอก็หมดคำอุทธรณ์ใด ๆ ในเมื่อเขาได้ตัดสินเธอไปแล้ว ตัดสินว่าแม่คนนี้ไม่รักลูกทั้งที่เธอเองก็รักลูกไม่ต่างจากเขา รักมากจนยอมให้ได้แม้กระทั่งชีวิต!
“ว่าไงหืม” ชายหนุ่มถามย้ำอย่างจงใจใช้คำนั้นตอกย้ำให้เธอตระหนักว่ามีสิทธิ์แค่ไหน “เธอเอาของขวัญมาให้ใครกันเหรอ เพราะเท่าที่รู้วันนี้เป็นวันเกิดลูกชายของฉันนี่”
ลูกเขาคนเดียวหรือ เขามีมดลูก อุ้มท้องและคลอดลูกได้อย่างนั้น?
“เอ่อ...” แต่สุดท้ายทอฝันก็ไม่อาจเอ่ยคำที่ดังในใจออกไปได้นอกเสียจาก “ขอให้ฝันได้ให้ของขวัญละ เอ่อ ฝันแค่อยากให้ของขวัญวันเกิดคุณหนูน่ะค่ะ”
คำตอบที่คล้ายดั่งยอมจำนนรับในสิ่งที่ไม่อยากรับเรียกความพอใจจนอาบฉายไปทั่วดวงหน้าหล่อเหลา ภูดิศพยักหน้าหงึกหงักคล้ายดั่งเข้าใจ
“ไหนล่ะของขวัญ ฝากฉันไปก็ได้”
“ขอฝันเอาไปให้คุณหนูเองได้ไหมคะ” คำขอของเธอทำให้คิ้วหนาเหนือดวงตาเรียวคมเลิกขึ้นเป็นเชิงถามว่า ทำไม “ฝันอยากให้ด้วยมือของตัวเอง นะคะ ขอแค่สักครั้ง”
“เธอขอมากไปทอฝัน”
“คุณดิศ...” เสียงหวานครางแผ่ว ปลายเสียงสั่นระริกเพราะก้อนขมขื่นแล่นขึ้นมาจุกกลางคอหอย “ฝันขอร้อง...”
ร่างสูงใหญ่ไม่สนใจท่าทีหมดอาลัยของเธอ ชายหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ยี่หระพลางหมุนตัวเดินมุ่งหน้าไปยังบันไดทางขึ้นเรือนจนทอฝันต้องถลากายวิ่งไปดักหน้าเอาไว้
“ฝากไปก็ได้ค่ะ ฝากก็ได้” เสียงหวานเอ่ยรัวอย่างร้อนรน แค่เขายอมให้เธอฝากของขวัญให้ลูกก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ “นี่ค่ะ”
มือบางสั่นระริกยื่นกล่องของขวัญใบโตที่ห่อด้วยกระดาษราคาถูกไปตรงหน้าของชายหนุ่ม ภูดิศยกยิ้มมุมปากก่อนจะคว้ารับมันติดมือและเดินจากไปโดยไม่มีคำพูดใดแต่กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงหวานเอ่ยตามหลังเบา ๆ
“ขอบคุณค่ะ”
ภูดิศโยนกล่องของขวัญใบใหญ่ลงบนโซฟาภายในห้องนอนกว้างอย่างไม่แยแส ดวงหน้าหล่อเหลาฉายแววเคร่งขรึมขณะที่สาวเท้ามาหยุดริมกระจกบานใส สายตาดุจพญาเหยี่ยวมองออกไปเห็นร่างบางเดินคอตกผ่านแสงสลัวของดวงไฟรายทางกลับเรือนพักคนงานอย่างเหงาหงอยพลอยทำให้ก้อนเนื้อในอกกระตุกแปลก ๆ
“ทำไมเธอต้องทำเหมือนรักลูกด้วยทอฝัน” มือหนายกขึ้นลูบหน้าอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของผู้หญิงคนนั้น “ทั้งที่เธอไม่เคยต้องการลูกของฉัน เธอไม่ต้องการเขาตั้งแต่แรก”
คิดถึงคราใดก็ยอกแสยงในอก นอกจากใบหน้าใสซื่อที่หล่อนใช้หลอกล่อคนอื่นให้รักให้หลงแล้วคนอย่างทอฝันยังไม่ต่างจากงูพิษที่แว้งกัดได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณอย่างมารดาของเขา!
ใช่ว่าไม่รู้สึกยามเห็นลูกน้อยอ้อแอ้หัดพูด คำแรกสำหรับเด็กควรเป็นคำว่า ‘แม่’ ไม่ใช่เหรอที่ต้องพูดได้ แต่ลูกชายของเขากลับไม่มีโอกาสได้เอ่ยคำนั้นนั่นก็เพราะชายหนุ่มกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหากให้หล่อนได้เข้าใกล้ลูก
เท้าแข็งแรงก้าวเดินผ่านประตูห้องที่เชื่อมต่อไปยังห้องนอนเล็กของลูกชาย ภูดิศเดินอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าจะทำให้ลูกน้อยตื่น หากแต่พี่เลี้ยงกลับรู้สึกตัวขึ้นมาเสียก่อน
“คุณดิศ”
“นมแก้ว...”
“เพิ่งกลับมาหรือคะ”
นมแก้ว หญิงวัยห้าสิบต้น เป็นแม่นมของเขา นางเคยดูแลชายหนุ่มมาแต่อ้อนแต่ออกเคียงข้างแม่เลี้ยงมณีฉายนายผู้หญิงที่มีลูกแฝด
“ครับ”
“งานหนักมากหรือคะ” ร่างอวบผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคนที่ตนรักเหมือนลูกแท้ ๆ ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาอย่างรักใคร่ “อย่าหักโหมมากซิคะเดี๋ยวจะล้มป่วยเอา”
“ช่วงนี้ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อยครับ ไหนจะทางมิลานมีการเปลี่ยนผู้นำคนใหม่ทำให้ต้องเตรียมสินค้าเข้าไปเสนอก่อนจะมีการประชุมคู่ค้าอีกสองเดือนข้างหน้านี้”
ชายหนุ่มเอ่ยไปถึงอัลวาเรสเอ็นเตอร์ไพรส์ เจ้าของห้างสรรพสินค้ายักษ์ใหญ่ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก ผู้ซึ่งเป็นตัวแทนจำหน่ายสินค้าทางการเกษตรจากไร่ที่เชียงใหม่รวมถึงภูดิศรีสอร์ตเกือบทั้งหมดและกำลังจะมีการเปลี่ยนถ่ายอำนาจให้หลานชายคนโตขึ้นมารับตำแหน่งแทน
สองตระกูลรู้จักมักคุ้นกันมานานนับตั้งแต่สมัยคุณตาเพราะเมื่อครั้งที่นายใหญ่ของที่นั่นเดินทางมาเมืองไทยได้ถูกลอบทำร้ายซึ่งก็ได้คุณตาของเขานี่แหละให้ความช่วยเหลือจนทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนรักกัน ส่งผลให้ความสัมพันธ์อันดีนั้นยืนยาวมาจนถึงปัจจุบัน อีกทั้ง มณีมาลา คุณน้าของเขายังถูกรับไปเป็นลูกบุญธรรมของมหาเศรษฐีชาวอิตาลีอีกด้วย
“โถ...พ่อคุณของนม”
น้ำเสียงอาทรและแววตาห่วงใยจากคนตรงหน้าปัดความเหนื่อยล้าให้หายไป ชายหนุ่มรักและเคารพนมแก้วไม่ต่างจากแม่แท้ ๆ และก็ได้นางนี่แหละที่คอยดูแลบุตรชายตนเช่นทุกวัน
“ภูริงอแงบ้างหรือเปล่าครับ” ดวงตาคู่คมทอดแววอ่อนแสงขณะตวัดมองเลยไปยังร่างกลมป้อมที่นอนขดเป็นก้อนกลม ๆ อยู่บนเตียงนอนสีฟ้าลายการ์ตูนน่ารัก
“คุณหนูน่ะเลี้ยงง่ายเหมือนคุณพ่อเขานั่นแหละค่ะ” นมแก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนบ่งบอกความรู้สึกเอ็นดูอย่างชัดเจน สำหรับนางต่อให้ชายหนุ่มตรงหน้าจะโตจนเป็นพ่อคนแล้ว หากแต่ในสายตาก็ยังคงเห็นเป็นเด็กชายตัวน้อยคนเดิมที่ติดนางมากกว่าแม่ เพราะตอนเด็ก ๆ นั้นคุณหนูภูผามักจะป่วยทำให้คุณผู้หญิงของบ้านต้องทุ่มดูแลเสียเป็นส่วนใหญ่
“ขอบคุณมากนะครับนมที่ดูแลภูริเป็นอย่างดี”
“นมเต็มใจค่ะ แต่จะดีกว่านี้ไหมคะถ้าให้คุณหนูได้อยู่กับมะ”
“ไม่มีทาง” ภูดิศเอ่ยสวนขึ้นโดยที่นมแก้วยังพูดไม่จบ “แม่ที่เคยคิดฆ่าลูกของตัวเองอย่างเธอนะหรือครับ ให้ตายผมก็ไม่เชื่อ”
“ไม่มีแม่ที่ไหนไม่รักลูกหรอกนะคะ”
“ก็แม่อย่างผู้หญิงคนนั้นไง นมก็เห็น เห็นว่าหล่อนจงใจฆ่าลูกของผม ทำลายชีวิตบริสุทธิ์ตั้งแต่ที่ลูกยังเป็นก้อนเลือด!”
“คุณดิศ...” นมแก้วครางเสียงโหย เรื่องนี้ละเอียดอ่อนกับภูดิศเหลือเกิน ซึ่งเป็นใครก็คงทำใจไม่ได้เมื่อเห็นกับตาตัวเองอย่างนั้นแต่นางก็เชื่อในสัญชาตญาณ นางเห็นทอฝันมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวไม่ใช่คนใจคอโหดเหี้ยมพอที่จะกล้า ‘ฆ่า’ ลูกของตัวเองได้
“คนตายพูดไม่ได้” แม้น้ำเสียงจะฟังดูโกรธเกรี้ยวหากแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงอย่างต้องการพยายามควบคุมทั้งสองสิ่งเอาไว้ “เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก ผมขออยู่กับลูกนะครับ”
“ค่ะ นี่ก็ตีสี่แล้ว เดี๋ยวนมลงไปดูพวกเด็ก ๆ ว่าเตรียมของใส่บาตรเรียบร้อยกันหรือยัง”
ภูดิศมองตามร่างอวบที่เดินออกไปและเมื่อประตูปิดลงชายหนุ่มก็ดึงสายตากลับมายังลูกน้อย ร่างสูงยอบตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียง มือหนาลูบไล้พวงแก้มยุ้ยแดงปลั่งราวผลมะเขือเทศสุกด้วยความรักสุดหัวใจ
“ดวงใจของพ่อ” ปลายจมูกโด่งกดลงสูดความหอมจากพวงแก้มเบา ๆ “พ่อรักลูกมากนะครับ”
ร่างป้อมคล้ายจะสัมผัสได้ถึงความรักของคนเป็นพ่อ ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงเผยอยิ้มน้อย ๆ อย่างน่ารักจนภูดิศอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบแก้มนิ่มอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนและสอดกายลงไปนอนเคียงข้างลูก โอบกอดร่างกลมเอาไว้ในอ้อมแขนและหนูน้อยก็มุดตัวซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งกระด้างอย่างต้องการความอบอุ่น
ชายหนุ่มน้ำตาซึมด้วยความสงสารลูก สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ในอ้อมแขนนี้ควรได้ซุกอ้อมอกของคนเป็นแม่ไม่ใช่หรือ แต่ทำไมลูกชายของเขา เด็กที่แสนบริสุทธิ์คนนี้ถึงได้ขาดแม่ นั่นก็เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ใจหยาบ คิดทำลายได้แม้กระทั่งสายเลือดของตน!
ไม่ใช่ไม่เคยคิดที่จะหาใครมาดูแลให้ความรักดวงใจของตน แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ยัง ‘เข็ด’ ไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงในเมื่อแม้แต่คนที่มีสายเลือดเดียวกันยังกล้าคิดพรากผลาญ แล้วนับประสาอะไรกับหญิงอื่น...
หากแต่เสี้ยวหนึ่งของหัวใจก็อยากให้ลูกมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่อยากให้มีปมด้อยซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่ามีผู้หญิงหลายคนอยากเข้ามาเติมเต็มความสมบูรณ์ให้ครอบครัวเล็ก ๆ ของเขา
ภูดิศถอนหายใจยาวอย่างคิดไม่ตก โลกนี้มีทั้งคนดีคนเลวปะปนกันดังนั้นมันคงถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามาในชีวิตสักที ใครสักคนที่ดีพอจะวางใจให้มาเป็นส่วนหนึ่งของเขาและลูกได้
“ถึงเวลาที่หนูต้องมีแม่เหมือนคนอื่นแล้วใช่ไหมครับ...ภูริ”
@@@@@@@@@
ภูดิศ!!! นี่แกจะหาแม่ใหม่ให้ลูกรึ ร้าย!!!!!!
ใครอยากพิสูจน์ความร้ายของพระเอกแบบเต็ม ๆ โหลดได้ตามลิงค์ด้านล่างเลยค่ะ
ส่วนใครสนใจหนังสือ ทักมาที่เพจ นาฬิกาเวลา นัก-หัดเขียน ได้เลยค่ะ
พิมพ์หนังสือมาเผื่อนิดหน่อยค่ะ
...นาฬิกาเวลา...
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น