คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ใต้ปีกซาตาน (1)
บทที่ 1
ใต้ปีกซาตาน (1)
มือบางทว่าหยาบกร้านจากการตรากตรำทำงานในไร่มานับปีสั่นระริกอย่างตื้นตันใจขณะบรรจงลากปากกาขีดทับลงบนตัวเลขในช่องสุดท้ายของเดือนบนปฏิทินที่ติดไว้ข้างฝา ดวงตาคู่หวานที่มีแววแห้งผากอยู่เป็นนิจทอประกายแห่งความสุขออกมาไม่ต่างจากริมฝีปากที่ขยับยิ้มกว้างแต้มใบหน้าไร้เครื่องสำอางให้มีชีวิตชีวากว่าทุกวัน
“พรุ่งนี้แล้วสินะ” กลีบปากอิ่มเอ่ยเสียงแผ่วหวาน สมองกระหวัดไปถึงใครคนหนึ่งที่เธอรักสุดหัวใจก่อนจะเอื้อมมือออกไปคว้ากรอบรูปพลาสติกซึ่งวางอยู่บนชั้นขนาดเล็กใกล้ ๆ ขึ้นมา “ลูกของแม่จะครบสองขวบแล้วหรือนี่”
นิ้วเรียวเล็กไล้ไปตามกรอบใบหน้าจิ้มลิ้มผ่านแผ่นกระจก รอยยิ้มสดใสไร้เดียงสาของเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ในชุดเสือชีตาร์สร้างมวลพลังแรงใจให้ร่างกายอ่อนล้าของคนเป็นแม่ราวกับได้รับอาหารทิพย์
“ลูกรัก...” ทอฝันจรดริมฝีปากจูบผะแผ่วลงบนกรอบกระจกซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรักสุดหัวใจอย่างคนเป็นแม่จะมีให้ลูกได้ ส่งไปให้หนูน้อย ภูริ ภูริภัทร พิทักษ์บริรักษ์ไพศาล สายเลือดแท้ ๆ ของตน
วงแขนเรียวเสลายกขึ้นโอบกอดกรอบรูปซึ่งเปรียบเสมือนตัวแทนของเขาพลางโยกกายไปมาคล้ายกับกำลังเห่กล่อมลูกน้อย ‘แก้วตาดวงใจ’ ที่เธอไม่มีสิทธิ์ได้มีส่วนร่วมในชีวิตของเขาในฐานะแม่!
คิดถึงคราใดก็ให้เจ็บปวดหัวใจราวกับแผลสดใหม่ หญิงสาวยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ตกลงรับ ‘สัญญาซาตาน’ จากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก ถึงแม้ว่ามันจะโหดร้ายเหลือเกินในความรู้สึกของคนเป็นแม่ ทว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่เธอมีสิทธิ์ได้โอบกอด ได้ให้นมลูกก็สร้างความสุขให้เธออย่างเหลือล้น ความสุขที่ทำให้เธอยอมทนอยู่ที่นี่ต่อไป
“แม่จะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดลูกดีนะ”
แม้ว่าลูกไม่มีโอกาสได้แตะต้องของเล่นที่เธอเฝ้าเพียรฝากนมแก้วซึ่งเป็นผู้เลี้ยงดูบุตรชายไปให้เพราะภูดิศมักจะรู้ทันเสียทุกครั้งไปแต่ทอฝันก็ไม่ย่อท้อ เฝ้าหวังว่าครั้งนี้ชายหนุ่มจะเห็นใจเธอบ้างแม้มันจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดก็ตามที
ศีรษะได้รูปโคลงส่ายไปมาเพื่อสลัดความหมองเศร้าออกไปจากหัว มือบางวางกรอบรูปของลูกลงช้า ๆ อย่างทะนุถนอมราวกับกลัวว่ามันจะแตกหัก ในเมื่อชีวิตของเธอมีไว้เพื่อลูกเธอก็ไม่ควรจ่อมจมอยู่กับความเศร้าโดยเฉพาะในช่วงเวลาแห่งความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างนี้
“ตุ๊กตาเหรอ...” ใบหน้างามผุดรอยยิ้มน้อย ๆ แต้มมุมปาก แม้รู้ดีว่าคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปร่วมอยู่ในเหตุการณ์สำคัญของลูกอย่างเช่นปีที่แล้วซึ่งเป็นวันที่ภูดิศยุติสัญญาหนึ่งปีของเธอพอดี ทอฝันจึงทำได้เพียงแค่แอบมองริมฝีปากเล็กเป่าเทียนวันเกิดหนึ่งเล่มที่ปักอยู่บนเค้กรูปสัตว์หลังพุ่มไม้ขนาดใหญ่ตรงแนวรั้วบ้านผ่านม่านน้ำตาพร่างพราวทั้งเสียใจและยินดี ทว่าแม่คนนี้ แม่อย่างเธอก็ไม่เคยลืมที่จะเตรียมของขวัญวันเกิดให้กับลูก
คิดได้อย่างนั้นก็รีบผุดกายลุกขึ้น มือบางเอื้อมไปหยิบหมวกสานปีกกว้างใบเก่าที่แขวนอยู่กับตะปูตรงผนังห้องขึ้นมาสวม ก่อนจะพากายผอมบางในชุดเสื้อเชิ้ตลายทางและกางเกงยีนสีซีดที่ผ่านการใช้งานมาจนแทบผุออกจากบ้านพักที่ตั้งอยู่หลังท้ายสุดของแนวบ้านพักคนงานมุ่งหน้าไปยังไร่กุหลาบทันที
จักรยานคันเก่าจวนเจียนจะพังที่ได้รับการบริจาคจากลุงชดหัวหน้าคนงานคือยานพาหนะที่ดีที่สุดของเธอ มันช่วยย่นระยะเวลาการเดินทางกว่าสองกิโลเมตรจากการเดินเท้าเกือบครึ่งชั่วโมงเหลือเพียงแค่สิบนาที หนำซ้ำยังช่วยให้เธอประหยัดแรงเพื่อจะได้เก็บเอาไว้ทำงานได้อีกมากโขจนหญิงสาวอดซาบซึ้งใจกับความเมตตาไม่ได้
“สวัสดีค่ะลุงชด” ทอฝันจอดจักรยานไว้ใต้ต้นจามจุรีขนาดใหญ่พลางหันไปทักทายนายชดซึ่งกำลังแบ่งงานให้คนงานราวสิบคนที่มีหน้าที่ดูแลแปลงกุหลาบเกือบสามสิบไร่ “มาแต่เช้าเลยนะคะ”
“สวัสดีครับคุณฝัน มาแต่เช้าเหมือนกันนะครับ”
นายชดทักทายกลับอย่างนอบน้อม แม้ว่าหญิงสาวร่างบางผู้นี้จะเข้ามาทำงานในไร่กุหลาบและอาศัยที่บ้านพักคนงานไม่ต่างจากคนงานคนอื่น ๆ แต่ทุกคนก็รู้ว่าเธอ ‘เคย’ เป็นภรรยาของเจ้าของไร่และเป็น ‘แม่’ ของคุณหนูภูริ
“วันนี้ฝันว่าจะขอติดรถเข้าไปในเมืองหลังเลิกงาน” หญิงสาวแจ้งเจตจำนงค์ของตนอย่างไม่อ้อมค้อมให้ชายรุ่นพ่อทราบ “ก็เลยรีบมาแต่เช้าเพราะกลัวงานจะไม่เสร็จค่ะ”
แปลงกุหลาบจำนวนสองไร่จากทั้งหมดสามสิบไร่เป็นหน้าที่ซึ่งทอฝันต้องดูแล เพราะหลังจากสิ้นสุดสัญญาหนึ่งปีที่เธอมีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูก นายเหนือหัวผู้กุมชีวิตก็ยื่นคำขาดให้เธอออกไปจากไร่ด้วยเหตุผลเดิม ๆ คือไม่อยากให้ลูกรู้ว่าเธอเป็นแม่!
ทอฝันตกอยู่ในห้วงความทุกข์ทรมานมาหลายวันจนในที่สุดก็บากหน้าเข้าไปขอร้องภูดิศให้รับเธอเป็นคนงานในไร่ จุดประสงค์หลักก็เพื่อจะได้อยู่ใกล้ลูก แม้ไม่มีสิทธิ์ได้สัมผัสแตะต้อง อย่างน้อยการได้แอบมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นในมุมใดมุมหนึ่งของไร่ก็พอทำให้เธอมีแรงใจและอยากมีชีวิตอยู่ใต้โลกบิดเบี้ยวใบนี้ไปอีกนาน
เดิมทีชายหนุ่มปฏิเสธหัวชนฝา ดีที่ได้ ปานเดือน พี่สาวซึ่งเป็นลูกติดภรรยาใหม่ของพ่อช่วยพูดภูดิศถึงยอมให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้ แต่กระนั้นหญิงสาวก็ต้องทำงานในไร่แลกกับอาหารและที่อยู่อาศัย ส่วนค่าแรงชายหนุ่มก็เมตตาให้เธอเหมือนคนงานในไร่คนอื่น ๆ
“โอ๊ย! มันไม่มีอะไรให้ต้องดูแลหรอกครับ แปลงของคุณฝันหญ้าสักต้นผมยังไม่เห็นเลย”
นายชดร้องตอบด้วยสีหน้าจริงจังและก็ไม่ได้พูดเกินจริงแม้แต่น้อยเมื่อทอฝันดูแลแปลงกุหลาบที่ได้รับมอบหมายเป็นอย่างดี เธอรดน้ำใส่ปุ๋ยรวมถึงถอนวัชพืชต่าง ๆ จนโล่งเตียน หนำซ้ำยังเปลี่ยนฟางแห้งที่คลุมโคนต้นเพื่อรักษาความชุ่มชื้นบ่อยกว่าใครเพื่อนอีกด้วย
“ลุงชดก็พูดเกินไป” หญิงสาวยิ้มอย่างเก้อเขิน “ฝันไปทำงานก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นจะได้เข้าเมืองอย่างสบายใจ”
ดวงตาของผู้ผ่านชีวิตมามากกว่าได้แต่มองตามร่างผอมบางไปด้วยความสงสารจับใจที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งต้องตรากตรำทำงานกลางแดดตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาโดยไม่เคยได้ยินแม้แต่เสียงบ่น เช้ามาทำงานเย็นกลับบ้านพักไม่เคยออกไปเที่ยวหรือสนใจชายใดอีกทั้งที่ยังอยู่ในวัยสาว และที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือเหตุใดกันผู้เป็นนายถึงได้จงเกลียดจงชังเธอนักหนาทั้งที่ทั้งคู่ก็ ‘เคยรัก’ กันอย่างสุดหัวใจ...
ชั่วโมงกว่าๆ รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ก็แล่นมาจอดย่านใจกลางเมือง คนงานชายหลายคนต่างช่วยกันลำเลียงดอกกุหลาบตกเกรดซึ่งถูกคัดออกไม่สามารถส่งขายไปยังต่างประเทศเข้าไปส่งตามร้านค้าย่อยที่ติดต่อขอซื้อ เพราะแม้จะตกเกรดหากแต่ดอกกุหลาบจากทางไร่ก็จัดว่าคุณภาพดีกว่าที่อื่น ๆ
“หนึ่งชั่วโมงมาเจอกันตรงนี้นะครับคุณฝัน” นายชดร้องบอกหญิงสาวที่เปิดประตูออกมาจากที่นั่งตอนหลังของรถ
“ค่ะลุง” ทอฝันรับคำด้วยรอยยิ้ม มือบางกระชับกระเป๋าเป้ใบเก่าคร่ำครึไว้มั่นก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังโซนถนนคนเดินเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ดังนั้นจะมีข้าวของน่ารักมากมายมาวางขายให้เธอได้เลือกหาอย่างหนำใจ
ทอฝันตื่นตากับของกระจุ๋มกระจิ๋มดาษดื่น ของกินหน้าตาน่าทานที่ดึงดูดใจทั้งนักท่องเที่ยวต่างชาติ นักศึกษาและประชาชนที่พากันเดินเที่ยวอย่างล้นหลามสมกับเป็นถนนคนเดินที่ขึ้นชื่อที่สุดของจังหวัด
หญิงสาวเดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ เวลาหนึ่งชั่วโมงเพียงพอสำหรับการเลือกหาของขวัญสักชิ้นให้ลูก ทอฝันหันซ้ายแลขวาพลันใบหน้าไร้เครื่องสำอางก็ฉายแววยินดี ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มละไมเมื่อดวงตาสะดุดเข้ากับร้านของเล่นเสริมพัฒนาการที่วางละลานตาอยู่บนผืนผ้าพลาสติกที่ปูบนพื้น
หญิงสาวปรี่เข้าไปอย่างรวดเร็ว ยอบกายลงนั่งบนส้นเท้า มือเล็กหยิบตุ๊กตาช้างหมอบที่ทำจากผ้าฝ้ายขึ้นดูแล้วอมยิ้มเพราะยังมีอีกหลายอิริยาบทน่ารัก ๆ ให้เธอชั่งใจว่าจะเลือกชิ้นใด แต่เมื่อเห็นจิ๊กซอว์รูปสัตว์หลากหลายตัวในจำนวนหนึ่งชุด ทำจากไม้ซึ่งเป็นงานฝีมือหญิงสาวจึงสอบถามราคาเมื่อได้ราคาเป็นที่น่าพอใจก็ผุดกายลุกขึ้นยืนก่อนจะล้วงหาเงินในกระเป๋าเพื่อชำระสินค้า
“เงินทอนจ้ะ” แม่ค้ารุ่นป้ายื่นเงินเหรียญบาททอนแลกธนบัตรใบสีเทายับยู่ยี่ที่เธอส่งให้ หญิงสาวยื่นมือออกไปทว่ายังไม่ทันได้รับก็ถูกชนเข้าจากทางด้านหลังส่งผลให้เงินเหรียญบาทนั้นร่วงหล่นพื้น
ทอฝันย่อตัวลงนั่งเพื่อจะคว้าเหรียญสีเงินแม้จะมีค่าน้อยนิดสำหรับคนอื่นหากแต่ล้ำค่าสำหรับเธอเพราะกว่าจะได้มาก็ต้องแลกกับหยาดเหงื่อแรงกายสายตัวแทบขาด หากแต่เจ้าเหรียญบาทนั้นกลับกลิ้งหลุน ๆ ไปตามแรงเฉื่อยและรูปทรงของมันอย่างรวดเร็วเสียจนหญิงสาวต้องคลานเข่าตามไปอย่างเร่งรีบหมายจะคว้าคืนมาให้ได้
“หยุดแล้ว”
น้ำเสียงเหนื่อยหอบเจือความยินดีเมื่อเงินของเธอกลิ้งไปหยุดกึกเพราะชนเข้ากับรองเท้าหนังสีดำมันปลาบยี่ห้อดังราคาแพงลิบลิ่ว ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้มกว้างพลางเงยหน้าหมายจะขอโทษเจ้าของรองเท้าที่เหรียญของเธอสร้างความรำคาญใจให้แก่เขา ทว่าเพียงแค่ประสานสายตากับเจ้าของร่างสูงดวงหน้าหวานก็พลันซีดเผือดทันที!
@@@@@@@@@
ฝากนิยายสายดราม่าด้วยนะคะ
...นาฬิกาเวลา...
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น