ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แม่เเละน้องสาวฉันเป็นเเม่มด 100%
ฉันไขกุญเเจเข้ามาในบ้านเเล้วพูดว่า "หวัดดีค่ะ แม่อยู่ไหนคะ"
"เราอยู่ในนี้จ๊ะ" เเม่ตะโกนมาจากห้องของเเม่
ฉันรินน้ำให้ตัวเองเเก้วหนึ่งก่อนเดินเข้าไป
"หวังว่าคงเป็นเหตุผลดีพอนะคะที่มาขัดขวางในการเป็นนักเต้นของหนูนะ" ฉันถามเเม่อย่างเอาเรื่องพอเดินไปถึงเเละฉันก็เห็นน้องสาวฉันนั่งอยู่ข้างๆเเม่กำลังคุยกันอยู่ฉันเห็นเธอใส่ชุดนอนเลยถามไปว่า
"มิรี ทำไมยังใส่ชุดนอนเธอไม่ได้ไปโรงเรียนหรอ" ฉันถาม ถ้าน้องสาวฉันไม่กำลังจะตายเธอไม่มีวันหยุดเรียนเเน่ เเสดงว่าเเม่ต้องมีเรื่องสำคัญคุยกับฉันเเละมิรีจริงๆ
"ใช่ วันนี้หนูอยู่บ้านทั้งวันเลย" น้องฉันตอบเเละเสริมว่า "หนูมีเรื่องต้องคุยกับเเม่"เเละเเม่ก็เสริมว่า "สำคัญมากๆ เเละลูกก็ควรรู้" พูดเสร็จเเม่ก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดเเละพูดว่า "น้องสาวลูกเป็นเเม่มด!" ฉันอึ้งเเละถามว่า "อะไรนะคะ?" แม่ทวนคำเดิม "น้องสาวลูกเป็นเเม่มด" "เเม่ควรไปหาจิตเเพทย์นะคะ" ฉันบอกเเม่เพราะเเม่พูดบ้าๆแบบนี้ใครก็ต้องพูดเเบบนี้กันทั้งนั้น "เเม่ไม่ได้บ้านะ" เเม่บอกฉันอย่างโมโหนิดๆ "น้องสาวลูกเป็นเเม่มดจริงๆ" แม่บอกเเละพูดต่ออีก "เเละเเม่ก็เป็นเเม่มดเหมือนกัน พูดง่ายๆนะมิรีได้เชื้อเเม่มดมาจากเเม่"
"เอาเข้าไป เเม่ขัดขวางการเป็นนักเต้นของหนูด้วยเรื่องบ้าๆเเบบนี้เนี่ยนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนูจะไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกนักเเสดงเพื่อเป็นการเปิดให้หนูเข้าเเสดงด้วยเพราะต้องมาฟังเเม่พล่ามเรื่องบ้าๆเเบบนี้เนี่ยนนะ" ฉันพูดจบก็เดินปึงปังออกไป ก่อนนึกขึ้นได้ว่าลืมรองเท้าไว้ในนั้นเลยเดินเข้าไปเอา เเต่พอเดินเข้าไปทำเอาฉันเเทบช็อกก่อนที่จะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" ฉันกรี๊ดสุดเสียงเพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะรองเท้าคู่ใหม่ของฉันมันรอยขึ้นข้างบนก่อนเชือกรองเท้าจะกลายเป็นรูป สี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม วงกลม เเละสุดท้ายก็กลับเป็นเหมือเดิม ฉันยังช็อกไม่หายขณะที่มิรีอ้าปากข้างก่อนหันไปมองเเม่
"ขอโทษนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ลูกๆกลัวหรอกนะ เเค่เเสดงให้เรเชลเชื่อน่ะ" แม่ฉันขอโทษเเต่ฉันกลายเป็นรูปปั้นพระปูนไปแล้ว "ทีนี้เชื่อหรือยังละเรเชล?" ฉันพยังหน้าเเทนพูดเพราะฉันพูดไม่ออกเเล้วแม่ยิ้มก่อนเรียกหนังสือออกมาเล่มหนึ่งเเล้วยื่นให้มิรี "นี่เป็นตำราเวทของลูกมิรี เเล้วเเม่จะสอนลูกเริ่มพรุ่นี้ละกัน" ตาของมิรีโตเท่าเเผ่นซีดี "จริงหรือคะ?" มิรีตื่นเต้น "จริงสิจ๊ะ" แม่ตอบ เเล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ ฉันหยิบรองเท้าเเล้วเดินออกมาก่อนนึกขึ้นได้เลยถามเเม่ว่า "เเม่เป็นคนซื้อรองเท้าคู่นี้ให้หนูรึปล่าวคะ" เเม่หันมามองก่อนตอบ "ปล่าวนี่จ๊ะ" ก่อนหันไปมองมิรีเเละถาม "ฝีมือลูกซินะมิรี" มิรียิ้มให้ฉันเมื่อฉันทำหน้างงๆก่อนอธิบาย "หนูเสกมันมาเองน่ะเห็นพี่บ่นอยากได้นิ" พอฉันรู้ก็เข้าไปกอดมิรี "ขอบคุณนะมิรีเธอเป็นน้องที่ดีที่สุดในโลกเลย"
"เราอยู่ในนี้จ๊ะ" เเม่ตะโกนมาจากห้องของเเม่
ฉันรินน้ำให้ตัวเองเเก้วหนึ่งก่อนเดินเข้าไป
"หวังว่าคงเป็นเหตุผลดีพอนะคะที่มาขัดขวางในการเป็นนักเต้นของหนูนะ" ฉันถามเเม่อย่างเอาเรื่องพอเดินไปถึงเเละฉันก็เห็นน้องสาวฉันนั่งอยู่ข้างๆเเม่กำลังคุยกันอยู่ฉันเห็นเธอใส่ชุดนอนเลยถามไปว่า
"มิรี ทำไมยังใส่ชุดนอนเธอไม่ได้ไปโรงเรียนหรอ" ฉันถาม ถ้าน้องสาวฉันไม่กำลังจะตายเธอไม่มีวันหยุดเรียนเเน่ เเสดงว่าเเม่ต้องมีเรื่องสำคัญคุยกับฉันเเละมิรีจริงๆ
"ใช่ วันนี้หนูอยู่บ้านทั้งวันเลย" น้องฉันตอบเเละเสริมว่า "หนูมีเรื่องต้องคุยกับเเม่"เเละเเม่ก็เสริมว่า "สำคัญมากๆ เเละลูกก็ควรรู้" พูดเสร็จเเม่ก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดเเละพูดว่า "น้องสาวลูกเป็นเเม่มด!" ฉันอึ้งเเละถามว่า "อะไรนะคะ?" แม่ทวนคำเดิม "น้องสาวลูกเป็นเเม่มด" "เเม่ควรไปหาจิตเเพทย์นะคะ" ฉันบอกเเม่เพราะเเม่พูดบ้าๆแบบนี้ใครก็ต้องพูดเเบบนี้กันทั้งนั้น "เเม่ไม่ได้บ้านะ" เเม่บอกฉันอย่างโมโหนิดๆ "น้องสาวลูกเป็นเเม่มดจริงๆ" แม่บอกเเละพูดต่ออีก "เเละเเม่ก็เป็นเเม่มดเหมือนกัน พูดง่ายๆนะมิรีได้เชื้อเเม่มดมาจากเเม่"
"เอาเข้าไป เเม่ขัดขวางการเป็นนักเต้นของหนูด้วยเรื่องบ้าๆเเบบนี้เนี่ยนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนูจะไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกนักเเสดงเพื่อเป็นการเปิดให้หนูเข้าเเสดงด้วยเพราะต้องมาฟังเเม่พล่ามเรื่องบ้าๆเเบบนี้เนี่ยนนะ" ฉันพูดจบก็เดินปึงปังออกไป ก่อนนึกขึ้นได้ว่าลืมรองเท้าไว้ในนั้นเลยเดินเข้าไปเอา เเต่พอเดินเข้าไปทำเอาฉันเเทบช็อกก่อนที่จะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" ฉันกรี๊ดสุดเสียงเพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะรองเท้าคู่ใหม่ของฉันมันรอยขึ้นข้างบนก่อนเชือกรองเท้าจะกลายเป็นรูป สี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม วงกลม เเละสุดท้ายก็กลับเป็นเหมือเดิม ฉันยังช็อกไม่หายขณะที่มิรีอ้าปากข้างก่อนหันไปมองเเม่
"ขอโทษนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจทำให้ลูกๆกลัวหรอกนะ เเค่เเสดงให้เรเชลเชื่อน่ะ" แม่ฉันขอโทษเเต่ฉันกลายเป็นรูปปั้นพระปูนไปแล้ว "ทีนี้เชื่อหรือยังละเรเชล?" ฉันพยังหน้าเเทนพูดเพราะฉันพูดไม่ออกเเล้วแม่ยิ้มก่อนเรียกหนังสือออกมาเล่มหนึ่งเเล้วยื่นให้มิรี "นี่เป็นตำราเวทของลูกมิรี เเล้วเเม่จะสอนลูกเริ่มพรุ่นี้ละกัน" ตาของมิรีโตเท่าเเผ่นซีดี "จริงหรือคะ?" มิรีตื่นเต้น "จริงสิจ๊ะ" แม่ตอบ เเล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ ฉันหยิบรองเท้าเเล้วเดินออกมาก่อนนึกขึ้นได้เลยถามเเม่ว่า "เเม่เป็นคนซื้อรองเท้าคู่นี้ให้หนูรึปล่าวคะ" เเม่หันมามองก่อนตอบ "ปล่าวนี่จ๊ะ" ก่อนหันไปมองมิรีเเละถาม "ฝีมือลูกซินะมิรี" มิรียิ้มให้ฉันเมื่อฉันทำหน้างงๆก่อนอธิบาย "หนูเสกมันมาเองน่ะเห็นพี่บ่นอยากได้นิ" พอฉันรู้ก็เข้าไปกอดมิรี "ขอบคุณนะมิรีเธอเป็นน้องที่ดีที่สุดในโลกเลย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น