คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - บทนำ
“เมื่อเวลา 17.00 น. วันที่ 21 เม.ย. 66 ร.ต.อ บาสเตียน กัสตัน เขต 7 เมืองทิบัสตัน รับแจ้งเหตุ มีรถบรรทุก 6 ล้อพุ่งชนวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งด้วยความเร็วเกินกำหนด บริเวณถนนเอซ เขต 7 เมืองทิบัสตัน มีผู้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ 1 ราย บาดเจ็บสาหัสอีก 3 ราย ร.ต.อ บาสเตียน กัสตัน พร้อมเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องจึงรุดไปตรวจสอบ
ที่เกิดเหตุถนนเอซ เขต 7 เมืองทิบัสตัน พบผู้บาดเจ็บสาหัส 3 ราย ไม่ทราบชื่อ เป็นเด็กผู้ชาย 2 รายและเด็กผู้หญิง 1 ราย เจ้าหน้าที่จึงรีบนำผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาล ส่วนทางด้านผู้เสียชีวิต ไม่ทราบชื่อ พบในบริเวณที่ห่างจากจุดเกิดเหตุ 20 เมตร สภาพของผู้เสียชีวิต กระดูกซี่โครงหักแทงออกมาด้านนอกร่างกาย อวัยวะภายในเสียหายอย่างหนัก บางชิ้นกระเด็นออกมานอกร่างกาย และถูกเหยียบเละ บริเวณตั้งแต่หัวลงไปมีรอยล้อรถเป็นทางยาว ด้านหลังมีแผลตั้งแต่ต้นคอไปยันสะโพก
จากการสอบสวน พยานผู้เห็นเหตุการณ์ให้การณ์ว่า รถบรรทุกคันนี้พุ่งมาด้วยความเร็วสูงที่ไม่ควรใช้บนถนนที่เป็นย่านชุมชน และยังฝ่าฝืนกฎจราจรด้วยการฝ่าไฟจราจร ทำให้ชนเข้ากับวัยรุ่นกลุ่มที่กำลังข้ามถนน ได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยที่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นที่โดนชน โดนลากติดล้อไปไกลถึง 20 เมตร เมื่อรถบรรทุกคันนั้นจอด คนขับได้ลงมาจากรถแล้ววิ่งหนีไป เจ้าหน้าที่จึงต้องสอบสวนผู้เห็นเหตุการณ์เพิ่มเติม และตรวจสอบกล้องวงจรปิดเพื่อหาคนขับรถบรรทุกต่อไป
ต่อไปมาต่อกันที่ข่าว.....”
เสียงผู้ประกาศข่าวในทีวีรุ่นเก่าคร่ำครึกถูกตัดหายไป เมื่อเจ้าของมันกดปิดที่ปุ่มด้านข้าง มือเรียวที่กดปิดนั้นสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะต้องใช้แรงในการกดปิด แต่เป็นเพราะข่าวที่เพิ่งได้ฟังเมื่อกี้จากรายการข่าวประจำเมืองต่างหาก
เจ้าของมือเรียวยกมันขึ้นมาปิดหน้า แล้วทรุดตัวนั่งลงกับโซฟาบุนวมหรู ที่ดูไม่เข้ากับสภาพห้องและเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ เขานั่งอยู่ในสภาพนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะลดมือลง แล้วแสยะยิ้มพลางหัวเราะเสียงแปลกประหลาดในลำคอ เมื่อเขายืนขึ้น ความสูงที่เหมือนนักกีฬาทำให้เกือบชนกับหลอดไฟบนเพดาน แต่เจ้าตัวดูไม่สนใจ ขายาวก้าวนำร่างกายผอมแห้งไปหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลฝุ่นเครอะมาปัดๆพอเป็นพิธีแล้วใส่ อวัยวะภายในหน้าอกข้างซ้ายเต้นกระหน่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน เขาตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ ที่จะต้องไปเยี่ยมชมที่เกิดเหตุ
“คนสุดท้ายแล้ว ตื่นเต้นชะมัด...” เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
เจ้าของเสียงแหบแห้งมองสำรวจห้องที่เขาเคยอยู่แล้วยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ถอนหายใจแรงเพื่อปลดปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ภายใน แล้วซูดกลิ่นของห้องเข้าไปแทน มือเรียวลูบไล้ที่กำแพงแตกร้าวเรื่อยลงมาที่พื้นไม้ผุพัง เขายืดตัวขึ้นแล้วออกก้าวเดิน ไปที่ประตูไม้ที่ไร้ลูกบิด หันกลับมามองที่ห้องของตนอีกครั้ง ก่อนจะดึงประตูเข้ามาข้างใน แล้วดันร่างกายผอมแห้งของตนออกข้างนอก
“ถ้ายังไม่ตายล่ะก็ ...มาเล่นเกมส์กันไหม? ฮี่ๆๆ”
ความคิดเห็น