สงครามรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ เหตุผลที่แตกต่าง 70%

  

                           ปราการ คีรินทราทิตย์ (จีโอวานนี่ เรอฟิลลี่)



คฤหาสน์เรอฟิลลี่ อิตาลี


หญิงชราร่างผอมเจ้าของเรือนผมซึ่งเมื่อก่อนเคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนพริ้วสวยแต่บัดนี้ได้กลายเป็นสีเทาอ่อนตามวันเวลาที่ผ่านพ้นไป เธอนั่งวีลแชร์ไฟฟ้าเพราะเธอไม่สามารถเดินเหินได้สะดวกอีกแล้วเนื่องมาจากความชราภาพและจากการทำงานหนักมาตลอดชีวิต เธอเลื่อนเจ้าวีลแชร์คู่ใจไปรอบๆคฤหาสน์ที่เงียบสงัดเพราะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่เธอนั้นกลับนอนไม่หลับ ทั้งๆที่ทุกๆอย่างนั้นมีแต่ความสุขและแสนสงบ เธอหันไปมองห้องอ่านหนังสือของคฤหาสน์ที่ประตูเปิดแง้มเอาไว้ ก่อนตัดสินใจเข้าไปอยู่ในนั้น เข้าไปอ่านหนังสือเผื่อมันจะทำให้เธอง่วงได้บ้าง


"ฮึก...ฮือ...ฮึก...เจ็บใจนัก...อือ ไม่ใช่ซะหน่อย..."เสียงสะอึกสะอื้นพร้อมเสียงพูดอันสั่นเครือ ดังออกมาจากซอกชั้นหนังสือสูงตรงแถวเกือบสุดท้าย เจนิเฟอร์ขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะเลื่อนวีลแชร์ไปใกล้ๆเพื่อดูว่าใครกันมานั่งร้องไห้ดึกๆดื่นๆป่านนี้ หวังว่าคงไม่ใช่ผีเฝ้าหนังสือหรอกนะ


แต่ภาพที่เธอเห็นนั้นไม่ใช่ผี แต่เป็นเด็กชายตัวเล็กๆอายุ 8 ขวบ กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้พร้อมพูดพึมพำๆอยู่คนเดียวมืดๆ

"จิโอวานนี่ นั่นใช่หลานหรือเปล่า"

เสียงของคนคุ้นเคย ทำให้เด็กชายสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะพยายามปาดน้ำตาทิ้ง แล้วเดินเข้ามาหาคุณทวดของเขา

"ครับ ผมเองครับคุณทวด"

เจนิเฟอร์เห็นท่าทางของเหลนชายก็ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

"ใครทำเจ้าจิโอผู้เข้มแข็งของเราร้องไห้ได้ล่ะนี่"

เด็กชายเม้มปากสนิท พลางถอดผ้าพันคอสีเข้มของตัวเองพันคอของคุณทวดเอาไว้

"ข้างนอกอากาศมันหนาวนะครับ กลับห้องดีกว่า เดี๋ยวจิโอจะพากลับเอง"

เด็กชายจิโอวานนี่ที่คุณทวดเรียกหรือจะปราการ คีรินทราทิตย์ก็คือคนๆเดียวกัน ทานาทคนโตของเรอฟิลลี่ผู้แข็งกร้าวไม่ยอมใครทำให้มีเรื่องกับคนอื่นๆอยู่เสมอๆ จนใครๆต่างพากันเรียกว่า เจ้าวายร้ายน้อย เข็นวีลแชร์ไฟฟ้าเข้าไปในห้องนอนของคุณทวด

"พอแล้วล่ะ ทวดยังไม่อยากนอน ขอนั่งซักพัก"เจนิเฟอร์เอ่ยบอกเหลนหลังจากที่เจ้าตัวเตรียมจัดแจงให้คุณทวดนอน

ปราการหยุดมือลง ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาเสียงอ่อน

"คุณทวดครับ เรอฟิลลี่จะล่มสลายเหรอฮะ"

เจนิเฟอร์มองหน้าเด็กชายที่ตอนนี้ทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้งอย่างอ่อนโยน เธอใช้มือที่มากประสบการณ์ลูบที่แก้มของเหลนชายเบาๆ

"ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนั้น จิโอเอ๋ย"

"จิโอไม่ได้คิดนะฮะ! จิโอไม่ได้คิดว่าเราจะล่มสลาย แต่ว่า...แต่ว่า"เด็กชายดูอ้ำๆอึ้งๆมือก็หมัดแน่นคล้ายโมโหอะไรมาซักอย่าง

"แต่ว่าอะไรหืม บอกทวดได้ไหม"

"คือว่า ที่โรงเรียน วิคเตอร์ เจ้าวิคเตอร์และเพื่อนๆของเจ้านั่น มันบอกว่า เรอฟิลลี่ เป็นมาเฟียแต่ชื่อ อาศัยแค่ความเก่าแก่ แต่ที่จริงไม่มีน้ำยา อีกไม่นานจะต้องล่มสลาย"เด็กชายทำหน้าจะร้องไห้อีกครั้ง

"วิคเตอร์ เจ้าวิคเตอร์ทายาทแก๊งมาเฟียหน้าใหม่นั่นน่ะเหรอ งั้นหรอๆ แล้วเจ้าว่ายังไงล่ะ"

"ใครจะไปพูดอะไรได้ล่ะ จิโอเลยชกหมอนั่นหน้าหงายเลย ก็แค่นั้น เราไม่ได้เหลือแต่ชื่อใช่ไหมฮะคุณทวด เราเก่งใช่ไหม"

เจนิเฟอร์หัวเราะร่ากับคำถามของหลานชาย จนเด็กชายต้องมุ่ยหน้าบ่งบอกว่านี่เรื่องจริงจังนะ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

"เก่งสิเหลนรัก พ่อเจ้าน่ะเก่งมากนะ ที่สามารถคุมแก๊งใหญ่ๆขนาดนี้ได้ แถมยังไม่ก่อเรื่องอีกด้วย เป็นมาเฟียรักสงบโดยแท้ สมัยทวดยังเด็กๆ พ่อของทวดก็ทำสงครามแก๊งไม่เว้นแต่ละวัน ถึงแม้จะมีแต่คนเกรงขามและหวาดกลัวเรา แต่เราก็หวาดกลัวเช่นกัน กลัวว่าจะสูญเสียคนที่รักไป กลัวว่าจะต้องอยู่อย่างเดียวดาย"

เด็กชายตาโตเมื่อได้ยินทวดเจนเล่า เขานั่งชันเข่าฟังอย่างตั้งใจ

"แต่้เพราะว่ารักสงบเกินไปจนโดนเหยียบและมองข้าม มาเฟียอย่างเราตอนนี้ก็เลยใหญ่แค่จำนวนคนเท่านั้น แต่ทุกคนไม่ได้เป็นมาเฟียเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วล่ะ ทุกอย่างสงบเงียบ"

เด็กชายหรี่ตามองคุณทวดอย่างใช้ความคิด ก่อนจะจับมือท่านไว้แน่น

"จิโอไม่ชอบความสงบ ไม่ชอบคำดูถูก จิโอเองฮะ จิโอจะทำให้แก๊งยิ่งใหญ่เหมือนเดิม คุณทวดสบายใจได้ เรอฟิลลี่จะไม่มีทางล่มสลายแน่ๆ จิโอรับประกัน"



"ฮ่ะๆ งั้นเหรอๆ เจ้าไม่ชอบความสงบงั้นเหรอ สมแล้วที่ใครๆต่างพากันเรียกหลานว่าเจ้าวายร้ายน้อย งั้นทวดจะคอยดูนะ คอยดูปราการที่แข็งแกร่งอย่างเจ้า"


เด็กชายปราการยิ้มแฉ่งอย่างภูมิใจ เจนิเฟอร์มองเหลนชายคนโตอย่างภาคภูมิใจ เจ้าหนูนี่แหละที่จะเป็นคนปกป้องทุกคน ปกป้องเพื่อนพ้อง ปกป้องน้องๆของตัวเอง ดั่งชื่อของเขา ปราการ


แต่ไม่นานนัก คุณผู้หญิงใหญ่แห่งเรอฟิลลี่ก็ล้มป่วย อาการทรุดหนักด้วยโรคหัวใจ ทำให้เธอไม่สามารถที่จะไปไหนมาไหนด้วยวีลแชร์อีกต่อไป เธอทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงภายในห้องของตัวเอง แต่เธอก็ไม่ได้เหงาอะไร เพราะว่ามีหลานๆเหลนๆมาเยี่ยมเยียนเธออยู่ตลอด โดยเฉพาะจิโอวานนี่ของเธอ แทบจะไม่ยอมไปโรงเรียนเลย เขาไม่อยากอยู่ห่างจากคุณทวดของเขา อีกนัยๆที่คุณเจนคิดเอาไว้ว่า มันคงกลัวว่าเธอจะตายจากไปตอนมันไปโรงเรียน

"คุณทวดหนาวไหมฮะ จิโอจะได้เร่งเตาผิงให้ร้อนขึ้น"เด็กชายหยิบผ้านวมผืนหนาคลุมร่างกายของทวดเอาไว้ ก่อนจะเดินไปเร่งเตาผิงระบบไฟ้ฟ้าที่ภายนอกดูเหมือนเตาผิงใช้ถ่านธรรมดา

ทวดเจนส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเหลือบตามองดูนาฬิกาไม้เรือนหรูบนฝาผนัง แล้วเอ่ยกับหลานชายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"นี่มันจะสายแล้วนะจิโอวานนี่ หลานจะไม่ไปโรงเรียนรึยังไง"

ปราการส่ายหัวพร้อมยิ้มกว้างๆให้คุณทวดอย่างเจ้าตัวแสบ
"วันนี้จิโอไม่ไปโีรงเรียนหรอก เดี๋ยวทวดเหงา"

"ฮ่าๆ อย่างนั้นเหรอ เจ้าเด็กเกโรงเรียน ทวดน่ะไม่เหงาหรอกนะ มีทั้งย่าแล้วก็แม่เจ้าอยู่เป็นเพื่อน อ้อ แถมยังมีปู่ของเจ้าที่มานอนที่นี่อีกต่างหาก วุ่นวายจะตายไป"

"จิโออยากอ่านหนังสือให้ทวดฟังนี่ฮะ"

เด็กชายยังคงต่อรองต่อไป คนเป็นทวดยิ่งหัวเราะร่าเข้าไปอีก ก่อนที่จะจับหน้าอกของตัวเองแน่น มันคงใกล้ถึงเวลาของเธอแล้วล่ะ

"คุณทวดเจ็บตรงไหนฮะ!"เด็กชายปรี่เข้ามาหาทวดด้วยใบหน้าที่ร้อนรน คนเป็นทวดส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะลูบศรีษะของหลานชายเบาๆ

"ไปโรงเรียนเถอะนะจิโอวานนี่ ไม่ต้องเป็นห่วงทวด ทวดอยากฟังว่าวันนี้จิโอเรียนอะไรบ้าง ตอนเย็นๆช่วยกลับมาเล่าให้ทวดฟังได้ไหม"

เด็กชายเม้มปากสนิท เขาไม่อยากจะไปไหนในช่วงนี้ แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้ใหญ่อย่างเจนนิเฟอร์ เขาจึงพยักหน้าเบาๆ

"ครับ จิโอจะรีบไปรีบกลับ จะมาเล่าทุกๆเรื่องให้ฟังฮะ"



เด็กชายปราการเดินคอตกแล้วออกไปโรงเรียนตามคำขอของคุณทวด แต่เขากลับไม่รู้เลยว่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอและพูดคุยกับคุณทวดของเขา



เด็กชายปราการวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในคฤหาสน์เพื่อตรงไปที่ห้องของคุณทวด หลังจากได้รับโทรศัพท์จากคุณพ่อให้กลับมาด่วน เนื่องจากคุณทวดอาการทรุดหนัก

"คุณทวดครับ!!!" เด็กชายปราการเปิดประตูห้องของคุณทวดซึ่งตอนนี้มี อัศวิน อริศรา นักรบ รรัญชา หมอ พยาบาลและคนในแก๊งบางส่วนยืนร้องไห้อยู่

"ฮืออ!!! คุณทวดครับ" เด็กชายปราการโผเข้ากอดคุณทวดที่นอนอย่างอ่อนแรง เจนิเฟอร์ยิ้มให้ทุกๆคนบางๆ

"เจ้าจิโอวานนี่... ร้องไห้อีกแล้วเหรอ... ก่อนทวดจะไป ทวดขอฝากอะไรกับเจ้าหน่อย"

"ไม่ๆๆๆๆ ผมไม่รับฝาก ผมไม่รับฝาก คุณทวด! คุณทวดต้องไม่เป็นอะไร!!! หมอ ยืนทำอะไรอยู่ รีบมาช่วยคุณทวดสิฮะ ฮึก...รีบมาช่วย..."

"มีไอ้บ้า...มีไอ้บ้าตัวนึง...มันดันโมโหที่ทวดเป็นแบบนี้...และขายหมืองพลอยของทวดไป... อยากให้เจ้านำมันกลับมา ได้ไหมหลานรัก"

เจนิเฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา อัศวินแทบร้องไห้เป็นสายเลือด ใช่แล้ว เขาเป็นคนขายเจ้าเหมืองบ้าๆนั่นเอง ก็เพราะเหมืองนั่นไม่ใช่เหรอ มันทำให้แม่ของเขาเป็นแบบนี้ เพราะแม่ของเขาทุ่มเทกับมันมาก ทุ่มเทโดยที่เสียทั้งแรงกาย แรงใจทั้งหมด ส่วนผลที่ได้รับกลับน้อยนิดและร่างกายที่ทรุดโทรมอย่างหนัก

"ด...ได้ฮะ ผมจะเอากลับมาเองนะครับ เพราะฉะนั้น คุณทวดต้องอยู่รอดูนะครับ"เด็กชายยิ้มทั้งน้ำตา เจานิเฟอร์ส่ายหน้าเบาๆอย่างหมดแรง เธอเอ่ยคำลาเป็นครั้งสุดท้าย

"ทวดคงรอไม่ไหวหรอก แต่ทวดเชื่อว่า เจ้าต้องทำได้... หนูอริศ หนูเกรซ ฉันดีใจนะ ที่มีพวกหนูเป็นครอบครัว ฝากดูแลเจ้าพวกหัวดื้อมันด้วยล่ะ เจ้าซานติโน่ ย่ารู้ แกเป็นคนที่พึ่งพาได้และเป็นคนอ่อนโยน ย่าอยากให้แกเป็นแบบนี้ ปกป้องและปกครองเรอฟิลลี่ด้วยความอ่อนโยนต่อไป วินเซน ต่อไปแกต้องดูแลและปกป้องเรอฟิลลี่ ปกป้องครอบครัวของแม่ แม่ฝากแกด้วย  "

เจนิเฟอร์ยิ้มให้ทุกๆคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลมหายใจจะหมดไป ความเศร้าโศกได้ถาโถมเข้ามาสู่เรอฟิลลี่ ที่ได้สูญเสียนายหญิงผู้ยิ่งใหญ่ไป อัศวิน ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เขากอดแม่ที่รักของเขาไว้แน่น คุณแม่ที่ดีที่สุดของเขา นักรบพยายามดึงอัศวินเอาไว้ไม่ให้ล้มป่วยขาดใจเพราะร้องไห้ไปอีกคน ส่วนรรัญชาก็กอดอริศราร้องไห้เช่นกัน ปราการทรุดตัวร้องไห้อย่างหมดแรง นี่เป็นการสูญเสียครั้งแรกของเขา การสูญเสียคุณทวดที่รักยิ่ง คำมั่นสัญญาที่เขาให้ไว้กับคุณทวด เขาจะทำให้มันเป็นจริงให้ได้ ให้เป็นคำสัญญาที่มั่นคงเหมือนดั่งชื่อของเขา ปราการผู้แข็งแกร่ง...



  
                                             เฉิน ฮวา อิน      

******************************************************

ต่อไปเป็นเรื่องของหนูอินจ้า ขอเวลาคิดนิดนึงนะคะ 555 (แกมาแนวแต่งสดอีกแระ)

                 


เอารูปการมาอวด เห็นเซ็ทนี้เท่ดีจ้า ^^

เจ้าหนูปราการ"สวัสดีครับ ถ้าไม่รังเกียจผู้ชายโฉดๆอย่างผม ช่วยรับไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะฮะ"