บ้าน
ความรักของคนสมัยปี2000
ผู้เข้าชมรวม
117
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บ้าน
เขาเทเนื้อลงไปในกระทะแล้วตามด้วยซอสอีกหน่อย กำลังจะใส่น้ำปลาตาม แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของลูกชายตังมาจากหลังบ้าน
“พ่อครับ” เสียงของเด็กชายดังมาจากสวนที่ถูกจัดไว้ด้วยฝีมือของคนสองคน “พ่อกำลังยุ่งอยู่นะลูก”
“ไม่ได้พ่อ พ่อต้องรีบมานะครับ ไม่งั้นมันหายไปก่อน”
แล้วชายวัยกลางคนก็เปิดประตูครัวออกมาตามที่เด็กน้อยบอก ทั้งๆที่ในมือยังมี่ทัพพีกับขวดน้ำปลาติดอยู่
“ว่าไงล่ะพ่อรูปหล่อเรียกพ่อซะเสียงดังว่าแต่มีอะไรหรือ”
“นี่พ่อมาตรงนี้สิ มาใกล้ๆ ผมนี่ มาอีกพ่อจะกลัวอะไร มา มา”เด็กน้อยกวักมือเรียกให้พ่อเดินเข้าไปใกล้ๆ
“ทำไมหรือลูก” ผู้เป็นพ่อขยับเข้าไปอีก แต่ก็ยังทิ้งระยะห่างลูกอยู่ดีเพราะในมือเขามีทั้งทัพพีและขวดน้ำปลาอยู่
“พ่อขยับเข้ามาอีกสิ เบาๆด้วยนะเดี๋ยวมันหนีไป” ผู้เป็นพ่อค่อยๆขยับเข้าไปตามที่ลูกชายบอกอีกครั้ง
“ไหนล่ะ”
เด็กน้อยชี้มือไปยังแม่นกตัวหนึ่งที่กำลัง นอนชักอยู่กับพื้น โดยมีพ่อนกเดินวนเวียนอยู่รอบๆอย่างกระวนกระวาย
“นั่นมันนกบาดเจ็บนี่ลูก” ผู้เป็นพ่อตกใจอุทานออกมาจนลูกต้องเอามือที่เลอะไปด้วยดินอุดปากไว้
“เบาๆพ่อเดี๋ยวมันหนีไป”
“มันหนีไม่ไหวหรอก มันเจ็บหนัก”
“เอาลูกเดี๋ยวช่วยถือของให้พ่อหน่อย เดี๋ยวพ่อจะเอาไปรักษา”
เด็กชายรับของจากพ่อด้วยสีหน้างงๆ
เขาค่อยๆขยับเข้าไปหาแม่นกตัวนั้น ในขณะที่นกอีกตัวหนึ่งกำลังส่งเสียงร้องและเดินวนรอบๆแม่นก เมื่อเขาขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นมันก็หยุดเดิน และจ้องสองตาอันดุดันมาที่เขาแทน เสียงร้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแต่มันก็ไม่สามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้บุกรุกได้
เขาจับเอาแม่นกตัวนั้นไปไว้ที่สนามหญ้า แล้วเดินหายเข้าไปในบ้านประมาณ 5 นาที จึงกลับมาพร้อมกับกล่องสีขาวที่มีเครื่องหมายทางการแพทย์อยู่ด้านหลัง
“นั่นพ่อจะทำอะไรครับ”
“พ่อจะช่วยชีวิตแม่นกตัวนี้ไว้”
“พ่อสงสารแม่นกตัวนี้หรือครับ ผมนึกว่าพ่อจะเอาไปเป็นกับข้าวซะอีก” เด็กน้อยถามด้วยความเสียดายแม่นกตัวนั้น
ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาใกล้ๆลูกชาย เขาเอามือลูบหัวลูกเบาๆแล้วจึงถามว่า “แดงลูกคิดถึงแม่บ้างไหม”
เด็กชายแหงนหน้าขึ้นไปมองผู้เป็นพ่อแล้วตอบว่า “คิดถึงครับ”
“ลูกคิดว่า นกตัวนี้มีลูกหรือยัง” ชายหนุ่มถาม
“ไม่ทราบครับ”
พ่อคิดว่านกตัวนี้น่าจะมีลูกแล้วนะ ลูกดูนกตัวที่ส่งเสียงร้องอยู่บนต้นไม้นั่นสิ” เขาชี้มือไปยังนกอีกตัวที่กำลังร้องอยู่บนกิ่งไม้
“พ่อว่าตัวนั้นน่าจะเป็นแฟนของมันนะ และนกตัวนี้ก็น่าจะมีลูกแล้วด้วย” เขาหยุดพูดนิดหนึ่ง เด็กชายยังทำหน้างงๆเขาจึงอธิบายต่อ
“ถ้าเกิดว่าพ่อไม่ช่วยแม่นกตัวนี้ไว้แล้วลูกนกจะอยู่อย่างไร แล้วแฟนของมันล่ะ ลูกยังจำนิทานที่พ่อชอบเล่าให้ฟังก่อนนอนได้ไหม”
“ได้ครับ มีนกอยู่ครอบครัวหนึ่ง วันหนึ่งลูกนกป่วย แม่นกเลยต้องเฝ้าลูกนกอยู่ในรัง แล้วให้พ่อนกออกไปหาอาหาร แต่บังเอิญวันนั้นพ่อนกหาอาหารไม่ได้จึงไปไกลกว่าทุกๆวันจนกระทั่งเจอกับนายพราน และถูกนายพรานไล่ยิง มันตกใจบินหนีเข้าไปในป่าจนหลงทางอยู่ในป่า ส่วนแม่นกเห็นว่าพ่อนกไปนานเกินไม่ยอมกลับมา น้อยใจนึกว่าพ่อนกไปติดสาวอื่น จึงพาลูกบินเข้ากองไฟของชาวนา พอพ่อนกกลับมาถึงหาแม่นกกับลูกๆไม่เจอจึงออกตามหา และได้ความว่าแม่นกเสียใจที่ตนไม่ยอมกลับมาหา จึงพาลูกฆ่าตัวตาย พ่อนกเลยบินเข้ากองไฟตายตาม”
“แล้วเมื่อไหร่พ่อจะเล่าเรื่องแม่ให้ฟังบ้างครับ”
ผู้เป็นพ่อลูบหัวลูกอีกครั้งแล้วยิ้มตอบแบบจืดๆ
“แม่เป็นคนเก่งใช่ไหมครับพ่อ”
“ใช่ครับ แม่เป็นคนเก่ง” เขาไม่รู้ว่าจะตอบลูกอย่างไรจึงได้แต่ทวนคำของลูก
“ผมคิดถึงแม่” เด็กชายทำเสียงอ่อยๆ
เขาลูบหัวลูกเบาๆอีกครั้ง แล้วร่างของสองพ่อลูกก็แนบชิดกัน น้ำตาของเขาถึงแม้ว่าจะไม่เคยไหลออกมาให้ลูกได้เห็น แต่มันก็ไหลอยู่ตลอดที่คิดถึงหล่อนมันไหลอยู่ในหัวใจของเขา
ความจริงไม่ใช่ความผิดของเขา ไม่ใช่ความผิดของลูก แม้แต่ความผิดของหล่อนก็ไม่ใช่ เขาไม่เคยโทษตัวเองหรือคนอื่น แต่เขาโทษโชคชะตาที่ที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนใครอีกหลายๆคนในสังคม หรือแม้กระทั่งสัตว์เลี้ยงบางตัวของผู้มีอันจะกิน เขาเคยคิดอิจฉาสัตว์เหล่านั้น อยากเป็นมันจะได้ไม่ต้องดิ้นรน อยู่เฉยก็มีคนซื้อสร้อย ซื้อแก้วแหวนเงินทองให้ ทั้งๆที่มันไม่รู้จักใช้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็ต้องสลัดความคิดเหล่านั้นออกไป เขาคิดกับตัวเองหลายครั้งที่จะทำตัวเองให้ดีขึ้น ถึงแม้จะต้องแข่งขันกับคนที่มีกำลังทรัพย์ที่มากกว่า ถึงแม้โอกาสจะไม่เอื้อ
“พ่อครับ แล้วแม่นกจะกลับมาบินได้เหมือนเดิมไหมครับ” เสียงลูกชายแว่วเข้ามาในสมอง
เขาหันมามองหน้าลูกชาย แล้วหันไปมองดูแม่นกตัวนั้น
“ไม่รู้สิลูก แต่พ่อว่าน่าจะหายเป็นปกติและกลับมาบินได้อยู่นะ”
“พ่อครับ แล้วทำไมคนบินไม่ได้เหมือนนกล่ะครับ”
เขาหันมามองหน้าลูกชายอีกครั้ง อยากตอบเหลือเกินว่าคนก็บินได้ดูอย่างแม่ของลูกสิเมื่อเห็นคนหล่อคนรวยมาจีบ เขาก็บินไปด้วยโดนไม่หันกลับมามองข้างหลังแม้แต่นิด แต่เขารู้สึกว่าปากหนักเกินไป เขาไม่อาจขยับมันได้เลย
ผลงานอื่นๆ ของ กูย กลางดง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ กูย กลางดง
ความคิดเห็น