บ้าน

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นเรื่องที่เขียนขึ้นจากประสบการณ์ของคนที่อยู่อยู่รอบๆตัวคนเขียน

แล้วเมื่อไหร่พ่อจะเล่าเรื่องแม่ให้ฟังบ้างครับ

                ผู้เป็นพ่อลูบหัวลูกอีกครั้งแล้วยิ้มตอบแบบจืดๆ

                แม่เป็นคนเก่งใช่ไหมครับพ่อ

                ใช่ครับ แม่เป็นคนเก่ง เขาไม่รู้ว่าจะตอบลูกอย่างไรจึงได้แต่ทวนคำของลูก

                ผมคิดถึงแม่ เด็กชายทำเสียงอ่อยๆ

เนื้อเรื่อง

บ้าน

                เขาเทเนื้อลงไปในกระทะแล้วตามด้วยซอสอีกหน่อย กำลังจะใส่น้ำปลาตาม แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของลูกชายตังมาจากหลังบ้าน

                “พ่อครับ” เสียงของเด็กชายดังมาจากสวนที่ถูกจัดไว้ด้วยฝีมือของคนสองคน     “พ่อกำลังยุ่งอยู่นะลูก”

                “ไม่ได้พ่อ พ่อต้องรีบมานะครับ ไม่งั้นมันหายไปก่อน”

แล้วชายวัยกลางคนก็เปิดประตูครัวออกมาตามที่เด็กน้อยบอก ทั้งๆที่ในมือยังมี่ทัพพีกับขวดน้ำปลาติดอยู่

                “ว่าไงล่ะพ่อรูปหล่อเรียกพ่อซะเสียงดังว่าแต่มีอะไรหรือ”

                “นี่พ่อมาตรงนี้สิ มาใกล้ๆ ผมนี่ มาอีกพ่อจะกลัวอะไร มา มา”เด็กน้อยกวักมือเรียกให้พ่อเดินเข้าไปใกล้ๆ

                “ทำไมหรือลูก” ผู้เป็นพ่อขยับเข้าไปอีก แต่ก็ยังทิ้งระยะห่างลูกอยู่ดีเพราะในมือเขามีทั้งทัพพีและขวดน้ำปลาอยู่

                “พ่อขยับเข้ามาอีกสิ เบาๆด้วยนะเดี๋ยวมันหนีไป” ผู้เป็นพ่อค่อยๆขยับเข้าไปตามที่ลูกชายบอกอีกครั้ง

                “ไหนล่ะ”

                เด็กน้อยชี้มือไปยังแม่นกตัวหนึ่งที่กำลัง นอนชักอยู่กับพื้น โดยมีพ่อนกเดินวนเวียนอยู่รอบๆอย่างกระวนกระวาย

                “นั่นมันนกบาดเจ็บนี่ลูก” ผู้เป็นพ่อตกใจอุทานออกมาจนลูกต้องเอามือที่เลอะไปด้วยดินอุดปากไว้

                “เบาๆพ่อเดี๋ยวมันหนีไป”

                “มันหนีไม่ไหวหรอก มันเจ็บหนัก”

                “เอาลูกเดี๋ยวช่วยถือของให้พ่อหน่อย เดี๋ยวพ่อจะเอาไปรักษา”

          เด็กชายรับของจากพ่อด้วยสีหน้างงๆ

                เขาค่อยๆขยับเข้าไปหาแม่นกตัวนั้น ในขณะที่นกอีกตัวหนึ่งกำลังส่งเสียงร้องและเดินวนรอบๆแม่นก เมื่อเขาขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นมันก็หยุดเดิน และจ้องสองตาอันดุดันมาที่เขาแทน เสียงร้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแต่มันก็ไม่สามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้บุกรุกได้

                เขาจับเอาแม่นกตัวนั้นไปไว้ที่สนามหญ้า แล้วเดินหายเข้าไปในบ้านประมาณ 5 นาที จึงกลับมาพร้อมกับกล่องสีขาวที่มีเครื่องหมายทางการแพทย์อยู่ด้านหลัง

                “นั่นพ่อจะทำอะไรครับ”

                “พ่อจะช่วยชีวิตแม่นกตัวนี้ไว้”

                “พ่อสงสารแม่นกตัวนี้หรือครับ ผมนึกว่าพ่อจะเอาไปเป็นกับข้าวซะอีก” เด็กน้อยถามด้วยความเสียดายแม่นกตัวนั้น

                ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาใกล้ๆลูกชาย เขาเอามือลูบหัวลูกเบาๆแล้วจึงถามว่า “แดงลูกคิดถึงแม่บ้างไหม”

                เด็กชายแหงนหน้าขึ้นไปมองผู้เป็นพ่อแล้วตอบว่า “คิดถึงครับ”

                “ลูกคิดว่า นกตัวนี้มีลูกหรือยัง” ชายหนุ่มถาม

                “ไม่ทราบครับ”

                พ่อคิดว่านกตัวนี้น่าจะมีลูกแล้วนะ ลูกดูนกตัวที่ส่งเสียงร้องอยู่บนต้นไม้นั่นสิ” เขาชี้มือไปยังนกอีกตัวที่กำลังร้องอยู่บนกิ่งไม้

                “พ่อว่าตัวนั้นน่าจะเป็นแฟนของมันนะ และนกตัวนี้ก็น่าจะมีลูกแล้วด้วย” เขาหยุดพูดนิดหนึ่ง เด็กชายยังทำหน้างงๆเขาจึงอธิบายต่อ

                “ถ้าเกิดว่าพ่อไม่ช่วยแม่นกตัวนี้ไว้แล้วลูกนกจะอยู่อย่างไร แล้วแฟนของมันล่ะ ลูกยังจำนิทานที่พ่อชอบเล่าให้ฟังก่อนนอนได้ไหม”

                “ได้ครับ มีนกอยู่ครอบครัวหนึ่ง วันหนึ่งลูกนกป่วย แม่นกเลยต้องเฝ้าลูกนกอยู่ในรัง แล้วให้พ่อนกออกไปหาอาหาร แต่บังเอิญวันนั้นพ่อนกหาอาหารไม่ได้จึงไปไกลกว่าทุกๆวันจนกระทั่งเจอกับนายพราน และถูกนายพรานไล่ยิง มันตกใจบินหนีเข้าไปในป่าจนหลงทางอยู่ในป่า ส่วนแม่นกเห็นว่าพ่อนกไปนานเกินไม่ยอมกลับมา น้อยใจนึกว่าพ่อนกไปติดสาวอื่น จึงพาลูกบินเข้ากองไฟของชาวนา พอพ่อนกกลับมาถึงหาแม่นกกับลูกๆไม่เจอจึงออกตามหา และได้ความว่าแม่นกเสียใจที่ตนไม่ยอมกลับมาหา จึงพาลูกฆ่าตัวตาย พ่อนกเลยบินเข้ากองไฟตายตาม”

                “แล้วเมื่อไหร่พ่อจะเล่าเรื่องแม่ให้ฟังบ้างครับ”

                ผู้เป็นพ่อลูบหัวลูกอีกครั้งแล้วยิ้มตอบแบบจืดๆ

                “แม่เป็นคนเก่งใช่ไหมครับพ่อ”

                “ใช่ครับ แม่เป็นคนเก่ง” เขาไม่รู้ว่าจะตอบลูกอย่างไรจึงได้แต่ทวนคำของลูก

                “ผมคิดถึงแม่” เด็กชายทำเสียงอ่อยๆ

                เขาลูบหัวลูกเบาๆอีกครั้ง แล้วร่างของสองพ่อลูกก็แนบชิดกัน น้ำตาของเขาถึงแม้ว่าจะไม่เคยไหลออกมาให้ลูกได้เห็น แต่มันก็ไหลอยู่ตลอดที่คิดถึงหล่อนมันไหลอยู่ในหัวใจของเขา

                ความจริงไม่ใช่ความผิดของเขา ไม่ใช่ความผิดของลูก แม้แต่ความผิดของหล่อนก็ไม่ใช่ เขาไม่เคยโทษตัวเองหรือคนอื่น แต่เขาโทษโชคชะตาที่ที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองเหมือนใครอีกหลายๆคนในสังคม หรือแม้กระทั่งสัตว์เลี้ยงบางตัวของผู้มีอันจะกิน เขาเคยคิดอิจฉาสัตว์เหล่านั้น อยากเป็นมันจะได้ไม่ต้องดิ้นรน อยู่เฉยก็มีคนซื้อสร้อย ซื้อแก้วแหวนเงินทองให้ ทั้งๆที่มันไม่รู้จักใช้ด้วยซ้ำ แต่เขาก็ต้องสลัดความคิดเหล่านั้นออกไป เขาคิดกับตัวเองหลายครั้งที่จะทำตัวเองให้ดีขึ้น ถึงแม้จะต้องแข่งขันกับคนที่มีกำลังทรัพย์ที่มากกว่า ถึงแม้โอกาสจะไม่เอื้อ

                “พ่อครับ แล้วแม่นกจะกลับมาบินได้เหมือนเดิมไหมครับ” เสียงลูกชายแว่วเข้ามาในสมอง

                เขาหันมามองหน้าลูกชาย แล้วหันไปมองดูแม่นกตัวนั้น

                “ไม่รู้สิลูก แต่พ่อว่าน่าจะหายเป็นปกติและกลับมาบินได้อยู่นะ”

                “พ่อครับ แล้วทำไมคนบินไม่ได้เหมือนนกล่ะครับ”

                เขาหันมามองหน้าลูกชายอีกครั้ง อยากตอบเหลือเกินว่าคนก็บินได้ดูอย่างแม่ของลูกสิเมื่อเห็นคนหล่อคนรวยมาจีบ เขาก็บินไปด้วยโดนไม่หันกลับมามองข้างหลังแม้แต่นิด แต่เขารู้สึกว่าปากหนักเกินไป เขาไม่อาจขยับมันได้เลย