รวมมิตรชีวิตผมเอง

สวัสดี ผม ไม่รู้ดิ คือผมอยากเขียนอะไรสักอย่างหนึ่ง แต่ก็คิดอะไรไม่ออกมากไปกว่าเรื่องของตัวเอง 

ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจด้วยที่หลงเข้ามาอ่าน 

ถ้าหากจะปิดไป ผมก็ไม่เคืองหรอกนะ บอกเลย ไม่ได้หยิ่งด้วย 

ผมควรบอกว่านี่ไม่ใช่การเขียนครั้งแรกของผม เคยใช่มั้ยเข้าไปในหน้านิยายสักเรื่องแล้วเขียนว่าเรื่องแรก 

เอาล่ะ ผมไม่ใช่นักเขียนแบบนั้น ผมจะเขียน เรื่องที่อยากจะเขียน

ถ้ายังอยากจะปิด คุณได้สิทธิ์ นั้นเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าไม่แล้วล่ะก็ 

ยินดีด้วย ขอต้อนรับเข้าสู่ชีวิตห่วยๆ ของผม

ผมเริ่มต้นการเขียน ทักษะทั้งหมดจากตอนเด็ก นี่ถือเป็นอารัมภบทของชีวิตผม 

หลังจากที่ผมอ่านนิยายแฟนตาซีหลายเรื่อง ผจญภัย เวทย์มนต์ ผมสนใจและอยากลองเขียน

ผมเป็นพวกชอบฝันเฟื่อง วันๆ ก็ไม่ทำอะไร มากไปกว่าการนั่งจินตนาการว่า มันจะเป็นยังไงถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

แล้วเวลาอ่านนิยายเสร็จ ผมมักจะขัดใจ แบบ "เอ้ย มันน่าจะ..." อยากให้มันเป็นอย่างอื่นมากกว่า

นั่นคือผมเลย อ่าฮ่าาา

แต่ผมเป็นมนุษย์โลกมืดมน เขียนนิยายออกมาแต่ละเรื่อง ชีวิตพระเอกของผมมักจะรันทด 55555555

แต่ผมไม่สงสารพระเอกหรอก เพราะชีวิตมันก็ต้องเป็นไปเช่นนั้นเอง

คุณอาจคุ้นประโยคข้างต้นถ้าได้อ่าน นิยายแปลชุด เพนดรากอน

โอเค ผมหลุดประเด็นไปไกลถึงดาวอังคารแล้ว หลังจากที่ผมเลิกเขียนไปเพราะ การบ้านเยอะ งานเยอะ

แต่ตอนนี้ก็เริ่มว่างเลยอยากกลับมาเขียน

อย่างที่ได้เขียนไปแต่ตอนแรกว่า ผมเขียนไม่ออก นอกจากเขียนเกี่ยวกับตัวเอง

สวัสดีอีกครั้ง และยินดีต้อนรับ สู่ชีวิตของผม