คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~~การพบกันครั้งแรก~~
เช้าที่สดใส ของวันที่เริ่มเรื่องนี้ ชั้นมองไปเรื่อยๆในสวน
ไม่ใช่เพราะสวนสวยหรอก
ไม่ใช่เพราะมีนกแก้วบินเข้ามา
ไม่ใช่เพราะมันบรรยากาศดี
แต่มันมีอะไรบางอย่างเข้ามาในสวนของชั้น จริงๆนะ เมื่อกี้ชั้นได้ยินเสียงหล่นดัง ฟุ่บ แนะ
บ้านชั้นหลังใหญ่น่าดูเชียวล่ะ ก็เพราะว่าชั้นรวย รวยมาแต่กำเนิด รวยชนิดผลาญยังไงก็ไม่หมด
อย่าถามถึงเหตุผลนะ มันอธิบายยาก
มองไม่ทั่วเลย สวนมันใหญ่มาก
แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง สงสัยคิดมากไปเอง กลับดีกว่า
หญิงสาวหันหลังไปยังประตูกระจกบานใหญ่หน้าบ้าน
แต่แทนที่จะพบกับประตูบ้าน เจ้าหล่อนกลับพบเด็กชายผมปรกหน้าคนหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
อาจน้อยกว่าเธอซัก 2-3 ปี
"เธอเป็นใครกัน" หญิงสาวถามด้วยหน้านิ่วคิ้วชนกันแสดงถึงความสงสัยอย่างแรง
"ผม..ผม.........."
"ว่าไงห๊ะ แล้วเธอเข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง"
"ผะ...ผม.. เป็น เป็น....."เสียงกระอุกกระอักไม่แน่นอน และลุกลี้ลุกลน
"ออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้!! ไม่งั้นชั้นจะเรียกตำรวจมานะ!!"
กึง!!!!!!!!! เคร้ง!!!!! โครม!!!! "เฮ้ย!!!มันอยู่ไหนวะ!!!" "แถวนี้แหละพี่! เมื่อกี้มันวิ่งเข้ามาในซอยนี้!"
"อะไร!! กั.."
ฟุ่บ!!!
ก่อนที่ชั้นจะตะโกนออกไป เด็กชายเบื้องหน้าชั้นก็ดึงชั้นเข้ามาอยู่ในพุ่มไม้ โดยเอามือปิดปากชั้นไว้
แล้วเขาก็เริ่มกระซิบข้างหูชั้น
"เงียบๆนะ พวกมันมาแล้ว"
"อะไออัน ไอ ไออา" (อะไรกัน ใคร ใครมา)
"มันตามล่าหัวผม ผมหนีมันมา"
"!!!!!!!!!!" ว่าไงนะ เป็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแท้ๆ ริอาจก่อเรื่องวิวาท
แล้วชั้นจะโดนฆ่าไปด้วยมั้ยเนี่ย ไม่เอานะ
"ชู่ววววว~"
"............"
"เงียบๆสิ .....ห้ามขยับด้วย"
ผ่านไปซักห้านาทีแล้ว หญิงสาวนั่งอยู่บนหน้าขาของเด็กชาย โดยมีมือข้างหนึ่งของเด็กชายปิดปากอยู่
นี่มันนาทีระทึกเลยนะเนี่ย จะรู้สึกยังไงล่ะ ถ้ามีชายลึกลับดึงเราเข้ามาในพุ่มไม้
แต่นี่ไม่ค่อยน่ากลัว เพราะเป็นแค่เด็กชายนี่นะ
"พวกมันไปแล้วมั้ง" เด็กชายกระซิบ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น ปัดหญ้าออกจากกางเกงและ บิดขี้เกียจ
ทำไมช่างเป็นคนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรอย่างนี้นะ
“ในเมื่อพวกนั้นไปแล้ว ก็ถึงเวลาของนายที่ต้องออกไปจากบ้านชั้นได้แล้ว”
“ออกไป??? ไปไหน??? ถ้าผมออกไปแล้วจะให้ผมไปไหน???”
“จะไปไหนก็เรื่องของนายสิ” น่ารำคาญจริงๆเลย
“งั้นก็เข้าบ้านหลังนี้เลยละกัน”
“ว่าไงนะ!!!”
“ก็บอกว่าจะเข้าบ้านหลังนี้ไง” พูดจบเด็กชายก็หันหลังเดินเข้าบ้านของหญิงสาวที่ยืนงงงวยอยู่ในสวน
ภายในบ้านของทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาว ราวกลับว่าเดินเข้ามาในก้อนเมฆก้อนใหญ่ ทำให้เด็กชายค่อนข้างตกตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า
เป็นไงล่ะ บ้านชั้นสวยมั้ย ชมชั้นสิ ชมชั้นสิ ชมสิ คนโรแมนติกก็เงี้ยแหละ จัดบ้านออกมาก็สวยเป็นธรรมดา
เด็กชายเงียบไปพักใหญ่
…………….
………..
……
….
“ทำไมรสนิยมเชยจัง”
……………………
“ไม่ต้องทำหน้าโกรธอย่างงั้นก็ได้ พูดเล่นจ้า” ใบหน้าปั้นยิ้มหันมาทางหญิงสาว
ตอนนั้นเองทำให้หญิงสาวพบกับความจริงที่ว่า เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เป็นเด็กชายที่ หน้าตาดี ถึง ดีมาก
รอยยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆที่ด้านซ้ายตรงมุมปาก ใบหน้าที่เรียวยาวสดใสไร้สิวฝ้า แต่ติดอยู่อย่างเดียวที่ไม่เห็นก็คือตาอันเนื่องมาจากว่าผมปกปิดอยู่ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวไม่รีรอ เอื้อมมือหมายจะปัดผมที่ปิดตาออก
“อะ อะ อะ ทำอะไรๆ”
“ชั้นอยากดูตานาย”
“ไม่ได้ มันเป็นความลับ”
“แค่ตาเนี่ยนะ”
“งั้นต้องตกลงให้ผมอยู่ที่นี่ก่อน”
“ไม่ ! เชิญไสหัวของนายไปพร้อมกับตาแห่งความลับของนายเลย”
“ผมไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน”
“ก็กลับบ้านแกไปสิ”
“ผมไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหนด้วย ตัวเองเป็นใคร ยังจำไม่ได้เลย”
“หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าความจำเสื่อม”
“บอก”
“............”
“............”
“เอาล่ะ เราจะไปสถานีตำรวจกัน”
“ไปทำไม!!”
“ให้เค้าตามหาบ้านให้นายไง”
“ไม่เอาล่ะ ผมจะอยู่ที่นี่”
“ชั้นเป็นผู้หญิงนะ”
“แล้ว?”
“จะให้ชั้นอยู่กับนายซึ่งเป็นผู้ชายเนี่ยนะ”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“เป็นสิ เป็น”
“ห้องน้ำอยู่ไหน?” ไม่ได้ฟัง
“เดินไปตรงนั้นแล้วเลี้ยวซ้าย ข้างบันได”
“อืม ขอบคุณมาก”
ละ แล้วทะทำไมชั้นต้องบอกแกด้วยละยะ
….. ก็เธอบอกเองนี่ยะ !!
“เฮ้อ~~~ให้ตายเหอะ “
หญิงสาวนั่งลงกับโซฟาขนแกะสีขาวอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง
แววตาเศร้าสร้อย เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย
....เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่กัน ที่ชั้นจะเจอนายสักที.....
......
...
..
“ชั้นตามหานายมานานมากแล้วนะ แต่ถ้าชั้นไม่เจอ ชั้นก็จะหาต่อไป”
……
…
“บ่น อะไรอยู่เหรอครับ ป้า”
“ใครป้าแกยะไอ้เด็กตาลึกลับ”
“อ้าว แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ ก็อายุแก่กว่านี่นา แถมตาผมก็ไม่ได้ลึกลับด้วย”
“ไมล์”
“หืม ??? ไมล์ ชื่อไมล์หรอ”
“อือ เรียก ไมล์ เฉยๆก็พอแล้ว ไม่ต้องเรียกป้า”
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆก็ได้ ก็ได้ ไมล์ครับไมล์”
“แล้วนายล่ะ เป็นใคร ชื่ออะไร”
“..................”
“อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้น่ะ”
“.................”
“เฮ้อ~~~ยุ่งอีกแล้วววว”
“ไมล์อยากให้ผมชื่ออะไรล่ะ ชื่ออะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“นี่!!! นาย นายไม่ใช่หมานะ จะให้ชั้นตั้งชื่อให้ได้ไง!!!”
“แล้วจะเรียกผมว่านาย เท่านั้นน่ะหรอ”
หญิงสาวนิ่งคิดอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่จะกวาดสายตาดูเด็กชายตั้งแต่หัว จรดเท้า ก่อนจะส่ายหน้าอย่างอาลัยตายอยาก และการส่ายหน้านั้นเอง ทำให้ไมล์เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
“เอ๊ะ! ในกระเป๋ากางเกงนายใส่อะไรอยู่น่ะ ขอดูหน่อยได้มั๊ย”
“ไม่ ไม่ได้ ไม่ได้ๆๆๆ มีของสำคัญ”
หญิงสาวไม่สนใจ เพ่งไปที่กระเป๋ากางเกง และพยายามจะหยิบกระเป๋าสตางค์สีดำในนั้น
หมับ!!!!! แต่ก็ต้องคว้าน้ำเหลว เพราะเด็กชายคว้ามือเอาไว้ก่อน
“อะไรกัน!!นายนี่ ชั้นไม่คิดว่าจะมีอะไรสำคัญนักหนาหรอกนะ สำหรับคนที่จำอะไรไม่ได้”
“ในนี้มีบัตรประชาชน ถ้าไมล์เห็นรูปในบัตร ไมล์ก็เห็นตาแห่งความลับของผมนะซี่”
“แล้วชื่อนายล่ะ จะว่าไง ไหนว่าจำชื่อไม่ได้ แล้วมีบัตรประชาชนได้ไง!!!”
“..................”
“ว่าไง ถ้านายบอกว่าชื่อนายก็เป็นความลับด้วยล่ะก็ เฉดหัวรุงรังของนายออกไปจากที่นี่ได้เลย”
“.........เอล.......” ในที่สุดเสียงแผ่วเบาก็ออกมาจากปากของเด็กชาย
“ อะไรนะ แอล!?!”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ เอล ต่างหาก”
“ก็แค่นั้น ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย”
“.......”
“แนะ ทำเงียบ ชั้นไม่ไล่นายออกไปหรอกนะ เดี๋ยวเจ้าพวกอันธพาลนั่นจะได้ฆ่านายกันพอดีหรอก”
“.......”
“อะไร มองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นทำไม” ที่จริงผมปรกตาอยู่นะ
“ถึงจะแก่แต่ก็ใจดี”
“กรี๊ดดดดดดด~~~~~ใครแก่ยะ อีเด็กบ้า อีเด็กกวนประสาท โรคจิต วิปริต ตาลึกลับ”
“คำว่าตาลึกลับไม่ใช่คำด่าซักหน่อย”
“........”
“........”
“เออๆๆๆๆ จะเป็นอะไรก็ช่างเหอะ”
ไมล์ล้มตัวนอนไปบนโซฟา
นี่ชั้นฝันไปรึไง ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ จะมีผู้ชายมาอยู่บ้านด้วย ถ้าพ่อกับแม่รู้จะทำไงดีเนี่ย
..........
....
..
ช่างเถอะ ยังไงพวกเขาก็คงไม่สนใจชั้นอยู่แล้วล่ะ ความสุขอยู่กับการทำงาน ไม่สนใจความเป็นอยู่ จิตใจ ของลูกสาวสวยๆอย่างชั้นบ้างเลยรึไงนะ
ความคิดเห็น