คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 สวนหลังโรงเรียน [100%]
"ไอ้วิน ตื่นๆเดี๋ยวข้าวแกจะหมดซะก่อน"
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เมื่อตอนที่หลับไป เขาฝันประหลาดมาก มันคืออะไรกัน? แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?
"วิน ถ้าไม่กินฉันกินแทนละกันนะ" เสียงเดิมที่ปลุกเขาเมื่อครู่พูดขึ้น
"เฮ้ย!!!!!!!! อย่า ฉันกินๆ" ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจลืมเรื่องนั้นไป แล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน
" ง่ำๆๆๆ อื้ม อาอ่อยอิงๆ" โอ้.......ผัดวุ้นเส้น.......ต้มยำกุ้ง..........น่าอร่อยกว่านิ้วพวกนั้นตั้งเยอะ……………………...
อ้วก!!!!!!!!เหวะ!!!!!!! ไปคิดถึงเรื่องนั้นทำไมกัน กินต่อดีกว่า
"ไหน ของแกอร่อยรึเปล่า ชิมมั่งสิ"
"ไม่นะ........อย่าาาา.......ไอ้ไมค์" พรึ่บ ข้าวในจานอันตรธานหายไปจนเกลี้ยง
"ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ต้องได้กินสิ ^-^ " นั่น!!!ดูมันพูด
เมื่อวินนั่งดูเพื่อนตัวแสบกินอยู่ซักพักเลยถามขึ้น "นี่ๆไมค์ ฉันจะไปที่หลังโรงเรียนตอนเย็น ไปด้วยกันนะ"
"ตกลงว่าฉันต้องไปใช่ไหม - -" ไมค์พูดเซ็งๆ "แล้วไปทำไมล่ะ"
"ก็........ไปเล่นๆน่ะ วันนี้แม่ฉันกลับบ้านดึกด้วย อยู่บ้านคนเดียวน่าเบื่อจะตาย"
หลังโรงเรียน
๑๗.๓๐ น.
""""""""""""""""
"เราวางกระเป๋าไว้ตรงนี้ละกันนะไมค์" ทั้งสองวางกระเป๋าไว้ที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง
บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างมืดและแฉะ ทำให้การเดินของพวกเขาลำบากขึ้น ไมค์เริ่มมองไปรอบๆตัว มันเป็นสวนเพาะต้นไม้หลังโรงเรียนนั่นเอง .......มีแปลงเพาะต้นกล้าอยู่สองข้างทางหยดน้ำเกาะพราวที่ใบของต้อนกล้า.............แต่ทว่า ต้นไม้เหล่านั้นกลับแห้งเหี่ยวเหมือนไม่ได้รับการดูแลมานาน ……สายยางที่ยังมีน้ำไหลออกมาเรื่อยๆน้ำจึงขังอยู่ในบริเวณนั้น .........เมื่อเดินต่อไป ต้นไม้เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น ท้องฟ้าก็เริ่มมืดขึ้น ตรงมุมหนึ่งของสวนมีที่เก็บอุปกรณ์ ทุกอย่างอยู่ในสภาพที่เก่ามาก สนิมเขรอะ
"ไมค์.........มาดูนี่สิ" วินเรียกให้ไปดูอะไรบางอย่าง ที่ซอกเล็กๆ
"อ๋อ....สงสัยจะเป็นห้องพักของภารโรง อย่าไปยุ่งของเค้าเลย เราเดินไปดูอย่างอื่นต่อดีกว่า" เมื่อเห็นประตูที่เปิดแง้มๆเชิญชวนให้วินเข้าไปดู
"ฉันอยากเข้าไปดูจังเลย ตั้งแต่เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ยังไม่เคยเห็นห้องพักภารโรงเลยนะ แล้วอีกอย่าง ชีวิตนี้ฉันคงไม่ได้เป็นภารโรงหรอก ขอดูไว้เป็นบุญตาซักครั้งนะ...นะ...น้า..." วินสวดขอพร ทำหน้าเหมือนถ้าไม่ได้เข้าไปจะตายตาไม่หลับ
ส่วนไมค์ก็ทนไม่ไหวเลยยอมตามเข้าไปด้วย "แค่แป๊ปเดียวเท่านั้นนะ"
ทำไมมันรกยังกะรังหนู อยู่กันได้ไงเนี่ย วินเดินลึกเข้าไปอีก จนไปถึง "ห้องนอน" เสื้อผ้าวางสุมกันอยู่เป็นกองๆทั่วทั้งห้อง แต่ที่สะดุดตาเขามากก็คือ.......กระดาษเก่าๆที่พับกันหลายทบ แต่ตัวหนังสือยังคงมองเห็นได้ชัด
ณ วันสิ้นสุดของทุกปี การส่งของกำนัลให้แก่เทพเจ้าแห่งสรวงสวรรค์ ถูกกำหนดขึ้นภายใต้แสงสุริยันที่ลางเลือน หนึ่งชีวิตต้องถูกส่งไป หนึ่งชีวิตคือผู้ดำเนินการจะได้รับความเป็นอมตะ เมื่อของกำนัลได้รับครบสามสิบชิ้น...วิธีการดำเนินการ........................................
อะไรกันเนี่ย ยังจะมีคนเชื่อเรื่องอะไรพวกนี้อีกหรือ ไร้สาระจริงๆ
"วิน ฉันไปก่อนนะ ถ้ากลับบ้านดึกกว่านี้จะโดนแม่ดุ" ไมค์โผล่หน้าออกมาทางประตู
"อื้ม อีกเดี๋ยวฉันก็จะกลับเหมือนกัน งั้นพรุ่งนี้เจอกัน" วินตอบไป
"พออยู่คนเดียวที่นี่รู้สึกวังเวงยังไงก็ไม่รู้ รีบกลับดีกว่าเรา " เขาเดินกลับไปทางเดิมท่ามกลางความเงียบสงบ
"เมี๊ยวววววววววววววว"
"เมี๊ยวววววว"
"เสียงแมวที่ไหนนะ ตอนเราเดินมาก็ไม่เห็นจะมีเลย"
เสียงแมวร้องเริ่มดังขึ้นมาหลังต้นไม้ใหญ่... วินจึงเดินเข้าไปดู บางที...เขาอาจจะช่วยอะไรได้บ้างนะ
.......แต่ภาพที่เขาเห็นตรงหน้ามัน........
แมวสีขาวนอนอยู่กลางกองเลือด ท้องของมันถูก "ฉีก" ออก จนเผยให้เห็นอวัยวะภายในที่หน้าสะอิดสะเอียน ขนที่เคยขาวสะอาดเปื้อนดินและเลือดไปทั่ว เมี้ยววววววว มันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นโดยฝีมือของ ..........ภารโรง........ ผู้ที่ลงมือต่อไปโดยไม่รู้สึกตัวว่าวินยืนดูอยู่
ภาพตรงหน้ายังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ภารโรงหยิบส้อมพรวนดินขึ้นมา และเงื้อมือขึ้นราวกับตนเองเป็นเพชรฆาตกำลังถือดาบประหารชีวิต ก่อนที่จะเสียบมันลงในส่วนหัวของแมว............... ม๊าวววววววว
เลื่อยตัดไม้ถูกหยิบยกขึ้นมา และเฉือนหางของแมวตัวนั้นขาดกระเด็น เสียงร้องแสบแก้วหูทำให้เขาอยากออกจากที่นี่โดยเร็ว
เมื่อคิดได้ดังนั้น........ จะอยู่ต่อทำไมล่ะ..........เขาวิ่งกลับบ้านไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองอีกเลย ตลอดทางกลับบ้านดูเหมือนไกลขึ้นเป็นสองเท่า บวกกับน้ำหนักของกระเป๋าที่เพิ่มขึ้นเหมือนแบกกระสอบ ทำให้เขาเกือบจะหมดแรง แต่ก็ต้องวิ่งต่อไปให้ไกลจากสิ่งที่เขาเห็นให้มากที่สุด
" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ....."วินวิ่งกลับบ้านมาอย่างเหนื่อยหอบ พลางควานหากุญแจบ้านในกระเป๋า กางเกง
"โธ่เว้ย!!!!!!!...หายไปไหนเนี่ย" กุญแจบ้านเขาหายไปไหนกัน......... เศษกระดาษ........เปลือกลูกอม........ไม่มี.......ไม่มี........หายไปได้ไง!!!?
"………แม่คร้าบบบบบบ..............เปิดประตูหน่อยคร้าบบบ" เขาทุบประตูเรียกแม่
"มาแล้วๆ ตะกี้แม่ทำกับข้าวอยู่ ทำไมกลับดึกนักล่ะ แล้ววินมีกุญแจไม่ใช่หรือ แล้วไม่เปิดเองล่ะจ๊ะ" แม่เปิดประตูมาพร้อมยิงคำถามเป็นชุด
"กุญแจหายครับแม่ ไม่รู้ว่าทำหล่นที่ไหน" เขาพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
หลังจากที่โดนแม่สวดจบไปครึ่งชั่วโมง ทำเอากับข้าววันนี้หมดอร่อยไปตามๆกัน
"นี่แม่พูดนิดเดียวเองนะเพราะว่าวันนี้แม่ง่วงนอนแล้ว ถ้าวันหลังทำหายอีกเตรียมตัวไว้เลย"แม่พูดเสียงเข้ม
"ครับแม่ TT_TT" แล้ววินก็เดินขึ้นไปนอน
ห้องสี่เหลี่ยมมีแสงสลัวๆจากโคมไฟที่เปิดอยู่ เสียงของนาฬิกาข้างๆตัว ดังขึ้นสม่ำเสมอ วินนอนไม่หลับมาสามชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เด็กผู้หญิงที่ชื่อเรียวในฝันกลางวันยังคงชัดเจน ภาพของภารโรงกับแมวตัวนั้นยังติดตาและโผล่เข้ามาเป็นระยะๆ เขาคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ถ้ายังเป็นแบบนี้อีก
คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเขา .............ใครคือเรียว.............ภารโรงคนนั้น........ทำไมต้องเป็นเขาด้วยที่เห็นเรื่องทั้งหมดด้วย ไม่เอาแล้ว... ไม่อยากเห็นอีกต่อไปแล้ว...
'พรุ่งนี้เราต้องลืมเรื่องทุกอย่าง' เขาให้สัญญากับตัวเองก่อนที่จะผล็อยหลับไป
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เข้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น ชั่วโมงแรกของวันนี้นักเรียนม.1ห้อง3 เรียนวิชาวิทยาศาสตร์ เสียงพูดคุยกันดังขึ้นเหมือนที่นี่เป็นตลาดนัด แต่ทุกคนเห็นเป็นเรื่องปกติ
"สวัสดีค่ะนักเรียน วันนี้มันักเรียนใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามานะจ๊ะ" ครู---พูดขึ้น ทำให้เสียงดังต่างๆเบาบางลง เธอเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องนี้
"สวัสดีเพื่อนๆทุกคนค่ะ ฉันชื่อ เรียว พึ่งย้ายมาใหม่ค่ะ" เด็กผู้หญิงที่เพิ่งย้ายมาเอ่ยขึ้น
เรียว!!!!!!!!!!! เป็นไปได้อย่างไร ดวงตากลมโตคู่นั้น ผมยาวถักเปียสองข้าง เหมือนในฝันของเขาไม่มีผิดเพี้ยน
"เอ่อ.....ขอทางหน่อยค่ะ" เสียงใสๆของเรียวปลุกเขาขึ้นจากความคิดอันยุ่งเหยิง
เมื่อเธอเดินผ่านไปแล้วจึงนั่งลงที่โต๊ะถัดไปไกล้ๆกับวิน
"วิน แกเป็นอะไรรึเปล่า" ไมค์ที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งหันมาคุยกับวิน เพราะครู—ออกไปเอาของตลาดนัดเลยเปิดอีกครั้ง
"ปะ....เปล่า ไม่มีอะไร"
ไมค์มองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัย
"ฉันจะบอกว่าวันเสาร์กับอาทิตย์นี้ เราจะไปเที่ยวกันที่น้ำตก……เนื่องในโอกาศที่ฉันเบื่อเต็มทน อยากจะไปเที่ยวบ้าง"
"แล้วมีใครไปบ้างล่ะ?"
"ตอนนี้ก็มีแค่ฉันกับแก เดี๋ยวจะไปชวนคนอื่นด้วยดีไหม............. อ้อ.....แล้วก็ต้องชวนเพื่อนใหม่ของเราไปด้วย" ไมค์เสริมเมื่อคิดได้
"........ตกลง......."
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
"น้ำตกที่นี่เย็นจริงๆเลย" วินไล่สาดน้ำใส่ทุกคน
"เรียว......เธอไม่ลงมาเล่นน้ำด้วยกันหรอ" ผึ้งเพื่อนร่วมห้องของพวกเขาถาม ตอนนี้เธอกลายเป็นเพื่อนสนิทของเรียวไปแล้ว ทั้งคู่เข้ากันได้ดี แต่เรียวนี่สิพอคนอื่นมาคุยด้วยเธอก็จะนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา จะพูดแต่ละทีก็เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
"ไม่เอาหรอก ฉันนั่งดูตรงนี้ก็พอแล้ว"เรียวพูดเบาๆก่อนที่นั่งปอกผลไม้ไปเรื่อยๆ
วิน ซึ่งเหนื่อยแล้วจึงขึ้นมานั่งไกล้ๆเรียว ชวนเธอคุย
"เรียว"เขาลองเรียกเธอดู
"หะ....หา.....อืม"เธอสะดุ้งสุดตัว
"คิดอะไรอยู่หรอ" เมื่อเห็นท่าทีเธอแปลกๆเลยถามไป
"นายรู้เรื่องสวนหลังโรงเรียนไหม"
'แปลกจริง ปกติเธอไม่ค่อยจะคุยกับใคร แล้วอยู่ดีๆมาถามเรื่องแปลกๆด้วย เธอพึ่งย้ายเข้ามาไม่ใช่หรือ ทำไมถึงรู้เรื่องนี้ได้' วินคิด
"ไม่รู้ เธอรู้เรื่องอะไรหรือ" เผื่อเธอจะให้คำตอบเขาเกี่ยวกันภารโรงนั่นก็ได้
"ก็..........ฉันไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนนี้น่ะ มันบอกว่าแต่ก่อนที่ดินหลังโรงเรียนเคยเป็นตึกมาก่อน แล้วตึกนั้นโดนไฟไหม้คนที่อยู่ในนั้นตายหมด หลังจากนั้นตึกก็ถูกทุบทิ้งเพราะไม่ว่าใครย้ายเข้ามาอยู่ต้องมีเหตุอะไรให้ออกไปทุกราย แต่พอตึกถูกทุบโรงเรียนนี้ก็ซื้อไป มีเรื่องเล่ากันว่า......................อึก!!!!!!!อืออออ!!!!!!!!!" เรียวเอามือกุมที่คอของตัวเองเหมือนกับว่ามีคนมีบีบคอ เธอพยายามดิ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็หลุดออกมาไม่ได้
"เรียว!!!!" วินเห็นดังนั้นก็พยายามจะเข้าไปช่วย แต่เรียวเหมือนถูกลากไปทางด้านหลังเรื่อยๆ
"ใคร.......ใครที่รู้เรื่องนี้..........อึก!!!!!!!!........จะต้อง........กะ........กลายเป็น.......เครื่องบูชายัน ………อึ....อออออ!!!!!!! .....หะ......ให้.......อะ........อ๊า!!!!!!!!!!" เรียวพยายามจะพูดอีกครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เธอยังถูกลากไปเรื่อยๆโดยสิ่งที่มองไม่เห็น เธอเรื่มอ้าปากหายใจพะงาบๆเหมือนปลาที่ถูกพัดขึ้นมาบนบก
"เรียว!!!!!!!!!!?"
ความคิดเห็น