มหาเวทย์กระสอบทราย

มหาเวทย์กระสอบทราย
ตอนที่ 1: ครั้งแรกก็โดนเล่นซะแล้ว

เสียงฝนพรำกระทบหลังคาบ้านไม้หลังเล็ก เสียงจิ้งหรีดร้องเจื้อยแจ้วเป็นทำนองเพลงกล่อมให้นอนหลับ แต่สำหรับบันแล้ว คืนนี้เขานอนไม่หลับเสียที เพราะอีก3วันที่เขาจะได้เข้าสอบคัดเลือกเพื่อเข้าโรงเรียนเวทมนตร์

บันลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม้เก่า ๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นเงาของต้นไม้ที่โอนเอนไปมาตามแรงลม ฝนยังคงตกพรำ ๆ ดวงจันทร์สาดแสงจาง ๆ ลอดผ่านก้อนเมฆ เหมือนจะส่องสว่างให้กับความหวังของเขา

บันคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนที่เขารู้ว่าตนเองมีพลังเวทย์ เพียงแค่สามวันก่อนหน้านี้เอง ตัวเขากำลังผ่าฟืนอยู่ข้างบ้าน แล้วจู่ ๆ ขวานที่อยู่ในมือก็ลอยขึ้นไปเองโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้เขาตกใจมาก แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตื่นเต้นกับพลังที่ซ่อนอยู่ในตัว

“บัน นายพร้อมรึป่าว อีกแค่สามวันนะถึงเวลาที่เราทั้งสองคนจะได้เข้าทดสอบเพื่อเข้าโรงเรียนเวทย์กันแล้วนะ” เสียงของกรเพื่อนสนิทดังขึ้นจากด้านนอกทำให้บันสะดุ้งโหย่งเพราะตกใจเสียงของกรอย่างไม่ทันตั้งตัว

บันหันไปมองกรที่ยืนอยู่หน้าหน้าต่าง เขาเห็นกรยิ้มให้ด้วยสายตาที่เป็นมิตร กรเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจเขามาโดยตลอด แม้ว่ากรจะมีพลังเวทย์มาตั้งแต่เด็กและมีความสามารถมากกว่าเขาหลายเท่า แต่กรก็ไม่เคยดูถูกเขาเลย

“มาแต่เช้ามืดเลยนะกร  อืมมมมม…ไม่พร้อมสิ พลังของข้าพึ่งตื่นขึ้นมาแค่ 3วัน ไม่เหมือนกับนาย พลังตื่นขึ้นมาตั้งแต่อายุ8 ขวบ ก่อนหน้าข้าตั้ง 7 ปีเลยนะ” บันตอบด้วยน้ำเสียงน้อยใจในโชคชะตาและความสามารถของตัวเอง

“กร ว่าแต่นายมาตอนไหนไม่ยักกะได้ยินเสียง”

“แค่อยากโชว์นิดหน่อย ใช้พลังเวทย์เคลื่อนที่มาหนะ” กรตอบแล้วแสยะยิ้มให้กับบันพร้อมกับยักคิ้วให้

“เออ ไอ้คนเก่ง เก่งทุกด้าน แต่ข้าก็จะใช้พลังเวทย์กากๆของข้านี้แหละผ่านการสอบผ่านให้ได้ และจะไม่ยอมแพ้นายด้วย...เพื่อที่จะรู้ถึงความจริงในคืนนั้นให้ได้” บันพูดด้วยเสียงดังและเบาลงในประโยคสุดท้ายพร้อมกับกำหมัดแน่น

กรสังเกตเห็นอาการของบันก็เลยไม่กล้าที่จะถามเซ้าซี้ต่อ

“งั้น อีก 2 วันจะมารับนะ ตื่นแต่เช้าด้วย เราคงต้องใช้เวลาเดินทางเป็นวันเลยแหล่ะ” กรกล่าว

บันพยักหน้ารับคำ เขามองกรที่กำลังเดินกลับไปพร้อมสบถคำเบาๆออกมา “มันมาทำไมเวลานี้วะ”  ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนกัน ทั้งตื่นเต้น กังวล และมุ่งมั่น เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผ่านการสอบครั้งนี้ไปให้ได้ เพื่อที่จะได้เรียนรู้เกี่ยวกับพลังเวทย์ของตัวเองให้มากขึ้น และเพื่อที่จะได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ในคืนนั้น........ คืนที่พรากทุกอย่างไปจากชีวิตของเขา

วันเดินทาง
แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลงบนผิวน้ำใสของลำห้วย เสียงพายเรือกระทบน้ำ สร้างบรรยากาศอันเงียบสงบ แต่ก็แฝงไปด้วยความตื่นเต้นและอันตราย

"กร นายว่าถ้าเข้าโรงเรียนเวทย์แล้ว เราจะได้เรียนวิชาอะไรบ้างนะ" บันถามขึ้นมาขณะที่มองออกไปยังทิวทัศน์โดยรอบพร้อมกับแจวเรือไปเรื่อยๆ

"คงมีวิชาเวทย์ขั้นสูง วิชาสร้างสรรค์สิ่งของ วิชาต่อสู้ และอาจจะมีวิชาทำอาหารด้วยก็ได้" กรตอบติดตลก

"ทำอาหาร? นายจะไปสนใจเรื่องกินอีกแล้วเหรอ" บันหัวเราะ

"ก็มันสำคัญนี่นา ถ้าไม่มีอาหารอร่อย ๆ กิน จะเรียนรู้เวทย์มนต์ได้ยังไง" กรหัวเราะตาม

ทันใดนั้นเอง เรือที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พวกเขาหันไปมองและพบกับชายชุดดำใส่หน้ากาก กำลังล่องเรือตามมาติด ๆ

"แกเป็นใครกันแน่" กรถามด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง

"ข้าคือนักเวทย์แห่งกลุ่มยามิ" ชายชุดดำตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "พวกแกมีของมีค่าที่ข้าต้องการ"

"แกจะเอาอะไรจากพวกเรา พวกข้าไม่มีของมีค่าอะไรทั้งนั้นที่จะให้แก" บันถามด้วยความสงสัย

"พลังเวทย์ของพวกแกนั่นไง" ชายชุดดำหัวเราะ "พลังเวทย์น้อยนิดแบบนี้ ไม่ต้องไปสอบหรอก เอาพลังเวทย์มาให้ข้าดีกว่า"

ตอบคำถามจบ ชายชุดดำเข้ามาโจมตีด้วยความเร็วโดยพลังเวทย์เคลื่อนที่ บันและกรต้องต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย บันใช้พลังเวทย์ป้องกันตัวเอง แต่ก็ยังถูกศัตรูโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ เมื่อถูกพลังเวทย์ของศัตรูโจมตีร่างกายของบันก็เริ่มรู้สึกชาไปหมด

“บัน! เป็นไงบ้าง!” กรตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรมากหรอก แต่...มันเจ็บโว้ยยยยย พึ่งต่อสู้ครั้งแรกข้าก็โดนเลยเหรอเนี้ย” บันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดแต่แฝงด้วยความโมโหตนเองที่ไม่เอาไหน

ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจของกร เมื่อเห็นสภาพของเพื่อน กรตั้งสมาธิจดจ่อไปที่หมัดขวาของตนเอง พลังเวทย์สีแดงเพลิงเริ่มก่อตัวขึ้นที่หมัด และอัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ 

“รับหมัดเพลิงของข้าไปซะ!” กรตะโกนออกมาพร้อมกับชกออกไปอย่างแรง หมัดของเขาพุ่งทะลุอากาศไปยังศัตรูตรงหน้าด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเปลวไฟสีแดงที่ลุกโชน

ชายชุดดำถูกหมัดเพลิงของกรโจมตีกระเด็นตกน้ำไปแต่ยังกลับมาขึ้นเรือได้

“พลังเวทย์ของแกมีความแรงแค่นี้เหรอ ลองรับพลังเวทย์ของข้าหน่อยก็แล้วกัน”

ชายชุดดำรวบรวมพลังเวทย์เป็นอาวุธหอกสีดำทมิฬพร้อมกับใช้พลังเวทย์เคลื่อนที่ความเร็วสูงเข้ามาโจมตีกร

“รับไปซะ หอกทมิฬความเร็วสูง” 

แสงสีดำพุ่งมาด้วยความเร็วโดยเล็งไปที่หัวใจของกร แต่ทันใดนั้นเองบันที่กำลังบาดเจ็บอยู่ใช้พลังเฮือกสุดท้ายสร้างพลังเวทย์เกาะกายาเข้ารับการโจมตีแทนกร

หลังจากถูกหอกทมิฬแทงเข้าร่างกาย บันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังพยายามยืนหยัด "กร...หนีไป...อย่าห่วงข้า"

“บันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน….” กรตะโกนสุดเสียงพร้อมกับรวมรวมพลังเวทย์ไว้ที่หมัดและเท้าทั้งสองข้างเพื่อเพิ่มความเร็วพร้อมกับโจมตีสวนออกไป

ชายชุดดำหัวเราะเยาะ "เด็กน้อยทั้งสอง คิดว่าจะเอาชนะข้าได้ง่ายนักหรือไง?" ชายชุดดำร่ายเวทมนตร์อีกครั้ง คราวนี้เป็นพายุหมุนสีดำขนาดใหญ่ที่ก่อตัวขึ้นเหนือเรือ พายุหมุนดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้เข้ามา

แต่ทว่าหมัดเพลิงของกรนั้นไปถึงตัวชายชุดดำก่อนทำให้พายุหมุนสีดำขนาดใหญ่หายไปพร้อมกับร่างที่กระเด็นตกน้ำไปโดยไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลย

"บันนนนนนนนน!" กรอุ้มร่างของบันไว้แน่นและตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง

“โอ้ย…เจ็บนะเว้ยข้ายังไม่ตาย คิดเหรอว่าข้าจะตายง่ายๆ”  สิ้นเสียงของบันทั้งสองพากันถอนหายใจและหัวเราะออกมา

“เออหรือว่าข้าจะเก่งเรื่องมหาเวทย์กระสอบทราย ว่ามั้ย”บันถามกรพร้อมกับยิ้ม

“คืออะไร?” กรถามด้วยความสงสัย

“เป็นผู้รับตรีนนนนไงเพื่อน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ทั้งสองยังหัวเราะแบบประสานเสียงพร้อมกับเรือที่กำลังลอยตามกระแสลมเข้าใกล้ฝั่ง

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นทำให้บันกับกรคิดถึงเส้นทางที่จะเดินไปเป็นนักเวทย์นี้คงไม่ง่ายอย่างที่คิด