Low-So Series...รัก ดิน ดิน

Low-So Series รัก ดิน ดิน

ณ. ขณะ  เขียน

บางความรู้สึก...มันมากกว่าคำว่า “ถูก” หรือ “ผิด”

 “การมีความรัก” ไม่ใช่เรื่องผิด 

แต่มันอาจจะผิด ที่ความรักมันถูก “สัมผัส” ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป

-----------------------

- เอี้ยง -

กูรู้สึกว่ากูรักมึง...มันคงเรียกว่ารักนั่นแหละ

ใช่...มันเรียกว่ารัก แล้วมึงล่ะ เรียกมันว่าอะไร ?

----X----

- ดอย -

ชีวิตของกูมันก็แค่จิ๊กซอว์ที่ต่อไม่เสร็จ...มีบางชิ้นขาดไป

เป็นมึงใช่ไหม ?

เป็นมึง...หรือเปล่า ?

----------------------------------

สวัสดีนักอ่านทุกๆ ท่านจ้า ^^ ไรท์ชื่อว่า ณ. ขณะ นะจ๊ะ ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วย

ตั้งใจให้มันเป็นนิยายที่มีบรรยากาศของรักดินๆ รักนอกเมืองหลวงบ้าง ในบรรดากาศทั่วๆ ไป

อยากให้นักอ่านได้เข้ามาสัมผัสกับชีวิตของทุกๆ ตัวละคร สถานการณ์ เหตุการณ์

อนึ่ง...นิยายเรื่องนี้ไรท์จะใช้สถานที่จริงๆ มาเป็นส่วนประกอบด้วย ตามประสบการณ์อันน้อยนิด

ที่ได้เดินทางท่องเที่ยวบ้าง แค่นักอ่านอมยิ้มกับมันเล็กๆ ไรท์ก็พอใจแล้วล่ะ

ประกาศ : เรื่องนี้จะไม่ใช่วาย 100% นะคะ เพราะไรท์ใส่คู่รองที่เป็นนอมอลลงไปด้วย หวังว่าจะยังไม่หนีหายกันไปนะคะ เพราะไรท์คิดว่า ความรักมันพบเจอกันได้ ณ. ช่วงเวลาหนึ่งของความรู้สึก หวังว่าสาวสาย หนุ่มวายที่เข้ามาอ่านจะไม่หนีหายกันก่อนน้า ^^

เเจ้งเตือน

1. นิยายเรื่องนี้ มีคำหยาบคายอยู่บ้าง เช่น มึง กู สัส เหี้ย เชี่ย และคำสบถ แต่ไม่มีการด่าพ่อล่อแม่กันแต่อย่างใดจ้ะ 

2. ไรท์จะพยายามอัพอาทิตย์ละ 2 - 3 ตอนนะจ๊ะ จะพยายามไม่ให้หลุดจากนี้ 

3. ประสบการณ์ไรท์นั้นน้อยนิด มีข้อเสนอแนะอะไรสามารถติชมแนะนำกันได้อย่างเต็มที่จ้า ชอบอ่านเม้นต์

4. หาอิมเมจยากมากๆ มีแต่หล่อขั้นเทพไปหมด ตัวละครของไรท์ หล่อนะ แต่หล่อน้อยกว่าอิมเมจที่เจอหมดเลย ^^

5. ฝากติดตามกันให้จบด้วยน้า ^^

PAGE เพิ่งสร้างจ้า มาไลค์กันไว้น้า

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

บทนำ บทสนทนา

.

.

.

                ‘วันนี้ว่างไหม ?’

                เขาส่งข้อความมาแบบนั้นอีกแล้ว มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆ เป็นประโยคคำถาม โดยทั่วไปแล้วประโยคคำถามใดๆ ก็ตามมักจะต้องมีคำตอบแบ่งเป็นสองทาง นั่นคือ ใช่ หรือ ไม่ แต่ไม่ใช่กับข้อความปลายทางที่กำลังส่งมา เมื่อมีคำถามนี้ ผมรับรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องคิด...ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

                ‘ครับ’

                ผมตอบไปเท่านั้น หน้าจอโปรแกรมไลน์ของผมขึ้นข้อความเล็กๆ ว่า อ่านแล้ว ในใจผมเต้นระรัว ไม่อยากจะคาดเดาว่าหลังจากนี้ คำสั่งที่ได้รับมานั้นมันจะเป็นไปในทิศทางใด

                ‘ออกมาหาที่เดิม...มีงานให้ทำ’

                เป็นคำสั่ง...แต่นอนว่ามันก็ไม่มีคำตอบใดๆ เหมือนเช่นคำถามในตอนแรก ผมทำได้เพียงแค่ถามกลับไปว่า

                ‘เมื่อไหร่ครับ ?’

                ‘อีกครึ่งชั่วโมง’

                ‘ผมขอหนึ่งชั่วโมงครับ’

                ‘สี่สิบห้านาที รอได้แค่นั้น ตรงเวลาถ้าอยากได้เงิน...เข้าใจไหม ?’

                ผมกัดฟัน รู้สึกไม่พอใจ มองเห็นมือตัวเองที่กำลังถือโทรศัพท์สั่นไปหมดด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะรัวปลายนิ้วบนหน้าจอแล้วปิดลง

                ‘ครับ’

**************************

CR.SQW