คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ปฐมบทสำหรับทุกสิ่ง
บทที่ 1 ปฐมบทสำหรับทุกสิ่ง
ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล มีปราสาทสวยงามที่ตั้งเด่นสง่าอยู่ใจกลางใต้ท้องมหาสมุทร
………….
“เจ้าหญิง...เรื่องในครั้งนี้หม่อมฉันไม่เอาเรื่องของเจ้าหญิงไปฟ้องฝ่าบาทก็ตามที..แต่ว่าเจ้าหญิงก็ควรที่จะสำนึกผิดบ้างนะค่ะ!!”เสียงแหลมแต่ฟังแล้วดูไพเราะนั้นเป็นเสียงของใครไม่ได้นอกจาก ซาร่า แม่นมของเจ้าหญิงเซเรย์นั้นเอง
“แหม...ซาร่า เนี้ยะ คิดเล็กคิดน้อยจังเลยนะ” หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลยังคงนำหน้าแบบไม่รู้สึกรู้สาเลยซักนิด
“..เจ้าหญิง!!!”
“รู้แล้วน่า......ซาร่า..เรื่องพวกนี้ข้ารู้อยู่แล้ว” หญิงสาวพูดพลางเหม่อมาองออกไปยังนอกปราสาท
เนฟีล่า...มหานครแห่งความสงบสุข...มันจะเป็นอย่างกระนั้นรึ? เมื่อก่อนสมัยเมื่อนานมาแล้วมนุษย์กับเงือกได้สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข แต่แล้วเมื่อมนุษย์เริ่มเห็นว่าเงือกนั้นมีลักษณะที่แตกต่างกันออกไปจากมนุษย์ เพราะเงือกนั้นจะมี ผิดพรรณที่เปล่งประกาย ผมอันเงางาม และน้ำเสียงอันบริสุทธิ์ ฉลาดกว่ามนุษย์10เท่า และมี หูและตาทิพย์ที่สามารถได้ยินและเห็นได้ดีกว่ามนุษย์ เกือบ 20เท่า เมื่อถึงตอนนั้นมนุษย์ก็เริ่มหวาดกลัวเงือก เริ่มคิดว่า น้ำตาและเนื้อของเงือกนั้นจะเป็นยาอายุวรรณะ เลือกของเงือกคือยาที่สามารถชุบคนตายให้ฟื้นคืนชีพ ได้และแล้วมนุษย์ก็เริ่มออกตามล่า ฆ่า เงือก ทั้งหลายเพื่อเอาไปเป็นยาให้กับตัวเอง
เงือกทั้งหลายจึงได้หนีจากพวกมนุษย์แล้วไปตั้งรากฐานที่ใต้มหาสมุทรแห่งนี้.... แต่แล้วมีอยู่วันหนึ่ง เจ้าหญิงแห่งมวลเงือก ฟอเรนเซ่ เธอซึ่งมีเรือนผมสีน้ำตาล ดวงตาสีฟ้าคราม หน้าขาวอันผุดผ่อง งดงามปานเทพธิดาหรือก็คือบรรพบุรุษของเธอนั้นก็ได้ไปแอบหลงรักมนุษย์เข้า
เจ้าหญิงแห่งเงือกหลงรักชายหนุ่มคนหนึ่ง เธอจึงได้ทิ้งหน้าที่ ที่เป็นเจ้าหญิงหนีไปกับชายหนุ่มคนนั้น ทำให้เธอโดนหมู่เงือกทั้งหลายประณามเธอ เกลียดเธอ แต่เธอไม่สน เธอเลือกที่จะอยู่เพื่อรัก
จริงอยู่ เมื่อเงือกสามารถขึ้นไปบนบกได้เงือกนั้นพอไม่ได้อยู่ในน้ำแล้วก็จะมีขาเหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง ซึ่งเหตุนั้นทำให้ชายหนุ่มที่บรรพบุรุษของเธอได้หลงรักนั้นไม่รู้ว่าเธอคือเงือก มีอยู่วันหนึ่งเมื่อบรรพบุรุษของเธอเชื่อมั่นว่าชายหนุ่มที่เธอรักและห่วงใยนั้น รักเธออย่างแน่นอนแม้นว่าจะรู้ว่าเธอเป็นเงือก เธอจึงได้เผยตัวตนที่แท้จริงของเธอให้ชายหนุ่มได้รับรู้ แต่ว่า...เมื่อชายหนุ่มได้ล่วงรู้ว่าเธอเป็นเงือกนั้น เค้าก็ได้หวาดกลัว และต้องการที่จะเอาตัวของเธอนั้นไปเป็นยาให้กับตัวเอง ไล่ตามล่าตามฆ่าตัวเธอ
“เหตุใด? ท่านถึงได้อยากจะฆ่าข้านัก ? ท่านบอกข้าเองไม่ใช่รึว่าไม่ข้าจะเป็นใครท่านก็จะรักข้าตลอดไป....”หญิงสาวในร่างของเงือกนั้น เอ่ยขึ้นพลางสะอึกสะอื้นด้วยความโศกเศร้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล เลือกไหลเป็นทาง
“ฮึ...จริงอยู่ข้ารักเจ้านั้นเป็นเรื่องจริง .....แต่ข้า!!!เกลียดพวกเงือกนั้นเป็นที่สุด เพราะงั้นข้าถึงได้เกลียดเจ้าไงล่ะ!! แต่ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ...ข้าไม่ให้เจ้าตายฟรีหรอก..เมื่อเจ้าตายไปแล้ว ข้า ก็จะได้เอาเลือด เนื้อ ของเจ้าไปขาย ก็ถือซะว่าเจ้าได้ทำประโยชน์ให้ข้าด้วยไง เป็นไงล่ะ..เจ้าพอใจมั้ย?”ชายเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม
“เพราะอะไรกัน .... เพราะอะไรกัน” หญิงสาวครางเสียงพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
ทั้งๆที่เธอ รักและห่วงใยเค้าคนนั้นมาก เธอยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเค้า ครอบครัว ประชาชน ทุกอย่างที่เธอมี เพื่อเค้าคนนั้น แต่เพราะอะไรกันเมื่อเค้ารู้ว่าเธอเป็นเงือกนั้น ถึงได้ถึงได้จงเกลียดจงชักเธอ...ถึงขนาดนั้น....เพราะอะไรกัน ท่านพ่อ....ท่านแม่ ข้าไม่น่าเลย...ข้าไม่น่าเลย...
ตอนนั้นเงือกสาวนั้นก็ได้เกิดความเครียดแค้นขึ้นก่อนตาย...ความเครียดแค้นนั้นทำให้เธอได้ตั้งคำสาป คำสาปที่ไม่มีจะถอนได้จนกว่าเธอจะยอมรับ!!!
“ข้า...ในนามของเจ้าหญิงแห่งมหาสมุทร ข้าขอสาปเจ้า...สาปตระกูลของเจ้า!! ที่เจ้าทำกับข้าถึงขนาดนี้ ขอให้ตระกูลของเจ้าทุกคนที่เป็นผู้ชายจะต้องมีรอยแผลเป็นลายตราประจำตระกูลของเผ่าเงือกเรา!!พออายุครบ16ปี รอยแผลจะประกฎขึ้นและทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวงรอยแผลนั้นจะทำให้รู้สึกเหมือนโดนเผาทั้งเป็น! จนกว่าจะมีเงือก...ท่องบทสวดประจำเผ่าเงือกเพื่อเยียวยาอาการเจ็บปวดนั้นแต่มันไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกนะ.... เพราะข้าขอสาปอีกว่าเงือกคนใดที่ให้มนุษย์ได้ล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้วมีทีว่าหวาดกลัวหรือเครียดแค้นเงือกตนนั้นจะต้อง หายไปเป็นฟอง!! ตายอย่างน่าอดสู..แต่ข้าใจดีกว่าที่คิดนะ...ถ้ามนุษย์กับเงือกคู่ใดที่สามารถสาบานต่อหน้าข้า!! วิญญาณข้า! ว่าจะรักเงือกตนนั้นชั่วชีวิตโดยที่ล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเงือกตนนั้นละก็...คำสาปนั้นก็จะหายไป. แต่!! ถ้าเกิดเงือกได้ตกหลุมรักมนุษย์เข้าแต่มนุษย์คนนั้นไม่รักตอบล่ะก็เงือกตนนั้นก็จะชีวิตสั้นลงครึ่งหนึ่งและร่างกายจะเริ่มทรุดโทรม อวัยวะเริ่มทำงานไม่ดี....ผลสุดท้ายก็จะตายไปในที่สุด…..ทั้งนี้เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เงือกตนใดต้องมาตายแบบข้าอีกไงล่ะ...หึหึ.”
พอเอ่ยจบเงือกสาวก็สิ้นใจลงทันที...
.............................................................................................................
“เจ้าหญิงๆ...เจ้าหญิงเซเรย์!!”
“อะ....มะ..มีอะไรรึซาร่า”
“เจ้าหญิงคิดอะไรอยู่ค่ะ??” แม่นมซาร่ากล่าวอย่างฉุนๆนิดๆเมื่อรู้ว่าเจ้าหญิงงตัวน้อยๆของตนเองไม่ได้ฟังที่ตนเองพูดเลย...
“เปล่าหรอก...ข้าแค่คิดอะไรเพลินๆ”หญิงสาว..กล่าวด้วยสีหน้าที่เหม่อออกไปเช่นเดิม
“โธ่...เจ้าหญิง...งั้นหม่อมฉันขอทูลลา..” หญิงวัยกลางคนกล่าวพร้อมกับหันหลังเพื่อที่จะเดินออกจากห้อง
“อืม.....”เด็กหญิงที่มีเรือนผมสีน้ำตาลยังคงเหม่อลอยออกไปเช่นเคย...
ปึง... เสียงประตูปิดอย่างเบามือ
“ห้ามรักกับมนุษย์งั้นรึ....ถ้างั้นข้าเองซักวันหนึ่งก็อาจจะต้องตายแบบในคำสาปนั้นรึไม่?....”
คำถามนั้นไม่ว่าใครก็ไม่สามารถตอบได้.....
………………………………………………………
ความคิดเห็น