คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่องก็วุ่นเสียแล้ว อ๊าก!!!(ปวดหัว)
ตัวละครหลัก
นานาซากะ รันจิ:เด็กหนุ่ม ม.6 โรงเรียน คามาทาเกะ และเขาเป็นหัวหน้าชมรมคาราเต้อีกตั้งหาก มีนิสัยกวนๆ เกเรชอบมีเรื่องกับเด็กต่างโรงเรียนเป็นประจำ เป็นที่กริ๊ดกร๊าดของสาวๆ(หนี้เร็วรุ่นพี่รันโด้มาแล้วหนี้เร็วทุกคน)
อิชิซ่ากิ ยูมิ:เป็นสาวสวยที่เด็กหนุ่มทั้งโรงเรียนรุมครั่งใคร่ แต่มีนิสัยที่ขี้อายไม่ค่อยพูดจากลับใคร
ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวแต่เป็นชังเสริมสวยสวนตัวของนักร้องสาวชื่อดัง ฮิเมโกะ ซาวะ
อิชิซ่ากิ นารูมิ:น้องสาวฝาแฝดของ ยูมิ เธอเป็นที่ต้องการของหนุ่มๆในโรงเรียนเช่นกัน มีนิสัยที่ร่า
เริง น่ารักสดใส ติดพี่สาว
Dr.อามาซาโต้ เรียว:เป็นยอดนักวิทยาศาสตร์ ที่เก่งในด้านการทำสันละยะกรรม มีนิสัยกวนๆ
เหมือน รันจิ (แต่ผมไม่เกเรนะ)
ซานากิ เรียว:ลูกน้องเบอร์ 1 ของรันจิเป็นรองหัวหน้าชมรมคาราเต้ มีนิสัยที่เด็จเดียว ใจกล้าหน้า
ด่าน สูง175 ผมยาวสีทอง หน้าตาหล่อเหลาเอาการ แต่ด้วยมุกเชยจึงทำให้ไม่ค่อยได้มีสาวไหนมา
ชอบด้วยสักเท่าไร
อิชิกาว่า เคน:ลูกน้องเบอร์ 2 เป็นคนที่คอยคิดคอยว่างแผนการเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่คับขัน
เด็กหนุ่มในแว่นสายตาที่หนาเป็นวงกลม เป็นเด็กที่เรียนได้ดีมากๆคนหนึ่งแต่ชอบในความที่จะเป็น
นักเลงแต่ทางบ้านไม่สนับสนุน สูง 165
นากามุเระ ชิน:ลูกน้องเบอร์ 3 เป็นคนที่ตัวใหญ่แต่ใจเสาะ สูง185 ร่างกายสูงใหญ่กำยำดูหน้ากลัว
ใครเห็นก็ต้องตกใจด้วยใบหน้าที่ดุดันเหมือนกับโจร แต่จริงๆแล้วเป็นคนที่อ่อนหวาน ใจดี มีเมตร
ตา เข้ามาเป็นลูกน้องได้เพราะรันโดบังคับเนื่องจากหน้าตาโหดใช้ในการขู่ได้เป็นอย่างดี
(ในวันที่ 15 พ.ค. เป็นวันเปิดเรียนวันแรกในเทอมใหม่)
(ณ บริเวณโรงอาหาร)
"กริ๊ด...รุ่นพี่รันจิมา ทุกคนหนี้เร็ว"เด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องดังข้นพร้อมกับความแตกตื่น และเสียงฝีท้าวที่ทุกคนกำลังวิ่งหาที่หลบซ้อน เหมือนหนี้
คลื้นซึนามิ
"นี้ฉันมันหน้ารังเกลียจขนาดนั้นเลยหรอ นี้มาคุยกันก่อนดิ ไปไหนกันหมดอะ ว่างี้ทุกทีเลย ดีแล้วงั้นฉันไปซื้อขนมปังมากินดีกว่า ป้าขนมปังถุง
ดิ"รันจิพูดออกไปอย่างลึมนึกไปว่า...
"โป๊ก!!"ลืมไปว่าป้าร่านขนมปังไม่กลัวรันจิ
"โอ๊ยป้าทำอะไรนะ เจ็บนะป้า"รันจิร้องรั้นโรงอาหารด้วยความเจ็บ
"5 บาทยะจ่ายมาของเก่าก็รวมกันก็1505พอดีเลยจ่ายมาได้แล้วนะ"ป้าร้านขนมปังทำหน้าตึงเครียดใส่ จนทำให้รันจิไม่กล้าหือ
"เออป้าเอาไว้ก่อนได้มะช่วงนี้ไม่มีตังอะแปปโป้งก่อนละกันนะป้า"รันจิขอร้อง
"แกจะบ้าหรอแกแปปมาจะเป็นปีแล้วนะโว๊ย"ป้าขายขนมปังตวาดใส่
"นะป้า"รันจิขอร้อง
"รุ่นพี่รันจิ ผ.อ.เรียกพบครับรุ่นพี่"เคนเรียกรันจิ
"ไปนะป้า ผ.อ.เรียก"รันจิรีบเดินหนี้ออกไปทั้นทีที่เคนเรียก
"ขอบใจมากนะเคนนายช่วยฉันไว้ได้ตลอดๆจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า"รันจิหัวเราะด้วยความสะใจ
"เปล่าครับรุ่นพี่ผ.อ.เรียกจริงๆ"เคนพูด
"เจี๊ยก!!....อะ..อะ..อะไรนะ เรื่องไรหรอแกพอจะรู้มะ"รันพูดด้วยน้ำเสียงจิตกใจ
"น่าจะเป็นเรื่องที่เรามีเรื่องกับเด็ก BBD บริหารธุระกินแนเลยครับ"เคนพูด
รันจิเนไปพร้อมกับเคน แต่ก็ยังดูถ้าเข้าจะไม่กลัว ผ.อ.เลยแม้แต่น้อย ในขณะที่เขากำลังเดินไปนั้นเขาก็พบเห็นเด็กนักเรียนกำลังสุ่มหัวทำ
อะไรกันอยู่สักอย่างแน่นอน ต้องเป็นเรื่องที่เขาโดนเรียกไปหาผ.อ.เป็นแน่แท้
"นี้รุ่นพี่รันจิทไมยดูพี่ไม่เห็นจะกลัวผ.อ.เลยอะ"เคนเอยขึ้นพร้อมกับเงื่อเริ่มหยด
"อ่าวจะให้ฉันกลัวไปทำมัยละ ก็ผ.อ.ย่อยมาจาก ผัวอีอ๋อยไม่ใช้หรอ (-_-a)"รันจิตอบมาได้อย่างหน้าตาเฉย
"เฮ่ยพี่ คนละผ.อ.แล้ว อันนี้แปลว่าผู้อำนวยการ"เคนย้ำให้ฟังอีกครั้ง
"ก็แล้วไง...หะ...หะ...หาครูใหญ่นะหรอ"รันจิร้องรันด้วยความตกใจ
"นี้รุ่นพี่โง่จริงหรือแกล้งโง่เนีย"เคนพูดขึ้นทั้นที
ทั้งสองเดินไปจนถึงห้อง ผ.อ. รันจิเริ่มเหงื่อ ออกเล็กน้อยแต่เขาก็เข้าออกห้องนี้เป็นหระจำเข้าออกเหมื่อนเป็นห้องเรียนของเขาห้องหนึ่ง เมื่อ
ทั้งสองเดินมาหยุดนิ่ง รันจิเริ่มนึกถึงเรื่องที่ไปมีเรื่องกับเด็กต่างโรงเรียนเพราะ ผ.อ.รู้จุดอ่อนของรันจิดี ใช้วิธีใดธรรมโทษรันจิก็ไม่เคยกลัว จะ
ให้รันจิยืนกลางแขนกลางขาเป็นชั่วโมงเขาก็ทำได้ อะไรเขาก็ไม่กลัวเท่ากับการให้...ให้...ให้การบ้านเพิมเป็น 3 เท่า เนื่องจากรันจิเป็นเด็ก
เรียน มัก มั๊ก จึงทไห้ครูใหญ่ต้องให้การบ้านเป็นการทำโทษ
"เอาตายก็ตายว่ะ"รันจิเดินเข้าไปอย่างลูกผู้ชาย เขาผักประตู่เข้าไปโดยไม่เกรงกลัวใคร
"แอ๊ดดดด"เสียงประตู่ดังรากยาว
รันจิเปิดเข้าใปพร้อมกับเจอบรรญากาศที่เข้งขรึม ดูตรึงเครียส ครูทุกคนมานั้งรอรันจิอยู่ที่นี้หมดแล้วมองไปรอบๆห้องก็เห็นแต่ใบหน้าที่บึงตรึง
"มาแล้วหรอรันจิคุง ทำให้ฉันรอสะนานเลยนะ"ผ.อ.พูดเสียงนุ่มใส่รันจิ
"ครับผ.อ."รันจิพูดด้วยเสียงนุ่มนวลกับที่ไม่เคยพูดกลับใครมาก่อน
"แม้รุ่นพี่ละก่อนที่ เวลายังงี้นะพูดดีเชีย เวลาอืนจะกินให้ได้เลย"เคนบ่นผึมผัม
"โรงเรียนBBDบอกฉันหมดแล้ว เกียวกับเรื่อง"ผ.อ.พูดพร้อมถอนหายใจยาว
"ครับผมรูแล้ว"รันจิตอบทั้นควัน
"เรื่องที่นายนะ"ผ.อ.พูดขึ้น
"ไม่ต้องพูดต่อแล้วครับผมเขาใจ"รันจิพูดต่อเตรียมตัวรอรับโทษอย่างลูกผู้ชาย
"นายรู้แล้วหรอ"ผ.อ.พูดด้วยหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นไปอีก
"ครับผ.อ.จะเอายังไงกับผมก็บอกมาเลยครับผมพร้อมที่จะฟังแล้วครับ"
"ในเมื่อนายรู้เรื่องแล้วเราก็คงไม่ต้องพูดอะไรกันมากนะ"ผ.อ.พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง
"ครับ"รันจิตอบ
"ฉันอนุญาติให้นายไปแข่งได้รันจิ"ผ.อ.ยิ้มให้
"ครับ...หะ..หะ...หาแข่งไรอะมะเห็นรู้เรื่องเลยอะ-_-a"รันจิตอบอย่างตกใจพร้อมกับใบหน้าที่แสนจะงุ่นงง
"อ่าวก็แข่งคาราเต้ไงละนายรู้แล้วไม่ใช้หรอ"ผ.อ.มองหน้ารันจิอย่างสงสัย
"อ่อเรื่องนี้เองก็นึกว่าเรื่องอะไร ก็นึกว่าเรื่องนั้น"รันจิตอบพร้อมบ่นไป
"เรื่องอะไรหรอรันจิ"ผ.อ.ถามอย่างสงสัย
"ก็เรื่องว่างตัวนักกิฬาไงครับ"รันจิตอบอย่างร้อนรน
"ไปได้แล้วรันจิ"ผ.อ.พูดแล้วยิ้มให้
รันจิหันลังกำลังเดินกลับออกจากห้องไป เขามองดูรอบๆห้องอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ไม่เหมื่อนครั้งที่แล้ว ความตรึงเครียสหายไปทำให้เขาหายใจ
ได้เท่าท้องอีกครั้งนึง
"เฮ่อรอดไปที"รันจิถอนหายใจฮืกใหญ่
"เดียวรันจิคุง"ผ.อ.เรียกรันจิอีกครั้งทำให้รันจิสะดุงขึ้น
"คราบผ.อ."รันจิค่อยๆหันไปอย่างช้าๆ
"นึกว่าจะรอดหรอรันจิคุง ที่โรงเรียน BBD เขาบอกมาว่านายไปทำร้ายเด็กเขา"ผ.อ.พูดเตินสติ
"หา มันจะรู้ได้ไงก็รุ่นพี่ใส่โม่งเอาไว้แล้วนี้หน่า"เคนพูดขึ้นด้วยความตกใจอย่างสุดขีด
"เออมันรู้ตอนนี้แหละ"รันจิ พูดด้วยความโมโหใส่เคน
"งั้นนายก็เอาการบ้านกลับไปทำอีกสัก3เท่าเป็นไง"ผ.อ.ยิ้มให้รันจิ
"หะ..หาอีกแล้วหรอเมื่อ2วันก่อนก็โดนวันนี้โดนอีกแล้ว"รันจิน้ำตาไหลเป็นสายน้ำ
"โอ้ โอ้ ไม่ต้องร้องรุ่นพี่ไม่ต้องร้อง"เคนเอามือรูบหลังรันจิที่กำลังร้องไหลน้ำตาไหลจะท้วมห้องอยู่แล้ว
"ฉันจะฆ่าแก เคนแกตายแน่"รันจิวิ่งไล่นวดมัดใส่เคน
"ชีวิตอันแสนจะรันทดของรันจิจะเป็นอย่างไรโปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ"
ความคิดเห็น