ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Missed Fortune Number.6 : Jealous
Missed Fortune Number.6 : Jealous
" ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ " สิรินโสพิศยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ณัฐจารี แต่สิ่งที่สิรินโสิพิศมองเห็นในแววตาของณัฐจารีกลับกลายเป็นความหวาดกลัว และสิ่งที่ณัฐจารีกลับกลายแต่มีคำว่า 'ฆาตกร'
" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ " ณัฐจารีได้แต่ฝืนยิ้มก่อนจะหันไปหานัทธพงษ์ เหมือนเขาจะอ่านเหตุการณ์ทุกอย่างออก จึงเดินไปยืนข้างๆณัฐจารี
" ว่าแต่เชอรีนกินอะไรมารึยัง " สิรินโสพิศถามขึ้น
" อะ อ่อ กินแล้วค่ะ " เธอจำใจต้องตอบโกหกเพื่อไม่ให้เกิดเหตุปะทะคารมขึ้นระหว่างเธอกับสิรินโสพิศ ในวินาทีนี้.. อะไรเลี่ยงได้ เธอก็จะขอเลี่ยง...
" แย่จัง.. พี่อ้นไปกินติ่มซำกับแบมหนอยสิค่ะ แบมหิวจังเลย " สิรินโสพิศเดินไปควงแขนกรกฏเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เพราะเธอมีความรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนแย่งของรักของเธอไป.. กรกฏหันไปมองทางณัฐจารีก่อนจะทำสีหน้าเลิกลั่ก ณัฐจารีเลยพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
" โอเคครับ " กรกฏพูดก่อนจะพาสิรินโสพิศออกจากห้องประชุม เมื่อณัฐจารีเห็นสิรินโสพิศและกรกฏเดินลับสายตาไปแล้วจึงถอนหายใจก่อนจะทรุดตัวนั่งลง
" รอดไปหนึ่ง " วราวุธพูดอย่างเหนื่อยๆ มันคงอึดอัดไม่น้อยอยู่เหมือนกัน ที่ต้องมาเผชิญหน้ากับคนที่ฆ่าตัวเอง..
" เชอรีนหิวรึเปล่า " นัทธพงศ์เดินมาถามณัฐจารี
" มาก ! " เธอตอบก่อนจะลูบท้องป๋อยๆ
" ฮ่ะๆๆ งั้นไปกินร้านปิ้งย่างชานเมืองกัน " นัทธพงษ์เอ่ยอย่างขบขันก่อนจะเดินไปลากคอวราวุธลงไป ณัฐจารีได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
" อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง.. " เธอพึมพำก่อนจะตัดสินใจเดินตามนัทธพงษ์ลงไป
" เชิญคร้าบบบบ องค์หญิง " นัทธพงษ์พูดล้อเลียนก่อนจะเปิดประตูให้เธอ ณัฐจารีหัวเราะเบาๆก่อนจะถอนสายบัว
" ค่ะ คุณองครักษ์ ! " เธอแลบลิ้นใส่นัทธพงษ์ก่อนจะก้าวขึ้นรถ ใช้เวลาไม่นานทั้งสามก็มาอยู่ที่ร้านปิ้งย่างชานเมือง ผู้คนมากมายมักมาทานร้านนี้ที่ขึ้นชื่อเรื่องน้ำจิ้มรสเด็ด แม้แต่นัทธพงษ์ผู้ที่ไม่ชอบกินเผ็ดมาก่อนยังต้องติดใจ
" พี่ดิวเลี้ยงใช่มั้ยค่ะ " ณัฐจารีหัวเราะเบาๆ นัทธพงษ์แบะปากก่อนจะพยักหน้าอย่างจำใจ
" น่ารักที่สุด " ณัฐจารีหยิกแก้มนัทธพงษ์ทีนึงก่อนจะรีบวิ่งเข้าร้านไปคนแรก
" ตกหลุมรักนางฟ้าซะแล้วหรอ " วราวุธเอ่ยแซวก่อนจะเดินตามณัฐจารีไป
" ก็ไม่แน่น่ะ... " เค้าหัวเราะเบาๆกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ซึ่งณัฐจารีได้สั่งอาหารเสร็จศัพท์ โดยที่มีวราวุธนั่งหัวเราะกับท่าทีเด็กๆของณัฐจารีอยู่
" พี่ตั้มเลิกหัวเราะเลยน่ะ " ณัฐจารีทำหน้ามู่ทู่ก่อนจะเบือนหน้าหนี แต่สายตาของเธอก็ต้องไปสะดุดกับชายหญิงคู่หนึ่ง นัทธพงษ์มองตามณัฐจารีก่อนจะหน้าซีดเผือด.. นั่นมัน! สิรินโสพิศกับกรกฏหนิ!
" พะ พี่ดิว เอาไงดี " ณัฐจารีหันไปถามด้วยความหวาดกลัว
" ไม่เป็นไรทำเป็นไม่เห็นไปก่อน " นัทธพงษ์พูดก่อนจะนั่งฝั่งตรงข้ามกับณัฐจารี เมื่ออาหารมาทั้งสามก็กินอย่างรวดเร็วจนผู้คนรอบข้างหันมามอง นัทธพงษ์วางแบงค์สีเทาไว้สองใบก่อนจะรีบลากณัฐจารีและวราวุธออกจากร้านทันที
" ทั้งสองคนเห็นเรารึเปล่า " วราวุธหันมาถามนัทธพงษ์หลังจากชึ้นรถแล้ว
" คิดว่าไม่.. ว่าแต่ จะกลับบริษัทหรือไปไหนดี? " นัทธพงษ์หันไปมองณัฐจารีที่นั่งหน้าซีดเผือดอย่างรอคำตอบ วราวุธเอื้อมตัวไปลูบหัวณัฐจารีเป็นการปลอบเบาๆ
" ไม่มีอะไรหรอกๆ คิดซะว่าฝันร้ายล่ะกัน " ณัฐจารีพยักหน้าเบาๆก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ
" ว่าแต่จะไปไหนกัน? "
" ... "
" วัดกุฏิวรารามค่ะ... ไปไหว้หลุมศพเชอรีนกัน " เธอพูดขำๆเล็กน้อย นัทธพงษ์เผยแววตาเศร้าสร้อยเล็กน้อยก่อนจะหักพวกมาลัยไปทางวัดกุฏิวราราม เมื่อมาถึงณัฐจารีก็เดินตรงไปยังโกฏิของเธออย่างคุ้นชิน
" เชอรีน.. "
" ค่ะ? " เธอหันตามเสียงเรียกของนัทธพงษ์และวราวุธ
" สู้ไปด้วยกันน่ะ... "
" อยู่ด้วยกันให้เกินสามเดือนน่ะ " ณัฐจารีเงียบก่อนจะยิ้มน้อยๆให้ทั้งสองคน
" อื้ม ! " ณัฐจารีหัวเราะก่อนที่ทั้งสามจะพากันเดินไปทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา ณัฐจารีมองไปยังท้องฟ้ากว้างไกลที่บัดนี้ได้กลับกลายเป็นสีส้มตัดกับสีฟ้าคราม ซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว
" กลับบริษัทเถอะค่ะ เชอรีนต้องรีบกลับ เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง " นัทธพงษ์พูดก่อนจะนำขึ้นรถไปคนแรก วราวุธเดินมาโยกหัวณัฐจารีเบาๆ
" ไปกันเถอะ " ณัฐจารีพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถ ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงบริษัทที่มีกรกฏยืนรออยู่ข้างหน้า
" หายไปไหนกันมา? " กรกฏถามด้วยความสงสัย
" ไปหาอะไรกินแล้วก็ไปทำบุญว่ะ " นัทธพงษ์ตอบด้วยความไม่ยี่หร่ะอะไรก่อนจะไปหยิบของลงมาคนแรก
" งั้นเชอรีนกลับก่อนน่ะค่ะ " ณัฐจารีพูดพลางเดินขึ้นรถตัวเอง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อล้อรถทั้งสี่ของเธอถูกเจาะไม่เหลือลมอะไรเลย
" นั่นแหล่ะ ที่พี่กำลังจะบอก " กรกฏพูดก่อนจะถอนหายใจ
" แล้วใครเป็นคนทำหล่ะค่ะ ? "
" ไม่รู้หรอก แต่พี่โทรเรียกช่างให้แล้ว " กรกฏถอนหายใจเบาๆ
" งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งไปเชอรีน " นัทธพงษ์เสนอตัวทันที่ที่เดินลงมา
" ขอบคุณค่ะพี่ดิว แต่เชอรีนกลับเองดีกว่า "
" เดี๋ยวก็โดนใครดักทำร้ายหรอก ไปกับดิวเหอะ เพื่อความสบายใจของพวกเรา " วราวุธเสริม เธอได้แต่จำใจพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นรถนัทธพงษ์
" ก๊อกๆ " กรกฏเคาะข้างกระจกก่อนที่ณัฐจารีจะค่อยๆเลื่อนกระจกลง
" ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย " ณัฐจารีพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเลื่อนกระจกขึ้น รถของนัทธพงษ์ค่อยๆเคลื่อนออกไปโดยไม่รู้ว่า มีคนๆนึงแอบมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
" หึ... ไอพวกทรยศ! "
# เช้าวันรุ่งขึ้น
" มาแล้วค่าา " เสียงณัฐจารีเดินเข้ามาในบริษัท แต่ทุกอย่างกลับเงียบกริบ ไฟทุกดวงถูกปิดไว้ แต่เสียงเครื่องปรับอากาศกลับถูกเปิดค้างไว้อย่างเย็นยะเยือก ขนของณัฐจารีลุกซู่ก่อนจะเดินไปกดเปิดไฟ เธอเห็นสิรินโสพิศยืนอยู่ที่มุมห้องพร้อมถ้วยกาแฟในมือ
" อ่าว เชอรีน มาตั้งแต่เมื่อไหร่..? "
" มะ เมื่อกี้ค่ะ " ตะโกนซะดัง แต่กลับไม่ได้ยินเนี่ยน่ะ? ณัฐจารีคิดในใจ
" อ่อ พอดีพี่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเลยไม่ทันได้ยินหน่ะ.. อ่ะ กาแฟหน่อยมั้ย ? " สิรินโสพิศยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะยื่นกาแฟให้เธอ เธอยื่นมือไปรับก่อนจะต้องร้องเสียงหลงออกมา
" โอ้ย! "
" เพล้งง! " เสียงแก้วกาแฟกระทบพื้น มือของณัฐจารีอาบไปด้วยกาแฟร้อนๆ
" อุ้ยตาย! พี่ไม่ได้ตั้งใจน่ะค่ะ " สิรินโสพิศแสยะยิ้ม
" แอ๊ด.. เกิดอะไรขึ้น! " เสียงกรกฏตะโกนเข้ามาด้วยความตกใจ ณัฐจารีรีบเอามือไปซ่อนข้างหลังอย่างรวดเร็ว
" มะ ไม่มีอะไรค่ะ เชอรีนแค่ทำแก้วแตก " ณัฐจารียิ้มเจื่อนๆ
" แล้วแอบอะไรอยู่ข้างหลัง? " กรกฏถามด้วยความเป็นห่วง
" ไม่มีอะไรจริงๆพี่อ้น " ณัฐจารีพูดก่อนจะก้มเก็บเศษแก้ว
" โอ้ย! " ณัฐจารีรีบชักมือตัวเองขึ้นมา ก่อนจะกดแผลห้ามเลือดมา มือของเธอที่เป็นสีแดงจากการถูกน้ำร้อนลวกอยู่แล้วก็เปื้อนสีแดงมากขึ้นเมื่อเลือดไหลลงมาถึงกลางฝ่ามือ เห้อ! ให้ตายเถอะ ณัฐจารีคิดในใจ
" เชอรีนเอามือมาให้พี่ดูเลย " กรกฏเดินมาก่อนจะดึงแขนณัฐจารีขึ้น
" พะ พี่อ้น "
" เห้ย!! ไปๆๆๆ ไปนั่งพักเลยเดี๋ยวพี่ไปใส่ยาให้ แบม! มาเก็บเศษแก้วให้พี่หน่อยเร็ว "
" แต่ว่า..!!!! "
" ไม่มีแต่! " กรกฏพูดก่อนจะลากณัฐจารีไปล้างแผล สิรินโสพิศได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธ หึ!! แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้!!! มันคงสำคัญมากสิน่ะ!!!
" แอ๊ด.. อ่าว แบม ทำแก้วแตกหรอ? " นัทธพงษ์ที่เดินเข้ามาพร้อมวราวุธถามขึ้น
" เปล่าค่ะ เชอรีนทำแก้วแตกน่ะค่ะ "
" อ่าว!? แล้วเชอรีนเป็นยังไงบ้าง!!? " นัทธพงษ์ถามอย่างรีบร้อน
" ที่ห้องเบรกค่ะ พี่อ.. " สิรินโสพิศพูดไม่ทันจบ นัทธพงษ์กับวราวุธก็รีบตรงไปห้องเบรกทันที สิรินโสพิศได้แต่กำมือแน่นด้วยความโกรธ
" คิดจะแย่งทุกอย่างไปจากฉันหรอ!? ไม่มีทาง!!!!! นังเชอรีน!!!! "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น