คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Missed Fortune Number.5 : COME BACK AGAIN [07.23.56]
Missed Fortune Number.5 : COME BACK AGAIN [07.23.56]
“ เชอรีน ! ”
“ อ้ะ ! ” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ พลางมองไปรอบๆ... นี่มันอะไรกัน? ฉัน มาอยู่ที่นี้ได้ไง? ในเมื่อฉัน... เกือบจะตายอยู่แล้วหนิ
“ เชอรีน ! ชักช้าเดี๋ยวก็ไปสัมภาษณ์งานไม่ทันหรอก! แล้วนี่เป็นอะไร ไม่ยอมกินข้าวกินปลามาหลายวันแล้ว ” เสียงพี่ญาณิน ยังคงตะโกนเรียกณัฐจารีด้วยความเป็นห่วง ณัฐจารีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูวันและเวลา... 23 กรกฎาคมงั้นหรอ !? มันหมายความว่ายังไงกัน เธอไม่นึกเปล่ารีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว และรีบออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว มือของเธอก็กดโทรศัพท์หาเบอร์ที่คุ้นเคย.. นัทธพงษ์นั้นเอง
“ ตู้ดด.. ฮัลโหล เชอรีน ” นัทธพงษ์รับโทรศัพท์ด้วยความดีใจ
“ พี่ดิวค่ะ.. นี่มัน... อะไรกันค่ะ ” ณัฐจารีถามด้วยความร้อนรน
“ เดี๋ยวเชอรีนมาถึงบริษัทก็จะรู้เอง ในบรรดาพวกเรา มีแค่แบมบี้เท่านั้น ที่จำอะไรไม่ได้ ” ณัฐจารีกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนจะกดตัดสาย ใช่เวลาไม่นานรถของณัฐจารีก็มาจอดอยู่หน้าบริษัท เธอรีบสาวเท้าเข้าไปในบริษัทก็พบกับนัทธพงษ์ที่ยืนรอเธออยู่
“ เข้าห้องประชุมเหอะ.. ไออ้นกับตั้มรออยู่ ” เมื่อได้ยินชื่อของวราวุธก็ทำให้เธอใจชื้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปอย่างไม่รีรอ นัทธพงษ์ล็อคประตูห้องเพื่อไม่ให้สิรินโสพิศเข้ามาได้ยิน
“ พี่ตั้ม ! ” ณัฐจารีตะโกนเรียกก่อนจะโผเข้ากอดทั้งน้ำตา วราวุธได้แต่ลูบหัวปลอบหญิงสาวเบาๆ
“ พี่ไม่เป็นไรแล้วๆ ” วราวุธพูดก่อนจะค่อยๆดันตัวหญิงสาวออกแล้วปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ แกจำได้รึเปล่าว่าใครเป็นคนฆ่าแก? ” นัทธพงษ์หันไปถามวราวุธด้วยสีหน้าจริงจัง ณัฐจารีค่อยๆปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปนั่งข้างกรกฏ กรกฏยื่นมือมาจับมือเธอเบาๆ
“ แบมบี้.. ” วราวุธพูดด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด ใบหน้าของณัฐจารีค่อยๆซีดลงเรื่อยๆ ทำไม... เขาต้องมาตายเพราะเธอด้วยน่ะ..
“ เชอรีนอย่าโทษตัวเองเลย ” นัทธพงษ์เดินมาตบบ่าณัฐจารีเบาๆ
“ แต่.. ทุกคนอาจจะต้องตายเพราะเชอรีน.. เดี๋ยวน่ะ.. ว่าแต่เรากลับมาได้ยังไงค่ะ ” ณัฐจารีหันไปถามกรกฏ กรกฏทำหน้าเลิกลั่กเล็กน้อยก่อนที่ลมเย็นจะพัดผ่านมา เมื่อมองไปยังมุมห้องก็เผยให้เห็นอิสริยะและโสรญายืนอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อย
“ พี่ฮั่น.. สมายด์? ” ณัฐจารีถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ สมายด์เป็นผู้พิทักษ์ของพี่.. พี่เป็นคนขอย้อนเวลากลับมาเอง ” กรกฏพูดก่อนที่นัทธพงษ์จะพยักหน้ารับ ณัฐจารีมองไปที่ทั้งสองคนมุมห้อง
“ ขอบคุณน่ะค่ะพี่ฮั่น ”
‘ คงต้องขอบคุณสมายด์เสียมากกว่า.. รักษาโอกาสครั้งนี้ไว้ดีๆหล่ะ มันคงไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว ’ ณัฐจารีพยักหน้าก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆหายไป
“ แล้วเราจะเอายังไงต่อไปค่ะ ” ณัฐจารีหันไปถามทุกคนในห้อง แต่คำตอบที่เธอได้กลับมากลับเป็นความว่างเปล่า มันมีแค่ทางเดียวเท่านั้นที่เธอคิดได้ในตอนนี้ ณัฐจารีเดินไปหยิบกระเป๋าของเธอก่อนจะทำท่าเดินออกไป กรกฏเห็นดังนั้นจึงเดินไปคว้าข้อมือของเธอไว้
“ เชอรีนจะไปไหน? ”
“ ถ้าเชอรีนไม่อยู่ที่นี้ซักอย่าง ก็จะไม่มีใครต้องมาตายเพราะเชอรีน ”
“ พี่ไม่ให้เชอรีนไป! ” กรกฏประกาศกร้าวก่อนจะดึงตัวณัฐจารีมากอดไว้ นัทธพงษ์เดินมาขวางทางไว้ที่ประตู
“ พี่ก็ไม่ให้เชอรีนไป ”
“ พี่ก็เหมือนกัน ” วราวุธเดินมายืนข้างหลังกรกฏ
“ ตะ แต่ทุกคนต้องมาตายเพราะเชอรีนน่ะ! ” ณัฐจารียังคงไม่ลดละ
“ แต่อย่างน้อยก่อนตายพวกเราก็ยังอยู่ด้วยกันน่ะ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นในบริษัท ”
“ ... ”
“ ในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เราจะทิ้งกันได้ไงหล่ะ? จริงมั้ย? ” วราวุธพูดก่อนจะเดินมาลูบหัวณัฐจารีเบาๆ
“ ก๊อกๆ พี่อ้น พี่ดิว ตั้ม อยู่ข้างในรึเปล่า ” ณัฐจารีได้ยินสิรินโสพิศจึงดันตัวเองออกจากกรกฏพลางขมุบขมิบปากให้ทุกคนอ่านออกว่า
“ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอก่อนที่นัทธพงษ์จะเดินไปเปิดประตู
“ โอ่ยย จะล็อคประตูห้องกันทำไมเนี่ย แบมรอตั้งนาน อ่ะอ่าว? นั่นใครหรอค่ะ ” สิรินโสพิศเอียงคอถามกรกฏด้วยความสงสัย
“ พนักงานใหม่หน่ะ ” สิรินโสพิศพยักหน้ายิ้มๆ
“ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ ” สิรินโสพิศยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้เธอ แต่สิ่งที่ณัฐจารเห็นกลับเป็นสายตาของคนที่ขึ้นชื่อว่า... ฆาตกร!
_______________________________________________________________________
ขอโทษน้าที่มาสั้นๆ แห่ะๆ exact school รอหน่อยน้า ไรท์อยากปิดเรื่องนี้ก่อน อีกอย่างเม้นท์ไม่ขึ้น
แล้วจะให้ไรท์ลงยังไง กำลังใจยังไม่มีเลย.... exact school ก็จะปิดจบเร็วๆนี้แหล่ะ
ถ้าถามว่าจะมีเรื่องใหม่มั้ย ขอคิดดูก่อนน้าาาาาา รักรีดเดอร์ทุกคนน้าาา
1 เม้นท์ = กำลังใจจ้าาา :)
ความคิดเห็น