The Guitar of Love รักชุลมุนป่วนอลเวง 2

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 : บังเอิญ

( Carol : Talk ) 

# ผ่านไปห้าเดือน

      หลังจากแจมออกจากโรงพยาบาลมา ก็แทบไม่สุงสิงกับใครเลย แถมยังหมกตัวในห้องแล้วร้องไห้ทุกวันอีก แค่นั้นยังไม่พอ แจมไม่สบายบ่อยมากกกกกก จนพี่คริส ฉันกับโซ่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา

' เอาไงดีแค .. เป็นงี้ต่อไปแจมต้องแย่แน่ๆ '

' แคว่าแคจะลองติดต่อซีดู ' ฉันพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาซี

' ตู๊ดดด .. ตู๊ดดดดด ' เสียงสัญญาณดังสองครั้งก่อนจะตัดไป 

' ว่าไงบ้างแค '

' ติดต่อไม่ได้อ่ะโซ่ .. '

' ประสาทจะกิน ' โซ่พูดก่อนจะเดินไปป้อนข้าวลูก ฉันคว้ากระเป๋ากับกุญแจรถขึ้นมา

' แคจะไปไหนอ่ะ ' โซ่ถาม

' ติดต่อไม่ได้ ก็บุกไปให้สิ้นเรื่อง '

' เห้ย!! ' ฉันไม่รอคำคัดค้านของโซ่ ก่อนจะขึ้นรถและออกรถอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านพิทยาคม ฉันจอดรถไว้หน้าบ้านหลังใหญ่โต ก่อนจะลงไปกดกริ่ง

' กิ้งก่อง ' พอสักพักก็มีแม่บ้านก็เดินมา

' ไม่ทราบมาหาใครหรอค่ะ '

' ฉันมาหาซี ' 

' คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ คุณซีเพิ่งทะเลาะกับคุณพิต้ามา เค้าคงไม่ยอมพบใครหรอกค่ะ '

' บอกเค้าว่าแครอไลน์มาหา ' 

' แต่ว่า .. ' 

' ฉันเชื่อว่าเค้าจะยอมพบฉัน ' ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไป สักพักใหญ่ๆฉันก็เห็นซีเดินออกมา ซีซูบผมไปจนแทบจำไม่ได้ แถมขอบใต้ตาก็ดำอีก

' แคมีอะไรรึเปล่า มาหาถึงนี่เชียว ลูกแคเป็นไงบ้าง แล้วแจมเป็นไงบ้าง '

' ลูกแคสบายดี แล้วซีเป็นไงบ้าง ซูบไปน่ะ '

' ฮ่ะๆ ก็โอเค แล้วแจมเป็นไงบ้าง '

' อื้อ.. ก็จะมาหาเรื่องแจมนี่แหล่ะ '

' แจมเป็นอะไรรึเปล่า '

' แจมไม่ออกจากบ้านมาหลายเดือนล่ะ วันๆก็เอาแต่ร้องไห้หาซีอยู่ในห้อง ข้าวก็ไม่ยอมกิน แถมยังป่วยอิดออดอีก '

' ก็คงไม่ต่างกับซีมากหรอก ' ซีพูดเบาๆ

' แจมเค้ารักซีมากน่ะ .. แคว่าเราเลิกโกหกเหอะ ซักวันเค้าก้ต้องรู้ '

' เค้าต้องรู้อยู่แล้ว แต่อยู่ที่ว่าจะอีกนานแค่ไหนกว่าเค้าจะรู้ .. ซีคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก กลับไปเหอะ ' ซีพูดหน้านิ่งๆ

' ซี .. '

' กลับไปเหอะ ซีขี้เกียจทะเลาะกับพิต้าล่ะ '

' แต่ว่า .. '

' กลับไปเหอะ ' ซีมองตาฉันแวบนึงก่อนจะเดินหันหลังไป ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินขึ้นรถ แล้วขับกลับบ้าน พอถึงบ้านโซ่ก็เดินเข้ามาถามฉัน

' เป็นไงบ้าง ' ฉันเลยส่ายหน้าเบาๆ

' อาการพอๆกัน '

' แล้ว .. ไอซีมันโอเคมั้ย '

' ซูบไปเลยอ่ะ แคจนปัญญาแล้วจริงๆนะ ' 

' นั่นดิ .. ' โซ่อุ้มลูกไปบนห้อง คงได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างมันดีขึ้นเองสิน่ะ ..

 

# เช้าวันรุ่งขึ้น 

' โซ่ เอาข้าวไปให้แจมด้วยน่ะ ' โซ่พยักหน้าก่อนจะรับถาดเข้าจากฉัน แต่พอหันไปก็ต้องชะงัก

' แจม!!!! ' ทุกคนตะโกนพร้อมกัน ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาแจม

' เป็นไงบ้าง โอเครึเปล่า ' แจมพยักหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ

' มากินข้าวกันดีกว่า ' โซ่พูดก่อนจะจูงมือฉันมานั่ง ตลอดเวลาที่กินข้าวเช้าแจมก็มองไปยังที่นั่งตรงข้ามที่ยังคงว่างเปล่า ด้วยสีหน้าเศร้าศร้อย

' แค .. วันนี้แจมจะไปเดินสยามหน่อยน่ะ '

' ให้แคกับโซ่ไปเป็นเพื่อนมั้ย ' 

' ยังไงก็ได้ ' ฉันหันไปพยักหน้ากับโซ่เบาๆ พอกินเสร็จฉันก็รีบคว้ากระเป๋าก่อนจะขึ้นรถ โดยมีบอลและแบร์คอยดูแลลูกให้ มันอาจจะถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตแจมแล้วก็ได้มั้ง ..

 

( Jam : Talk ) 

        เป็นเวลากว่าห้าเดือนที่ฉันเอาแต่นั่งอยู่ในห้อง แล้วหลอกตัวเองว่าซียังคงอยู่ข้างๆฉัน ฉันมองผ่านกระจกรถไป ใบหน้าฉันเต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์ที่ปกปิดความเศร้าที่ผ่านมา

' คิดยังไงชวนมาสยามเนี่ย ' โซ่พูดขำๆ

' ไม่รู้สิ .. เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างล่ะมั้ง ' แล้วโซ่กับแคก็เงียบไป พวกเราเดินซื้อของนู่นนี่ในสยาม ทำให้ฉันผ่อนคลายลงได้บ้าง ระหว่างที่เรากำลังเดินอยู่ในสยาม ฉันก็เดือนสวนกับใครบางคน ใครที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้เจอเค้าอีก เหมือนคนๆนั้นก็จะชะงักไป แคกับโซ่หันมามองหน้ากันอย่างตกตะลึง ฉันรีบหันหลังกลับไปมอง เป็นจังหวะเดียวกับที่คนๆนั้นหันกลับมามองฉันพอดี ฉันเบิกตากว้าง

' ซี!!!! ' ฉันวิ่งเข้าไปหาซี ก่อนจะจับหน้าซีเบาๆ

' ซี .. ซียังไม่ตาย .. ซียังไม่ตายจริงๆด้วย ' ซีทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะพยักเพยิดอะไรกับแคซักอย่าง แครีบมาดึงตัวฉันออกจากซี

' แค .. ฝากดูแลแจมด้วย ..  ' ซีกระซิบกับแคเบาๆก่อนจะเดินจากไป

' ซี!!!! ซี!!!!!!!! ' ฉันตะโกนเรียกชื่อซีโดยไม่สนใจคนรอบข้าง น้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความดีใจที่ได้เจอซี และความเสียใจที่เค้าเดินจากไปอย่างไม่ใยดี

' ซี !!! ฮึก ซี!!! '

' กลับเหอะแจม ' แคพยุงฉันก่อนจะพาขึ้นรถ กลับบ้าน ฉันนั่งร้องไห้ตลอดทาง ..

' ทำไม .. ฮึก ทำไมซีเค้าไม่กลับมากับเราหล่ะแค ทำไมหล่ะ ' ฉันร้องไห้พลางเขย่าแขนแค แคทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะหันไปทำหน้าขอความเห็นจากโซ่ โซ่ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

' ซีรักแจมมากน่ะ ' แคพูดขึ้นมาหน้ายิ้มๆ แต่ยังมีความเศร้าแฝงไว้ด้วย

' แครู้ได้ไง '

' เป็นสิ่งที่เค้าฝากบอกแจมมาตลอด แต่แคก็ยังไม่มีโอกาสจะบอกแจมเลย เพราะไม่อยากให้แจมต้องเสียใจไปมากกว่านี้ '

' มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แค ' ฉันมองไปทางแคด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ

' วันนั้นที่แจมสลบไปแล้วแคพามาโรงพยาบาล ซีกับแคเป็นคนพาแจมมา มีคนป้ายยาพิษไว้ที่ข้อเท้าแจม แล้วยาพิษนั้นมันจะซึมสู่ผิวหนังก่อนจะไปยังกระแสเลือด '

' .. ' ฉันนั่งฟังแคอย่างเงียบๆ

' ยาแก้พิษขวดสุดท้ายถูกคนบางคนซื้อไปก่อนที่พี่คริสจะสั่งทัน และคนๆนั้นก็คือพิต้า '

' ... '

' และพิต้าก็บอกว่า พิต้าจะให้ยาแก้พิษก็ต่อเมื่อซียอมไปอยู่กับพิต้าเท่านั้น .. แล้วซีก็ตอบตกลง .. แคพยายามสู้คดีแต่ก็ไม่ได้ผลอะไรเลย ซีบอกกับแคไว้ว่า ถ้าแจมฟื้นมาให้บอกแจมว่าซีตายไปแล้ว และก็ให้บอกว่า ซีรักแจมมากน่ะ .. ' พอแคเล่าจบ น้ำตาฉันก็ค่อยๆไหลลงมา ฉันเอื้อมมือไปจับไหล่โซ่เบาๆ

' พาแจมไปที่บ้านพิต้าหน่อย '

' เอ่อ .. '

' พาแจมไปบ้านพิต้า ' ฉันเน้นเสียงทีละคำ โซ่พยักหน้าเบาๆก่อนจะหักรถกลับไปยังทางไปหมู่บ้านพิทยาคม พอถึงหน้าบ้านฉันก็เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านสองสามที

' กิ้งก่องๆ '

' คุณมาหาใครหรอค่ะ ' 

' ฉันมาหาซี .. ' ฉันตอบเบาๆ

' แต่ว่า .. '

' บอกเค้าว่าแจมมาหา ' คุณแม่บ้านพยักหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไป พอสักพักก็เดินออกมาพร้อมซี หน้าซีพอดูใกล้ๆ ซีซูบลงไปมากเลย

' ความแตกแล้วสิน่ะ ' ซีหัวเราะเบาๆ

' ทำไมซีไม่บอกแจม .. ฮึก '

' .. '

' ซีไม่รักแจมแล้วหรอ ฮึก ไหนว่าจะแต่งงานกันไง '

' ... '

' แจมรักซีน่ะ รักซีมากกว่าใครด้วย ฮึก '

' .. '

' กลับมาเป็นคนเดิมของแจมเถอะน่ะ '

' ซีขอโทษน่ะ ' ซีพูดก่อนจะเดินออกไป น้ำตาฉันไหลลงมาเป็นสายพร้อมกับสายฝนที่เริ่มตกลงมา แคเดินกางร่มเข้ามาหาฉัน

' กลับเถอะ '

' ฮือ .. ' เหมือนสมองฉันเริ่มหยุดสั่งการ ฉันได้แต่ร้องไห้ไม่ทำอะไรเหมือนเดิม แคกับโซ่พาฉันกลับบ้านฉันเดินขึ้นห้องแล้วไม่พูดอะไรทั้งสิ้น น้ำตายังคงไหลลงมาดั่งสายฝนที่กำลังตกลงมาน่ะเวลานั้น

 

( Sea : Talk )

        แจมรู้แล้วว่าผมยังไม่ตาย และผมคิดว่าแจมคงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พอผมกลับเข้ามาในบ้านพิต้าก็กำลังนั่งโมโหอยู่ ให้ตายสิ ทะเลาะกันทุกวันเลย

' วันก่อนพี่สะใภ้มาหา วันนี้ยัยแจมมาหา จะกลับไปหามันล่ะสิ!!!! ' พิต้าตะคอกใส่หน้าผม ผมกุมขมับเบาๆ

' ไม่ตะคอกซักวันจะตายมั้ย ถ้าจะตายก็ไปหยิบมีดมาแทงตัวเอง -___- ' ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง สายฝนที่ตกลงมาตอนนี้ทำให้ผมนึกถึงหน้าแจม หน้าแจมที่เปรอะไปด้วยรอยน้ำตา

' นี่ซี!!! เปิดประตูให้ต้าเดี๋ยวนี้น่ะ ปังๆๆ เปิดประตู ' พิต้าทุบประตูห้องผมเสียงดัง ผมหยิบหมอนมาซุกก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา ห้าเดือนแล้วน่ะแจม .. 

' ดี!! ไม่เปิดก็อยู่ในนั้นให้ได้ตลอดล่ะกัน !! กริ๊กๆ ' เสียงล็อคประตูดังขึ้น ผมรีบเด้งตัวก่อนจะเดินไปทางประตูแล้วบิดสองสามที

' เวรเอ้ย .. ปัง! ' ผมถีบประตูทีนึงก่อนจะไปทิ้งตัวลงนอน บนเพดานห้องผม ผมแปะรูปแจมไว้ ทุกคืนผมยังคงฝันถึงแจม ให้ตายยังไงก็ลืมไม่ลงอยู่ดี .. คำพูดของแจมเริ่มเข้ามาวนเวียนในหัวผม พร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำโหมลงมา

' กลับมาเป็นคนเดิมของแจมเถอะน่ะ .. ' คำพูดแจม พร้อมใบหน้าคู่นั้น ผมยังจำได้ดี เพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา อย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าแจม .. ผมลุกขึ้นก่อนจะเปิดหน้าต่าง ความสูงจากห้องผมลงไปประมาณเกือบสามเมตร แต่โชคดีมีกิ่งไม้อยู่ ผมหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะกระโดดจากหน้าต่างไปยังกิ่งไม้อย่างคล่องแคล่ว ผมมองไปยังห้องของพิต้า ดูเหมือนเจ้าตัวจะอาบน้ำอยู่ ผมเลยรีบปีนลงมา ก่อนจะวิ่งออกมาจากรั้วบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

' คุณซี จะไปไหนค่ะ คุณพิต้ารู้มั้ยค่ะเนี่ย '

' ป้า ผมขอร้องหล่ะ ผมถูกบังคับให้อยู่ที่นี้ ป้าไม่ต้องบอกเค้าน้ะ บอกแค่ว่าป้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น น่ะป้า ซีขอร้องหล่ะ ' ผมพนมมือไหว้ป้า ป้าทำหน้าลำบากใจก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

' โชคดีน่ะค่ะคุณ ' ผมไหว้ป้าก่อนจะรีบวิ่งไปหาแท็กซี่หน้าหมู่บ้าน

' พี่ๆ ไปที่บ้านหลังนี้ ' ผมหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเปิดแผนที่ให้เค้าดู

' โหน้อง ไกลอ่ะ ไม่เอาหรอก ' พี่แท็กซี่พูดก่อนจะขับออกไป

' บ้าเอ้ย !! ' ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปยังมอเตอร์ไซค์รับจ้าง

' พี่ ผมให้พี่ 1000 ไปที่นี้เดี๋ยวนี้ ผมยื่นแบงค์พันพร้อมแผนที่ในมือถือให้มอเตอร์ไซค์ดู 

' 100 พี่ก็พาไปแล้ว 100 เดียวพอ ขึ้นมาๆ ' มอเตอร์ไซค์รับจ้างพูดก่อนจะรีบพาผมไปยังบ้านแคภายใน 20 นาที 

' ขอบคุณมาพี่ ' ผมยื่นแบงค์ร้อยให้สองใบแต่พี่เค้ารับไปใบเดียว

' ร้อยเดียวก็คือร้อยเดียว โชคดีน่ะน้อง ' พี่เค้าพูดก่อนจะขับออกไป ผมรีบเดินไปกดกริ่งแล้วเขย่าประตูบ้านเบาๆ

' กิ้งก่อง .. '

' แคโว้ยยยยย!! ไอโซ่ !!!! ' ผมตะโกนแข่งกับสายฝน ไฟในบ้านเริ่มเปิดทีละดวง แต่คนที่เดินลงมากลับเป็นแจม แจมมองผมอึ้งๆ ใบหน้าที่ยังคงเปรอะไปด้วยรอยน้ำตาค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา แจมรีบวิ่งเข้าไปหยิบร่มก่อนจะเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้ผม

' ซี .. มาได้ไงอ่ะ .. แล้วพิต้าอ่ะ '

' ซีหนีออกมา .. '

' รีบเข้าบ้านก่อนเหอะ เดี๋ยวไม่สบาย ' ผมไม่พูดอะไรแต่คว้าแจมเข้ามากอด แจมตกใจจนปล่อยร่มออกจากมือ

' ซีคิดถึงแจมน่ะ .. '

' ฮึก .. คนบ้า .. แจมก็คิดถึงซีน่ะ ' ผมกับแจมกอดกันแน่น พลางร้องไห้

' ซีจะไม่หนีแจมไปไหนอีกล่ะ เราต้องไปคุยกับแค ซีรู้ว่าพอพิต้ารู้ว่าซีหนีมาเค้าจะทำยังไง '

' โอเคๆ ' ผมกับแจมรีบเดินเข้าบ้าน แคกำลังเดินสะลึมสะลือลงมาเห็นก็ตกใจ นิวกับฟ้าที่น่าจะมานอนค้างที่นี้ด้วยก็มองตาค้าง รวมทั้งโซ่ด้วย ไอโซ่วิ่งเข้ามากอดผมคนแรก

' ไอบ้าเอ้ยยยยย!! เป็นห่วงแทบตาย '

' ถ้าแกยังกอดต่อฉันจะนึกว่าฉันมีฝาแฝดเป็นเกย์ -___- '

' กลับมาก็ปากดีเลยน่ะ ' แคแซวขำๆ แต่สีหน้าก็ยังคงวิตกอยู่นิดหน่อย 

' แคโทรบอกพี่ทันต์พรุ่งนี้เช้าขอตำรวจซักสองสามคนมาเตรียมรอที่นี้เลย พรุ่งนี้นิว ฟ้า ฝากดูแลเด็กๆด้วย แคเตรียมปืนไว้เลย '

' อืม .. เข้าใจล่ะ ' 

' มีเรื่องไรกันว่ะ ' ไอธามเดินลงมาพร้อมน้องโบว์

' ไง -___- ' 

' เห้ย !! ไอซี '

' เออดิ .. น้องโบว์ ก็ขึ้นไปอยู่กับฟ้ากับนิวล่ะกันพรุ่งนี้ เหลือแต่คนลุยๆไว้ ' แคพยักหน้าเบาๆก่อนจะรีบโทรหาพี่ทันต์

' แกไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเหอะ ' ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ห้องผมยังคงสะอาดเหมือนเดิม สงสัยแคคงเข้ามาปัดกวาดเช็ดถูให้ รูปแจมกับผมยังคงแปะไว้เหมือนเดิม ผมเปลี่ยนเสื้อก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ เอาให้รู้เป็นรู้ตายกันไปเลย .. ไม่ต้องมาหนีกันแบบนี้อีก ผมคิดก่อนจะค่อยๆหลับตาลง ..

 

______________________________________________

วันนี้ได้สองตอน ! เย้เย้ แต่เก็บไว้ก่อนค่อยลง ( เกรียน )

วันนี้สมองพริ้ว 555555 เดี๋ยวตอนเช้าตื่นมาตรวจคำแล้วค่อยลง 

เอิ้กๆ ไม่เม้นท์ + นอย = ตัน + ไม่ลงน้าา จุับจุ้บบบ :3