Missed Fortune {FIC TS9} อ้นเชอรีนดิวแบมบี้ตั้ม

ลำดับตอนที่ #2 : Missed Fortune Number.2 : At least I have 3 months with you

วิญญาณ..มีทั้งดีและร้าย
ผู้พิทักษ์...มีหน้าที่คอยพิทักษ์คนที่เขารัก
ส่วนเธอ... ไม่ใช่ทั้งวิญญาณหรือผู้พิทักษ์
แต่เธอเป็นคน.. ที่จะเปลี่ยนเรื่องราวทั้งหมดนับจากนี้ไป!

 Missed Fortune Number.2 : 
 At least I have 3 months with you 

24 กรกฎาคม 2556 

 

          ' กริ้ง.. ' เสียงนาฬิกาปลุกของณัฐจารีดังขึ้น เธอลุกขึ้นมาอย่างไม่รีรอก่อนจะเดินไปชำระร่างกาย เธอพร้อมจะเอางานของเธอไปเยอะเย้ยใส่กรกฏใจจะขาด เธอยิ้มให้ตัวเองบางๆก่อนจะขึ้นรถคู่ใจของเธอ มุ่งตรงไปยังบริษัททันที

" อ่าว น้องเชอรีน " นัทธพงศ์เดินเข้ามาทักเธอด้วยความเป็นกันเอง ณัฐจารีได้แต่ยิ้มบางๆด้วยความเหนื่อยล้า แต่ถึงจะอยากเอาชนะแค่ไหน มันก็ต้องแลกมากับน้ำพักน้ำแรงเธอทั้งนั้น เธอคิดในใจก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารให้นัทธพงศ์ 

" งานที่สั่งไว้ เรียบร้อยแล้วค่ะ " ณัฐจารียิ้มบางๆให้นัทธพงศ์ เขามองเธออึ้งๆก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาบางๆ เขายื่นเอกสารคืนให้ณัฐจารีแล้วหัวเราะ

" เก่งจริงๆ งั้นเข้าห้องประชุมกันเถอะ พวกนั้นคงนั่งอยู่ในห้องนั้นแหล่ะ " นัทธพงศ์เอ่ยก่อนจะเดินนำเข้าไป เมื่อเปิดประตูเข้าไปไม่ว่าจะกรกฏ วราวุธหรือสิรินโสพิศต่างก็นั่งจ้องหน้างานของตนทั้งนั้น

" อะแฮ่ม " 

" อะไร.. กระดูกอะไรติดคอ " กรกฏเอ่ยด้วยความขบขัน เมื่อมองหน้ามาเจอณัฐจารีเขาก็ยิ้มมุมปากออกมา ณัฐจารีไม่รอช้ายื่นเอกสารของตนไปตรงหน้าเขาทันที

" งานแบบนี้ พอไหวมั้ยค่ะ " เธอเผยรอยยิ้มตามปกติ แต่สายตากลับตรงกันข้าม สายตาเธอบ่งบอกถึงความแค้นลึกๆ กรกฏถึงกับสะดุ้งกับสายตาของเธอก่อนจะก้มหน้าดูเอกสารที่ณัฐจารียื่นให้ กรกฏถึงกับตกตะลึง เพราะงานของณัฐจารีเหมือนกับรูปแบบงานที่เขาต้องการทุกอย่าง

" อืม.. ก็ใช่ได้หนิ " กรกฏพูดอย่างรักษาฟอร์มก่อนจะส่งงานให้วราวุธดู

" ไม่ใช่แค่ใช่ได้น่ะ เยี่ยมเลยต่างหาก " วราวุธตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

" งั้นก็แปลว่าเชอรีนผ่านใช่มั้ยค่ะ " 

" อืม " กรกฏยิ้มมุมปากให้ณัฐจารีก่อนจะเดินออกไป

" น้องเชอรีนเก่งมากๆเลย! พี่หล่ะอิจฉา " สิรินโสพิศบ่นก่อนจะยู่ปากเล็กน้อย ส่งผลให้ทั้งวราวุธ นัทธพงศ์และณัฐจารีหัวเราะออกมา 

" พี่ว่าวันนี้เรามาฉลองให้เชอรีนกันเถอะ " นัทธพงศ์พูด

" พี่ดิวเลี้ยงน่ะค่ะ " ณัฐจารีหัวเราะขำๆเมื่อเห็นนัทธพงศ์แอบทำปากยู่ แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าอยู่ดี ฉันคิดถึงจังเลย เวลาแบบนี้ ที่มีเขาอยู่แบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้.. ฉันจะรักษาเขาไว้ได้มั้ยน่ะ..?

" เชอรีน! "

" คะ ค่ะ? " ณัฐจารีสะดุ้งกับเสียงของนัทธพงศ์ที่ตะโกนอยู่ข้างหูเธอ 

" เป็นอะไรรึเปล่า พี่เรียกตั้งนานแล้ว " นัทธพงศ์ถามด้วยความเป็นห่วง ณัฐจารีจึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ โดยมีสายตาของสิรินโสพิศและวรางุธมองอยู่ด้วยความสงสัยปนเป็นห่วง

" งั้นไปหาอะไรทานกัน นี่ก็สิบโมงนิดๆล่ะ ไปหาเป็นทั้งข้าวเช้าข้าวเที่ยงไปเลยเป็นไง "

" แบมอยากกินติ่มซำ " สิรินโสพิศเสนอขึ้น

" เลี้ยงเชอรีน ก็ให้เชอรีนเลือกสิ.. ว่าไง? " นัทธพงศ์ตอบปัดสิรินโสพิศทำให้สิรินโสพิศไม่พอใจเท่าไหร่แต่เธอก็พอจะเก็บอารมณ์ไว้ได้เพราะหากไม่มีณัฐจารี แน่นอน..นัทธพงศ์มักจะตามใจเธอทุกอย่าง แต่เมื่อณัฐจารีเดินเข้ามา ทุกๆอย่างกลับเปลี่ยนไป.. ดวงตาของสิรินโสพิศฉายถึงความแค้นก่อนจะเปลี่ยนกลับไปเป็นสายตาปกติ ณัฐจารีรู้ดี.. ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่เธอ.. เลือกที่จะดำเนินมันต่อไป

" แฮ่ะๆ เชอรีนอยากกินร้านปิ้งย่างน่ะค่ะ " เธอตอบก่อนจะยิ้มบางๆ

" ร้านปิ้งย่างแถวชานเมืองน่ะหรอ? ร้านนั้นพี่ก็ชอบ ไปกันเถอะ " นัทธพงศ์พูดจบก็ลากณัฐจารีขึ้นรถของตัวเองทันที โดยมีวราวุธและสิรินโสพิศเดินตามมาติดๆ

" แบมอยากกินติ่มซำอ่ะ.. " สิรินโสพิศบ่นขึ้นกรายๆเป็นเชิงให้นัทธพงศ์และวราวุธหันมาสนใจแต่ดัน.. ผิดคาดซะด้วยสิ.. ณัฐจารีได้แต่อมยิ้มในใจ

" ติ่มซำค่อยกินวันอื่นก็ได้หน่า " วราวุธเอ่ยขึ้น

" แต่แบมอยากกินวันนี้หนิ " สิรินโสพิศพูดก่อนจะเริ่มทำท่าทีไม่พอใจ

" อย่าเอานิสัยเอาแต่ใจมาใช้จนเคยตัวได้มั้ย " นัทธพงศ์พูดนิ่งๆแต่แววตากลับแสดงถึงความขี้รำคาญของเขาทันที สิรินโสพิศได้แต่ทำท่าทีฮึดฮัดไม่พอใจ ไม่นานนักโทรศัพท์ของวราวุธก็ดังขึ้น

" ว่าไง " วราวุธกล่าวทักทายกรกฏตามประสาคนสนิทกัน

[ หายไปไหนกันหมด ]

" ออกมาหาอะไรกินกัน มีอะไรรึเปล่า " วราวุธเอ่ยขึ้นด้วยความงุนงง

[ ไปที่ไหนกัน ]

" ร้านปิ้งย่างแถวชานเมือง จะไปมั้ยหล่ะ "

[ อืม.. เดี๋ยวตามไป ] กรกฏพูดจบก็วางสายไป 

" เดี๋ยวไออ้นตามมา " เมื่อสิรินโสพิศได้ยินชื่อของกรกฏจากที่ตนเคยหงุดหงิดก็ถึงกลับต้องแสดงออกถึงความดีใจ ถึงแม้จะพยายามเก็บอาการแค่ไหนก็ตาม

" พี่แบมบี้ชอบพี่อ้นหรอค่ะ " ณัฐจารีถามขึ้น เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว เธอแค่.. พยายามฝืนอนาคตของเธอก็เท่านั้นเอง 

" บะ บ้าเหรอน้องเชอรีน " สิรินโสพิศตอบก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง แต่ก็ยังเผยให้เห็นแก้มสีชมพูระเรื่อของเธออยู่ดี ณัฐจารีฝืนยิ้มก่อนจะมองไปนอกกระจก.. เธอจะเปลี่ยน.. เปลี่ยนมันได้มั้ยน่ะ..

' แค่วันที่สองก็ยอมแพ้แล้วหรอ ' เสียงอิสริยะดังขึ้นก่อนจะมีลมเย็นพัดผ่านเธอไป

" ฉันไม่ใช่คนขี้แพ้ขนาดนั้นซักหน่อย " ณัฐจารีพึมพำเบาๆก่อนจะมองไปยังกระจกข้าง ภาพที่เห็นก็ต้องทำให้เธอสะดุ้ง เพราะอิสริยะนั่งห้อยหัวของเขาลงมาจากหลังคารถ นั้นก็เท่ากลับว่า หน้าของอิสริยะ แนบอยู่กับกระจกฝั่งของณัฐจารีนั้นเอง..!

" น้องเชอรีนเป็นอะไรรึเปล่า " นัทธพงศ์ถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าณัฐจารีซีดๆไป

" เปล่าค่ะ " เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองในกระจกอีกที.. อิสริยะ.. เขาหายไปแล้ว

' เอี๊ยดด ' เสียงล้อยางของรถคันงามเสียดสีกับพื้นดังขึ้น เมื่อณัฐจารีมองมาข้างหน้าก็เห็นป้ายร้านอาหาร ' ปิ้งย่างชานเมือง ' 

" ไปกันเถอะ พี่หิวจะแย่ " นัทธพงศ์พูดจบก็เดินมาเปิดประตูให้ณัฐจารี

" ขอบคุณค่ะ " 

" พี่ตั้ม! เปิดประตูให้แบมหน่อยสิ "

" เปิดเองสิค่ะ " วราวุธพูดก่อนจะเดินไปหานัทธพงศ์และณัฐจารี สิรินโสพิศทำท่าโมโหก่อนจะเดินลงมาจากลง

' ปัง! ' เสียงสิรินโสพิศปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปในร้านคนแรก นัทธพงศ์ได้แต่มองตามไปด้วยสายตาเอือมระอา

" อย่าไปถือสาเลย ยัยแบมก็เอาแต่ใจแบบนี้แหล่ะ " 

" นั่นสิ สงสัยพวกเราตามใจจนเคยตัวแล้วมั้ง " วราวุธเสริม

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.. นี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น " คำพูดของณัฐจารีทำเอาทั้งสองมองกันด้วยความงุนงง ณัฐจารียิ้มบางๆก่อนจะเดินตามสิรินโสพิศไป เมื่อเข้าไปในร้านก็เห็นสิรินโสพิศกำลังนั่งอยู่ข้างๆกรกฏ

" มานั่งนี้สิครับคุณณัฐจารี " กรกฏเอ่ยขึ้นด้วยยิ้มพราวสเน่ห์ประจำตัวของเขา

" ไม่เป็นไรค่ะ เชอรีนขอนั่งข้างพี่ดิวเสียจะดีกว่า " ณัฐจารีพูดจบก็เดินไปลากนัทธพงศ์ให้มานั่งข้างๆเธอ นัทธพงศ์ที่ยังงุนงงกับเหตุการณ์เมื่อกี้ จึงมองไปทางกรกฏและณัฐจารีอย่างงุนงงเป็นครั้งที่สอง

" ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า "

" เปล่าค่ะ เชอรีนแค่รู้สึกไม่เป็นมิตรด้วยเท่านั้นเอง " ณัฐจารีพูดจบก็ก้มมองเมนูในมือเธอ

" ให้ตายสิ ทำให้มึนกันได้ตลอด เอ้าๆๆ สั่งๆ วันนี้ฉันเลี้ยงเอง " นัทธพงศ์พูดจบก็ส่งเมนูอาหารให้วราวุธที่นั่งขนาบข้างณัฐจารี กรกฏได้แต่มองด้วยแววตานิ่งๆ ณัฐจารีรู้ดีว่าเขาคงไม่พอใจกับการกระทำของเธอเท่าไหร่ แต่ทำไงได้หล่ะ เธอเลือกที่จะฝืนอนาคตหนิ..

" เชอรีน! "

" อ้ะ! " ณัฐจารีสะดุ้งกับเสี้ยงของนัทธพงศ์ที่ดังอยู่ข้างหู

" เหม่อบ่อยจังน่ะ " 

" แห่ะๆ ขอโทษค่ะ " ณัฐจารีหัวเราะเบาๆเป็นการกลบเกลื่อน

" เอาเถอะ.. ไออ้นกับยัยแบมสั่งอาหารไปหมดแล้ว " นัทธพงศ์ดึงเมนูอาหารในมือณัฐจารีออกก่อนจะส่งไปให้พนักงาน

" อะไรกัน เชอรีนแค่เหม่อแปปเดียวเอง " เธอเอ่ยก่อนจะยู่ปากเล็กน้อย

" ไม่แปปแล้วค่ะน้องเชอรีน " กรกฏเอ่ยแซวเเบาๆ จนณัฐจารีต้องส่งสายตาค้อนตอบไป คนอะไร.. กระแนะกระแหนกันได้ตลอดเวลา! เธอคิดในใจ

" พอๆๆ สองคนนี้ท่าทางจะไม่ถูกกันน่ะเนี่ย " นัทธพงศ์เอ่ยตัดบทเมื่อเห็นทั้งสองคนทำท่าจะทะเลาะกัน ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟบนโต๊ะ ณัฐจารีก็ถึงกับทำตาลุกวาว 

" ท่าทางเชอรีนจะชอบร้านนี้จริงๆน่ะเนี่ย " ณัฐจารีไม่พูดพร่ำทำเพลงได้แต่ตักรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยมีนัทธพงศ์เป็นคนตักใส่จานให้ไม่ขาด

" อื่มจังเลย " ณัฐจารีลูบท้องตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเธออิ่ม นัทธพงศ์ที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านพร้อมณัฐจารีก็ต้องถึงกับหัวเราะ

" ไว้วันหลังพี่จะพามาอีกล่ะกัน "

" สัญญาแล้วน้า " 

" แน่นอนครับ " นัทธพงศ์ยิ้มอย่างอบอุ่นให้เธอ ก่อนเธอจะต้องสะดุ้งเมื่อหันไปสบตากับกรกฏ

" เดี๋ยวเชอรีนกลับกับพี่ พี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย " กรกฏยิ้มมุมปากเล็กน้อย

" ได้ค่ะ " ณัฐจารีตอบอย่างไม่เกรงกลัว นัทธพงศ์จับไหล่เธอไว้เบาๆ

" ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ก็แค่พี่อ้น "

" แน่ใจน่ะ? "

" ค่ะ " ณัฐจารียืนยันก่อนจะเดินขึ้นรถเมซิเดสเบนซ์คันงามของกรกฏ

' ปัง ' เสียงปิดประตูของกรกฏดังข้ึนก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัด

" พี่อ้นมีอะไรจะคุยกับเชอรีนหรอค่ะ " 

" เธอเป็นใครกันแน่ " ณัฐจารีสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามของเขาก่อนที่เธอจะปั้นหน้ายิ้มปกติ

" ก็เชอรีนไงค่ะ " กรกฏมาณัฐจารีนิ่งๆ

" เธอรู้อะไรกันแน่ " ณัฐจารีสบถก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่างแว๊บนึง

" ฉันรู้ในเรื่องที่คุณไม่รู้ล่ะกัน " เธอตอบก่อนจะตัดสินใจเดินลงจากร ทกรกฏไม่รอช้ารีบวิ่งเข้ามาฉุดข้อมือของณัฐจารีไว้

" อ้ะ ! "

" จะไปไหน "

" ไปให้ไกลจาก 'ว่าที่' ฆาตกร " ณัฐจารีตอบก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากกรกฏและวิ่งไปเรียกแท็กซี่ กรกฏได้แต่มองไปทางณัฐจารีด้วยความไม่เข้าใจในคำพูดของเธอ 

" ว่าที่ฆาตกร? เค้า.. หมายถึงอะไรกันแน่ " กรกฏนึกอย่างหัวเสียก่อนจะเดินขึ้นรถตัวเอง เขาใช้เวลาไม่นานรถของเขาก็มาหยุดอยู่หน้าบริษัท เมื่อเขาเดินเข้าไปนัทธพงศ์ก็แทบจะกระโจนเข้าหาเขา

" เชอรีนหล่ะ "

" หนีนั่งแท็กซี่ไปล่ะ " กรกฏตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรก่อนจะเดินเข้าไปห้องทำงานของตน แต่ในหัวสมองของเขากลับมือคำพูดของณัฐจารีพูดอยู่ซ้ำๆไปมา..

" เธอหมายความว่ายังไงกันแน่.. เชอรีน เธอรู้อะไรกันแน่.. "

 

#ทางด้านของณัฐจารี 
 

        เธอเดินลงจากรถแท็กซี่เข้ามาในบริษัทในท่าทีปกติ นัทธพงศ์ที่ดูจะเป็นห่วงณัฐจารีออกนอกหน้าก็รีบวิ่งเข้าหาเธอทันที

" เชอรีนไปแท็กซี่ทำไมไม่บอกพี่หล่ะ "

" แค่นี้สบายมากค่ะพี่ดิว " เธอพูดก่อนจะชูสองนิ้ว

" ทะเลาะอะไรกับไออ้นรึเปล่า "

" .... " เธอเงียบก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

" แน่ใจน่ะ? " นัทธพงศ์ถามอย่างไม่แน่ใจ

" ค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงเชอรีนมาตลอดน่ะค่ะ " เธอยิ้มบางๆให้นัทธพงศ์

" มาตลอด? " นัทธพงศ์เลิกคิ้วถามอย่างงุนงง มาตลอด? จะเป็นไปได้ไง เราเพิ่งรู้จักกันสองวันเท่านั้น เขาคิดในใจ 

" อ่อเปล่าค่ะ เชอรีนแค่เบลอๆ "

" พักก่อนก็ได้น่ะ " วราวุธเสริมขึ้นหลังจากที่ยืนเงียบมานาน

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เชอรีนว่าจะไปเลือกผ้าที่จะใช้ตกแต่งงานหน่อยน่ะค่ะ "

" งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเอง " นัทธพงศ์เสนอตัวขึ้น 

" ก็ได้ค่ะ " ณัฐจารีพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอกพร้อมนัทธพงศ์ วราวุธได้แต่ยืนมองร่างบางไปจนลับสายตาโดยมีสิรินโสพิศแสยะยิ้มบางๆอยู่ข้างๆ

" ที่แท้ก็หว่านสเน่ห์ไปทั่ว.. อย่าหวังว่าจะได้อ้นไปจากฉันเลย " เธอพูดก่อนจะสะบัดผมไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอ.. 

 

#ทางด้านนัทธพงศ์
 

         ทำไมณัฐจารีถึงพูดแปลกๆ? คำถามนี้วิ่งไปมาอยู่ในหัวของเขาจนสติของเขาแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ณัฐจารีได้แต่มองทางเขาอย่างงุนงง

" พี่ดิวทำหน้าเหมือนอยากจะถามอะไรเชอรีนซักอย่าง ถามได้น่ะค่ะ เชอรีนไม่กัด "

" เอ่อ.. คือ.. " นัทธพงศ์อ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ

" ว่าไงค่ะ? " 

" ทำไมเชอรีนพูดแปลกๆ พูดเหมือนเรา.. "

" รู้จักกันมานาน " ณัฐจารีเสริมก่อนจะยิ้มเศร้าๆออกไปนอกหน้าต่าง 

" ใช่.. "

" เพราะเชอรีน.. รู้จักพี่มานานหล่ะมั้งค่ะ.. "

" ตั้งแต่เมื่อไหร่ " นัทธพงศ์ยังคงงุนงงอยู่กับคำตอบของณัฐจารี 

" เมื่อสามเดือนก่อน.. ก่อนที่เชอรีนจะกลับมาเป็นคน " นัทธพงศ์ถึงกับคนลุกซู่กับคำพูดของณัฐจารี.. ก่อนที่เธอจะกลับมาเป็นคน งั้นก็หมายความว่า..?

" ฮ่ะๆ ไม่ต้องกลัวเชอรีนหรอก ตอนนี้เชอรีนเป็นคนจริงๆ เชอรีนแค่กลับมาแก้ไข.. ไม่ให้ใครหลายๆคนต้องตายเพราะเชอรีน " นัทธพงศ์พยักหน้าเบาๆก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง 

" เอ่อ.. แล้วสามเดือนก่อน? "

" ตอนเชอรีนมาสมัครงานนี่แหล่ะค่ะ "

" เดี๋ยวน่ะ.. พี่งง " นัทธพงศ์พูดก่อนจะเกาหัวแกรกๆก่อนที่อยู่ๆก็มีลมเย็นพัดผ่านเขาไป

' พาเขาไปที่โกฏิเธอสิ ' เสียงของอิสริยะดังขึ้นเบาๆ นัทธพงศ์มองไปรอบๆก่อนจะขนลุกซู่

" มันยังอยู่อีกหรอ.. "

' จนกว่าเธอจะทำสำเร็จ ' ณัฐจารีพยักหน้าเบาๆทำเอานัทธพงศ์ถึงกับขนลุกซู่

" ไปที่วัดกุฏิวรารามค่ะ " นัทธพงศ์พยักหน้าเบาๆก่อนจะหักพวงมาลัยไปกับเป้าหมายในครั้งแรกของเขา ทั้งสองใช้เวลาไม่นานก็มาอยู่ที่วัดกุฏิวราราม ณัฐจารียกมือไหว้หลวงพ่อเพื่อแสดงความเคารพตามปกติ

" โยมมาหาโกฏิของโยมใช่มั้ย "

" ค่ะ.. "

" อยู่ทางนั้นหน่ะ.. โยมกลับมาในอดีต คราวนี้ก็จงช่วยพวกเขาให้ได้เถอะ " ณัฐจารียกมือไหว้หลวงพ่อก่อนจะเดินนำไปยังโกฏิของตน แต่คำถามที่นัทธพงศ์มีคือ.. ทำไมหลวงพ่อพูดเหมือนรู้ว่า.. ณัฐจารี ไม่ใช่คน..

" กึก.. " เสียงฝีเท้าของณัฐจารีชะงักลงหน้าโกฏิสีข้าวสะอาด นัทธพงศ์มองไปยังป้ายชื่อก่อนที่จะหน้าซีดเผือด

' ณัฐจารี หรเวชกุล ชาตะ 20 ตุลาคม 2534 มรณะ 23 ตุลาคม 2556 ' นัทธพงศ์มองด้วยความตกตะลึง มันจะเป็นไปได้ไง ในเมื่อวันนี้.. คือวันที่ 24 กรกฎาคม 2556 

" ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะ.. "

" คะ คือ.. "

" พี่ดิวจะกลัวเชอรีนก็ได้น่ะ แต่เชอรีนสาบานว่าเชอรีนไม่ได้กลับมาเพื่อทำลายพี่ดิว.. แต่เชอรีนกลับมาเพื่อช่วยพี่ดิวกับพี่ตั้มต่างหาก " ณัฐจารีบอกด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

' บอกมากไปล่ะน่ะเชอรีน.. ' เสียงอิสริยะลอยมากับสายลม ณัฐจารีเลยได้แต่ถอนหายใจเบาๆก่อนจะบ่นอุบอิบ

" รู้แล้วหน่า... "

" ช่วยพี่งั้นหรอ.. "

" อื้ม.. รู้แค่นั้นก็พอ แล้วก็อีกอย่าง.. เราจะสนิทกันมากๆด้วย " ณัฐจารีพูดก่อนจะยู่ปาก ความกลัวของนัทธพงศ์เริ่มจางหายไปก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆ

" อย่างน้อยพี่ก็มีเวลาสามเดือนกับเชอรีนถ้าเชอรีนทำไม่สำเร็จ.. จะขอใช้อย่างเต็มที่ล่ะกัน " นัทธพงศ์พูดก่อนจะยีหัวณัฐจารีเบาๆ ณัฐจารียิ้มแก้มปริก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ คำขอบคุณ.. ที่มาจากใจ

" ขอบคุณน่ะพี่ดิว " 

 

____________________________________________________________

มาแล้วค่าาาาา >__< ไม่รู้จะชอบกันรึเปล่า
ไรท์เปลี่ยนปีเกิดพี่เชอรีนเพื่อความสมจริงน้า
ฝากนิยายด้วยจ้าาาา