ความทรงจำกับตะวันสีจาง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

“ไอ้จืดอาหารพร้อมแล้วนะโว๊ยยย   เดี๋ยวแกอาบน้ำแต่งตัวลงมากินข้าวกัน” ชายหนุ่มรับคำแล้วก็ไม่พูดอะไร แต่เดินหายลับเข้าไปในห้องของเขา   แล้วออกมาด้วยสภาพที่ดูดีไร้ที่ติ   สมกับที่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยธีระเวชเคยเป็นเดือนของคณะมาก่อน

          “ไอ้คุณดำปืน   มีไรให้กระผมกินมั่งว่ะ” ชายหนุ่มกล่าวเมื่อเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร   แล้วปรากฏว่าอาหารมากมายถูกวางเรียงไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม   ซึ่งไม่แปลกใจเลยที่ไอ้คุณดำปืนอย่างสิทธิเดชจะเป็นคนทำ   เพราะบ้านของเขานั้นเป็นร้นอาหารอยู่ที่เขาใหญ่มาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อของมัน

          “ไม่ให้ข้าเรียกไอ้จืด แล้วเสินมาเรียกข้าว่าไอ้ดำปืน เดี๋ยวก็ปั๊ด…เข้าให้” สิทธิเดช ทำท่าจะปั๊ด…จริงๆ   แต่ก็ไม่ได้ทำจริง เพราะท่าทีของธีรเวชเพื่อนของเขาตอนนี้ทำท่าทางหลบเสียเต็มที่ เดี๋วก็เตะเข้าให้หรอก ไอ้หมอนี่นิ

                “ผมกลัวนะครับ คุณสิทธิเดช   เมตตาผมเถอะครับ” ธีระเวชแกล้งทำตัวหงอใส่สิทธิเดช 

          “เดี๋ยวก็เตะกระเด็นเลยไอ้จืดนิ   ไม่ต้องมาทำตัวหน้าสงสาร   นั่งลงกินข้าวได้แล้วข้าหิว” สิ้งเสียงธีรเวชก็นั่งลงแต่โดยดี ทั้งสองนั่งทานข้าวกันเสร็จ สิทธิเดชก็มีไอเดียช่วนเพื่อนออกเที่ยวเขาใหญ่ซะหน่อย

                ด้วยความที่สิทธิเดชเป็นคนพื้นเพของที่นี่   เขาจึงรับอาสาพาเพื่อนเที่ยวโดยทิ้งร้านไว้ให้แม่ครัวที่นี่เค้ารับผิดชอบ   จริงๆแล้วร้านอาหาร ‘ริมเขา’ ของครอบครัวสิทธิเดชเป็นร้านอาหารที่ใหญ่โตพอดู แต่เนื่องจากพ่อและแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ก่อนที่สิทธิเดชจะเรียนจบมหาวิทยาลัยแค่ครึ่งปี ทำให้สิทธิเดชต้องละทิ้งความรู้ที่เรียนมาเลือดตาแทบกระเด็ด  และความใฝ่ฝันที่จะเป็นคุณหมอมือโปรไว้ และมารับช่วงกิจการที่บ้านที่ตอนนั้นมีแค่แม่ครัวเก่าแก่ของที่นี่ดูแลอยู่ และเขาก็สามารถทำร้านอาหารแห่งนี้ ให้มั่นคงได้ด้วยฝีมือการทำอาหารที่ตกทอดจากผู้เป็นบิดาและมารดาแล้ว เขายังสามารถขยายร้านให้ใหญ่โตได้เพียงเวลาไม่นาน 

                นับว่าสิทธิเดชเป็นคนที่มีความอดทนสูง เมื่อเทียบกับลูกคุณหนูติดสบายอย่างเขา   เขาเกิดในครอบครัวที่มีอันจะกินจนเหลือนกินด้วยซ้ำ จะด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นทรัพย์แล้วเขายังเก่งในทุกๆด้าน จนทำให้หลายคนอิจฉาในความพร้อมไปเสียทุกอย่างของเขา   แต่ใครจะหารู้ว่าคนที่พร้อมทุกอย่างแบบเขา กลับเหมือนไม่มีอะไรเลย เทียบกับสิทธิเดชที่ประสบกับปัญหามากมายจนฝ่าฝันมาถึงทุกวันนี้    และยิ่งความรัก เขาไม่เคยเปิดใจเรื่องนี้กับใครเลย ไม่ใช่เพราะไมมีใครเปิดใจรับเขา แต่เขาไม่ยอมเปิดใจกับใครเลยต่างหาก

 

                เป็นเวลาสายๆสิทธิเดชก็พาชายหนุ่มขึ้นเขาใหญ่มาถึงน้ำตกเหวนรก ซึ่งเมื่อก่อนนี้ชายหนุ่มเคยบอกกับสิทธิเดชว่าชอบน้ำตกแห่งนี้ เพราะชื่อมัน แนวดี   เหวนรกที่มีประวัติความเป็นมากลับกลายเป็นว่าชื่อมันเก๋ะ ทันเด็กแนวอย่างเขา

          “ไอ้ธีร์   ดูนู้น ดูนู้น” สิทธิเดชชี้มือไปทางอีกฝั่งของถนน

                “อะไรของแกว่ะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” ธีระเวชเอ่ยเมื่อมองไปทางที่เพื่อนหนุ่มชี้แล้วไม่เห็นอะไรมันจะน่าสนใจ

                “ผู้หญิงคนนั้นนะ   ผมยาว ใส่เสื้อแขนยาวสีสมพู กางเกงยีนส์ นะเอ็งเห็นมั๊ย” สิทธิเดชชี้ไปทางเดิมอีกรอบ

                “เห็น ทำไม   รึว่าแกปิ้ง” ธีระเดชถามดักคอเพื่อนหนุ่มที่ตอนนี้ยังโสดอยู่แต่ซิงรึป่าวไม่รู้

                “นั่นละ เสป็ก” สิทธิเดชพบจบก็เดินเข้าไปหาหญิงสาว ที่เขาชี้ให้เพื่อนดู ทำให้ธีระเวชต้องเนตามไปอย่างเสียไม่ได้

                “สวัสดีครับ” สิทธิเดชกล่าวทักทาย

                “ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณ..” หญิงสาวแสดงท่าทีเป็นมิตรตอบกลับมา

                “เดชครับ สิทธิเดช”ชายหนุ่มกล่าวตอบ แต่สายตายังจับจ้องที่ใบหน้านวลของหญิงสาวอย่างไม่ลดละ 

                “ค่ะคุณสิทธิเดช” หญิงสาวกล่าวตอบสั้นๆ แล้วก็เงียบไป ทำให้ชายหนุ่มต้องเอ๋ยทัก

                “แล้วไม่คิดจะแนะนำตัวเลยรึไงครับ” สิทธิเดชกล่าวพลางทำตาหวาน

                “ดาคะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่รับกับใบหน้านวลเนียนได้รูป

                “คุณดามาที่นี่บ่อยมั๊ยครับ” สิทธิเดชยังคงถามต่อไป

                “เพิ่งมาครั้งแรกกับเพื่อนค่ะ” หญิงสาวตอบพลางหันมามองเพื่อนอีก 3 คนของเธอ

          “งั้นจะเป็นไรมั๊ยครับ ถ้าผมกับเพื่อนจะอาสาพาคุณดากับเพื่อนๆเที่ยวชมีที่นี่ เพราะผมเป็นคนพื้นเพมาเที่ยวที่นี่บ่อยๆนะครับ” สิทธิเดชกล่าวชวนหญิงสาวและเพื่อนๆ หยิงสาวจึงหันไปหาเพื่อนๆเชิงหาลือ

                “ก็ได้ค่ะ ไปเยอะๆสนุกดี” หญิงสาวรับคำ

                “แล้วไม่คิดจะแนะนำเพื่อนคุณบ้างเหรอคะ   นี่เพื่อนดาชื่อวาค่ะ แล้วนี่ก็ เทม ค่ะ ส่วน..”

          “ก้นเปรี้ยวค่ะ”ยังไม่ทันีท่ดาจะแนะนำ เพื่อนสาวก็แนะนำตัวเอง

                “แล้วเพื่อนคุณเดชไม่คิดจะแนะนำตัวเองบ้างรึค่ะ   เห็นยืนเงียบ” เสียงสูงๆของก้นเปรี้ยวถามขึ้นเมื่อเห็นธระเวชทำท่าไม่สนใจกลุ่มของเธอ

                “ธีระเวชครับ” ชายกลุ่มกล่าวแนะนำตัวสั้นๆ เพราะไม่อยากจริงจังมากนัก   เขาเข็ดมามากแล้ว

                “งั้นเราไปดูน้ำตกกันเถอะครับ” สิทธิเดชเอ่ยชวนทุกคนเมื่อเห็นว่าทุกคนรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว