ความทรงจำกับตะวันสีจาง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

                เช้าตรู่ของต่างจังหวัด   อากาศที่นี่บริสุทธิ์และยิ่งเป็นอากาศบนเขาแล้ว เช้าอย่างนี้คงไม่ต้องบอกว่าชายหนุ่มจะสดชื่นแค่ไหน ยิ่งพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าแบบนี้หาดูยากนักในเมืองกรุง ที่มีแต่ตึกรามบ้านช่อง   

 

                อากาศยามเช้านี้คงจะสดใสกว่านี้หากนี่เป็นการมาสูดอากาศนอกเมืองกรุงครั้งแรกของชายหนุ่ม    แต่เขาเคยมาที่นี่เมื่อ 4 ปีก่อน มันอาจจะไม่นานสำหรับใครบางคน   แต่สำหรับเขามันนานมากเสียจนไม่อยากจะจำ   ที่แห่งนี้ อากาศของที่นี่ มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยในความคิดของชายหนุ่ม   แม้จะมีร้านอาหารเปิดขึ้นมากมายตามขอบทาง    ‘เขาใหญ่’  ที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย ถึงแม้ผู้คนนักท่องเที่ยวจะหันมาชื่นชมธรรมชาติของที่นี่มากกว่าแต่ก่อนเยอะ   แต่สำหรับเขามันก็เหมือนกับว่ารอบตัวเขาว่างเปล่า   ว่างเปล่าจริงๆ

 

                “ไงว่ะ   ไอ้คุณจืด   อากาศบนเขา   น่ารื่นรมย์มั๊ยว่ะ” ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน   ท่าทางทะมัดทะแมง เอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้เป็นเพื่อนเดินออกมาที่ระเบียงยามเช้าของวันใหม่

                “ก็ดี   แต่จะกรุณาอย่างมากเลย ถ้าไอ้คุณเดชเรียกกระผมว่า คุณธีร์ ไม่ใช่ไอ้จืดเหมือนเมื่อก่อน” ชายหนุ่มกล่าวพลางเดินลงมาจากระเบียงเผื่อจะมีอะไรให้เขาช่วยบ้าง   ถึงแม้เขาจะเป็นคนหัวสมัยใหม่ แต่เขาก็ถือคติ อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น ถึงแม้มันไม่มีลูกก็เถอะ

                “เอ็งลงมาทำซากไรว่ะ   ขึ้นไปอย่างเดิมดีแล้ว   ลงมาวุ่นวาย เดี๋ยวเพิ่มงานให้ข้า เสียเวลาเปล่าๆ” ชายหนุ่มจึงได้แต่ทำตามโดยดี เพราะรู้ว่ามันจริงอย่างที่เพื่อนพูด เขาอยู่เฉยๆท่าจะดีกว่า

         

          เขาเดินขึ้นมาข้างบนตามคำสั่งของเพื่อนซี้ จริงๆแล้วธีระเวช   เป็นนายแพทย์ฝีมือดีเป็นที่น่าจับตามองอยู่ไม่น้อยเลยในตอนนี้   แต่เนื่องจากเขาเป็นคนกรุง การที่ออกมาต่างจังหวัดจึงไม่บ่อยนัก   เพราะตามนิสัยรักสบายอยู่ไม่น้อยในตัวชายหนุ่ม จึงทำให้เขาออกมาสูดอากาศนอกเมืองนะยาก   แต่ว่าสิทธิเดชซึ่งเป็นเพื่อนเขาตั้งแต่มหาวิทยาลัย เป็นคนพื้นเพที่นี่จึงทำให้เขาได้มาที่นี่หลายครั้งก่อนหน้านี้   และไม่มีใครทราบว่าหลังจากนั้น 4 ปี ทำไมธีรเวช ถึงไม่ย่างกายมาที่แห่งนี้เลย

 

                ผมไม่รู้ว่าผมจะทำใจได้ไหมถ้ามาที่นี่   แต่…ผมไม่ต้องการจะหนีควมจริง   ผมพยายามแล้ว แต่ผมก็หนีมันไม่พ้น…ผมจึงต้องมา มาที่แห่งนี้   ที่แห่งความหลังของผม…