ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2/4
Part 2
“ เอ่อ แจจุงครับ .... อาหารอร่อยไหมครับ ” เสียงของร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน
“ อ๋อ .... เอ่อ .... อร่อยครับ .... แล้วนี้ยุนโฮเคยมาทานที่นี้หรือเปล่าครับ ”
“ ไม่เคยเลยครับ .... ปกติก็ทานแต่อาหารของโรงแรมน่ะฮะ หรือไม่ก็ทำเอง ” บรรยากาศระหว่างบุคคลทั้ง 2 เริ่มดีขึ้นเมื่อได้คุยกัน
“ ยุนโฮทำอาหารเองด้วยหรอครับเนี่ย ” ร่างบางเอ่ยอย่างแปลกใจ ในขณะที่ยุนโฮพยักหน้าแทนคำตอบ
“ ดีจังเลยนะครับ ยุนโฮหน่ะไม่เหมือนยูชอนเลย รายนั้นนะอาหารก็ไม่เคยทำเอง ชอบให้ผมทำให้อยู่เรื่อย อิอิ ” แจจุงเอ่ยอย่างมีความสุข แต่ยุนโฮกลับต้องนั่งฟังด้วยความเศร้า
“ อ่อ .... เอ่อ ... ไอ้ยูชอนมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ ก่อนที่ยูชอนจะรู้จักกับแจจุงนะ มันชอบเรียกให้ผมไปทำอาหารให้บ่อยๆเลยครับ ” ยุนโฮแสร้งทำเป็นยิ้มแย้ม นินทาเพื่อนรักเพื่อไม่ให้แจจุงเห็นถึงอาการที่แปลกไป
“ อืม ... นั้นหน่ะสิฮะ .... ว่าแต่นี้ก็นานแล้วนะ ทำไมยูชอนถึงยังไม่มาสักทีหล่ะ ” ร่างเอ่ยพลางชะเง้อคอมองหาคนรัก
“ นั้นสิครับ .... อ้อ ! มาโน้นแล้วหล่ะครับแจจุง ” แจจุงหันไปมองทางด้านที่ร่างสูงหันไปมอง
“ นี้ ! ยุนโฮนายนินทาอะไรฉันให้แจจุงฟังว่ะ ” ยูชอนที่เดินกลับมาเห็นทั้ง 2 คุยกันสนุกสนานเลยพาลคิดไปเองว่าทั้ง 2 ต้องกำลังนินทาอะไรเกี่ยวกับเค้าอยู่แน่ๆ
“ อะไรนายห่ะ ฉันจะไปนินทาอะไรนายหล่ะ ” ยุนโฮแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนแจจุงนั้นก็พยายามกลั้นขำอยู่อย่างยากลำบาก
“ โถ่ ยูชอน .... คิดมากไปได้ ... เอ่อว่าแต่เมื่อกี้ใครโทรมาหรอ ”
“ อ๋อ เอ่อ .... เมื่อกี้แม่โทรมาหน่ะ บอกว่ามีธุระสำคัญจะคุยด้วย ผมคงไปส่งคุณไม่ได้แล้วนะแจจุง ” ยูชอนทำสีหน้าเศร้าเพื่อบ่งบอกถึงความเสียใจกับสิ่งที่เพิ่งพูดไป ‘ ขอโทษนะแจ ที่ต้องโกหกคุณ ’
“ หรอ ... อืม ... ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ ” แจจุงยิ้มจอบกลับไป
“ ไม่ได้นะแจจุง ผมไม่ให้คุณกลับคนเดียวหรอก มันอันตราย ...... เอ่อ ยุนโฮ นายช่วยไปส่งแจจุงแทนฉันได้ไหมว่ะ ”
ยูชอนเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ ได้สิ นายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันไปส่งแจจุงเอง ”
“ ขอบใจมากนะเพื่อน เอ่อ ! แจจุงครับถ้าไอ้ยุนโฮมันส่งคุณไม่ถึงบ้าน โทรามาฟ้องผมเลยนะ ” ร่างสูงเอ่ยกำชับกับคนรัก
“ อิอิ ... ยุนโฮเค้าคงไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนั้นหรอก ... คุณหน่ะรีบไปได้แล้ว ” ร่างบางเร่งคนรักให้รีบไปทำธุระของตัวเอง แล้วยูชอนก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ลืมที่จะทิ้งเงินจำนวนหนึ่งให้เพื่อนรักเพื่อเป็นค่าอาหาร แม้ว่ายุนโฮจะปฏิเสธแต่มีหรือที่คนอย่าง ปาร์ค ยูชอนจะฟัง
@@@@@@@@@@
ภายในรถยนต์คันหรูของยุนโฮ หลังจากที่ได้ไถ่ถามร่างบางเรียบร้อยแล้วว่าบ้านอยู่แถวไหน ยุนโฮก็รีบบึ่งรถออกจากร้านอาหารแห่งนั้นทันที .....
บรรยากาศระหว่างบุคคลทั้ง 2 มีเพียงแค่ความเงียบเหงา ถึงแม้ว่าร่างสูงจะเปิดเพลงเพื่อทำลายบรรยากาศนั้นแล้ว แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ..... มันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
“ เอ่อ ... แจจุงครับ ” เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มชวนให้น่าฟังเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทนกับเงียบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ มีอะไรหรอฮะ ยุนโฮ ” แจจุงขานรับพลางหันไปทางร่างสูงที่กำลังเพ่งสมาธิอยู่กับการขับรถ
“ คือ .... คุณจะว่าอะไรไหม ... ถ้าผมจะบอกคุณว่า .... ” อยู่ๆยุนโฮก็เงียบไปเฉยๆ คงเป็นเพราะว่าเค้ายังไม่แน่ใจว่าควรจะบอกร่างบางตรงหน้าให้รู้เรื่องนี้ดีหรือไม่
แต่มันก็พลั้งปากพูดออกไปแล้ว คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้
“ หือ ... ยุนโฮจะบอกอะไรผมหรอ ”
“ คือ ... ผมจะบอกคุณว่า .... ผม รัก คุณ แจจุง ” ยุนโฮตัดสินใจเอ่ยสิ่งๆนั้นออกมา คำพูดที่เค้าอยากบอกร่างบางมานานแสนนาน คำพูดที่เค้าเองก็รู้ว่า ถึงพูดออกไปก็คงไม่ได้ทำให้เค้าได้ร่างบางมาครอบครอง
“ อะ ... อะไรนะครับยุนโฮ ... คุณพูดเล่นใช่ไหม ... คุณบอกผมมาสิ ยุนโฮ ” แจจุงเค้นถามร่างสูงที่ตอนนี้
เค้าจอดรถไว้ข้างทาง เพื่อที่จะได้คุยกับแจจุงในเรื่องนี้ให้มันจบๆไป
“ เปล่าแจจุง ผมไม่ได้ล้อเล่น แต่ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมบอกกับคุณไป มันผิด ผิดต่อคุณ ผิดต่อยูชอน แต่ผมอยากบอกคุณมานานแล้วแจจุง ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมก็เป็นคนหนึ่งที่รักคุณเหมือนที่ยูชอนรัก เพียงแต่คนที่ได้ความรักจากคุณมันไม่ใช่ผม ไม่ต้องห่วงนะครับผมไม่ได้หวังให้คุณมารับรักผมหรอก สบายใจได้ ” ยุนโฮหันไปยิ้มให้แจจุง เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าที่สุดเท่าที่แจจุงเคยเห็นคนตรงหน้ายิ้มให้เค้า
“ แล้ว ยุนโฮจะให้ผมทำยังไง ” ร่างบางเอ่ยอย่างสับสน ถ้าไม่อยากให้เค้าคิดมาก อยากให้เค้าสบายใจ แล้วทำไมต้องมาบอกเค้าให้รู้ด้วยหล่ะ
“ ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ ... คุณก็ใช้ชีวิตตามปกติของคุณ ... แต่ได้โปรดจำเอาไว้นะครับว่า ถ้าวันไหนยูชอนทำคุณเสียใจ ..... ขอให้นึกถึงผม ... ผมขอแค่นี้ ...ได้ไหมครับแจจุง ” แจจุงพยักหน้า เพียงเท่านี้ก็ทำให้ยุนโฮยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยแจจุงก็ไม่ได้มีท่าทีเกลียดอะไรเค้า
@@@@@@@@@@
ณ คอนโดฯของจุนซู
ก๊อกๆๆๆๆ
“ สักครู่นะครับ ” เสียงใสๆตะโกนออกมาจากห้องครัว วันนี้เค้าเตรียมอาหารว่างเล็กๆน้อยๆไว้รอคนรักทีกำลังจะมาหาเค้า
“ มาแล้วคร้าบบบบบ ... อ้าวยูชอน ! เข้ามาก่อนสิฮะ ” ร่างเล็กเอ่ยชวนยูชอนเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ เอ่อ ยูชอนนั่งรอตรงนี้แปปนะฮะ เดี๋ยวผมไปเอาของว่างมาให้ ” จุนเอ่ยอย่างมีความสุข แล้วก็วิ่งดุ๊กๆกลับเข้า
ไปยังห้องครัวอีกครั้ง และออกมาพร้อมกับคุ๊กกี้จากใหญ่ๆ 1 จาน และกาแฟ 2 แก้ว
“ จุนซู คุณไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย ” นี้คงจะเป็นนิสัยส่วนตัวไปแล้วหล่ะมั้งที่ร่างเล็กนี้ชอบทำขนมมาให้เค้าทานทุกครั้ง
“ ไม่เป็นไรหรอกฮะ นานๆยูชอนจะมาหาผมทีนึงผมก็อยากทำอะไรให้คุณทานบ้างนี้ฮะ ”
“ อืม ... งั้นก็ขอบคุณนะครับ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรอจุนซู ” ร่างสูงไม่รอช้ารีบเข้าประเด็นในทันที
“ อ๋อ คืออย่างนี้ฮะ พอดีพ่อกับแม่ผมเค้าจะให้ผมกลับบ้านไปดูตัวคู่หมั้นหน่ะฮะ ”
“ อะไรนะครับจุนซู แล้วนี้คุณจะทำไงหล่ะ ” ยูชอนเอ่ยเสียงกังวล เค้าไม่อยากเสียร่างเล็กนี้ไป
“ ไม่ต้องกังวลหรอกครับยูชอน ผมบอกท่านทั้ง 2 ไปว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว ผมเลยอยากจะมาถามคุณว่าวันพรุ่งนี้คุณจะไปพบพ่อกับแม่ผมได้ไหมฮะ ” จุนซูเอ่ยถามเสียงออดอ้อน เล่นอ้อนขนาดนี้มีหรือที่ยูชอนจะปฏิเสธ
“ ได้สิครับ เพื่อจุนซูผมทำได้ ” ยูชอนเอ่ยพลางดึงร่างของจุนซูเข้ามาในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
“ ดีใจจังเลยฮะ ยูชอน ... เอ่อ ... ยูชอนคืนนี้ค้างที่นี้นะ ... เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแล้วนะ ... คิดถึงคุณจะแย่อยู่แล้ว ” จุนซูเอ่ยขึ้นอย่างน่ารัก จนยูชอนอดไม่ได้ที่จะให้รางวัลคนน่ารักด้วยจูบที่แสนหวาน
“ อือ ... อืม ... ยูชอน ... ”
“ จุนซู .... คืนนี้ .... ผมขอนะ ” เมื่อเห็นคนน่ารักพยักหน้าให้รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนหน้าอันหล่อเหลา และจัดการอุ้มจุนซูเข้าไปในห้องนอน
ค่ำคืนที่แสนเงียบเหงาของใครหลายๆคนในวันนี้ แต่กลับเป็นค่ำคืนที่แสนสุขสมของทั้ง ยูชอนและจุนซู
โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่นาน ความสุขแบบลับๆนี้กำลังจะถูกเปิดเผย
@@@@@@@@@@
ณ บ้านตระกูลคิม
หลังจากที่ยุนโฮขับรถมาส่งแจจุงถึงที่บ้านแล้ว ร่างบางก็ไม่เป็นทำอะไร เอาแต่นั่งเหม่อลอยคิดถึงแต่สิ่งที่ยุนโฮที่เพิ่งบอกเค้าไป ‘ นี้ยุนโฮเค้าแอบชอบเราอยู่หรอ ^///^ เอ๊ะ ! แล้วทำไมเราต้องรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของคนที่เราไม่ได้รักด้วยนะ เรารักยูชอน จำไว้นะคิมแจจุง ’ ร่างบางได้แต่บอกตัวเองในใจว่าต้องไม่หวั่นไหวกับคำพูดของยุนโฮ แต่ทำไมลึกๆในใจมันถึงไม่ทำตามหล่ะ ทำไมยังรู้สึกแบบนี้อยู่อีกนะ
“ โอ้ย ! ยุนโฮ ทำไมคุณถึงมีอิทธิกับฉันจังนะ ไม่อยากจะคิดแล้ว ! ไปนอนดีกว่า หวังว่าคุณคงไม่ตามมาหลอกหลอนในความฝันฉันหรอกนะ ” แจจุงเอ่ยขึ้นกับบุคคลที่ไม่ได้มีตัวตนอยู่ในห้องนอน หวังเพียงแค่ว่าสายลมจะช่วยไปบอกให้ร่างสูงเลิกตามมาหลอกหลอนเค้าซักที เหนื่อยแล้วนะ ที่ต้องมานั่งคิดไอ้เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้ แต่จนแล้วจนรอดร่างบางก็หลับปุ๋ยไปทันทีที่หัวถึงหมอน .... หลับฝันดีนะครับ แจจุง - - เสียงของยุนโฮที่ฝากสายลมมาบอกร่างบาง
ณ คอนโดฯของจุนซูในเช้าวันรุ่งขึ้น
“ อื้อ ... อ๊ะ ! ” เสียงงัวเงียของร่างเล็กดังขึ้น พร้อมกับความเจ็บแปลบที่ถาโถมเข้าใส่
“ ตื่นแล้วหรอ จุนซู ” เสียงนุ่มเอ่ยทักทายคนรักในอ้อมกอดที่เพิ่งตื่น
“ อืม ... ฮะยูชอน ... ผมว่าเราไปอาบน้ำกันดีกว่านะครับ ... เดี๋ยวสายๆจะได้ออกเดินทางกันดีไหมฮะ จะได้ถึงที่โน้นไม่ดึกมาก ” จุนซูพยายามหาทางออกจากอ้อมกอดของยูชอนให้ได้ ไม่เช่นนั้นเค้าอาจจะเสร็จยูชอนอีกรอบแน่ เพราะดูจากสายตาของร่างสูงแล้ว ท่าทางเมื่อคืนจะยังไม่พอ
“ นี่ ! จุนซูไม่ต้องระแวงผมขนาดนั้นหรอก ผมไม่ทำอะไรคุณแล้วหล่ะ ... ผมว่าคุณไปอาบก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปทำอาหารเช้าให้ ” ร่างเล็กพยักหน้าแล้วค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำโดยมียูชอนคอยพยุงให้ร่างเล็กเดินๆได้สะดวกขึ้น
หลังจากที่เดินไปส่งจุนซูที่ห้องน้ำเสร็จยูชอนก็สวมวิญญาณพ่อครัวที่มีอยู่น้อยนิด ทำอาหารง่ายๆให้จุนซูและตัวเองทาน แต่ในขณะที่เขากำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหารอยู่นั้น เขาก็เกิดนึกขึ้นได้ว่า เขากำลังลืมคนๆนึงไป คนที่สำคัญกับเขาคนนึง ‘ แจจุง ’
‘ นี้เราลืมนึกถึงแจจุงไปเลยนะเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้จะมาถึงที่คอนโดฯของเราหรือยัง โทรไปบอกก่อนดีกว่า ’
ทางด้านแจจุง
“ เอ .... แปลกแห่ะ นี้ยูชอนยังทำธุระไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย ถึงไม่ได้กลับมาพักที่นี้อ่ะ ” แจจุงยื่นบ่นอยู่ที่ห้องของยูชอน
เมื่อคืนทั้งๆที่หลับไปแล้วแต่ก็ยังมีเรื่องของยุนโฮมาก่อกวนเวลาหลับอยู่อีก แล้วนี้ก็ยังมีเรื่องของยูชอนเข้ามาอีก
ตอนนี้แจจุงเริ่มคิดแล้วว่าถ้ายังมีอีกเรื่องให้ตัวเองได้คิดมากอีก สมองเค้าก็คงจะระเบิดออกมาแน่ๆ
“ โทรไปถามที่บ้านดีกว่า เผื่อบางทีอาจจะกำลังกลับมาก็ได้ ” ว่าแล้วแจจุงก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วออกมาโทรหายูชอนทันที แต่ยังไม่ทันที่แจจุงจะกดโทรออก ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นมาซะก่อน
RRRRRRRR
“ สวัสดีครับ ”
“ ฮัลโล ! แจจุงหรอ นี้ผมยูชอนนะ ” เสียงที่ตอบกลับมาทำให้แจจุงถึงกับยิ้มออก
“ ยุชอนหรอ ! ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน แล้วนี้ธุระยังไม่เสร็จหรอ ” น้ำเสียงของคนที่อยู่ปลายสายบ่งบอกถึงความเป็นห่วง จนยูชอนเริ่มรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้กับคนที่รักเค้ายิ่งกว่าตัวเอง
“ อ๋อ ... อืม ... วันนี้ผมคงไปเรียนไม่ได้นะครับ ผมยังต้องทำธุระต่ออีกหน่ะครับ ”
“ อ้าว ! หรอ งั้งเดี๋ยวฉันฝากยุนโฮจดแลกเชอร์ให้เองนะ ไม่ต้องห่วง ”
“ ขอบคุณนะครับแจจุง งั้นผมไปก่อนนะครับ ไว้ธุระเสร็จเมื่อไหร่ผมจะโทรไปบอกนะครับ ”
“ อืม ... ดูแลตัวเองด้วยนะยูชอน ” เมื่ออีกฝ่ายตอบรับแจจุงก็กดวางสายแล้วมุ่งหน้าไปที่มหาวิทยาลัยไปสะสางสิ่งที่อยู่ในใจตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้
......................................
...........................
..................
..........
.....
..
“ ใครโทรมาหรอฮะยูชอน ” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นยูชอนถือโทรศัพท์อยู่
“ อ๋อ เปล่าหรอกครับ ผมโทรไปหาเพื่อนหน่ะฮะ ว่าจะให้เค้าช่วยจดแล็กเชอร์ให้หน่ะครับ ” ยุชอนเอ่ยพลางจูงมือร่างเล็กไปที่โต๊ะอาหาร
“ เอ่อ .... ยูชอน ผมต้องขอโทษด้วยนะฮะที่ต้องทำให้เสียการเรียนเพราะผม ” จุนซูเอ่ยอย่างสำนึกผิด
“ ไม่เป็นไรหรอก อย่าโทษตัวเองเลยนะ เพื่อจุนซูผมทำได้ทุกอย่าง ” ทั้ง 2 ยิ้มให้กัน
“ ทานข้าวกันเถอะครับจุนซู นี้ผมทำเองเลยนะ ” แล้วทั้ง 2 ก็พากันเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อทานข้าว ถึงแม้ว่าสภาพของอาหารที่เห็นนั้นมันจะดูไม่ค่อยได้ แต่คนทำเป็นถึงคนรักแค่นี้มันก็อร่อยสุดสำหรับจุนซูแล้ว
หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็ไปเตรียมตัว เก็บเสื้อผ้า เพื่อเดินทางไปยังเมืองกยองกิโด บ้านเกิดของจุนซู
@@@@@@@@@@
ณ มหาวิทยาลัย
ทางด้านยุนโฮ วันนี้เค้าเลือกที่จะเข้าเรียนในภาคบ่าย ด้วยความหวังที่ว่าเค้าจะไม่เจอแจจุง แต่เค้ากลับคิดผิด เมื่อยุนโฮเดินมาถึงคณะของตัวเอง เค้าก็ได้พบกับร่างของแจจุงที่นั่งดักรอเขาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า
“ จะ ... แจจุง ”
“ ยุนโฮ ... ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ ” แจจุงพูดขอร้อง แต่เจ้าตัวกลับไม่รอฟังคำตอบของร่างสูง เดินนำออกไปยังด้านหลังอาคารเรียนคณะของยุนโฮ
………………..
…………..
……..
“ แจจุง มีอะไรจะพูดกับผมหรอครับ ” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่มีทีท่าว่าร่างบางจะบอกอะไรเค้าเลย
“ ยุนโฮ .... คุณคิดกับผมแบบที่พูดเมื่อวานจริงๆหรอ ” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความกังวลใจเอ่ยขึ้นเบาๆหากแต่มันก้องกังวาลเหลือเกินในความคิดของยุนโฮ
“ เอ่อ ... ครับ ... ผมรักแจจุง ... สิ่งที่ผมบอกคุณเมื่อวานมันออกมาจากใจของผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้ต้อง
การให้คุณเลิกกับยูชอนแล้วมาคบกับผมนะครับ ขอแค่ให้ผมได้อยู่ดูแลคุณห่างๆแบบนี้ก็พอแล้วหล่ะครับ ”
“ คุณไม่ได้หวังความรักจากผมใช่ไหม ... ยุนโฮ ” แจจุงหันกลับมาเผชิญหน้ากับยุนโฮ
“ ครับ ... ผมไม่ได้หวัง แม้ในใจลึกๆก็อาจจะมีบ้าง .... แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกนะครับ ขอแค่แจจุงไม่ได้รังเกลียดผมที่ผมชอบคุณทั้งๆที่คุณก็มีคนรักอยู่แล้ว แค่นี้ผมก็พอใจแล้วหล่ะครับ ”
“ ขอบคุณนะยุนโฮ ขอบคุณที่เข้าใจผม ”
“ ไม่เป็นไรครับ แต่แจจุงจำไว้นะครับว่า ถ้ายูชอนมันทำคุณเจ็บเมื่อไหร่ ..... ”
“ ผมจะนึกถึงคุณเป็นคนแรก ..... อิอิ ผมจำได้ครับ ” แจจุงต่อให้เสร็จสรรพ ทั้ง 2 ก็ได้แต่หัวเราะในความที่เป็นคนชอบเทคแคร์คนอื่นของยุนโฮ
“ เออ ยุนโฮ .... ตอนเย็นว่างไหม ”
“ ว่างครับ แจจุง ... มีอะไรหรอครับ ”
“ อ๋อ ... คือพอดีว่าจะชวนไปซื้อของด้วยกันหน่ะฮะ .... วันพรุ่งนี้ยูชอนเค้าก็จะกลับมาแล้ว ว่าจะซื้อพวกของกินไปให้เขาด้วยหน่ะฮะ เห็นว่าของในตู้เย็นใกล้จะหมดแล้วด้วย ” แจจุงเอ่ยเสียงสดใส
“ อืม .... ก็ได้ครับ ... งั้นแจจุงรออยู่ที่คณะนะครับ แล้วผมจะเดินไปหา ”
“ OK ครับ ... อ้อ ! เกือบลืมไปเลย พอดีเมื่อเช้ายูชอนเขาฝากมาบอกว่าฝากจดแลกเชอร์ให้ด้วยนะฮะ ”
“ ได้ครับ .... แล้วเจอกันนะครับ ” แล้วทั้ง 2 ก็แยกย้ายกันไปเข้าเรียนต่อในภาคบ่าย
หลังเลิกเรียน
“ แจจุง .... เลิกเรียนแล้วไปไหนอ่ะ ” เสียงของเพื่อนร่างเพรียวเอ่ยถามแจจุงขณะที่กำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋า
“ ฉันจะไปซื้อของที่ห้างหน่ะ ”
“ อืม .... ให้ฉันไปส่งไหม ”
“ ไม่ต้องหรอกชางมิน ... เกรงใจนาย แล้วที่สำคัญฉันมีคนไปส่งให้แล้ว ” ชางมินได้แต่ทำหน้างงๆ
ใครกันนะที่จะไปส่งแจจุง
“ อิอิ นายคงยังไม่รู้จัก .... ตามฉันมาสิ ฉันจะแนะนำให้รู้จัก ” ว่าแล้วแจจุงก็ลากแขนเพื่อนตัวสูงให้เดินตามตัวเองไป
“ ไง ยุนโฮ มาถึงนานหรือยัง ” ร่างบางเอ่ยทักร่างสูงที่ยืนคอยอยู่บริเวณหน้าคณะของร่างบาง
“ มาได้ซักพักแล้วหล่ะ .... เออ ... แล้วนี้ใครหรอ ” ร่างสูงมองไปยังบุคคลที่ที่ยืนอยู่เคียงข้างร่างบาง
“ อ๋อ .... ยุนโฮนี้คือชางมินนะ เค้าเป็นเพื่อนของผมเอง ... ส่วนชางมินนี้คือยุนโฮนะ เป็นเพื่อนยูชอนหน่ะ ” แจจุงแนะนำเพื่อนทั้ง 2 ให้รู้จักกัน โดยทั้งคู่ก็โค้งให้กันตามมารยาท
“ สวัสดีครับชางมิน ” ร่างสูงเอ่ยอย่างเป็นมิตรพร้อมกับส่งยิ้มกระชากใจสาวให้กับร่างสูงเพรียวคนนี้
“ สวัสดีเช่นกันครับยุนโฮ ... เออแล้วนี้ยุนโฮจะไปซื้อของกับแจจุงด้วยหรอครับ ”
‘ เอ .... ท่าทางของยุนโฮ ดูเหมือนจะชอบแจจุงนะเนี่ย งั้นฉันขอดูท่าทีของนายก่อนแล้วกันนะ ’
“ อ๋อ ใช่ครับ พอดีเมื่อตอนบ่ายแจจุงเค้ามาบังคับให้ผมไปเป็นเพื่อนเค้าหน่ะครับ .... โอ้ย ! ” และแล้วยุนโฮก็โดนฝ่ามืออรหันต์จากแจจุงฟาดเข้าไปเต็มแขน จะมาโอดโอยก็ไม่ได้ในเมื่อตัวเองเป็นคนทำเองนี้น่ะ
“ ยุนโฮพูดอะไรหน่ะ ... ไม่ใช่ซักหน่อย ... ผมไม่ได้บังคับคุณเลยนะ ”
“ ผมล้อเล่นครับ ... แจจุงนี้ก็คิดมากไปได้ ... แล้วนี้ชางมินจะไปกับแจจุงเค้าด้วยหรือเปล่าครับ ”
“ อ๋อ ไม่หล่ะครับ เดี๋ยวผมต้องไปทำงานต่อหน่ะฮะ ” ชางมินเอ่ยปฏิเสธทั้งๆที่ในใจอยากไปจะตาย นี้ก็ก่ะว่าจะให้แจจุงเค้าเลี้ยงไอสครีมซะหน่อย ( ไอ้เราก็นึกว่าจะตามไปดูพฤติกรรมยุนโฮ ที่ไหนได้ ... -*- )
ส่วนยุนโฮนั้นก็พยักหน้ารับพลางคิดในใจว่า ‘ ชางมินนี้ขยันจังเลย .... เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย แล้วเราหล่ะเรียนอย่างเดียวยังไม่ไหวเลย T^T ’
“ ฉันไปก่นนะชางมิน แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ” แจจุงโบกมือลาเพื่อนรัก
“ ไว้เจอกันใหม่นะครับ ... ชางมิน ”
“ เช่นกันฮะ ยุนโฮ ... แล้วเจอกันแจจุง ” ชางมินโบกมือลาเพื่อนทั้ง 2 พลางนึกอะไรขึ้นมาได้
‘ แจจุง ... ฉันชักอยากให้นายเลิกคบกับยูชอนแล้วมาคบกับยุนโฮจังเลย แม้ฉันเพิ่งจะได้เจอยุนโฮครั้งแรกแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่า ยุนโฮเค้าเป็นคนดีแล้วเค้าก็รักนายมาก บางทีอาจจะมากกว่าที่ยูชอนรักซะด้วยซ้ำ ฉันอยากเห็นนายมีความสุขนะแจจุง ’
“ ยุนโฮ ... ความหวังครั้งนี้ของผม ... อยู่ที่คุณแล้วนะ ผมอยากเห็นคุณในฐานะของคนรักคนใหม่ของแจจุง หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ ” ชางมินได้แต่พึมพัมกับตัวเองแล้งออกเดินทางไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งสถานที่ที่เค้าต้องไปทำงาน ส่วนยุนโฮและแจจุงนั้นต่างก็เดินซื้อของด้วยกันอย่างสนุกสนาน แต่อย่างที่เค้าว่าความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน
@@@@@@@@@@
เช้าวันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย
“ อ้าว ! แจจุง มาทำอะไรที่นี้หรอ หรือว่ายูชอนมันมาแล้ว ” วันนี้ยุนโฮมามหาวิทยาลัยแต่เช้าก็เพื่อจะมาส่งงาน
อาจารย์ แต่นี้ทำไมแจจุงถึงมาอยู่ที่นี้จึงได้ถามออกไป
“ อ๋อ คือพอดีผมอยากจะมาถามยุนโฮหน่ะว่าวันนี้ไปส่งผมที่คอนโดของยูชอนได้ไหม ” แจจุงเอ่ยเสียงออดอ้อน
“ อืม ... ได้สิ ... งั้นเจอกันแบบเมื่อวานแล้วกันนะ ”
“ ขอบคุณนะยุนโฮ ” ร่างบางเอ่ยอย่างดีใจ
“ ไม่เป็นไรครับ ... แล้วเจอกันนะครับ ” ยังไม่ทันที่แจจุงจะเอ่ยอะไรยุนโฮก็รีบวิ่งเข้าไปยังตัวอาคารเรียนพอดี
สงสัยจะรีบจัดนะเนี่ย
‘ เอ ... ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกๆ ทั้งที่เราน่าจะดีใจนะที่จะได้เจอยูชอน แต่ทำไมเราไม่รู้สึกแบบนั้นเลยหล่ะ ’ ลางสังหรณ์แปลกๆนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับแจจุงเพียงคนเดียว แต่ยุนโฮก็รู้สึกได้เหมือนกัน แต่เจ้าก็ทำเป็นไม่คิดอะไร
ทางด้านยูชอนและจุนซู ตอนนี้พวกเขากำลังมุ่งหน้ากลับโซลหลังจากที่การไปพบพ่อและแม่ของจุนซูเป็นไปด้วยดี
ท่านทั้ง 2 ไม่ได้รังเกลียดที่ลูกตัวเองจะมีคนรักเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังฝากฝังให้ยูชอนช่วยดูแลจุนซูแทนท่านด้วย ซึ่งยูชอนก็ยินดีที่จะทำสิ่งนั้นด้วยความเต็มใจ
“ จุนซูครับ ... วันนี้ไปนอนค้างที่คอนโดผมนะ ” ยูชอนเอ่ยบอกจุนซูเสียงสดใส ก็ตลอดทั้งเมื่อวานและวันนี้เค้ามีความสุขมาก สุขที่ได้อยู่กับจุนซูและและครอบครัวของร่างเล็กที่ใจดีกับเค้าเป็นอย่างมาก
“ อารมณ์ดีจังเลยนะฮะยูชอน ” ร่างเล็กของจุนซูเอ่ยล้อร่างสูงที่วันนี้ดูมีความสุขมากกว่าปกติ
“ ก็จะไม่ให้อารมณ์ดีไงหล่ะ .... ในเมื่อพ่อกับแม่ของจุนซูไม่ได้กีดกันเรา 2 คน ” ยูชอนบอกเหตุผลที่ทำให้วันนี้เค้ามีความสุขมากกว่าวันไหนๆ
“ อืม ... ใช่ฮะ .... ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ”
“ แล้วนี้ตกลงว่าจุนซูจะไปนอนที่คอนโดผมไหมครับ ” ยูชอนถามเสียงเจ้าเล่ห์
“ เอ่อ .... ก็ได้ฮะ ” จุนซูตอบเสียงเบา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ร่างสูงได้ยินจนต้องเร่งความเร็วของรถเพื่อที่จะได้ไปถึงจุดหมายเร็วๆ
นี่ยูชอนกำลังลืมอะไรไปบางอย่าง .... เค้าลืมไปว่าเค้าเคยบอกร่างบางไปว่าวันนี้เค้าจะกลับคอนโด
ณ คอนโดของยูชอน
“ เชิญครับจุนซู ” หลังจากที่ยูชอนจอดรถแล้ว เค้าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้กับจุนซูทันที แล้วพากันเดินขึ้นไปยังฟ้องพักสุดหรูของยูชอน
จากนั้นไม่นานก็มีรถอีกคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดที่บริเวณลานจอดรถด้านนอก รถของยุนโฮ เพราะหลังจากเลิกเรียนแล้วยุนโฮก็ไปรับแจจุงมาที่นี้ที
“ เอ๊ะ ! นั้นมันรถของยูชอนนี้หน่า ” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ นี่ยูชอนมาถึงแล้วหรอเนี่ย
“ ไหนครับ .... ใช่จริงๆด้วย ” ยุนโฮที่เพิ่งสังเกตุเห็นก็เอ่ยเห็นด้วยกับร่างบาง
“ อิอิ ดีจังเลย ... งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเลยดีกว่า จะได้เซอร์ไพรส์ยูชอน เอาให้ตกใจเลยดีกว่า ” แจจุงเอ่ยอย่างกับเด็กๆที่ชอบแกล้งเพื่อนด้วยการทำให้ตกใจเล่นๆ
“ อืม ... OK ครับแจจุง ”
“ ขอบคุณยุนโฮมากเลยนะที่มาส่ง ” แจจุงส่งยิ้มหวานไปให้ เล่นเอายุนโฮเพ้อกันเลยทีเดียว
“ มะ .... ไม่เป็นไรครับ ... งั้นผมกลับก่อนนะ ”
“ อืม ... โชคดีนะยุนโฮ ขับรถกลับดีๆหล่ะ ” แล้วแจจุงก็รีบวิ่งเข้ายังตัวคอนโดทันที แต่ยุนโฮนั้นกลับยังคงอยู่ที่เดิม รถไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหนอย่างที่บอก
เค้ากำลังรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องเรื่องอะไรซักอย่างกับรน่างบางเค้าจึงเลือกที่จะอยู่ต่อ
...................................
..........................
...............
.........
...
“ โอ้โห ! .... ห้องยูชอนสะอาดมากเลยนะฮะ ” จุนซูพูดเมื่อเห็นสภาพ (?) ห้องของยูชอน
“ แล้วจุนซูชอบไหมหล่ะครับ ” ยูชอนเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์พลางเดินเข้ามากอดเอวของจุนซูจากด้านหลังไว้
“ ชอบสิครับ .... ไม่รู้ว่าที่ห้องสะอาดเนี่ยมีสาวหรือว่าหนุ่มที่ไหนมาให้หรือเปล่า .... ” จุนซูพูดพลางทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่แล้วหันไปมองคนตัวสูงที่ยังคงกอดเค้าเอ้าไว้แน่น
“ ผมเปล่านะจุนซู .... ไม่มีใครมาทำความสะอาดห้องนี้หรอก .... เชื่อผมนะ ” ยุชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล
เค้าไม่อยากให้จุนซูรู้เรื่องแจจุง และก็ไม่อยากให้แจจุงรู้เรื่องจุนซูด้วยเหมือนกัน
“ อิอิ ยูชอนนี้ตลกจัง ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ร้อนตัวไปได้ ” ดูเหมือนโชคยังเข้าข้างยูชอนอยู่บ้างที่ร่างเล็กนี้ไม่ได้สังเกตุสีหน้าหนักใจของยูชอนเลยซักนิดเดียว
“ นี้จุนซูแกล้งผมหรอ .... อย่างนี้ต้องโดนลงโทษแล้ว ” ว่าแล้วยูชอนก็จัดการลงโทษจุนซูทันที แต่บทลงโทษของยูชอนนั้นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับจุนซู แต่มันทำให้เค้าจั๊กจี้มากกว่า เมื่อยูชอนนั้นใช้จมูกโด่งของตัวเองซุกไซร้ที่ต้นคอขาวของร่างเล็ก
“ 555 ++ พะ ... พอเถอะยุชอน ... มันจั๊กจี้อ่ะ ”
“ งั้นผมเปลี่ยนที่ดีกว่า .... ” แล้วยูชอนก็เปลี่ยนเป้าหมายจากลำคอขาว มาเป็นที่ริมฝีปากบางของร่างเล็กแทน
“ อื้อ .... อืม .... ” เสียงครางแบบพึงพอใจดังออกมาจากลำคอของร่างเล็ก
ในขณะที่จุนซูกำลังเคลิ้มไปกับรสจูบอันแสนหวานที่ร่างสูงบรรจงมอบให้อยู่นั้น อยู่ๆยูชอนก็ถินริมฝีปากออกพร้อมกับเอ่ยอะไรบางอย่างที่ทำให้จุนซูนั้นถึงกับอายหน้าแดง
“ จุนซูครับ ... เราไปต่อกันในห้องดีกว่านะครับ ”
“ กะ ... ก็ได้ฮะยูชอน ” แล้วยูชอนก็จัดการอุ้มจุนซูแล้วพาเข้าไปในห้องนอนทันที
ภายในห้องนอนเล็กๆของคอนโดมีคน 2 คนกำลังมีความสุขด้วยกันอยู่บนเตียงใหญ่
แต่ใครจะรู้ว่าภายนอกห้องยังมีอีก 1 คนหนึ่งที่ต้องมารับรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ ต้องมารับรู้ว่าคนรักของตัวเองกำลังนอกใจ
TBC
Talk ::: ขอโทษนะค่ะที่ให้รอนาน .... พอดีติดสอบอ่ะค่ะ
เลยไม่มีเวลาเอาฟิคเรื่องนี้มาลง
แต่ตอนนี้เวลามีแล้วค่ะ ..... ปิดเทอมแล้ววววววววว
สำหรับเรื่องนี้ก็เหลืออีก 2 ตอนก็จะจบแล้วค่ะ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ
“ เอ่อ แจจุงครับ .... อาหารอร่อยไหมครับ ” เสียงของร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน
“ อ๋อ .... เอ่อ .... อร่อยครับ .... แล้วนี้ยุนโฮเคยมาทานที่นี้หรือเปล่าครับ ”
“ ไม่เคยเลยครับ .... ปกติก็ทานแต่อาหารของโรงแรมน่ะฮะ หรือไม่ก็ทำเอง ” บรรยากาศระหว่างบุคคลทั้ง 2 เริ่มดีขึ้นเมื่อได้คุยกัน
“ ยุนโฮทำอาหารเองด้วยหรอครับเนี่ย ” ร่างบางเอ่ยอย่างแปลกใจ ในขณะที่ยุนโฮพยักหน้าแทนคำตอบ
“ ดีจังเลยนะครับ ยุนโฮหน่ะไม่เหมือนยูชอนเลย รายนั้นนะอาหารก็ไม่เคยทำเอง ชอบให้ผมทำให้อยู่เรื่อย อิอิ ” แจจุงเอ่ยอย่างมีความสุข แต่ยุนโฮกลับต้องนั่งฟังด้วยความเศร้า
“ อ่อ .... เอ่อ ... ไอ้ยูชอนมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ ก่อนที่ยูชอนจะรู้จักกับแจจุงนะ มันชอบเรียกให้ผมไปทำอาหารให้บ่อยๆเลยครับ ” ยุนโฮแสร้งทำเป็นยิ้มแย้ม นินทาเพื่อนรักเพื่อไม่ให้แจจุงเห็นถึงอาการที่แปลกไป
“ อืม ... นั้นหน่ะสิฮะ .... ว่าแต่นี้ก็นานแล้วนะ ทำไมยูชอนถึงยังไม่มาสักทีหล่ะ ” ร่างเอ่ยพลางชะเง้อคอมองหาคนรัก
“ นั้นสิครับ .... อ้อ ! มาโน้นแล้วหล่ะครับแจจุง ” แจจุงหันไปมองทางด้านที่ร่างสูงหันไปมอง
“ นี้ ! ยุนโฮนายนินทาอะไรฉันให้แจจุงฟังว่ะ ” ยูชอนที่เดินกลับมาเห็นทั้ง 2 คุยกันสนุกสนานเลยพาลคิดไปเองว่าทั้ง 2 ต้องกำลังนินทาอะไรเกี่ยวกับเค้าอยู่แน่ๆ
“ อะไรนายห่ะ ฉันจะไปนินทาอะไรนายหล่ะ ” ยุนโฮแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนแจจุงนั้นก็พยายามกลั้นขำอยู่อย่างยากลำบาก
“ โถ่ ยูชอน .... คิดมากไปได้ ... เอ่อว่าแต่เมื่อกี้ใครโทรมาหรอ ”
“ อ๋อ เอ่อ .... เมื่อกี้แม่โทรมาหน่ะ บอกว่ามีธุระสำคัญจะคุยด้วย ผมคงไปส่งคุณไม่ได้แล้วนะแจจุง ” ยูชอนทำสีหน้าเศร้าเพื่อบ่งบอกถึงความเสียใจกับสิ่งที่เพิ่งพูดไป ‘ ขอโทษนะแจ ที่ต้องโกหกคุณ ’
“ หรอ ... อืม ... ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ ” แจจุงยิ้มจอบกลับไป
“ ไม่ได้นะแจจุง ผมไม่ให้คุณกลับคนเดียวหรอก มันอันตราย ...... เอ่อ ยุนโฮ นายช่วยไปส่งแจจุงแทนฉันได้ไหมว่ะ ”
ยูชอนเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ ได้สิ นายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันไปส่งแจจุงเอง ”
“ ขอบใจมากนะเพื่อน เอ่อ ! แจจุงครับถ้าไอ้ยุนโฮมันส่งคุณไม่ถึงบ้าน โทรามาฟ้องผมเลยนะ ” ร่างสูงเอ่ยกำชับกับคนรัก
“ อิอิ ... ยุนโฮเค้าคงไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนั้นหรอก ... คุณหน่ะรีบไปได้แล้ว ” ร่างบางเร่งคนรักให้รีบไปทำธุระของตัวเอง แล้วยูชอนก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ลืมที่จะทิ้งเงินจำนวนหนึ่งให้เพื่อนรักเพื่อเป็นค่าอาหาร แม้ว่ายุนโฮจะปฏิเสธแต่มีหรือที่คนอย่าง ปาร์ค ยูชอนจะฟัง
@@@@@@@@@@
ภายในรถยนต์คันหรูของยุนโฮ หลังจากที่ได้ไถ่ถามร่างบางเรียบร้อยแล้วว่าบ้านอยู่แถวไหน ยุนโฮก็รีบบึ่งรถออกจากร้านอาหารแห่งนั้นทันที .....
บรรยากาศระหว่างบุคคลทั้ง 2 มีเพียงแค่ความเงียบเหงา ถึงแม้ว่าร่างสูงจะเปิดเพลงเพื่อทำลายบรรยากาศนั้นแล้ว แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ..... มันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
“ เอ่อ ... แจจุงครับ ” เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มชวนให้น่าฟังเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทนกับเงียบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ มีอะไรหรอฮะ ยุนโฮ ” แจจุงขานรับพลางหันไปทางร่างสูงที่กำลังเพ่งสมาธิอยู่กับการขับรถ
“ คือ .... คุณจะว่าอะไรไหม ... ถ้าผมจะบอกคุณว่า .... ” อยู่ๆยุนโฮก็เงียบไปเฉยๆ คงเป็นเพราะว่าเค้ายังไม่แน่ใจว่าควรจะบอกร่างบางตรงหน้าให้รู้เรื่องนี้ดีหรือไม่
แต่มันก็พลั้งปากพูดออกไปแล้ว คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้
“ หือ ... ยุนโฮจะบอกอะไรผมหรอ ”
“ คือ ... ผมจะบอกคุณว่า .... ผม รัก คุณ แจจุง ” ยุนโฮตัดสินใจเอ่ยสิ่งๆนั้นออกมา คำพูดที่เค้าอยากบอกร่างบางมานานแสนนาน คำพูดที่เค้าเองก็รู้ว่า ถึงพูดออกไปก็คงไม่ได้ทำให้เค้าได้ร่างบางมาครอบครอง
“ อะ ... อะไรนะครับยุนโฮ ... คุณพูดเล่นใช่ไหม ... คุณบอกผมมาสิ ยุนโฮ ” แจจุงเค้นถามร่างสูงที่ตอนนี้
เค้าจอดรถไว้ข้างทาง เพื่อที่จะได้คุยกับแจจุงในเรื่องนี้ให้มันจบๆไป
“ เปล่าแจจุง ผมไม่ได้ล้อเล่น แต่ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมบอกกับคุณไป มันผิด ผิดต่อคุณ ผิดต่อยูชอน แต่ผมอยากบอกคุณมานานแล้วแจจุง ผมอยากให้คุณรู้ว่า ผมก็เป็นคนหนึ่งที่รักคุณเหมือนที่ยูชอนรัก เพียงแต่คนที่ได้ความรักจากคุณมันไม่ใช่ผม ไม่ต้องห่วงนะครับผมไม่ได้หวังให้คุณมารับรักผมหรอก สบายใจได้ ” ยุนโฮหันไปยิ้มให้แจจุง เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าที่สุดเท่าที่แจจุงเคยเห็นคนตรงหน้ายิ้มให้เค้า
“ แล้ว ยุนโฮจะให้ผมทำยังไง ” ร่างบางเอ่ยอย่างสับสน ถ้าไม่อยากให้เค้าคิดมาก อยากให้เค้าสบายใจ แล้วทำไมต้องมาบอกเค้าให้รู้ด้วยหล่ะ
“ ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ ... คุณก็ใช้ชีวิตตามปกติของคุณ ... แต่ได้โปรดจำเอาไว้นะครับว่า ถ้าวันไหนยูชอนทำคุณเสียใจ ..... ขอให้นึกถึงผม ... ผมขอแค่นี้ ...ได้ไหมครับแจจุง ” แจจุงพยักหน้า เพียงเท่านี้ก็ทำให้ยุนโฮยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยแจจุงก็ไม่ได้มีท่าทีเกลียดอะไรเค้า
@@@@@@@@@@
ณ คอนโดฯของจุนซู
ก๊อกๆๆๆๆ
“ สักครู่นะครับ ” เสียงใสๆตะโกนออกมาจากห้องครัว วันนี้เค้าเตรียมอาหารว่างเล็กๆน้อยๆไว้รอคนรักทีกำลังจะมาหาเค้า
“ มาแล้วคร้าบบบบบ ... อ้าวยูชอน ! เข้ามาก่อนสิฮะ ” ร่างเล็กเอ่ยชวนยูชอนเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ เอ่อ ยูชอนนั่งรอตรงนี้แปปนะฮะ เดี๋ยวผมไปเอาของว่างมาให้ ” จุนเอ่ยอย่างมีความสุข แล้วก็วิ่งดุ๊กๆกลับเข้า
ไปยังห้องครัวอีกครั้ง และออกมาพร้อมกับคุ๊กกี้จากใหญ่ๆ 1 จาน และกาแฟ 2 แก้ว
“ จุนซู คุณไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย ” นี้คงจะเป็นนิสัยส่วนตัวไปแล้วหล่ะมั้งที่ร่างเล็กนี้ชอบทำขนมมาให้เค้าทานทุกครั้ง
“ ไม่เป็นไรหรอกฮะ นานๆยูชอนจะมาหาผมทีนึงผมก็อยากทำอะไรให้คุณทานบ้างนี้ฮะ ”
“ อืม ... งั้นก็ขอบคุณนะครับ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรอจุนซู ” ร่างสูงไม่รอช้ารีบเข้าประเด็นในทันที
“ อ๋อ คืออย่างนี้ฮะ พอดีพ่อกับแม่ผมเค้าจะให้ผมกลับบ้านไปดูตัวคู่หมั้นหน่ะฮะ ”
“ อะไรนะครับจุนซู แล้วนี้คุณจะทำไงหล่ะ ” ยูชอนเอ่ยเสียงกังวล เค้าไม่อยากเสียร่างเล็กนี้ไป
“ ไม่ต้องกังวลหรอกครับยูชอน ผมบอกท่านทั้ง 2 ไปว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว ผมเลยอยากจะมาถามคุณว่าวันพรุ่งนี้คุณจะไปพบพ่อกับแม่ผมได้ไหมฮะ ” จุนซูเอ่ยถามเสียงออดอ้อน เล่นอ้อนขนาดนี้มีหรือที่ยูชอนจะปฏิเสธ
“ ได้สิครับ เพื่อจุนซูผมทำได้ ” ยูชอนเอ่ยพลางดึงร่างของจุนซูเข้ามาในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
“ ดีใจจังเลยฮะ ยูชอน ... เอ่อ ... ยูชอนคืนนี้ค้างที่นี้นะ ... เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแล้วนะ ... คิดถึงคุณจะแย่อยู่แล้ว ” จุนซูเอ่ยขึ้นอย่างน่ารัก จนยูชอนอดไม่ได้ที่จะให้รางวัลคนน่ารักด้วยจูบที่แสนหวาน
“ อือ ... อืม ... ยูชอน ... ”
“ จุนซู .... คืนนี้ .... ผมขอนะ ” เมื่อเห็นคนน่ารักพยักหน้าให้รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนหน้าอันหล่อเหลา และจัดการอุ้มจุนซูเข้าไปในห้องนอน
ค่ำคืนที่แสนเงียบเหงาของใครหลายๆคนในวันนี้ แต่กลับเป็นค่ำคืนที่แสนสุขสมของทั้ง ยูชอนและจุนซู
โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่นาน ความสุขแบบลับๆนี้กำลังจะถูกเปิดเผย
@@@@@@@@@@
ณ บ้านตระกูลคิม
หลังจากที่ยุนโฮขับรถมาส่งแจจุงถึงที่บ้านแล้ว ร่างบางก็ไม่เป็นทำอะไร เอาแต่นั่งเหม่อลอยคิดถึงแต่สิ่งที่ยุนโฮที่เพิ่งบอกเค้าไป ‘ นี้ยุนโฮเค้าแอบชอบเราอยู่หรอ ^///^ เอ๊ะ ! แล้วทำไมเราต้องรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของคนที่เราไม่ได้รักด้วยนะ เรารักยูชอน จำไว้นะคิมแจจุง ’ ร่างบางได้แต่บอกตัวเองในใจว่าต้องไม่หวั่นไหวกับคำพูดของยุนโฮ แต่ทำไมลึกๆในใจมันถึงไม่ทำตามหล่ะ ทำไมยังรู้สึกแบบนี้อยู่อีกนะ
“ โอ้ย ! ยุนโฮ ทำไมคุณถึงมีอิทธิกับฉันจังนะ ไม่อยากจะคิดแล้ว ! ไปนอนดีกว่า หวังว่าคุณคงไม่ตามมาหลอกหลอนในความฝันฉันหรอกนะ ” แจจุงเอ่ยขึ้นกับบุคคลที่ไม่ได้มีตัวตนอยู่ในห้องนอน หวังเพียงแค่ว่าสายลมจะช่วยไปบอกให้ร่างสูงเลิกตามมาหลอกหลอนเค้าซักที เหนื่อยแล้วนะ ที่ต้องมานั่งคิดไอ้เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้ แต่จนแล้วจนรอดร่างบางก็หลับปุ๋ยไปทันทีที่หัวถึงหมอน .... หลับฝันดีนะครับ แจจุง - - เสียงของยุนโฮที่ฝากสายลมมาบอกร่างบาง
ณ คอนโดฯของจุนซูในเช้าวันรุ่งขึ้น
“ อื้อ ... อ๊ะ ! ” เสียงงัวเงียของร่างเล็กดังขึ้น พร้อมกับความเจ็บแปลบที่ถาโถมเข้าใส่
“ ตื่นแล้วหรอ จุนซู ” เสียงนุ่มเอ่ยทักทายคนรักในอ้อมกอดที่เพิ่งตื่น
“ อืม ... ฮะยูชอน ... ผมว่าเราไปอาบน้ำกันดีกว่านะครับ ... เดี๋ยวสายๆจะได้ออกเดินทางกันดีไหมฮะ จะได้ถึงที่โน้นไม่ดึกมาก ” จุนซูพยายามหาทางออกจากอ้อมกอดของยูชอนให้ได้ ไม่เช่นนั้นเค้าอาจจะเสร็จยูชอนอีกรอบแน่ เพราะดูจากสายตาของร่างสูงแล้ว ท่าทางเมื่อคืนจะยังไม่พอ
“ นี่ ! จุนซูไม่ต้องระแวงผมขนาดนั้นหรอก ผมไม่ทำอะไรคุณแล้วหล่ะ ... ผมว่าคุณไปอาบก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปทำอาหารเช้าให้ ” ร่างเล็กพยักหน้าแล้วค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำโดยมียูชอนคอยพยุงให้ร่างเล็กเดินๆได้สะดวกขึ้น
หลังจากที่เดินไปส่งจุนซูที่ห้องน้ำเสร็จยูชอนก็สวมวิญญาณพ่อครัวที่มีอยู่น้อยนิด ทำอาหารง่ายๆให้จุนซูและตัวเองทาน แต่ในขณะที่เขากำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหารอยู่นั้น เขาก็เกิดนึกขึ้นได้ว่า เขากำลังลืมคนๆนึงไป คนที่สำคัญกับเขาคนนึง ‘ แจจุง ’
‘ นี้เราลืมนึกถึงแจจุงไปเลยนะเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้จะมาถึงที่คอนโดฯของเราหรือยัง โทรไปบอกก่อนดีกว่า ’
ทางด้านแจจุง
“ เอ .... แปลกแห่ะ นี้ยูชอนยังทำธุระไม่เสร็จอีกหรอเนี่ย ถึงไม่ได้กลับมาพักที่นี้อ่ะ ” แจจุงยื่นบ่นอยู่ที่ห้องของยูชอน
เมื่อคืนทั้งๆที่หลับไปแล้วแต่ก็ยังมีเรื่องของยุนโฮมาก่อกวนเวลาหลับอยู่อีก แล้วนี้ก็ยังมีเรื่องของยูชอนเข้ามาอีก
ตอนนี้แจจุงเริ่มคิดแล้วว่าถ้ายังมีอีกเรื่องให้ตัวเองได้คิดมากอีก สมองเค้าก็คงจะระเบิดออกมาแน่ๆ
“ โทรไปถามที่บ้านดีกว่า เผื่อบางทีอาจจะกำลังกลับมาก็ได้ ” ว่าแล้วแจจุงก็หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องจิ๋วออกมาโทรหายูชอนทันที แต่ยังไม่ทันที่แจจุงจะกดโทรออก ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้นมาซะก่อน
RRRRRRRR
“ สวัสดีครับ ”
“ ฮัลโล ! แจจุงหรอ นี้ผมยูชอนนะ ” เสียงที่ตอบกลับมาทำให้แจจุงถึงกับยิ้มออก
“ ยุชอนหรอ ! ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน แล้วนี้ธุระยังไม่เสร็จหรอ ” น้ำเสียงของคนที่อยู่ปลายสายบ่งบอกถึงความเป็นห่วง จนยูชอนเริ่มรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้กับคนที่รักเค้ายิ่งกว่าตัวเอง
“ อ๋อ ... อืม ... วันนี้ผมคงไปเรียนไม่ได้นะครับ ผมยังต้องทำธุระต่ออีกหน่ะครับ ”
“ อ้าว ! หรอ งั้งเดี๋ยวฉันฝากยุนโฮจดแลกเชอร์ให้เองนะ ไม่ต้องห่วง ”
“ ขอบคุณนะครับแจจุง งั้นผมไปก่อนนะครับ ไว้ธุระเสร็จเมื่อไหร่ผมจะโทรไปบอกนะครับ ”
“ อืม ... ดูแลตัวเองด้วยนะยูชอน ” เมื่ออีกฝ่ายตอบรับแจจุงก็กดวางสายแล้วมุ่งหน้าไปที่มหาวิทยาลัยไปสะสางสิ่งที่อยู่ในใจตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้
......................................
...........................
..................
..........
.....
..
“ ใครโทรมาหรอฮะยูชอน ” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นยูชอนถือโทรศัพท์อยู่
“ อ๋อ เปล่าหรอกครับ ผมโทรไปหาเพื่อนหน่ะฮะ ว่าจะให้เค้าช่วยจดแล็กเชอร์ให้หน่ะครับ ” ยุชอนเอ่ยพลางจูงมือร่างเล็กไปที่โต๊ะอาหาร
“ เอ่อ .... ยูชอน ผมต้องขอโทษด้วยนะฮะที่ต้องทำให้เสียการเรียนเพราะผม ” จุนซูเอ่ยอย่างสำนึกผิด
“ ไม่เป็นไรหรอก อย่าโทษตัวเองเลยนะ เพื่อจุนซูผมทำได้ทุกอย่าง ” ทั้ง 2 ยิ้มให้กัน
“ ทานข้าวกันเถอะครับจุนซู นี้ผมทำเองเลยนะ ” แล้วทั้ง 2 ก็พากันเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อทานข้าว ถึงแม้ว่าสภาพของอาหารที่เห็นนั้นมันจะดูไม่ค่อยได้ แต่คนทำเป็นถึงคนรักแค่นี้มันก็อร่อยสุดสำหรับจุนซูแล้ว
หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็ไปเตรียมตัว เก็บเสื้อผ้า เพื่อเดินทางไปยังเมืองกยองกิโด บ้านเกิดของจุนซู
@@@@@@@@@@
ณ มหาวิทยาลัย
ทางด้านยุนโฮ วันนี้เค้าเลือกที่จะเข้าเรียนในภาคบ่าย ด้วยความหวังที่ว่าเค้าจะไม่เจอแจจุง แต่เค้ากลับคิดผิด เมื่อยุนโฮเดินมาถึงคณะของตัวเอง เค้าก็ได้พบกับร่างของแจจุงที่นั่งดักรอเขาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า
“ จะ ... แจจุง ”
“ ยุนโฮ ... ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ ” แจจุงพูดขอร้อง แต่เจ้าตัวกลับไม่รอฟังคำตอบของร่างสูง เดินนำออกไปยังด้านหลังอาคารเรียนคณะของยุนโฮ
………………..
…………..
……..
“ แจจุง มีอะไรจะพูดกับผมหรอครับ ” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่มีทีท่าว่าร่างบางจะบอกอะไรเค้าเลย
“ ยุนโฮ .... คุณคิดกับผมแบบที่พูดเมื่อวานจริงๆหรอ ” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความกังวลใจเอ่ยขึ้นเบาๆหากแต่มันก้องกังวาลเหลือเกินในความคิดของยุนโฮ
“ เอ่อ ... ครับ ... ผมรักแจจุง ... สิ่งที่ผมบอกคุณเมื่อวานมันออกมาจากใจของผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้ต้อง
การให้คุณเลิกกับยูชอนแล้วมาคบกับผมนะครับ ขอแค่ให้ผมได้อยู่ดูแลคุณห่างๆแบบนี้ก็พอแล้วหล่ะครับ ”
“ คุณไม่ได้หวังความรักจากผมใช่ไหม ... ยุนโฮ ” แจจุงหันกลับมาเผชิญหน้ากับยุนโฮ
“ ครับ ... ผมไม่ได้หวัง แม้ในใจลึกๆก็อาจจะมีบ้าง .... แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกนะครับ ขอแค่แจจุงไม่ได้รังเกลียดผมที่ผมชอบคุณทั้งๆที่คุณก็มีคนรักอยู่แล้ว แค่นี้ผมก็พอใจแล้วหล่ะครับ ”
“ ขอบคุณนะยุนโฮ ขอบคุณที่เข้าใจผม ”
“ ไม่เป็นไรครับ แต่แจจุงจำไว้นะครับว่า ถ้ายูชอนมันทำคุณเจ็บเมื่อไหร่ ..... ”
“ ผมจะนึกถึงคุณเป็นคนแรก ..... อิอิ ผมจำได้ครับ ” แจจุงต่อให้เสร็จสรรพ ทั้ง 2 ก็ได้แต่หัวเราะในความที่เป็นคนชอบเทคแคร์คนอื่นของยุนโฮ
“ เออ ยุนโฮ .... ตอนเย็นว่างไหม ”
“ ว่างครับ แจจุง ... มีอะไรหรอครับ ”
“ อ๋อ ... คือพอดีว่าจะชวนไปซื้อของด้วยกันหน่ะฮะ .... วันพรุ่งนี้ยูชอนเค้าก็จะกลับมาแล้ว ว่าจะซื้อพวกของกินไปให้เขาด้วยหน่ะฮะ เห็นว่าของในตู้เย็นใกล้จะหมดแล้วด้วย ” แจจุงเอ่ยเสียงสดใส
“ อืม .... ก็ได้ครับ ... งั้นแจจุงรออยู่ที่คณะนะครับ แล้วผมจะเดินไปหา ”
“ OK ครับ ... อ้อ ! เกือบลืมไปเลย พอดีเมื่อเช้ายูชอนเขาฝากมาบอกว่าฝากจดแลกเชอร์ให้ด้วยนะฮะ ”
“ ได้ครับ .... แล้วเจอกันนะครับ ” แล้วทั้ง 2 ก็แยกย้ายกันไปเข้าเรียนต่อในภาคบ่าย
หลังเลิกเรียน
“ แจจุง .... เลิกเรียนแล้วไปไหนอ่ะ ” เสียงของเพื่อนร่างเพรียวเอ่ยถามแจจุงขณะที่กำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋า
“ ฉันจะไปซื้อของที่ห้างหน่ะ ”
“ อืม .... ให้ฉันไปส่งไหม ”
“ ไม่ต้องหรอกชางมิน ... เกรงใจนาย แล้วที่สำคัญฉันมีคนไปส่งให้แล้ว ” ชางมินได้แต่ทำหน้างงๆ
ใครกันนะที่จะไปส่งแจจุง
“ อิอิ นายคงยังไม่รู้จัก .... ตามฉันมาสิ ฉันจะแนะนำให้รู้จัก ” ว่าแล้วแจจุงก็ลากแขนเพื่อนตัวสูงให้เดินตามตัวเองไป
“ ไง ยุนโฮ มาถึงนานหรือยัง ” ร่างบางเอ่ยทักร่างสูงที่ยืนคอยอยู่บริเวณหน้าคณะของร่างบาง
“ มาได้ซักพักแล้วหล่ะ .... เออ ... แล้วนี้ใครหรอ ” ร่างสูงมองไปยังบุคคลที่ที่ยืนอยู่เคียงข้างร่างบาง
“ อ๋อ .... ยุนโฮนี้คือชางมินนะ เค้าเป็นเพื่อนของผมเอง ... ส่วนชางมินนี้คือยุนโฮนะ เป็นเพื่อนยูชอนหน่ะ ” แจจุงแนะนำเพื่อนทั้ง 2 ให้รู้จักกัน โดยทั้งคู่ก็โค้งให้กันตามมารยาท
“ สวัสดีครับชางมิน ” ร่างสูงเอ่ยอย่างเป็นมิตรพร้อมกับส่งยิ้มกระชากใจสาวให้กับร่างสูงเพรียวคนนี้
“ สวัสดีเช่นกันครับยุนโฮ ... เออแล้วนี้ยุนโฮจะไปซื้อของกับแจจุงด้วยหรอครับ ”
‘ เอ .... ท่าทางของยุนโฮ ดูเหมือนจะชอบแจจุงนะเนี่ย งั้นฉันขอดูท่าทีของนายก่อนแล้วกันนะ ’
“ อ๋อ ใช่ครับ พอดีเมื่อตอนบ่ายแจจุงเค้ามาบังคับให้ผมไปเป็นเพื่อนเค้าหน่ะครับ .... โอ้ย ! ” และแล้วยุนโฮก็โดนฝ่ามืออรหันต์จากแจจุงฟาดเข้าไปเต็มแขน จะมาโอดโอยก็ไม่ได้ในเมื่อตัวเองเป็นคนทำเองนี้น่ะ
“ ยุนโฮพูดอะไรหน่ะ ... ไม่ใช่ซักหน่อย ... ผมไม่ได้บังคับคุณเลยนะ ”
“ ผมล้อเล่นครับ ... แจจุงนี้ก็คิดมากไปได้ ... แล้วนี้ชางมินจะไปกับแจจุงเค้าด้วยหรือเปล่าครับ ”
“ อ๋อ ไม่หล่ะครับ เดี๋ยวผมต้องไปทำงานต่อหน่ะฮะ ” ชางมินเอ่ยปฏิเสธทั้งๆที่ในใจอยากไปจะตาย นี้ก็ก่ะว่าจะให้แจจุงเค้าเลี้ยงไอสครีมซะหน่อย ( ไอ้เราก็นึกว่าจะตามไปดูพฤติกรรมยุนโฮ ที่ไหนได้ ... -*- )
ส่วนยุนโฮนั้นก็พยักหน้ารับพลางคิดในใจว่า ‘ ชางมินนี้ขยันจังเลย .... เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย แล้วเราหล่ะเรียนอย่างเดียวยังไม่ไหวเลย T^T ’
“ ฉันไปก่นนะชางมิน แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ” แจจุงโบกมือลาเพื่อนรัก
“ ไว้เจอกันใหม่นะครับ ... ชางมิน ”
“ เช่นกันฮะ ยุนโฮ ... แล้วเจอกันแจจุง ” ชางมินโบกมือลาเพื่อนทั้ง 2 พลางนึกอะไรขึ้นมาได้
‘ แจจุง ... ฉันชักอยากให้นายเลิกคบกับยูชอนแล้วมาคบกับยุนโฮจังเลย แม้ฉันเพิ่งจะได้เจอยุนโฮครั้งแรกแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่า ยุนโฮเค้าเป็นคนดีแล้วเค้าก็รักนายมาก บางทีอาจจะมากกว่าที่ยูชอนรักซะด้วยซ้ำ ฉันอยากเห็นนายมีความสุขนะแจจุง ’
“ ยุนโฮ ... ความหวังครั้งนี้ของผม ... อยู่ที่คุณแล้วนะ ผมอยากเห็นคุณในฐานะของคนรักคนใหม่ของแจจุง หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ ” ชางมินได้แต่พึมพัมกับตัวเองแล้งออกเดินทางไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งสถานที่ที่เค้าต้องไปทำงาน ส่วนยุนโฮและแจจุงนั้นต่างก็เดินซื้อของด้วยกันอย่างสนุกสนาน แต่อย่างที่เค้าว่าความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน
@@@@@@@@@@
เช้าวันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย
“ อ้าว ! แจจุง มาทำอะไรที่นี้หรอ หรือว่ายูชอนมันมาแล้ว ” วันนี้ยุนโฮมามหาวิทยาลัยแต่เช้าก็เพื่อจะมาส่งงาน
อาจารย์ แต่นี้ทำไมแจจุงถึงมาอยู่ที่นี้จึงได้ถามออกไป
“ อ๋อ คือพอดีผมอยากจะมาถามยุนโฮหน่ะว่าวันนี้ไปส่งผมที่คอนโดของยูชอนได้ไหม ” แจจุงเอ่ยเสียงออดอ้อน
“ อืม ... ได้สิ ... งั้นเจอกันแบบเมื่อวานแล้วกันนะ ”
“ ขอบคุณนะยุนโฮ ” ร่างบางเอ่ยอย่างดีใจ
“ ไม่เป็นไรครับ ... แล้วเจอกันนะครับ ” ยังไม่ทันที่แจจุงจะเอ่ยอะไรยุนโฮก็รีบวิ่งเข้าไปยังตัวอาคารเรียนพอดี
สงสัยจะรีบจัดนะเนี่ย
‘ เอ ... ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกๆ ทั้งที่เราน่าจะดีใจนะที่จะได้เจอยูชอน แต่ทำไมเราไม่รู้สึกแบบนั้นเลยหล่ะ ’ ลางสังหรณ์แปลกๆนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับแจจุงเพียงคนเดียว แต่ยุนโฮก็รู้สึกได้เหมือนกัน แต่เจ้าก็ทำเป็นไม่คิดอะไร
ทางด้านยูชอนและจุนซู ตอนนี้พวกเขากำลังมุ่งหน้ากลับโซลหลังจากที่การไปพบพ่อและแม่ของจุนซูเป็นไปด้วยดี
ท่านทั้ง 2 ไม่ได้รังเกลียดที่ลูกตัวเองจะมีคนรักเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังฝากฝังให้ยูชอนช่วยดูแลจุนซูแทนท่านด้วย ซึ่งยูชอนก็ยินดีที่จะทำสิ่งนั้นด้วยความเต็มใจ
“ จุนซูครับ ... วันนี้ไปนอนค้างที่คอนโดผมนะ ” ยูชอนเอ่ยบอกจุนซูเสียงสดใส ก็ตลอดทั้งเมื่อวานและวันนี้เค้ามีความสุขมาก สุขที่ได้อยู่กับจุนซูและและครอบครัวของร่างเล็กที่ใจดีกับเค้าเป็นอย่างมาก
“ อารมณ์ดีจังเลยนะฮะยูชอน ” ร่างเล็กของจุนซูเอ่ยล้อร่างสูงที่วันนี้ดูมีความสุขมากกว่าปกติ
“ ก็จะไม่ให้อารมณ์ดีไงหล่ะ .... ในเมื่อพ่อกับแม่ของจุนซูไม่ได้กีดกันเรา 2 คน ” ยูชอนบอกเหตุผลที่ทำให้วันนี้เค้ามีความสุขมากกว่าวันไหนๆ
“ อืม ... ใช่ฮะ .... ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ”
“ แล้วนี้ตกลงว่าจุนซูจะไปนอนที่คอนโดผมไหมครับ ” ยูชอนถามเสียงเจ้าเล่ห์
“ เอ่อ .... ก็ได้ฮะ ” จุนซูตอบเสียงเบา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ร่างสูงได้ยินจนต้องเร่งความเร็วของรถเพื่อที่จะได้ไปถึงจุดหมายเร็วๆ
นี่ยูชอนกำลังลืมอะไรไปบางอย่าง .... เค้าลืมไปว่าเค้าเคยบอกร่างบางไปว่าวันนี้เค้าจะกลับคอนโด
ณ คอนโดของยูชอน
“ เชิญครับจุนซู ” หลังจากที่ยูชอนจอดรถแล้ว เค้าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้กับจุนซูทันที แล้วพากันเดินขึ้นไปยังฟ้องพักสุดหรูของยูชอน
จากนั้นไม่นานก็มีรถอีกคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดที่บริเวณลานจอดรถด้านนอก รถของยุนโฮ เพราะหลังจากเลิกเรียนแล้วยุนโฮก็ไปรับแจจุงมาที่นี้ที
“ เอ๊ะ ! นั้นมันรถของยูชอนนี้หน่า ” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ นี่ยูชอนมาถึงแล้วหรอเนี่ย
“ ไหนครับ .... ใช่จริงๆด้วย ” ยุนโฮที่เพิ่งสังเกตุเห็นก็เอ่ยเห็นด้วยกับร่างบาง
“ อิอิ ดีจังเลย ... งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเลยดีกว่า จะได้เซอร์ไพรส์ยูชอน เอาให้ตกใจเลยดีกว่า ” แจจุงเอ่ยอย่างกับเด็กๆที่ชอบแกล้งเพื่อนด้วยการทำให้ตกใจเล่นๆ
“ อืม ... OK ครับแจจุง ”
“ ขอบคุณยุนโฮมากเลยนะที่มาส่ง ” แจจุงส่งยิ้มหวานไปให้ เล่นเอายุนโฮเพ้อกันเลยทีเดียว
“ มะ .... ไม่เป็นไรครับ ... งั้นผมกลับก่อนนะ ”
“ อืม ... โชคดีนะยุนโฮ ขับรถกลับดีๆหล่ะ ” แล้วแจจุงก็รีบวิ่งเข้ายังตัวคอนโดทันที แต่ยุนโฮนั้นกลับยังคงอยู่ที่เดิม รถไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหนอย่างที่บอก
เค้ากำลังรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องเรื่องอะไรซักอย่างกับรน่างบางเค้าจึงเลือกที่จะอยู่ต่อ
...................................
..........................
...............
.........
...
“ โอ้โห ! .... ห้องยูชอนสะอาดมากเลยนะฮะ ” จุนซูพูดเมื่อเห็นสภาพ (?) ห้องของยูชอน
“ แล้วจุนซูชอบไหมหล่ะครับ ” ยูชอนเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์พลางเดินเข้ามากอดเอวของจุนซูจากด้านหลังไว้
“ ชอบสิครับ .... ไม่รู้ว่าที่ห้องสะอาดเนี่ยมีสาวหรือว่าหนุ่มที่ไหนมาให้หรือเปล่า .... ” จุนซูพูดพลางทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่แล้วหันไปมองคนตัวสูงที่ยังคงกอดเค้าเอ้าไว้แน่น
“ ผมเปล่านะจุนซู .... ไม่มีใครมาทำความสะอาดห้องนี้หรอก .... เชื่อผมนะ ” ยุชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล
เค้าไม่อยากให้จุนซูรู้เรื่องแจจุง และก็ไม่อยากให้แจจุงรู้เรื่องจุนซูด้วยเหมือนกัน
“ อิอิ ยูชอนนี้ตลกจัง ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ร้อนตัวไปได้ ” ดูเหมือนโชคยังเข้าข้างยูชอนอยู่บ้างที่ร่างเล็กนี้ไม่ได้สังเกตุสีหน้าหนักใจของยูชอนเลยซักนิดเดียว
“ นี้จุนซูแกล้งผมหรอ .... อย่างนี้ต้องโดนลงโทษแล้ว ” ว่าแล้วยูชอนก็จัดการลงโทษจุนซูทันที แต่บทลงโทษของยูชอนนั้นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับจุนซู แต่มันทำให้เค้าจั๊กจี้มากกว่า เมื่อยูชอนนั้นใช้จมูกโด่งของตัวเองซุกไซร้ที่ต้นคอขาวของร่างเล็ก
“ 555 ++ พะ ... พอเถอะยุชอน ... มันจั๊กจี้อ่ะ ”
“ งั้นผมเปลี่ยนที่ดีกว่า .... ” แล้วยูชอนก็เปลี่ยนเป้าหมายจากลำคอขาว มาเป็นที่ริมฝีปากบางของร่างเล็กแทน
“ อื้อ .... อืม .... ” เสียงครางแบบพึงพอใจดังออกมาจากลำคอของร่างเล็ก
ในขณะที่จุนซูกำลังเคลิ้มไปกับรสจูบอันแสนหวานที่ร่างสูงบรรจงมอบให้อยู่นั้น อยู่ๆยูชอนก็ถินริมฝีปากออกพร้อมกับเอ่ยอะไรบางอย่างที่ทำให้จุนซูนั้นถึงกับอายหน้าแดง
“ จุนซูครับ ... เราไปต่อกันในห้องดีกว่านะครับ ”
“ กะ ... ก็ได้ฮะยูชอน ” แล้วยูชอนก็จัดการอุ้มจุนซูแล้วพาเข้าไปในห้องนอนทันที
ภายในห้องนอนเล็กๆของคอนโดมีคน 2 คนกำลังมีความสุขด้วยกันอยู่บนเตียงใหญ่
แต่ใครจะรู้ว่าภายนอกห้องยังมีอีก 1 คนหนึ่งที่ต้องมารับรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ ต้องมารับรู้ว่าคนรักของตัวเองกำลังนอกใจ
TBC
Talk ::: ขอโทษนะค่ะที่ให้รอนาน .... พอดีติดสอบอ่ะค่ะ
เลยไม่มีเวลาเอาฟิคเรื่องนี้มาลง
แต่ตอนนี้เวลามีแล้วค่ะ ..... ปิดเทอมแล้ววววววววว
สำหรับเรื่องนี้ก็เหลืออีก 2 ตอนก็จะจบแล้วค่ะ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น