ร้าง แล้ว ฤๅ รัก

ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอ..

                  เหมือนดั่งกับวันวาร เมื่อดวงตะวันอ่อนแสงลงในยามสนธยา ร่างบางที่ปกปิดร่างกาย

ด้วยเสื้อผ้าสีดำกลมกลืนไปกับความมืดนั้นก็เร้นกายออกจากห้วงเวลา โผล่ขึ้นมาในสถานที่ต่างๆ 

สุดแต่ใจเธอจะต้องการ หากพลังที่เธอมีทำให้เธอหาเขาได้ในพริบตาแล้วล่ะก็ เธอคงไม่ต้องเสีย

เวลาเฝ้ารอเขามานานแสนนานอย่างนี้  กี่ปีแล้วนะที่ผ่านพ้น กี่ชั่วคนที่หลุดลอย มีแต่จิตใจดวงนี้เท่า

นั้น ที่มันยังมั่นคงดั่งเดิม  เสียงเพลงกระหึ่มออกมาจากไนต์คลับทั้งหลาย วันนี้เธอมาโผล่ในแหล่ง

รวมสถานบันเทิงต่างๆมากมาย ร่างเล็กยกมือขึ้นปิดหูอย่างรำคาญกับเสียงที่ดังเกินควรนั้น เท้า

เล็กๆทั้งสองคู่สาวเท้าอย่างเร็วขึ้นๆ หวังจะหลุดพ้นไปจากห้วงเสียงอันกระหึ่มนั้น แต่ก็ไร้ค่า เมื่อ

หลุดมาจากร้านหนึ่ง ก็เจอะกับอีกร้านหนึ่ง เป็นอย่างนั้นไปเรื่อยๆ จนสุดสายถนน

                นักย่ำราตรีทั้งหลายเพ่งมองเธออย่างสนใจ  หญิงสาวกระชับชุดคลุมให้แนบตัวยิ่งขึ้น เมื่อ

มองเห็นสายไม่ปลอดภัยชองกลุ่มคนเหล่านั้น ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะคิดเสร็จก็มีมือหนามือหนึ่งมา

ฉุดเธอเอาไว้

            “เดินคนเดียว เหงามั้ยจ๊ะ” บุรุษหน้าตาดี สูงโปร่ง แต่งตัวภูมิฐานคนหนึ่งรั้งข้อมือเล็กของเธอเอาไว้

หญิงสาวมองตอบกลับด้วยสายตาเย็นชาไม่ตอบคำถามนั้น

          “ว๊าว หยิ่งซะด้วย สวยๆ หยิ่งๆ แบบนี้ พี่ชอบ จะปราบพยศให้อยู่หมัดเลย” ชายคนนั้นยังคงพล่ามต่อไป

หนึ่งฤทัยเหยียดยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะสะบัดข้อมือเพียงนิดเดียว ก็ทำให้หลุดพ้นพันธนาการนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะก้าว

เดินต่อไป ทิ้งความงุนงงไว้ให้กับชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลัง  เสียงฝีเท้าย่ำหนักๆ ตามติดเธอไม่เลิก หญิงสาวพยายามเร่งฝีเท้าขึ้น

เพื่อที่จะหลบ แต่เสียงนั้นก็ยังคงตามติดอยู่ไม่ห่าง  เดิน เดิน เดิน ต่อไปตามถนนสายโลกีย์และสุดท้ายมันก็ถึงทางตัน เสียงนั้นก็

ยังตามมาไม่หยุด หนึ่งฤทัยตัดสินใจหลบเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ตกแต่งบรรยากาศแบบไทยๆ ออกแบบร้านให้เหมือน

กับบ้านไม้สมัยรัชการที่ 5 บรรยากาศที่เธอช่างคุ้นเคย  

            หญิงสาวเลือกเดินเข้าไปจนสุดร้าน จนจะลับสายตา ข้อมือของเธอก็โดนฉุดรั้งเอาไว้เป็นครั้งที่สอง

                “ขอโทษครับ แต่เอ่อ..ผมจะมา..” ชายหนุ่มท่าทางเคอะเขินกับการที่จะเข้ามาทักหญิงสาวก่อน  หน้างามค่อยๆหันมาที่

เขา..และแล้วนั่นก็ทำให้หนึ่งฤทัยตาเบิกโพลง !!!!

                “ท่าน ท่าน...” เสียงแผ่วเล็ดลอดออกมาจากริมฝีบางบาง อวบอิ่ม นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

                “อะไรนะครับ” ชายหนุ่มงุนงงกับสรรพนามที่หญิงสาวใช้เรียกเขา หนึ่งฤทัยสะบัดหน้าก่อนจะยิ้ม อย่างที่เคยยิ้ม ยิ้ม

อย่างดีใจ.. ยิ้มอย่างที่ไม่เคยได้ยิ้มมาก่อน หลังจากเหตุการณ์วันนั้น

                “ศิวา..”

                “ครับ ผมศิวา เอ่อ ผมจะมาขอโทษคุณ ที่เพื่อนของผมทำมารยาทไม่ดีกับคุณไป” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเขินๆ

                “แต่ผมมีอะไรบางอย่างอยากจะถามคุณครับ คือ..เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณพิกล” เป็นการ

แปลกที่ชายหนุ่มขี้อายอย่างเขาจะทักใครก่อน แต่สาวสวยคนนี้กลับสะกดให้เขาต้องเดินเข้ามาหาเธอก่อน หน้างามดวงนั้นแลดู

คุ้นตาเสียเหลือเกิน แม้ว่าท่วงท่าอิริยาบถต่างๆ ล้วนแต่เจนตา เหมือนดั่งเคยพบ เคยรู้จัก แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

                “ฮะ ฮะ” เสียงหัวเราะแหลมใสของหญิงสาวยิ่งทำให้ชายหนุ่มงุนงง จะไม่ให้คุ้นตาได้อย่างไร ในเมื่อเมื่อก่อน เธอกับ

เขา สนิทกันกว่าใคร ในเมื่อเมื่อก่อน เธอกับเขารักกันยิ่งกว่าสิ่งใด รอยยิ้มยังคงฉายอยู่บนใบหน้านั้นไม่หยุด หญิงสาวจ้องเขา

ด้วยสายตาลึกซึ้งเปี่ยมด้วยความหมาย อา..ในที่สุด ฟ้าก็เห็นใจเธอ..!!!