ร้าง แล้ว ฤๅ รัก

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อทิวาพ้นผ่าน รติกาลมาถึง..

แสงเดือนสาดลอดผ่านผ้าม่านสีชมพูอ่อนตกกระทบใบหน้านวลงามที่นั่งรับแสงจันทร์อยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่ 

ราตรีกาลเคลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ว่าอย่างไร ราตรีนี้ก็มีเสน่ห์เย้ายวนใจเสมอ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างสมใจ เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เธอ

จะต้องผจญภัยต่อไปในราตรีนี้ เพื่อบิดา เพื่อทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เพื่อความรัก และ..เพื่อความแค้นที่แสนสาหัสนั้น !!

           "อา..ราตรีอันวิสุทธิ์ หนึ่งฤทัยผู้นี้พร้อมแล้วที่จะเผชิญกับท่าน บิดา รอข้าก่อน... หนึ่งฤทัยจะไปหาท่าน

ร้ายกาจ..!! บิดากับข้าห่างกันนักแล้ว อา..บิดา ลูกคิดถึงท่านเหลือเกิน วรกาน ! เพราะท่าน เพื่อท่าน ข้าถึงต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ 

มาเถิดยอดรัก.. ขอรอคอยท่านมานานนักแล้ว ข้าเฝ้า รอคืนวันเพื่อที่จะพบเจอท่าน ทุกอย่างในหัวใจดวงนี้ของข้า เมื่อคราก่อนเป็น

เช่นไร ในบัดนี้ก็เป็นเช่นเดิม ออกจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ !" เสียงหวานรำพันกับตนราวกับคนเพ้อ  ตางามทอดมองไปยังหมู่

ดาราที่แพรวพราวระยิบระยับอยู่เต็มท้องนภา ดวงดาวหรือก็ได้แต่หลบแสง ด้วยว่างามไม่สู้เจ้าของนัยน์ตางามคู่นั้น หนึ่งฤทัย...

                ร่างบางเร้นกายไปในยามราตรี แฝงกายไปกับสุมทุมพุ่มพฤกษ์ที่ขึ้นอย่างแน่นขัด เสียงหรีดหริ่งเรไรระงมก้องไป 

ช่างไม่น่าเชื่อว่าสถานที่เช่นนี้จะอยู่ใจกลางเมืองหลวงของไทย กรุงเทพฯที่จอแจไปด้วยผู้คนมากมาย รถราติดแน่นขนัดไปเสีย

หมด ที่ที่แม้แต่จะให้ต้นหญ้าสักต้นขึ้นยังแทบจะไม่มี บ้านไม้หลังนี้ และเหล่าต้นไม้นี้อยู่ในกรุงเทพจริงๆน่ะหรือ..

                "ด้วยวาจาแห่งข้า ผู้ครอบครองกาลเวลา มิติแห่งกาลเวลาจงเปิด ณ บัดนี้" เสียงหวานหากแต่มีกังวานเอ่ยขึ้น ฉับพลันก็

เกิดการรวมตัวกันของอากาศ อัดหนากันอย่างแน่น จากรูสีดำเล็กๆ ก็กลับกลายเป็นใหญ่ขึ้นเท่าทวี หญิงสาวรอจนช่องนั้นใหญ่จน

ตนข้ามไปได้ จึงก้าวผ่านมิติแห่งกาลเวลานั้นไป ความเป็นจริงของกรุงเทพในปัจจุบันจึงเผยให้เห็นแก่สายตา สถานที่ที่เคยรกร้าง

ด้วยต้นไม้ ก็เต็มไปด้วยเสาไฟหลากสี พื้นที่ที่เคยว่างเปล่าก็เต็มแน่นไปด้วยดึกรามที่สูงเสียดฟ้า หญิงสาวใช้เวลาสักนิดกับการ

ปรับสายตาให้ชินกับแสง จากนั้นจึงเริ่มต้นก้าวเดินไปอย่างมั่นคงและแน่วแน่

            เท้าที่ก้าวไปแต่ละก้าว เธอสอดส่ายสายตาแลหาผู้คนทุกผู้ในระยะที่สายตาจะแลเห็น เขาคนนั้นอยู่ที่ใด เธอใช้เวลาค้น

หาเขามานานนักแล้ว และคืนนี้ก็เช่นกัน ที่เธอจะออกติดตามหาเขาจนพบ เพื่อที่จะสะสางปัญหาทุกอย่างที่มันคั่งคาอยู่ในความ

รู้สึกต่างๆนั้น ให้มันจบไปเสียที เวลาผ่านไปเนิ่นนาน สองเท้าที่ก้าวไปอยู่นั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก ใบหน้าที่งามมีเหงื่อผุด

ขึ้นมาตามไรผมและซอกคอ แต่ดวงหน้านั้นไม่มีวี่แววของการท้อถอยแม้แต่สักนิด หากเพียงพบเขา...เพียงเท่านั้น..ทุกสิ่งที่อย่างก็

จะจบ หญิงสาวได้แต่คิดอยู่ในใจ

                "โปรดเถิด วรกานต์ อย่าให้ข้าต้องทุกข์ทนทรมานไปยิ่งกว่านี้เลย  เหตุใดท่านต้องหนี หนึ่งฤทัยผู้นี้มีอะไรน่ากลัว เหตุ

ใดท่านจึงหลีกลี้ ผู้ที่มีจิตรักภักดีต่อท่านเล่า.. หรือท่านกลัวต่อสิ่งใดกัน.."  รอยยิ้มเจ็บปวดเกิดขึ้นบนใบหน้างาม  ร่างบางค่อยสืบ

เสาะหาต่อไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด จวบจนล่วงราตรีกาลกำลังจะพ้นผ่าน

อา..สุริยา จะมาแล้วหรือ จันทราลับลาเสียแล้วสินะ และนี่ก็คงต้องเป็นเวลาที่หนึ่งฤทัยต้องลาเช่นกัน แล้ววันนี้ข้าก็ไม่พบท่าน ดั่งที่

สุริยา หาได้เคยเจอะเจอกับจันทราไม่ แม้จะต้องการสักเพียงใดก็ตาม...

ส่องแสงสาดส่องทั่วหล้า                         ในนภาใครฤๅเทียบเท่า

อยู่เดียวเปลี่ยวดายสุดเหงา                     คิดถึงเจ้าโอ้..ดวงจันทรา

คราใดตะวันอ่อนแสงรอน                      สะท้อนใจข้านักหนา

เจ้ามาข้าต้องจากลา                                 สักครามิเคยเห็นกัน

ร้อนรุ่มดั่งถูกแผดเผา                               ใครเฝ้าคิดถึงเจ้านั้น

ไฟรักดุจดั่งปลัยกัลป์                               เผาให้ใจนั้นมลาย

โดดเดียวยามเดือนเด่นฟ้า                      ดารามากมายรายล้อม

เหตุใดใจข้าต้องตรอม                            ต้องถนอมพันธะสัญญา

หนาวเหน็บในคืนเดือนมิด                    เฝ้าคิดคนเคยคุ้นหน้า

คนที่เป็นดั่งชีวา                                       สุริยาฝันนั้นช่างไกล

หนาวนักใจรักหนักอก                           สะทกยามสายลมไหว

ลมเอยฝากใจข้าไป                                 ให้ใครในช่วงทิวา