ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : บทที่ 31 ชุดงั้นเหรอ?!
Sawada TsunaYoshi Mode
ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ของผมร้องขึ้นเบาๆ เมลเข้าสินะ จากจิอ็อตโต้นี่นา (. .) เท่าที่ผมสังเกตนะ โกคุเทระคุง มุคุโร่ซัง
ฟรานซัง สคอลโล่ซัง โชอิจิคุง เอ็นมะคุง ก็มีเสียงเหมือนเมลเข้าเหมือนกัน คงจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดหรอกมั้ง (พยายาม
หลอกตัวเอง) ผมเปิดเมลดูและมีข้อความว่า...
'คนที่ได้รับเมลนี้ต้องแต่งไปงานเป็นผู้หญิง' สั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ นี่มันอะไรก๊านนนนน!! TOT
ติ๊ด
มีเมลเข้ามาอีก (แต่ครั้งนี้โดนทั้งคลาส) ของจิอ็อตโต้เหมือนเดิม เขียนไว้ว่า...
'ไปประชุมที่ห้องโถงด้วย อีกสองชั่วโมง' ไอ้ข้อความนี้ไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ แต่ข้อความแรกนี่สิ อยากร้องไห้ ทำไม
ถึงต้องให้ผมแต่งหญิงด้วยล่ะ!
"โดนอีกแล้วสินะ..." สคอลโล่ซังถอนหายใจยาว
"หมายถึงอะไรเหรอครับ" ผมถามเสียงหงอยๆ (ช็อค)
"แต่งหญิงน่ะสิ...ปีที่แล้วเราก็โดน ไม่รู้ผอ.คิดอะไร แต่ตอนนี้ผมมีวิธีแก้เผ็ดแล้วแหละ เผอิญปีที่แล้วผมไม่ทันตั้วตัว"
มุคุโร่ซังพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ผมว่าปีนี้จิอ็อตโต้คงซวยแหง
"เอาเถอะครับ...งั้น ผมไปเลือกชุดก่อนแล้วกัน" มุคุโร่ซังเก็บ iPone ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะลากเบียคุรันซังที่
ยิ้มหน้าระรื่นไปที่โซนชุดผู้หญิง ส่วนพวกผมก็เดินตามเขาไป
"เอาชุดอะไรดีคะ" พนักงานสาวเอ่ยถาม เมื่อร่างบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มนั่งลงกับโซฟาทรงกลม มุคุโร่ซังยก
ขาขึ้นไขว่ห้างก่อนจะรับแชมเปญในแก้วทรงสูงขึ้นมาดื่ม
"เอาชุดที่ฉีกง่ายๆ น่ะครับ เผอิญว่าผมต้องเปลี่ยนกะทันหัน อ้อ...ขอสีน้ำเงินนะครับ รองเท้าด้วย" พนักงานสาว
พยักหน้ารับก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องๆ นึง
สิบนาทีต่อมา
"นี่ค่ะ ชุดสีน้ำเงินทั้งหมดของร้านและรองเท้า" เธอเลื่อนชุดราตรีที่แขวนอยู่ล้วนเป็นสีน้ำเงินมาตรงหน้ามุคุโร่ซัง
ใบหน้าสวยหวานเซ็กซี่กวาดสายตาเลือกซักพักนึง ก่อนที่มือเรียวเล็กจะหยิบชุดขึ้นมา และคว้ารองเท้าส้นสูงขึ้นมา
ก่อนจะเดินไปทางห้องลองชุด
"เบียคุรันซังไม่ต้องตามผมมานะครับ" ร่างบางร้องเตือน เมื่อคนตัวสูงทำท่าจะลุกออกจากโซฟา
"คุณลูกค้าจะเลือกอีกมั้ยคะ" พนักงานสาวถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม ผมจึงยิ้มแห้งๆ ตอบกลับ
"ผมขอชุดสีครีมแล้วกันครับ"
"คุณลูกค้ารายอื่นล่ะคะ"
"สีเทา" โกคุเทระคุง
"สีเทา" สคอลโล่ซัง
"สีอะไรก็ได้ครับ" เอ็นมะคุง
"สีเขียวน้ำทะเลครับ" ฟรานซัง
"สีเพลิงแล้วกันครับ" โชอิจิคุง
"อ้อ...เอาสีดำด้วยหนึ่งชุดครับ พอดีมีอีกคนยังไม่มา" ผมร้องขึ้น เมื่อนึกถึงแรมโบ้ซัง
"เป็นไงครับ" มุคุโร่ซังที่พึ่งเดินออกมาจากห้องลองชุดเท้าเอวถาม เขาอยู่ในชุดผ้าลินินสีน้ำเงินแบบเปิดไหล่เรียว
เว้าหลัง ส่วนกระโปรงยาวถึงเท้าเลยแหละ ตั้งแต่ตรงต้นขาถูกกรีดเลื่อยลงมา รองเท้าเป็นรองเท้าส้นสูงที่พ้นพื้นมา
นิดหน่อย
"สวยที่สุดเลยมุคุโร่คุง~~" เบียคุรันซังฉีกยิ้มกว้างและรีบวิ่งเข้าไปกอดเอวแฟนตัวเอง "แล้วถ้าถึงเที่ยงคืนแล้วมุคุโร่
คุงจะทำยังไงล่ะ"
"อย่างนี้ไงครับ..."
แควกกกกก
มือบางก้มลงฉีกกระโปรงออกจนสูงเหนือนเข่า ทำเอาทุกคนถึงกับช็อคสนิท
"น...นั่นมันกี่เยนกันเนี่ยยยย!"
"ไม่ค้องห่วงหรอกครับ นี่แค่ชุดลอง ฉีกเท่าไหร่เจ้าของร้านก็ไม่ว่าหรอกครับ"
เฮ้อออออ (-(-O(-O-)O-)-) นึกว่าจะต้องเสียในราคาสองเท่าซะแล้ว
หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา...
ทุกๆ คนทยอยใส่ชุดที่ตนเองเลือก ซึ่งมันก็ดูดีไม่น้อย แต่ด้วยความที่เป็นชุดผู้หญิง และพวกผมไม่มีหน้าอก
สคอลโล่ซังเลยตอบคำถามที่ผมถามว่าใส่อย่างนี้มันจะดีเหรอ สคอลโล่ซังเลยพูดว่า 'ยัดฟองน้ำเอา' เหอออออออ
คิดอะไรของเขาเนี่ย ผมเลือกใส่ชุดเดรสสีหวานที่ฮิบาริซังเป็นคนเลือกให้ มันก็สวยดีอ่านะ ส่วนสี 'อะไรก็ได้' ของ
เอ็นมะคุงน่ะได้เป็นสีแดงแหละ เพราะเธอบอกว่าสวยมากและเข้ากับเส้นผมของร่างบางสุดๆ แต่...พอฉีกชุดแล้วนี่
เปิดสุดๆ อ่ะ แต่ตอนนี้พวกเราต้องไปที่โถงแล้วสินะ
"อ่ะ...ใกล้เวลาแล้วนะครับ อีกแค่ครึ่งชั่วโมง" ฟรานซังร้องขึ้นและก้มลงดูนาฬิกาข้อมือตน
"อือ ไปกันเหอะ ยังไงๆ แรมโบ้ก็แต่งออกมาสวยอยู่แล้ว"
ห้องโถง...
"ฮ้าว~ เมื่อไหร่มันจะเสร็จซะทีล่ะครับเนี่ย" ฟรานซังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
"เอาล่ะทุกคน หลังจากที่ฉันพูดพล่ามทำเพลงมานานก็ได้โอกาศบอกกันซักที คือว่า...ทางโรงเรียนเราจะจัดงาน
เต้นรำส่งท้ายปีการศึกษานี้ แล้วก็ทุกคนจะต้องมาเป็นคู่ๆ อนึ่ง...ฉันได้สรุปแล้วว่า โรงเรียนของเรามีนักเรียนชาย
หญิงคนละห้าร้อยพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน ถ้าไม่รวมคลาสสิบทุกชั้น เพราะคลาสสิบมีชายมากกว่าหญิง เพราะ
งั้น...ฉันจึงเกิดไอเดียดีๆ ก็คือ...ให้ผู้ชายบางส่วนที่หน้าตาน่ารักคล้ายๆ ผู้หญิง มาแต่งหญิงอะไรแบบนี้ เอาละ...งั้น
เรามาดูโฉมหน้าผู้โชคดี (?) กันดีกว่า >O<~" ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีส้มว่าพลางชี้ไปยังจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่
ที่อยู่ข้างหลังเขา ซึ่งรูปแต่ละคนก็เหมือนกำลังถูกแอบถ่ายอยู่
รูปแรก...รูปผมตอนทำอาหาร (ผมทำใจไว้แล้วล่ะ)
รูปที่สอง...รูปโกคุเทระคุงกำลังนั่งพิงกำแพงสูบบุหรี่
รูปที่สาม...รูปฟรานซังกำลังนั่งตากพัดลมกินไอติม
รูปที่สี่...รูปสคอลโล่ซังกำลังนั่งฟังเพลงใน iPad
รูปที่ห้า...รูปแรมโบ้ซังกำลังปลูกต้นไม้
รูปที่หก...รูปเอ็นมะคุงกำลังคุยโทรศัพท์
รูปที่เจ็ด...รูปตอนที่โชอิจิคุงกำลังนั่งคำนวนอะไรซักอย่างกับโน๊ตบุ๊ค
รูปที่แปด...รูปเดม่อนซังกำลังนอนดู TV (นี่ขนาดผู้บริหารก็โดนเรอะ!)
รูปที่เก้า... (อันนี้ผมไม่อยากอธิบายให้มากความแต่มันคือเรื่องจริง TOT) รูปมุคุโร่ซังในสภาพชุดคลุมอาบน้ำที่
แหวกลึกพอสมควรเหมือนจะใส่ลวกๆ ซะมากกว่า เผยให้เห็นถึงรอบจูบที่เต็มไปทั่วแผ่นอกบางและร่างกายเซ็กซี่ๆ
นั่น เขาปล่อยผมสีน้ำเงินเข้มยาวๆ ที่ดัดลอนนั่นให้คลอเคลียกับร่างกายของเขา มุคุโร่ซังกำลังนั่งไขว่ห้างจิบ
แชมเปญสีอำพันด้วยท่าทางเบื่อหน่ายนิดๆ อยู่บนเตียงสีขาวที่ยับยู่ยี่อยู่หน่อยๆ
"กริ๊ดดดดดด~ ท่านมุคุโร่เซ็กซี่ขยี้ใจเราที่สุดเลยค่าาาา~~ >O<" เอาแล้วไง...แฟนคลับของมุคุโร่ซัง ห้องโถง
แทบจะพังครืนลงมาแล้วนะ! TOT
"นี่มุคุโร่คุง...ฉันบอกเธอกี่รอบแล้วว่าอย่าใส่อะไรๆ ที่มันวับๆ แวมๆ น่ะ =^="
"ก็มันช่วยไม่ได้นี่ครับ มันอึดอัดจะตาย ผมชอบใส่อะไรที่มันสบายๆ ซะมากกว่า...อีกอย่าง ผมมีวิธีเอาคืน ผอ.แล้ว
ล่ะ" ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกรีดรอยยิ้ม (ร้ายๆ ) ก่อนจะดีดนิ้วเรียวของตน ทันใดนั้น รูปของจิอ็อตโต้ก็
ปรากฏสู่จอมอนิเตอร์ทันที ว้าว! ภาพมายาสินะ ขี้แกล้งจริงๆ เล้ย คนๆ นี้ -*-
"TOT" <<<< ใบหน้าของผู้โชคร้าย -_-;
"คึหึหึ รูปภาพสุดพิเศษ ตอนผอ.กำลังนัวเนียอยู่กับรองผู้บริหาร ภาพลับสุดยอด~~" อย่างที่มุคุโร่ซังพูด (' ')(_ _)
(' ')(_ _) รูปจิอ็อตโต้กำลังนั่งคร่อม G ซัง และกำลังจูบอย่างเร่าร้อน!! O///O
"กริ๊ดดดดดด~ ผอ.เร่าร้อนโดนใจนักเรียนมากค่าาาา~~~ >O<b" แฟนคลับจิอ็อตโต้ -..-b
ความรู้สึกของจิอ็อตโต้คงเป็น...อยากหายไปจากตรงนี้ล่ะมั้ง ดูจากสีหน้าเขาแล้ว มือบางส่งไมค์ให้กับอุเก็ตสึซังและ
ส่ายหัว ก่อนจะเดินลากขาหายไปหลังเวที
"จิอ็อตโต้ก็ไปแล้วงั้น...ฉันมาแจ้งข่าวต่อนะ ^^ ห้องโถงที่เราไม่ค่อยได้ใช้ซึ่งอยู่ฝากนู้นจะเป็นสถานที่รวมตัว แล้ว
พวกเธอจะต้องมาประมาณสองทุ่มแล้วกัน อันนี้สำหรับคลาสสิบ..." อุเก็ตสึซังหันมายิ้มให้พวกเรานิดๆ
"Le classi sono buone per liquori illimitata?"
"Asciugare su!!!!~" อีกฝ่ายตอบรับอย่างเต็มใจ แต่ผมนี่ไม่เข้าใจสุดๆ ภาษาอะไรน่ะ
"นี่...ฮิบาริซังครับ" ผมหันไปสะกิดคนข้างๆ
"อะไร..."
"อุเก็ตสึซังพูดภาษาอะไรเหรอครับ" อย่าว่าผมงงคนเดียวเลย คนอื่นๆ ในโรงเรียนก็งงเหมือนกันแหละ คงจะมีแต่
คลาสสิบทั้งหมดล่ะมั้ง (มีทั้งหัวหน้าแต่ละคลาส 1-9 เลยล่ะ นักเรียนที่เหลือก็ด้วย)
"อิตาลี่น่ะ เพราะเดิมทีเราก็มาจากอิตาลี่ทั้งนั้น รวมถึงนายด้วย แต่นายอยู่กับแม่ล่ะมั้ง เลยไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อ
และไม่เคยไปอิตาลี่" เขาตอบผมซะยืดยาว แต่จริงที่ร่างสูงว่า...พ่อผมไม่ค่อยกลับมาญี่ปุ่นนักหรอก แค่นานๆ ทีน่ะ
เอ...ถ้านึกถึงพ่อ ก็นึกถึงโยชิสินะ รายนั้นน่ะยังไม่กลับจากการไปเที่ยวกับแฟนเลยด้วยซ้ำ =_=^^ อย่าไปคิดถึง
เล้ย!!~ อิจฉาๆๆๆ =^=
ตกเย็น...
"เอ้านี่ครับ...วันนี้เป็นสเต็กและสปาเก็ตตี้สไตล์อิตาเลี่ยน มีสลัดผัก และไวน์พร้อมครับ" ผมวางจานอาหารทั้งหมด
ลงตรงหน้าทุกคน ก่อนจะปลดผ้ากันเปื้อนลายสก็อตสีส้มวางพาดไว้กับโซฟาก่อนจะเดินมานั่งที่นั่งของตนเอง
"เอ็นมะคุง...แล้วโคซาร์ทล่ะ" เบียคุรันซังถามขึ้น
"พรุ่งนี้เขาก็กลับมาแล้วล่ะครับ เขาพึ่งโทรมาหาผมเมื่อกี้น่ะ" อ๋อ...ตอนที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตอนผมกับเอ็นมะคุง
ทำอาหารนี่เอง ผมก็นึกอยู่ว่าใครโทรมาหาเอ็นมะคุง
"เบล...วันนี้แกจะเคลียร์ถึงด่านไหนเหรอ" สคอลโล่ซังถามขึ้น ในขณะที่กำลังหั่นสเต็ก
"ถึงด่านบอสเลยดีกว่า ไงๆ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์" เบลซังตอบซะฉีกยิ้มกว้าง
"เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านไปปีนึงแล้วแฮะ ไวชะมัด" รีบอร์นซังที่พึ่งกลับมาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
"นั่นสินะ แล้วถ้าเราออกไปแล้ว...เราจะไปอยู่ที่ไหนกันดีล่ะ" ยามาโมโตะคุงถามขึ้น
"ไปคฤหาส์นนั่นแล้วกัน ไม่ได้ไปนานแล้วนี่นะ" เบียคุรันซังเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"อือ...แต่ผมจ้างเมดมาให้ดูแลตลอดเลยนะ อ๊ะ...จริงสิ เอ็นมะคุงกับสึนะคุงคงยังไม่รู้ ความจริงแล้ว...แต่ก่อนที่เรา
จะเป็นคลาสสิบน่ะ เคยเกลียดขี้หน้ากันมาก่อนด้วยแหละ แต่หลังที่จากเป็น 'แฟน' กันพวกเราก็รวมเงินกันสร้าง
คฤหาส์นหลังนั้นขึ้นมา สวยใช่เล่นเลยนะ" มุคุโร่ซังยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะวางซ้อมกับมีดลงเมื่อทานเสร็จแล้ว คนอื่นๆ ก็
เหมือนกัน ทุกคนจึงเดินไปนั่งพักผ่อนที่โซฟา
"เล่าให้ฟังต่อได้มั้ยครับ..." เมื่อผมล้างจานเสร็จ ผมจึงเดินมานั่งลงกับร่างเพรียวผมสีน้ำเงิน
"อืม...เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ งั้นเอาเป็นว่าความคิดของผมแล้วกัน... ตอนนั้นผมพึ่งกลับมาจากอิตาลี่ เพราะเดม่อน
โทรทางไกลมาบอกให้มาเรียนที่โรงเรียนนี้ ด้วยความที่เบื่อผมจึงตอบตกลง ตอนแรกๆ ที่ทุกคนเจอหน้ากัน...ก็ไม่
ถูกกันนั่นแหละ เมินใส่กันด้วยซ้ำ แต่ไปๆ มาๆ ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อเนโรเอาลังไวน์มาให้เป็นของฝากจากการก
ลับมาทำงานธุรกิจขอบเขา พวกผมก็เปิดดื่มกินกันจนเริ่มเมา หลังจากนั้นทุกคนก็ไม่เคยเมินใส่กัน และหันมาจัด
ปาร์ตี้ทุกเวลาที่มีโอกาส ก็ประมาณนี้แหละครับ"
"โห......."
"ชิชิชิ ลองแฉตัวเองมั้งเหอะ โรคุโด มุคุโร่ " เบลซังที่เล่นเกมหันมาแขวะร่างบาง
"งั้น...ผมจะบอกให้ก็ได้ ความจริงแล้วผมกับเบียคุรันซังเป็นแฟนกันหลังคนอื่นเขาเลยนะ ถ้าไม่นับฮิบาริน่ะ มันก็
ประมาณว่า...ผมแอบหนีออกมาเที่ยวคลับแถวย่านพาราไดซ์ แต่มันบังเอิญตรงที่ผมดันไปเจอเบียคุรันซัง ไม่รู้ว่า
ทำไม แถวนั้นคลับก็มีตั้งเยอะ หลังจากนั้นผมก็ไปเที่ยวกับเขาเกือบทุกวันเลยแหละ" โอ้โห...สมกับเป็นมุคุโร่ซัง นี่
สรุปได้เป็นแฟนกันเพราะเหล้าเนี่ยนะ =[]=;
มิน่าล่ะ! คลาสสิบถึงได้ชอบดื่มเหล้านักหนา (แต่แง่ร้ายคือชอบดื่มอยู่แล้ว)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น