ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ด่านแรก
ณ ห้องโถงวองโกเล่
Sawada Tsunayoshi Mode
"ทุกๆคลาสมาครบรึยัง^^?"จิอ๊อตโต้ประกาศลงไมค์พลางส่งยิ้มหวานแจกบรรดาเด็กนักเรียนทั้งหญิงทั้งชาย
"ครับ/ค่ะ"
"เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว ฉันบอกว่าจะไปบ้านผีสิง แต่มันตั้งอยู่นอกโรงเรียน ต้องนั่งรถไปกัน จะไปรถโรงเรียน(เป็นรถ
ที่ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ แต่เป็นคนขับใหม่ทั้งหมดจึงไม่ค่อยรู้ทาง อาจหลงทางได้ และถูกปรับแพ้)หรือรถส่วนตัวก็ได้
นะ^^"เมื่อจิอ๊อตโต้พูดจบก็ไปซุบซิบอะไรซักอย่างกับGซัง แล้วซักพักเขาก็เดินมาแจกอะไรซักอย่างกับหัวหน้าคลาส
"ที่ G แจกให้พวกเธอคือแผนที่ ที่จะไปบ้านผีสิง"เขาพูดขณะสตารท์รถ
"งั้นเจอกันที่บ้านผีสิง ภายใน 30 นาทีนะ คลาสไหนมาช้ากว่าถูกตัดสิทธิ์^^"ว่าจบก็ออกรถไป
"เฮ้! พวกนายฉันเอารถแต่ละคันมาให้แล้ว โอ๊ย! เหนื่อยเป็นบ้าเลย>O<!"โชอิจิคุงที่พึ่งวิ่งมาจากไหนไม่รู้หอบหาย
ใจถี่ๆ ข้างๆก็มีสปาน่าซังยืนอยู่ด้วย แถม...ข้างหลังก็มีรถประมาณ6-7คันจอดเรียงรายอยู่ ไล่ตั้งแต่ ออดี้ แลม
เบอร์กินี จากัวร์ BMW อื้อหือ...แพงทั้งนั้น-_-;;
"เอ้า! พวกนายเอาไปดิ กุญแจอ่ะ"มือเรียวเล็กที่ถือกุญแจรถโยนให้คนละดอก ซึ่งทุกคนก็คว้ารับได้อย่างพอเหมาะ
พอเจาะ
"ฉันไปก่อนนะ-_-"รีบอร์นซัง พูดก่อนจะลากแรมโบ้ซังไปที่จากัวร์สีแดงสุดเฉี่ยว
"ขอบคุณนะโชอิจิคุง^^"เบียคุรันซังเดินไปพร้อมกับมุคุโร่ซังที่BMWสีขาวสะอาดตา
"เดี๋ยวแข่งกันดีกว่าว่าใครจะชนะ ชิชิชิ~"เบลซัง เดินไปเปิดแลมเบอร์กินีสีเหลืองสด ข้างๆก็มีฟรานซังยืนอยู่ ทำเอา
ทุกคนชะงักค้าง
"เฮ้ย! กล้ามากนะไอ้เบล ที่มาท้าแข่งกับฉันน่ะ"ซันซัสซังจุดบุหรี่สูบก่อนจะเปิดรถและรีบบึ่งออกไปด้วยความเร็วสูง
สงสารสคอลโล่ซังจริงๆเลย ที่กล้าไปเป็นตุ๊กตาหน้ารถอย่างนั้น-O-;;
"เอาซี่~ เฮ้ย! ไอ้บ้าเบสบอล ไปได้แล้วชักช้าอยู่ได้ เร็วๆดิ>O</"โกคุเทระคุง พูดก่อนจะลากแฟนตัวเองไปฝั่งคน
ขับ ส่วนตัวเองก็อ้อมไปอีกข้าง ก่อนที่ยามาโมโตะคุงจะบึ่งออดี้สีน้ำเงินเข้ม ไล่หลังรีบอร์นซัง เบียคุรันซัง ซันซัสซัง
และเบลซังไป เห็นอย่างนี้ก็เก่งไม่เบาเลยนะเนี่ย
"อืม...สึนะโยชิคุงไปกับเรามั้ย^^?"โชอิจิคุงถามผมในขณะที่โดนสปาน่าซังโอบเอวไว้
"ผมไปรถโรงเรียนดีกว่าครับ^^;;"ผมปฏิเสธกลับไปเพราะไม่อยากเป็น กขค ระหว่างสองคนนั้น
"แต่ว่า...วองโกเล่ยิ่งตัวเล็กๆอยู่ด้วย จะดีเหรอขึ้นรถไปคนเดียวแบบนั้นน่ะ-_-"สปาน่าซังถามด้วยความเป็นห่วง
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ^^"ผมพูดก่อนจะเดินไปรถโรงเรียนที่จอดรอจนคนเต็ม แต่...จู่ๆก็มีมือเรียวยาวมาคว้าเอว
ผมไว้
"รถที่นายขึ้นน่ะมันมีไอ้ม้าแหยอยู่ด้วยนะ-_-" ฮิบาริซังพูดขณะที่ยังไม่ปล่อยผม ผมจึงเงยหน้าขึ้นมอง อ๊ะ! ดีโน่นั่งอ
ยู่จริงๆด้วยแฮะ( ' ' ) "จะเอาไง...ไปรถโรงเรียนหรือไปกับฉัน"
อ...เอาไงดีอ่ะ! อืม...ถ้าผมไปนั่งรถโรงเรียนอาจโดนดีโน่แกล้งหรือรังแกโดยที่ไม่มีใครคอยช่วย อืม...อืม...(คิด
หนัก-_-;;)ไปกับฮิบาริซังแล้วกัน!
"เอาไง..."ร่างสูงเร่งก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาซุกกับซอกคออุ่นๆ ผมหลับตาแน่นในขณะที่หน้าแดงเถือก เขาไม่แคร์
เลยหรือไงมีคนมองเราตั้งเยอะน่ะ!
"ผ...ผมไปกับฮิบาริซังครับ!>///<"
"ดีมาก~"ร่างสูงยิ้มที่มุมปากนิดๆอย่างพอใจ แต่สำหรับผมมันดูเจ้าเล่ห์เหลือเกินT^T
"งั้น...ฝากดูสึนะด้วยนะ ฮิบาริคุง^^โชอิจิคุงพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งตรงข้ามกับคนขับ เมื่อปิดประตูเรียบร้อย
แล้ว...รถสปอร์ตสีเขียวมะนาวจึงรีบบึ่งออกไปนอกโรงเรียนเร็วมาก
"ไปกันได้แล้ว เห็นมั้ยคนอื่นเขาไปกันหมดแล้ว-_-"ร่างสูงกลับมาตีหน้านิ่งอีกครั้ง ผมจึงยืนมองนัยน์ตาสีนิลรัตติกา
ลอย่างงงๆ และเขาก็ตอบแทนผมด้วยการช้อนตัวผมไปที่จากัวร์สีดำสนิทซึ่งจอดรออยู่
"ว...เหวอ~ ฮิบาริซังปล่อยผมนะครับ>///<"ผมดิ้นไปมาด้วยความเขินอายและทุบอกแกร่งไปหลายตุ้บ ร่างสูงดูไม่
สะทกสะท้านแต่อย่างใดและรีบเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ
อุบ!!
มือเรียวยาวแทบจะโยนผมลงกับเบาะ โอ๊ยยยย ปวดเนื้อตัวไปหมดแล้วT^T ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดปากแสดง
ความเจ็บปวด ริมฝีปากร้อนๆก็ประกบแน่นลงมากับริมฝีปากอิ่ม มือเรียวค้ำกลับหลังคารถไว้และมืออีกข้างนึงก็ดัน
ท้ายทองผมให้เชิดหน้าขึ้นตอบหลับจูบอันเร่าร้อน เรียวลิ้นร้อนเลียริมฝีปากล่างของผมเบาๆและใช้เขี้ยวแหลมคม
เกี่ยวกับผิวนุ่มๆบนริมฝีปากอิ่มเล่นอย่างนึกสนุก เรียวลิ้นร้อนค่อยๆสอดเข้าไปในโพรงปากผมและเกี่ยวพันกับลิ้น
เล็กๆและตอนนี้...ริมฝีปากผมก็ชุ่มไปหมดเมื่อจูบจนพอใจก็ผละริมฝีปากออกมา ก่อนจะเดินอ้อมรถไปฝั่งคนขับ
อย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"O///O"อ๊าาาา มาจูบผมทำไมเนี่ย จิตใจเตลิดหมดแล้ว>///< และแล้วผมก็หน้าแดงอย่างนั้นไปตลอดทาง
ณ บ้านผีสิง
เมื่อผมมาถึง ก็เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่งตั้งเด่นอยู่ทางตะวันออก ตัวคฤหาสน์เป็นสีขาวซีดให้
บรรยากาศดูรกร้าง ข้างๆมีเถาองุ่นแห้งๆดยู่เต็มไปหมด เอาเป็นว่าบ้านหลังนี้น่ากลัวมาก และซักพักจิอ๊อตโต้ก็เดิน
ออกมา
"ทุกคลาสมาครบกันแล้วใช่มั้ย^^?"จิอ๊อตโต้ถามพลางเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านผีสิง
"ยัง...คลาสหนึ่งกับคลาสสองยังไม่มา-_-"Gซังเดินมาหาจิอ๊อตโต้เมื่อสำรวจแต่ละคลาสครบแล้ว
"งั้น...คลาสหนึ่งกับคลาสสองถูกตัดสิทธิ์"ว่าแล้วก็จดอะไรขยุกขยิกซักอย่างลงกับกระดาษ
"เดี๋ยวฉันจะแจกคำใบ้ให้แต่ละคลาสนะ"พูดจบมือเล็กๆของจิอ๊อตโต่ซังก็ดึงซองจดหมายออกมาจากเสื้อสูทด้านใน
และส่งให้กับGซัง
"คำใบ้อยู่ที่Gนะ ฉันไปล่ะ~"แล้วจิอ๊อตโต้ก็หายไปไหนไม่รู้ ผมจึงลากสายตากลับไปมองGซังที่ตอนนี้เขากำลังโดน
นักเรียนแต่ละคลาสมุงอยู่ ยกเว้นคลาสผมน่ะ( ' ' )
"เข้าแถวให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจะแจกให้หัวหน้าคลาส-_-"Gซัง สั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ทำให้แต่ละคลาสยอมเข้า
แถวแต่โดยดี
"คลาส สาม..."Gซังเรียกและส่งซองให้ ก่อนจะเรียกคลาสต่อไปเรื่อยๆจนถึงคลาสสิบ
"คลาส สิบ..."Gซังเรียกและยื่นซองให้ฮิบาริซัง ซึ่งร่างสูงก็รับมาไว้ด้วยสีหน้าไม่สนใจเท่าไหร่
"มันใบ้ว่าไง ฮิบาริคุง(. .)"โชอิจิคุงยื่นหน้าเข้ามาใกล้และคนอื่นๆก็เริ่มมามุงดูบ้างหลังจากที่ทุกคนทยอยเข้ามาใน
ตัวคฤหาส์น(จิอ๊อตโต้บอกว่า...คำใบ้อีกคำอาจจะไม่ได้อยู่ในนี้ แต่อยากแกล้งเด็กนักเรียนเฉยๆเลยบอกให้มาที่
คฤหาส์นผีสิงนี่-_-^^)
แอ๊ด
พวกเราเข้าไปในคฤหาส์นผีสิงนั่น ทุกอย่างคลุมด้วยผ้าสีขาวที่เปื้อนฝุ่น ผมมองซ้ายขวาอย่างลอกแลก มีรูปซีดๆ
แขวนอยู่ทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว จึงตัดสินใจไปคว้าแขนของฮิบาริซังมาแนบกับอก ริมฝีปากผมสั่นระริกเลยล่ะตัว
ผมก็สั่น อะไรจะน่ากลัวปานนั้น และอยู่ๆเสียงดนตรีก็ดังขึ้นผมจำได้ว่า...ที่นี่ไม่มีใครเลยนี่นานอกจากพวกเรา!
(เฉลยค่ะ! ความจริงแล้วเดม่อนเป็นคนเล่น อย่าไปบอกคลาสสิบนะคะ-3- >>อย่าไปสนใจยัยนี่เลย มันบ้า-_-) จู่ๆ
ผมรู้สึกที่ขอบตาผมร้อนผ่าวและน้ำใสๆก็อาบแก้มผมจนได้
"ฮ...ฮิบาริซางงง ผม...ฮึก...กลัว" ผมสะอึกสะอื้นและรีบซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง ทุกคนดูผงะไปเมื่อเห็นผม
ร้องไห้ "ฮิบาริซังต้องพา...ฮึก...ผมออกไปนะ...ฮือ"ผมเงยหน้าสบนัยน์ตาสีนิลรัตติกาลที่ผมหลงใหลทั้งๆที่ใบหน้า
ผมเปื้อนน้ำตาไปหมด
"โอ๋ๆ...อย่าร้องน่ะ ฉันปลอบใครไม่เป็น" มือเรียวค่อยๆลูบหัวผมเบาๆอย่างอ่อนโยน
"โชอิจิรีบไขคำใบ้สิ ชิชิชิ"เบลซังเรียกความสนใจจากร่างบางเจ้าของเรือนผมสีส้ม
"อื้อ...ฮิบาริคุงบอกมาสิ"
"27 Not Like-_-"
"27 หรอ อืม-_-"เบลซังพูดขณะลูบคางไปมา
"2 = ทู 7 = น่า ถ้าเหมือนที่สุดก็คงเป็นสึนะโยชิคุงล่ะนะ เพราะ Tsuna ถ้าตัด s ออกก็จะเป็น Tuna " สมกับ
เป็นโชอิจิคุง แต่ทำไมต้องเป็นผมด้วยอ่ะ ฝีมือจิอ๊อตโต้แน่เลยT^T
"สึนะคุง ไม่ชอบอะไรล่ะ" เบียคุรันซัง หันมาถามผม
"อ่า...ผี...ฮึก...มั้งครับถ้าผมกลัวที่สุดอ่ะT T;;"แง ในใจจะร้องไห้ตามไปด้วยแล้ว(ก็ร้องไปแล้วนี่) คิดถึงแล้วหยอง
อ่ะ>O<;;
"ขยายความสิครับถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ-_-"ฟรานซัง หันมาถามผมอีกรอบ
"อืม...ก็...ฮึก...เอ่อ...ที่ๆมีผีเยอะๆสุสานมั้งครับToT"ผมจะร้องไห้อีกแล้วอ่ะ แง้ๆ
"เออ ใช่สุสาน-O-V"สคอลโล่ซังร้องออกมาอย่างดีใจ
"เอ่อ...แล้วเราจะออกจากที่นี่ได้ยังไงล่ะ- -"สปาน่าซังพูด
"หึ เรื่องง่ายๆ..."รีบอร์นซังพูดก่อนจะหยิบปืนออกมา แล้วก็...
ปัง!
กระสุนยิงออกไปข้างๆที่พวกเรายืนอยู่ ทำให้ตอนนี้เป็นรูโหว่ขนาดใหญ่พอที่คลาส10ทั้งคลาสจะออกไปทีเดียว
ทั้งหมดก็ยังได้เลย
"กติกาไม่ได้บอกว่าไม่ให้ใช้อย่างอื่นในการออกไปนี่นา ชิชิชิ"เบลซังพูดและก้าวออกมานอกบ้าน
"ไม่ยักรู้แฮะ ว่ามีสุสานอยู่ แต่ไปกันเหอะ-_-"สปาน่าซังพูด ในมือถือโน๊ตบุ๊ค เอ๋!? เอาจริงดิToT
"อืม Let's go!"ทุกคนร้องออกมาก่อนจะลากผมไปที่สุสาน ไม่ต้องเอาผมไปก็ได้ เกรงใจครับT^T(นี่มันกลางวัน
แสกๆนะคะสึนะซัง จะมีผีที่ไหน-O-)
ณ สุสาน
"แล้วเราจะเริ่มต้นที่ไหนดีล่ะ( ' ')"แรมโบ้ซังหันไปถามสปาน่าซังที่ยืนอยู่ข้างๆ
"อืม ไปเป็นคู่แล้วกัน เร็วดี-_-"สปาน่าซัง(สุสานนี้มันกว้างมากสุดลูกหูลูกตาเลยล่ะ ยังกับทะเลอ่ะ)
"แหม อยากจะสวีทกับโชอิจิคุงล่ะสิ ชิชิชิ"เบลซัง
"เงียบปากไปเลย เบล!>///<"โชอิจิคุง
"รุ่นพี่ครับ หยุดกัดคนอื่นซะที'ME'ขอร้อง-_-"ฟรานซัง
"อะไรอ่ะ หุบปากไปเลยไอ้กบ-3-!"
"งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย^^/"ยามาโมโตะคุงพูดจบก็อุ้มโกคุเทระคุงแยกย้ายไป ทำเอาเจ้าตัวถึงกับบ่นเป็น
บ้่าเป็นหลัง
"ไอ้บ้า ปล่อยได้แล้ว ฉันเดินเองได้ เฮ้ย! ปล่อยดิวะ>///<"
"เราไปกันมั่งเหอะ มุคุโร่คุง^^"เบียคุรันซังพูดก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายเดินไปอีกทาง "ถ้ามีผีจริงๆอ่ะครับเบียคุรันซัง( '
')" ร่างเล็กช้อนตามองร่างสูงอย่างสงสัย "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า^^"
และซักพักทุกคนก็แยกย้ายหายไปกันหมด เหลือแต่ผมกับฮิบาริซังอ่ะTOT
"ถ้าผีมีจริงๆจะทำยังไงอ่ะครับTOT"ผมหันไปถามร่างสูงบ้างด้วยความหวาดกลัว
"งั้นนายก็ไปกับฉันสิ แล้วก็ระวังผีนะ(แสยะยิ้มมุมปาก)"พูดจบก็เดินนำหน้าผมไป เอาวะ! อยู่กับคนอันตรายดี
กว่าอยู่กับผีแล้วกัน>O<
"ฮิบาริซัง ห้ามทิ้งผมนะT^T"ผมพูดก่อนจะกอดแขนฮิบาริซังแน่น แล้วใช้หน้าถูไปมา แง้ ผมกำลังอยู่กับคนอันตราย
แบบสองต่อสองอ่ะTOT
Hibari Kyoya Mode
ผมก้าวเดินหน้าไปเรื่อยๆขณะที่สึนะยังไม่ปล่อยกอดผม(แน่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ)ใบหน้าหวานขึ้นสีหวาดกลัวจะกลัว
อะไรนักหนานี่มันกลางวันแสกๆนะ แล้วก็...ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเข้าหากันจนแทบจะห้อเลือดอยู่แล้วและใช้หน้าถูๆ
ไถๆกับแขนของผมอย่างไม่รู้เรื่องอะไร(ตอนอยู่ในคฤหาส์นผมแทบจะบ้าตายน่ะ สึนะร้องไห้หนักมาก ผมกอดปลอบ
อยู่นานจนเป็นปกติ สารภาพตามตรงนะ...ผมว่าตอนสึนะร้องไห้แล้วดูน่ารักน่าแกล้งยังไม่รู้)
"ฮ...ฮิบาริซัง น...นั่นอะไรอ่ะครับT^T"สึนะพูดก่อนจะชี้ไปที่หลุมศพที่เหมือนมีกระดาษอะไรบางอย่างวางอยู่
"หืม-_-?"ผมครางในลำคอเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และหยิบมันขึ้นมาดู มันเขียนว่า 'คำใบ้' น่ะ
"ฮ...ฮิบาริซัง อย่าออกห่างจากผมซี่T^Tสึนะพูดและเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดแขนผมไว้อย่างเดิม
"สรุปมันคืออะไรอ่ะครับ ป้ายหลุมศพมั้งTOT?"
"คำใบ้น่ะ-_-"
"เอ๋!? คำใบ้? งั้นเราก็เจอแล้วสิ จะบอกคนอื่นยังไงดีอ่ะครับ( ' ')?"
"นาฬิกาสิ-_-"
"อ๊ะ จริงด้วยงั้นผมเรียกทุกคนมาที่นี่นะ"
"ฮื่อ-_-"
"ว่าแต่ นาฬิกานี่ใช้ยังไงอ่ะครับ^^;;"
"อืม...โชอิจิบอกว่าต้องกดปุ่มที่อยู่ใต้นาฬิกาและมันจะเชื่อมต่อไปยังคนอื่นเอง-_-"ให้ตายสิ เกิดมาไม่เคยพูดมาก
ขนาดนี้เลย-_-++
"ยังงี้หรอครับ(_ _)?"ว่าจบสึนะก็ใช้นิ่วเล็กๆจิ้มปุ่มแดงๆใต้นาฬิกาตามที่ผมบอก
ติ๊ด(มีหน้าโชอิจิขึ้น)
[มีอะไรหรอสึนะโยชิคุง^^;;]ทำไมเสื้อฃองโชอิจิมันหลุดออกมาวะ-_-?
"เจอคำใบ้แล้วอ่ะครับ(_ _)"
[เจอที่ไหนล่ะ^^;;]โชอิจิพยายามติดกระดุมเสื้อไปด้วย เมื่อโชอิจิถามมาอย่างนั้นสึนะก็หันตาโตๆสีน้ำตาลไหม้มา
มองผมและประกายความสงสัยออกมาเต็มที่
"หน้าหลุมศพที่มีกระดาษขาวๆแปะอ่ะครับ-_-;;"สึนะที่ไม่รู้จะตอบอะไรจึงพูดไปแบบนั้น(เขาจะรู้มั้ยคะว่าที่ไหน-_-
;;)
"โชอิจิ นาฬิกานี่มีGPSไม่ใช่เหรอ-_-?"ผมเองก็เกือบลืมเหมือนกันนะเนี่ย(ตามจริงคือไม่ได้ตั้งใจฟัง-_-^^)ล
[อ๊ะ! จริงสิ งั้น...เดี๋ยวฉันบอกให้ทุกๆคนมาหานะ^^;;]โชอิจิพึ่งติดกระดุมเสร็จ-_-;; และหน้าจอก็ดับไป
ติ๊ด!
สิบห้านาทีต่อมา...
Sawada TsunaYoshi Mode
ทำไมผมรู้สึกว่า...โกคุเทระคุง มุคุโร่ซัง แรมโบ้ซัง สตอลโล่ซัง ฟรานซังแล้วก็โชอิจิคุงไปเหนื่อยกับอะไรมา ดูเหมือ
นสคอลโล่ซังนี่จะหนักสุด หน้างี้ขึ้นสีเลยอากาศมันคงร้อนมั้ง แต่ทำไมผมดูไม่หนื่อยคนเดียวล่ะ-_-!?
"อืม...ไลท์ เหรอ แปลว่าอะไรอ่ะ-3-"แรมโบ้ซังถามขณะชะเง้อข้ามไหล่โชอิจิคุงไปมอง จนรีบอร์นซังเริ่มทำหน้า
หงุดหงิดและแผ่รังสีอำมหิตปนหึงหวงเต็มที่แต่เจ้าตัวก็ทำเป็นมองไม่เห็น-_-;;
"ไลท์ แปลว่าขวามั้ง^^"ยามาโมโตะคุงเอ่ยขึ้นมาลอยๆทำให้คนอื่นให้ความสนใจเป็นตาเดียว
"ไอ้บ้า ไลท์ แปลว่าชอ...แต่เดี๋ยวนะ มันมีอีก ไลท์ นี่นา ไรท์ ที่แปลว่า ขวา..."โกคุเทระคุงพูดทำให้ทุกคนเริ่มคิดได้
"อ๊ะ! หลุมที่สิบแปดนี่ครับ คงหมายถึง'เดินไปทางขวาสิบแปดก้าว'ล่ะมั้งครับ"มุคุโร่ซังเอ่ยขึ้นขณะย่อตัวไปมองป้าย
หลุมศพ(แช่งกันนี่หว่า-_-++:ฮิบาริ)(เอ่อ...มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องอ่ะค่ะ^^;;)
"นี่~ มุคุโร่คุงไม่กลัวผีเหรอ^^"เบียคุรันซังยิ้มหวานก่อนจะย่อตัวลงใกล้กับร่างบอบบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม
"ไม่ครับ นี่มันกลางวันแสกๆ แล้วก็...ผมบอกไปแล้วว่าผมกลัวคุณที่สุด-_-++"
"ใจร้าย~T^T"
"ปล่อยสองคนนั่นไปเถอะ พวกนายดูนู่นสิ-_-/"รีบอร์นซังพูดก่อนจะชี้ไปที่เบื้องหน้า ทุกคนจึงละสายตาไปมอง
"หือ? อ๊ะ! นั่น...โบสถ์นี่O_O"คลาสสิบร้องเป็นเสียงเดียวกัน
"เร็วสิ เดี๋ยวคลาสอื่นก็มาก่อนหรอก-_-"ซันซัสซังพูดก่อนจะเดินนำหน้าคนอื่นไป พวกเราเดินมาถึงหน้าประตูโบสถ์
สิบแปดก้าวพอดีเป็นไม่ขาดไม่เกิน ทำให้ทุกคนสงสัยว่าจะทำยังไงต่อดี
"อืม...เปิดประตูเข้าไปเถอะครับ-_-"ฟรานซังออกความคิดเห็น
"ขวาไปเรื่อยๆแล้วกันเนอะ^^"โชอิจิคุงพูดก่อนจะเปิดประตูโบสถ์และทะลุออกมาจากตัวโบสถ์เห็นจิอ๊อตโต้กำลังนั่ง
จิบชาเขียวท่าทางญี่ปุ่นมากๆ-_-;;(มีร่มคันใหญ่กับเสื่อทาทามิด้วย-*-)
"โห...พวกเธอมาทีมแรกเลยนะเนี่ย^^"จิอ๊อตโต้พูดก่อนจะปรบมือเปาะแปะเหมือนเด็กๆเจอของเล่น ข้างๆเขาก็มีผู้
บริหารอีกหกคน ซึ่งหน้าตาเหมือนเพื่อนร่วมคลาสผมมากๆเลยแหละ(' ' )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น