fic Reborn 1827 8059 10069 XS BF RL

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 'ก็ได้...เรามาตัดสินกันอีกที ว่าใครจะชนะ'

Club IV

บทที่ 4 'ก็ได้...เรามาตัดสินกันอีกที ว่าใครจะชนะ'

 

Sawada tsunayoshi mode

 

ในขณะที่ผมกำลังห้ามทั้งสองคนไม่ให้ทะเลาะกัน เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้น เหมือนเป็นการสงบศึกของทั้งคู่

 

และเป็นการเริ่มต้นศึกใหม่ของพวกเรา แง้ๆๆๆ ลางสังหรณ์ผมบอกว่ามันต้องเกิดเรื่องไม่ดีๆ แน่ๆ เลย

 

"มีธุระอะไรกับเรา" เบียคุรันที่ปกติมักจะยิ้งตลอดเวลา ตอนนี้กลับเป็นคนที่นิ่งซะจนน่ากลัว

 

"จำได้ว่า...ตอนนั้นเราตัดสินกันไปแล้วนี่" แง ฮิบาริซังก็เอาด้วยอีกคน TOT

 

"พูดธุระมาดีกว่า...คงไม่ใช่มากัดอย่างเดียวหรอกนะ" ยามาโมโตะก็ร่วมวงไปด้วย

 

"แหม...ทักทายได้ไร้เยื่อใยมาก" นีน่าเบ้ปากอย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะเปลี่ยนมากรีดยิ้มร้ายใส่เรา

 

"พูดมา..." รีบอร์นพูดด้วยเสียงที่เย็นชากว่าเดิม สายตาคมไม่ได้จ้องหล่อนซักนิด แต่กำลังมอง

 

ริมฝีปากอิ่มของแฟนอย่างต้องการที่จะครอบครอง

 

"ก็ได้...เรามาตัดสินกันอีกที ว่าใครจะชนะ เจอกันที่ cimon club เวลาเที่ยงคืนตรง" นีน่าพูดก่อนจะเดินลิ่วไปกับ

 

เพื่อนของเธอ และไม่ลืมที่จะหันมาหัวเราะใส่เราราวกับเยาะเย้ยเต็มทน

 

"เอาเป็นว่า...แพลนวันนี้ถูกยกเลิก" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหงาๆ ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่

 

คลับ ตรงไปที่ห้องซ้อมทันที ไอ้เต้นน่ะเต้นได้อยู่หรอก แต่...จะสะบัดสะโพกไหวรึเปล่านะ -_-;

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

 

"อืม...เอาไงดีล่ะ ถ้าจะเอาเพลงเดิมที่เคยเต้น ยัยนั่นคงลอกไปหมดแล้ว" แรมโบ้พูดขณะที่ใช้หัวหนุนกับตักรีบอร์น

 

และผลิกตัวไปมา ในมือมีลิสต์รายชื่อเพลงที่เราเคยเต้นมาทั้งหมด และตอนนี้พวกเรากำลังนั่งหรือนอนอยู่บนโซฟา

 

ชุดหรูที่ทางคลับจัดเตรียมไว้ให้น่ะ

 

"เฮ้! ทุกคนเราเจอข่าวดีแล้วล่ะ" เบียคุรันที่นอนพาดขาพาดแขนบนโซฟาร้องทักในมือมี iPad สีขาวสะอาดตาอยู่

 

"อะไรล่ะครับ รุ่นพี่เบียคุรัน"

 

"ก็วันนี้เวลาเที่ยงคืนพอเป๊ะ วงของเวนิสกับวงของโรซารี่ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงพักการเดบิวต์เขาจะมาแสดงไลฟ์ที่ 

 

cimon club น่ะน้า~" เบียคุรันยิ้มหน้าระรื่นและเลื่อนจอ iPad ไปพลางๆ แต่ถ้าพูดถึงนีน่านี้น่ะนะ คนละเรื่องกับ

 

คนที่อยู่คลาสหนึ่งสมัยที่ผมยังอยู่โรงเรียนวองโกเล่ ถึงเขาจะเป็นคนที่ออกติดจะเย็นชา แต่ก็เป็นคนดีมากทีเดียว ผิด

 

กับนีน่านี้ชะมัด =[]=^^^

 

"ว้าว ศัตรูของยัยนั่นนี่ครับ" ฟรานพูดน้ำเสียงเนือยๆ ความจริงหล่อนมักจะ หาเรื่องใครไปทั่ว ดีที่มีอำนาจพอตัว

 

เลยรอดมาได้ถึงทุกวันนี้

 

"ไม่คิดว่าคลาสเก้าจะกลายเป็นนักดนตรีซะแล้ว" สคอลโล่ซังเอ่ยขึ้น 

 

"หึ...รู้สึกคิดถึงหน่อยๆ แล้วสิครับ" มุคุโร่ซังพูดขึ้นบ้าง

 

"แล้ว...เรื่องซ้อมล่ะเอาไงต่อ" รีบอร์นกำลังขัดความสุขของเราอ่ะ ด้วยการดึงเราสู่โลกแห่งความเป็นจริง T^T

 

"ก็...ลองเอาวงของเราไปรวมกับการเต้นของสึนะสิ น่าจะได้เรื่องนะ" ยามาโมโตะที่ม้วนผมสีเทายาวของโกคุเทระคุง

 

แสดงความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

"ได้ข่าวว่า...เบลแกแต่งเพลงเสร็จแล้วใช่มั้ย?" ซันซัสถามเบลที่กำลังนั่งกินอมยิ้มอยู่

 

"ชิชิชิ เสร็จแล้วล่ะ...เมื่อวานนี้เอง" เบลพูดก่อนจะโบกกระดาษขาวๆ ในมือไปมา

 

"ฮะ? Sakura  Rock เนี่ยนะ!?" สคอลโล่พูดพลางขมวดคิ้วมุ่น ในขณะที่จ้องกระดาษขาวๆ แทบจะทะลุ

 

"ไร้สาระชะมัด" ฮิบาริบ่นและยักไหล่เบาๆ

 

"แล้วทีนายล่ะ เพลง Sakura  Addiction ทำไมฉันจะ Sakura Rock ไม่ได้" เบลยักไหล่กลับ และยิ้มตาม

 

ฉบับตัวเอง ทำเอาคนตัวสูงเถียงไม่ออก

 

"พอเถอะน่า! ทะเลาะกันอยู่ได้!" สคอลโล่แหกปากเสียงดัง ร่างสูงข้างกายของตนจึงลุกขึ้นออกจากโซฟา

 

"งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน..." ซันซัสพูดเบาๆ ก่อนจะไปยืนประจำที่ คนอื่นๆ เลยลุกตามไปด้วย ส่วนพวกผมไปยืนอยู่ด้าน

 

หน้าเบียคุรันรอฟังเสียงสัญญาณจากรีบอร์น

 

"เอาล่ะนะ 3  2 1" รีบอร์นเคาะไม้เป็นจังหวะ ก่อนที่จะเริ่มตีไปตามแพลนที่เขาวางไว้ ตอนแรกๆ ผมก็เต้นไม่ค่อย

 

ได้ประมาณซักครึ่งเพลงพวกผมก็สามารถเต้นออกมาได้ดีพอสมควร ถือว่างานนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงามสินะ

 

สามชั่วโมงผ่านไป...

 

"แฮกๆ ผมไม่ไหวแล้วอ่ะ" ผมพูดพลางทรุดนั่งลงกับพื้นพรมในขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมจะขึ้นเพลงใหม่อีกรอบ ตอน

 

นี้ผมเปียกโชกไปทั้งตัวจนเสื้อเชิ้ตของฮิบาริซังเปียกไปหมด เมื่อเห็นผมเหนื่อยทุกคนก็เลยโยน กีตาร์ เบส ไม้กลอง 

 

 (ราคาไม่ใช่น้อยๆนะนั่น) ส่วนนักเต้นก็เดินไปเอาขวดน้ำที่แช่อยู่ในตู้เย็นมาเปิดดื่ม ส่วนผมก็เลื้อยไปนอนบนตัก

 

ของฮิบาริซังเป็นที่เรียบร้อย ตอนแรกก็ใช้หน้าถูๆ ไถๆ เล่นไปมา โดยไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน

 

"อ้าว สึนะหลับแล้วแฮะ" ยามาโมโตะชะโงกหน้ามามอง ร่างบางที่หลับตาพริ้มจนเห็นแพขนตางอนยาวอย่างเห็นได้

 

ชัด ริมฝีปากอิ่มเผยอหายใจเข้าออกน้อยๆ ราวกับเชิญชวนให้รีบจุมพิต แผ่นอกบางขยับขึ้นลงตามจังหวะ สึนะ

 

เสียดสีขากันไปมาก่อนที่จะผลิกตัวไปอีกฝั่ง ส่งผลให้ผมสีส้มแกมน้ำตาลสยายเต็มตักของฮิบาริและโซฟา ตอนนี้ทุก

 

คนกำลังมุงดูร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างตั้งอกตั้งใจ

 

เพราะภาพนี้นานๆ จะได้เห็นที ภาพที่สึนะหลับอย่างมีความสุขในสภาพเสื้อเชิ้ตสีดำตัวเดียว!

 

"ออกไปให้พ้นจากรัศมีของฉันเดี๋ยวนี้" ฮิบาริพูดพลางส่งสายตาขวางโลกไปให้ทุกคนที่มุงดูกันอยู่

 

"โห...ฮิบารจะเก็บไว้ดูคนเดียวล่ะสิท่า" ยามาโมโตะพูดแกมหยอก แต่ก็ยอมเดินออกไปจากห้องซ้อม 

 

ส่วนคนอื่นก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอและเดินตามยามาโมโตะไป

 

"ฟี้...ฟี้...อืม~" สึนะผลิกตัวอีกครั้งและซุกใบหน้าหวานลงกับตักฮิบาริเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว

 

"ให้ตายเถอะ นายกำลังทำให้ฉันคลั่งนะ" ฮิบาริกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด มือเรียวยาวเอื้อมไปขยี้ผมสีน้ำตาลแกมส้ม

 

ฟูๆ ที่ยาวจนสยายเต็มตักของเขา เพื่อหวังว่าจะให้คนตัวเล็กตื่นจากการนอนที่แสนจะน่ารักน่าหยิกนี่ซะทีเถอะ!

 

"อื้อ~ ขออีกห้านาทีน้าคร้าบ" สึนะละเมอเสียงเบา ในขณะที่ดวงตากลมโตยังปิดสนิท แล้วใครกันล่ะ! จะกล้าปฎิเสธ

 

ร่างบางที่ออดอ้อนเขาขนาดนี้ ต่อให้ฮิบาริก็ฮิบาริเถอะยังไงซะก็มีน้ำอดน้ำทนไม่มากหรอกนะ คิดได้ดังนั้น ก็รีบ

 

ประกบริมฝีปากที่เผยอหายใจน้อยๆ ดวงตากลมโตที่หลับพริ้มรีบเบิกกว้างออกเมื่อมีอะไร อุ่นๆ หวานๆ มาสัมผัสที่

 

ริมฝีปากของตัวเอง...

 

*One comment = One inspiration

 

cinna mon