ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 'ทำไมอ่ะ ก็ผมหิวนี่นา'
Club II
บทที่ 2 'ทำไมอ่ะ ก็ผมหิวนี่นา'
Sawada Tsunayoshi mode
อื้อ~ ปวดสะโพกชะมัด ผมคลำสะโพกตัวเองเบาๆ ตอนนี้ผมอยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำ ส่วนเสื้อผ้าที่ผมใช้เต้นเมื่อวานน่ะ
เหรอยังกองอยู่ข้างล่างเตียงอยู่เลย ให้ตายสิ เมื่อวานผมแค่แอบออกมาเต้นเพลงเดียวเอง ฮิบาริซังเล่นแกล้งผม
จนถึงเช้า ในขณะที่ผมกำลังผลิกตัวออกจากเตียงเพื่อออกไปหาอะไรกิน (แรงของเมื่อวานหมดไปกับการเต้นแถมยัง
โดนฮิบาริซังแกล้งจนถึงเช้าไม่หมดแรงให้รู้ไปสิ) มือเรียวยาวก็คว้าเอวบางให้ผมตัวปลิวไปอยู่ในอ้อมแขนของคน
ลามก
"หวา~ ฮิบาริซังปล่อยผมนะครับ" ผมพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่ออ้อมแขนแข็งแกร่งกระชับแน่นมากขึ้นจนผมจะ
ไปเกยกับร่างสูงอยู่แล้ว
"อือ นายจะไปไหนแต่เช้า ฉันยังหลับไม่เต็มอิ่มเลย" ใบหน้าคมคายพาดอยู่บนไหล่เรียวเล็กที่โผล่พ้นชุดคลุมอาบน้ำ
มายิ่งทำให้ผมหน้าร้อนจะตายอยู่แล้ว แถมลมหายใจอุ่นๆ ยังอยู่ข้างๆ แก้มผมด้วย จงใจแกล้งผมหรือเปล่าอ่ะ!
"ผมจะไปหาของกินน่ะครับ ฮิบาริซังจะเอาอะไรรึเปล่า"
"ทูน่า..." ฮิบาริซังพูดก่อนจะกัดแก้มผมเบาๆ และใช้ลิ้นร้อนไล้ไปมากับแก้มของผม มือเล็กๆ ที่พยายามดันแผ่นอก
ออกแต่แค่สร้างความรำคาญใจแก่ร่างสูง ฮิบาริซังจึงรวบข้อมือผมไว้ด้วยมือข้างเดียว
"อ๊ะ...อย่าแกล้งผมสิ...คนลามก"
"เมื่อคืนนายก็ว่าฉันด้วยคำพูดนี้มาหลายครั้งแล้วนะ" ฮิบาริซังพูดก่อนจะเม้มแก้มผมแรงๆ อีกหนึ่งที มันจะช้ำรึเปล่า
เนี่ย คนอะไรรุนแรงชะมัด
"ก็มันจริงมั้ยล่ะ! ฮิบาริซังน่ะลามกจะตายทั้งๆ ที่เมื่อคืนผมไม่ไหวแล้วแท้ๆ" ผมตัดพ้ออย่างเสียไม่ได้ ก็ดูสิ คนอะไรก็
ไม่รู้เอาแต้ได้
"หึ...แต่สุดท้ายนายก็ยอมฉัน" ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะปล่อยผมออกจากอ้อมแขน ทันทีที่เท้าบอบบางแตะ
พื้นอาการปวดสะโพกก็แล่นไปทั่วร่างกายผม ทำเอาล้มไปกองกับเตียงอีกรอบ โดยมีฮิบาริซังแสยะยิ้มร้ายกาจมอง
อยู่แถมยังทำหน้าทำตาราวกับเยาะเย้ยผมเต็มทน
"อ...โอ๊ย"
"หึ...สม โดนมาไม่รู้กี่ครั้งยังไม่รู้จักเข็ด"
"ไม่ต้องมาเยาะเย้ยผมเลย คนใจร้าย" ผมเอ่ยอย่างคาดโทษ แต่ร่่างสูงกลับไม่ยี่หระแต่อย่างใด กลับลุกเดินเข้า
ห้องน้ำไปอย่างน่าตาเฉย
"จะอาบน้ำกับฉันไหมล่ะ" ใครจะไปอาบด้วย ขืนรับคำก็โดนแกล้งอีกรอบน่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก แต่ว่า...ตอนนี้ผมหิว
ข้าวอ่ะ ทำไงดี ถ้าเรียกคนข้างล่างให้เอามาให้แล้วถ้ามาเห็นผมในสภาพนี้ล่ะ ไอ้เชื่อเสียงน่ะไม่ห่วงหรอก แต่ถ้าเขา
เป็นผู้ชายฮิบาริซังได้หึงอีกแน่ๆ พูดง่ายๆ ก็คือ ผมไม่อยากน่วมอ่ะ! คงต้องรอฮิบาริซังอาบน้ำเสร็จก่อน
20 นาทีผ่านไป
โครกคราก~ โครกคราก~ อึ๋ย ทำไมเสียงท้องร้องมันดังงี้อ่ะ สงสัยท้องผมต้องว่างแหง โอ๊ย หิว หิวจะตายอยู่แล้ว
แงๆ เมื่อไหร่ฮิบาริซังจะอาบน้ำเสร็จอ่ะ ขอบอกว่า 20 นาทีผ่านไปผมก็ยังอยู่ท่าเดิมไม่ได้ขยับเขยื้อนซักนิดเพราะ
แค่ขยับนิดเดียวก็เจ็บไปทั่วร่างกายแล้ว ไหนๆ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรแล้ว จะเล่าให้ฟังแล้วกัน TOT พวกผมสำเร็จการ
ศึกษาจากโรงเรียนวองโกเล่ หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป จิอ็อตโต้จึงเกิดความคิดใหม่ๆ สำหรับพวกผมที่ว่าง
งาน พวกผมจึงมาเป็นตัวเรียกเรตติ้งจากพวกลูกค้า ซึ่งมันก็ดีมากทีเดียว ส่วนโยชิ เขาก็ไปใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลี่กับ
แฟนสุดสวย แต่มีบางครั้งที่เขาก็มาเยี่ยมพวกผมที่คฤหาส์นที่ผมพักอยู่ แต่ว่านะ! ตอนนี้ผมหิวข้าวสุดๆ เลยอ่ะ
T_T
แอ๊ด
ในที่สุดฮิบาริซังก็อาบน้ำเสร็จซักที แต่วินาทีต่อมาผมก็แทบจะลืมหายใจเลยทีเดียว เมื่อร่างสูงออกมาในสภาพ
ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแถมยังสั้นเหนือเข่า แง๊!! ถึงผมจะเห็นทุกวันแต่ก็ไม่ชินซักที เฮ้ย! นอกประเด็นไม่ได้ ไม่! ไม่!
"ฮิบาริซังคร้าบ ผมหิวข้าวอ่า~" ผมอ้อนวอนฮิบาริซังแต่ร่างสูงเพียงแค่ยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและ
หยิบเชิ้ตกับกางเกงออกมา ทำเป็นไม่เห็นผม! -^-
"ฮิบาริซางง ผมหิวอ่่า~" ผมพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมแต่ร่างสูงก็ยังทำไม่เป็นสนใจ ได้! จะแกล้งกันใช่มั้ย ผมคิดได้
ดังนั้นก็พยายาม (ฝืน) ลุกออกจากที่นอนเดินตรงมายังฮิบาริซังเขย่งปลายเท้าจูบร่างสูง มือเรียวยาวจึงตวัดโอบเอว
บางเพื่อไม่ให้ล้มลงไป ผมถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากร้อนๆ นั่นทันทีที่ร่างสูงกำลังเคลิ้มทำหน้าหงุดหงิดขึ้นมา
ทันตา
"ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ผมหิวอ่ะ" ผมพูดก่อนจะโน้มคอฮิบาริซังมาใกล้และใช้ริมฝีปากตัวเองคลอเคลียอยู่กับแก้ม
ของร่างสูงอย่างออดอ้อน
"หืม...เดี๋ยวนี้เรียกร้องความสนใจจากฉันเก่งนักนะ" ฮิบาริซังพูดก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นมากขึ้นจนทุก
สัดส่วนของร่างกายเราแนบชิดกันหมด
"ก็ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ผมก็อดกินข้าวน่ะสิ" ผมยิ้มกว้างและหันไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมชอบแอบเอาของฮิบาริซังมาใส่
นอนเพราะมันสบายตัวดีแล้วก็มีกลิ่นน้ำหอมจางๆ ปนอยู่ด้วย
"นี่นายใส่ชุดนี้มาเหรอเนี่ย" ร่างสูงเอ่ยอย่างแปลกใจในขณะที่มือไม้ก็เริ่มซนไปตามร่างกายของผม
"ครับ แล้วก็กางเกงขาสั้นอีกตัวนึง ทำไมเหรอครับ?" ผมหันไปถามฮิบาริซังอย่างแปลกใจ แต่ที่ได้รับกลับมาก็คือ
เสียงถอนหายใจ ทำไมอ่ะ? ผมทำอะไรผิด? (' ')
"เปล่าหรอก ไปกันได้รึยัง" ฮิบาริซังถามเมื่อเห็นผมใส่กางเกงขาสั้นเสร็จพอดี
"อื้อ~ เสร็จแล้วครับ อ๊ะ รอผมด้วยสิ" ผมวิ่งตามไปและใช้แขนเล็กๆ เกี่ยวท่อนแขนแข็งแกร่งไว้
ในขณะที่เรากำลังเดินบันไดก็เห็นทุกคนเดินออกมาจากห้องพอดี โกคุเทระคุงใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวเธอ
รวบผมสีเทาไว้แบบลวกๆ แต่ดูยังไงเธอก็เซ็กซี่อยู่ดี สคอลโล่ใส่กางเกงสีดำขายาวกับเสื้อเชิ้ตสีขาวและเลือกที่จะ
ปล่อยผมสีเงินนั่นไว้ขนาดเธอไม่ได้แต่งหน้ายังดูร้ายกาจเลยแฮะ มุคุโร่ใส่กางเกงขายาวสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวและ
เลือกที่จะมัดผมไว้ริมฝีปากบางยังคงประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม แรมโบ้ใส่กางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อเชื้ตตัว
โคร่งสีดำสนิทรอยยิ้มแสนน่ารักยังคงมีปรากฏที่ริมฝีปากบางแต่ดูยังไงเธอก็ดูเป็นคนเอาแต่ใจ ฟรานใส่เสื้อยืดสีขาว
และกางเกงขาสั้นสีเดียวกันเธอเลือกที่จะปล่อยผมสีเขียวน้ำทะเลไว้ดวงดาก็ยังคงฉายแววเนือยและเย็นชาอยู่บ้าง
"ไง มากินข้าวไม่ชวนกันเลยนะ" ยามาโมโตะทักทายผมด้วยรอยยิ้มอย่างเคย
"ไม่นึกว่าจะตื่นแล้วนี่นา" ผมตอบพลางยิ้มหวาน จนคนข้างตัวผมชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ
"แล้วจะไปกินที่ไหนกันล่ะ" เบลถามขณะที่เดินคู่อยู่กับฟราน
"อา...คงเป็นข้างล่างน่ะ" ทุกคนคงคิดว่าเราไปกินกันที่ไหนคำตอบก็คือ...ชั้นล่างสุดของคลับ คลับที่พวกเราเรียกว่า
เป็นบ้านหลังที่สองเหตุเพราะตอนกลางวันส่วนมากเราจะมาหาอะไรกินกันที่นี่ อ้อ...ผมยังคงไม่ได้อธิบายเกี่ยวกับ
คลับ vongola สินะ ชั้นแรกสุดของคลับจะเป็นฟลอร์ที่พวกผมเต้นกันเมื่อคืน รองรับแขกได้ตั้ง200คน เป็นคลับที่
ใหญ่ใช่มั้ยล่ะ ส่วนบริเวณรอบๆ จะเป็นบาร์ที่ไว้สั่งแอลกอฮอล์และเครื่องดื่ม แต่ลืมไปเถอะว่าจะมีเก้าอี้กับโต๊ะให้นั่ง
ที่นี่น่ะถ้าแอลกอฮอล์เข้าสู่สายเลือดแล้วนักราตรีก็มองของพวกนี้เป็นแค่สิ่งกีดขวาง ถ้าจะนั่งเก้าอี้ก็ต้องไปจับจอง
ตรงบาร์รอบๆ แทนล่ะนะ ที่นี่มีทั้งวงดนตรี โฮตย์ นักเต้นต่่างๆ บาเทนดี้ พนักงาน มากมายเลยแหละ และหนึ่งในนั้น
ก็คือแฟนของพวกผมเขาเป็นนักดนตรีเล่นในคลับ แต่จริงๆ แล้วพวกเขารวยมากเลยนะแต่ที่มาเล่นเพราะว่างแค่นั้น
เอง รีบอร์นตีกลอง ยามาโมโตะคุงกับเบลเล่นกีตาร์ ซันซัสกับฮิบาริซังเล่นเบส ส่วนเบียคุรันเป็นคนร้อง
แน่นอน...ว่าพวกเขานานๆ ทีก็มาเล่นเหมือนพวกผมนั่นแหละ แต่แฟนคลับอาจจะเยอะกว่าก็ได้นะ ส่วนชั้นสองจะ
เป็นสำหรับแขก 'vip' เท่านั้นค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวมากแต่บางคนก็เลือกที่จะนั่งอยู่ข้างล่าง
และชั้นสามชั้นสุดท้ายชั้นที่มีแค่ ผู้บริหาร นักดนตรี นักเต้น ที่ได้รับตำแหน่งเท่านั้น แน่นอน...มันเป็นห้องพักที่ดี
มากๆ และสามารถค้างคืนได้ด้วย แต่ฮิบาริซังไม่ให้ผมค้างนอกจากเขาจะอยู่ด้วย (แกล้งผมจนถึงเช้านั่นแหละถึงได้
ค้าง) ส่วนตอนกลางวันจะมีก็แค่พวกทำงานตอนกลางวัน อย่างเช่น เก็บกวาดซากจากเมื่อวาน ทำอาหารให้พวก
บริหาร บางทีก็เปิดร้านอาหาร (แต่ไม่ค่อยมีคนมากินหรอก) คุณคงคิดว่าคงจะมีพวกเมาและกลับบ้านไม่ได้ต้อง
นอนที่นี่ใช่มั้ย ความจริงมันไม่มีหรอกนะก็ที่นี่น่ะมีระบบจะตายไป แถมส่วนมากจะมีก็แต่วัยรุ่นขั้น 'เซียน' ที่ดื่มเหล้า
ราวกับน้ำเปล่าเรียกง่ายๆ ว่าพวกคอแข็ง แฟนของพวกผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน
"สึนะ กินอะไรมั้ย?" ยามาโมโตะคุงถามเมื่อพวกเราเดินมาถึงชั้นสุดท้ายแล้ว มันก็ต้องกินสิ กว่าผมจะอ้อนฮิบาริซัง
ลงมาได้ตั้งนานนะ
"อือ...เอาซูชิหน้าไข่กุ้ง2ที่ เคนบาชิ1ที่ ชาเขียวร้อนแก้วนึง แล้วก็ช็อคโกแลต1กล่อง" เมื่อผมสั่งจบทุกคนก็เบิกตา
กว้างคล้ายตกใจที่ผมสั่งเยอะมากขนาด ทำไมอ่ะ ก็ผมหิวนี่นา
"สึนะจะกินหมดเหรอ" แรมโบ้ถามอย่างตกตะลึงไม่หาย
"หมดสิ ก็เมื่อวานน่ะฉันหมดแรงไปกับการเต้นแถมยังมีคนซ้ำให้หมดแรงกว่าเก่าด้วย" ผมพูดขณะปรายตามอง
ฮิบาริซังเล็กน้อย ทำให้ทุกคนถึงกับพยักหน้าเข้าใจทันที
"แล้ว...ใครจะสั่งอีกมั้ง" เบียคุรันถามเมื่อเห็นทุกคนกำลังตะลึงอยู่
"อืม...สปาเกตตี้1จานกับโค้ก1แก้ว" โกคุเทระคุงหันไปสั่งบ้าง
"เอา...ออมเล็ต1จานกับน้ำองุ่น1แก้ว" แรมโบ้หันไปสั่งแต่กลับโดนรีบอร์นเปลี่ยนรายการ
"เปลี่ยนเป็นออมเล็ต2จานกับนม1แก้วแล้วก็เบียร์1กระป๋อง น้ำองุ่นไม่เอา" เมื่อรีบอร์นสั่งจบแรมโบ้ก็ตวัดสายตา
มามองอย่างขุ่นเคือง
"อะไรอ่ะรีบอร์น ก็ฉันจะกินน้ำองุ่นอ่ะ!"
"หัดกินนมซะบ้างตัวจะได้สูงขึ้น สองเดือนมานี้นายไม่สูงขึ้นสักเซนเลยนะ"
"เอา...หูฉลามน้ำแดงกับวิสกี้แก้วนึง" ซันซัสหันไปสั่งทำเอาคนที่นั่งข้างๆถึงกับสติขาดผึงทันที ก็สคอลโล่แปลว่า
ฉลามในภาษาอิตาลีนี่นา
"หา! หูฉลามน้ำแดงคิดอะไรของนาย!"
"ก็...อยู่ดีๆมันก็อยากขึ้นมา" อีกฝ่ายตอบหน้าเรียบทำเอาสคอลโล่โกรธหนักกว่าเก่า
"ก็ไปกินที่อื่นสิที่ไม่ใช่ตรงนี้!" และแล้วกว่าผมจะได้กินก็ปาไปครึ่งชึ่วโมง =O=
cinna mon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น