ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 'เอาล่ะ...ฉันควรจะลงโทษเด็กดื้อแบบนี้ยังไงดี'
Club VI
บทที่ 6 'เอาล่ะ...ฉันควรจะลงโทษเด็กดื้อแบบนี้ยังไงดี'
Gokudara hayado mode
ตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด เพราะไอ้บ้าเบสบอลมันเอาลูกทั้งสองของผมปายย~ (นี่นับบุหรี่กับซิบโปเป็น
ญาติเรอะ!) แถมยังใช้มืออิีกข้างเกี่ยวเอวบางผมไว้ด้วย อย่างนี้ก็ลำบากแย่สิ
"อ้าวๆ ถ้านายเอื้อมหยิบมันไปได้ ฉันให้นายสูบทั้งวันเลยก็ได้ แบบไม่อั้น" จะร่าเริงไปไหนวะ!
"อย่ามาท้าฉันนะ! ถ้าทำได้อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน!" ผมพูดและพยายามเขย่งปลายเท้าเพื่อเอื้อมหยิบ แต่มันก็
คว้าได้แต่เพียงอากาศเท่านั้น หน็อยๆ ไอ้บ้าจะสูงอะไรนักหนาวะ! ผมกระชากไหล่มันเพื่อให้เสียท่า และพระเจ้าก็เข้า
ข้างผม มันล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว เย้เฮ~ แต่ทำไมผมต้องมานั่งคร่อมมันอยู่ด้วยอ่ะ
"เย้! ได้แล้ว" ผมพูดเสียงกระตือรือร้นและเอื้อมมือไปหยิบลูกที่รักทั้งสองกลับมาสู่อ้อมอกอีกครั้ง
ชิ นายไม่มีทางชนะผมได้หรอก ยามาโมโตะ ทาเคชิ! ในขณะที่ผมกำลังลุกออกเพื่อไปหาที่เหมาะๆ ในการสูบบุหรี่
มือหนาที่เกี่ยวอยู่บนเอวผมก็ยัง (หน้าด้าน) ไม่ยอมปล่อย แล้วผมจะลุกได้ยังไงเล่า
"พวกนายช่วยออกไปก่อนสิ ซักห้านาทีก็ได้" ร่างสูงที่อยู่ใต้ร่างผมพูดขึ้น คนอื่นๆ เห็นถ้าไม่ดีเลยพากันออกไป โดน
มีสายตากลมโตที่หันมามองอย่างน่าสงสาร จะใครซะที่ไหนอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่สึนะ
ผมต้องอยู่กับไอ้บ้าเบสบอลที่กำลังเข้าสู่ด้านมืดแบบสองต่อสองเนี่ยนะ! ใครก็ได้ช่วยรับรองความปลอดภัยให้ผมที
เถอะ ความปลอดภัยมันมลายหายไปหมดแล้ว TOT
"ชิชิชิ ขอให้มีความสุขมากๆ นะ" เออ! ตอกย้ำกันเข้าไป
"ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า รุ่นพี่โกคุเทระจะออกมาน่วมแค่ไหนนี่ครับ" เออ! เอาให้ผมช้ำใจตายไปเลย ไอ้รุ่นน้องเลว ไอ้หัวกบ
ไอ้ๆๆ...โว้ยย (ไม่สามารถหาคำมาวิจาร์ณได้) ผมก่นด่ามันอยู่ในใจ ก่อนจะลากสายตามามองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม
ที่กำลังแพรวพราวได้โล่
"เอาล่ะ...ฉันควรจะลงโทษเด็กดื้อแบบนี้ยังไงดี" ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า 'ชิบแล้ว'
เท่านั้น ผมจะหาทางรอดยังไงดีวะเนี่ย!
Yamamoto takeshi mode
"อะไร ฉันไม่ได้ดื้อนะ!" ร่างบอบบางที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเถียงผมอย่างเอาแต่ใจ
"ดื้อเห็นๆ เพราะนายสูบถี่เขาจึงเรียกกันว่าเด็กดื้อ ฉันจึงต้องแก้นิสัยเสียๆ ของนาย"
"ฉันไม่...อื้อ~" ริมฝีปากบางที่พยายามหาคำแก้ตัวกลับต้องหายเข้าไปในลำคออีกครั้งเมื่อริมฝีปากผมกำลังแนบ
ชิดอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมค่อยๆ ซึมซับกลิ่นบุหรี่ในโพรงปากนุ่มๆ และปลายลิ้นเล็กอย่างใจเย็นและเนิ่นนาน ปฎิเสธไม่
ได้เต็มปากเลยว่ากลิ่นบุหรี่ของโกคุเทระกำลังเย้่ายวน มีเสน่ห์มากแค่ไหนสำหรับตัวผม ไม่เพียงแต่ปากบางๆ เท่านั้น
แต่รวมไปถึงทั่วทั้งตัวเลยต่างหาก ที่มีกลิ่นบุหรี่ปนกันกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ ให้ตาย ผมจะคลั่งตายอยู่แล้ว มือเรียว
ยาวของผมดึงยางรัดผมสีเทาและโยนไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจแล้วค่อยๆ ลูบผมสีเทาที่นุ่มเหมือนผ้าไหมชั้นดีพร้อมกับ
เลื่อนไปสอดใต้เรือนผมและออกแรงขยุ้มเบาๆ ให้ใบหน้่าของเราสองคนแนบชิดกันมากขึ้น ริมฝีปากบางยังคงขยับ
จูบตอบอย่างไม่ประสีประสาอย่างเคย มือบางที่กำลังขยุ้มเสื้อผมแน่น เริ่มคลายลงและเลื่อนมาจับใบหน้าผมอย่าง
ทะนุถนอม เสียงดูดเม้มดังไปทั่วห้องซ้อม เมื่อผมพยายามสอนจูบให้คนตัวเล็กรู้จักซักที แต่ก็ต้องเป็นอันหยุดลงเมื่อ
ร่างบอบบางเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมจึงยอมถอนจูบอย่างช่วยไม่ได้
"โอ๊ย นายสูบเรี่ยวแรงฉันไปหมดเลยนะรู้มั้ย" โกคุเทระบ่นก่อนจะล้มทับตัวผม และใช้ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวซุกกับ
ซอกคอผมอย่างหาที่พักพิง ให้ตายสิ ลมหายใจร้อนๆ นั่นกำลังล้างผลาญสติผมนะ
"บทลงโทษของเด็กดื้อนี่นา...ก็ต้องเปลืองตัวเอาใจคนทำโทษหน่อยสิ"
"ไอ้บ้า! กล้าพูดคำล่อแหลมแบบนั้นออกมาได้ยังไง"
"นายน่าจะชินแล้วนะ" ผมยิ้มตอบกลับใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยว ที่พึ่งผละออกมาจากซอกคอผม ใบหน้าของโกคุเทระ
ทั้งแดงและงอง้ำ ทำให้ดูน่ารักและน่าหยิกขึ้นเป็นกองเลยทีเดียว
"เฮ้~ พวกฉันเข้าไปได้รึยัง" เสียงเบลดังขึ้นที่หน้าประตูกระจกสีขุ่น ทำเอาคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมสะดุ้งลุกพรวดขึ้น
มาอย่างแตกตื่นตกใจ ก่อนจะสางผมสีเทายาวๆ ที่ยุ่งด้วยฝีมือของผมเองแรงๆ หลายที และเดินไปเปิดประตูให้
"ยางรัดผมของนายล่ะโกคุเทระ?" สึนะเอ่ยเมื่อมองไม่เห็นยางรัดผมสีเทาที่มักจะผูกอยู่ตลอดเวลาเพราะ เจ้าตัวเป็น
คนขี้ร้อนและขี้รำคาญมากๆ
"โดนไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้กระชากออกไป" มือบางสางผมยาวๆ ไม่เลิก
"เอาหวีแปรงมั้ยครับ" ฟรานยื่นหวีแปลงในกระเป๋งกางเกงขาสั้นซึ่งทำจากไม้ให้
"ขอบใจ แกก็ทำตัวเป็นคนดีได้นี่หว่า นึกว่าเป็นเด็กเวรอย่างเดียว"
"เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกสมเพชรุ่นพี่ขึ้นมาตงิดๆ กับผมยาวๆ นั่น"
"โหย อย่ามาพูดดีหน่อยเลย ฉันอุตส่าห์หลงดีใจว่าแกจะกลายเป็นคนที่เวรน้อยกว่านี้ แต่สงสัยฉันจะคิดผิดว่ะ อีก
อย่าง...แกก็ผมยาวเหมือนกันไม่ต้องมาบ่น" โกคุเทระตวัดสายตาคมๆ ไปมองฟรานเพื่อให้มันรู้สึกผิด แต่...ไม่เลย!
ไม่ซักนิดเดียว!
"รุ่นพี่ครับ me ว่ารุ่นพี่คงจะเหนื่อยอีกแล้วล่ะครับ~" ฟรานพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และดึงหวีแปรงออกจากมือของ
โกเทระ เมื่อเห็นนัยน์ตาของผมเริ่มส่อประกาความเจ้าเล่ห์ออกมา
"มานี่หน่อยสิโกคุเทระ~" ผมเรียกร่างบางเรือนผมสีเทาที่กำลังสางผมยาวๆ ไม่เลิก (ฟรานริบหวีไปแล้วทำให้
โกคุเทระต้องมาใช้มือสางเหมือนเดิม)
"มีอะไรอีกวะ" ร่างบางขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแต่ก็เดินมาหาผมแต่โดยดี
"มี...ฮ...เฮ้ย!" โกคุเทระร้องเสียงหลงเมื่อผมช้อนตัวของโกคุเทระอุ้มพาดบ่าและเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว
"ไอ้บ้า! ปล่อยน้า" ร่างบอบบางโวยวายยกใหญ่ และพยายามดีดดิ้นออกจากไหล่แกร่งของผม
แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรล่ะ!
cinna mon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น