ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 'ผมไปยั่วคุณตรงไหนครับ'
Club V
บทที่ 5 'ผมไปยั่วคุณตรงไหนครับ'
Sawada tsunayoshi mode
อืม...อะ...อะไรมาทับริมฝีปากผมเนี่ย ผมหายใจไม่ออกอ่ะ ผมรีบลืมตาและก็พบว่าหน้าของร่างสูงที่ผมเผลอหลับไป
ตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนี่กำลังแนบชิดกับใบหน้าของผม แถมหายใจอุ่นๆ ก็ยังรดข้างแก้มของผมด้วย
"อื้อ~" ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุด จูบแบบไม่ได้ทันตั้งตัวซะด้วย แง้ๆ ผมจะขาดอากาศหายใจ
เพราะจูบนี่แหละ ฮึกๆ T^T
"ลักหลับนายแบบนี้ก็ไม่เลวนะ" ฮิบาริซังพูดหลังจากที่ยอมถอนริมฝีปากออกและเลียริมฝีปากล่างนิดๆ เหมือน
แวมไพร์ได้กินเหยื่อแบบเต็มอิ่มอย่างงั้นแหละ อยู่กับคนที่จ้องจะลับหลับอย่างเดียวแบบนี้ขอไปอยู่ตัวคนเดียวดีกว่า
อ่ะ แง้ๆ คนอะไรก็ไม่รู้พูดคำน่าอายออกมาได้หน้าตาเฉย
"ฮิบาริซังใจร้ายอ่ะ" ผมทำเสียงง้องแง้งใส่ แถมหน้าแดงสุดๆ เลยล่ะ และทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เสื้อเชิ้ตแค่นั้นเอง จะถูก
ถอดเมื่อไหร่คงขึ้นอยู่กับเวลาสินะ =///=
"นายยั่วฉันเอง" ร่างสูงเอ่ยพลางยักไหล่เบาๆ แบบไม่ใส่ใจ
"ผมไปยั่วคุณตรงไหนครับ" ผมเอียงคอถามอย่างงงๆ
"ตรงนี้ไง" ฮิบาริซังเอื้อมมือมาไล้ไปทั่วริมฝีปากอิ่มแดงช้ำของผมและกดลงไปเบาๆ อย่างหยอกล้อ พร้อมกับมอง
ผมด้วยสายตาวาววับ ผมไม่ใช่เหยื่อของหมาป่านะ จ้องกันอยู่ได้
"อย่ามองริมฝีปากของผมแบบนี้สิ มันน่าอายมากเลยนะ!" ผมมองคนที่กำลังจะยื่นหน้าเข้ามาอีกครั้ง
และพยายามดันแผ่นอกแกร่งที่กำลังเบียดเข้ามามากขึ้นทุกทีๆ แล้วอ่ะ
"นายจะขัดขืนฉันได้ซักเท่าไหร่เชียว" ร่างสูงพูดพลางรวบข้อมือบางไว้เพียงข้างเดียว และเบียดเข้ามาเรื่อยๆ จนตัว
ผมไปเกยอยู่บนตักของเขาซะแล้ว แถมขาขาวๆ ทั้งสองข้างยังโผล่ออกมาตัดกับเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีดำสนิท แบบนี้เขา
เรียกว่ายั่วในสายตาของคนตัวสูงหรือเปล่านะ
"หืม...?คิดจะยั่วฉันรึไงนะเรา" ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ และใช้มือเรียวยาวลูบไล้ไปมากับขาขาวนั่นจนได้ นั่น
ไง! ผมบอกแล้วว่าเขาต้องโทษผมว่ายั่วเขาแน่ๆ
"อย่ามาโยนความผิดผมคนเดียวสิ คุณนั่นแหละคิดไปเอง" ผมทำหน้างอง้ำ และพยายามดึงมือเรียวยาวที่เกาะแน่น
อยู่บนเอวบางและขาขาวๆ แต่ตรงกันข้ามเขากลับรัดอ้อมกอดแน่นขึ้นเป็นเท่าตัว
โอ๊ย ผมจะบ้าตายกับผู้ชายคนนี้จริงๆ เลยสิ ให้ตาย
"ไม่รู้ไม่สน"
"อย่ามาทำหน้ามึนใส่ผมนะ คนใจร้าย"
"ทั้งหน้ามึนและใจร้ายแต่ก็รักฉันใช่มั้ย?" ร่างสูงเลิกคิ้วถามอย่างมั่นใจและหลงตัวเองอย่างถึงที่สุด
"ไม่เห็นจะรักเลย คนๆ เนี้ย!" ผมพูดและใช้นิ้วชี้จิ้มแผ่นอกแกร่งแรงๆ เป็นเชิงล้อเลียน คนฟังถึงกับขมวดคิ้วใส่
"แน่ใจ?" เบื่อความมั่นใจของเขาจริงๆ เลย ก็รู้คำตอบนี้ไปตั้งนานแล้วนี่นา
"แน่สิ!" ผมพูดอย่างมั่นใจในตัวเองเสียงดัง ทั้งๆ ที่ในใจก็มีแต่เขาทั้งนั้นแหละ
"งั้นคงต้องพิสูจน์ภาคปฎิบัติสินะ ในเมื่อภาคทฤษฏีไม่ฟัง" ฮิบาริซังยิ้มเจ้าเล่ห์ และในขณะที่กำลังจะแนบริมฝีปากลง
มาอีกครั้งเพื่อแสดงภาคปฎิบัติ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
คนตัวสูงส่งเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด และยอมลุกออกไป (กระชาก) ประตูออกเพื่อจะได้เห็นคนขัดจังหวะชัดๆ
"พวกนายพักเสร็จแล้ว...?" ฮิบาริถามพลางเดินเข้ามาในห้องและให้พวกเขาเดินตามเข้ามาด้วย
"ก็นะ...อยู่ข้างนอกมันเบื่อๆ นี่"
"ใครจะให้มือเบสอยู่กับหัวหน้านักเต้นแบบสองต่อสองกันล่ะ~"
"ก็แค่ ไม่มีอะไรทำ" ซันซัสว่าพลางเดินไปนั่งและจุดบุหรี่สูบตามประสาคนติดบุหรี่งอมแงม และยี่ห้อที่เขาสูบก็แพง
ไม่ใช้เล่นๆ ซะด้วย อ้อ...เข้าใช้ไฟแช็กแบบซิบโปด้วยล่ะ โกคุเทระเคยบ่นว่าไฟแช็กซิบโปน่ะแก๊สหมดง่าย แต่ถึงจะ
บ่นอย่างงั้นเจ้าตัวก็ใช้ซิบโปอยู่ดี (เขาเป็นคนเดียวที่สูบบุหรี่ในหมู่นักเต้นน่ะ) พูดยังไม่ทันขาดคำ มือบางก็หยิบซอง
บุหรี่ออกมาจากกางเกงขาสั้น
"เฮ้ๆๆ โกคุเทระนายสูบถี่มากไปแล้วนะช่วงนี้น่ะ" ยามาโมโตะที่เป็นคนเดือดร้อนมากที่สุดพูด (เพราะเป็นคนออกให้
ทุกครั้งเพราะร่างบอบบางเรือนผมสีเทาเป็นคนอ้อนขอเขาทุกที) และใช้มือเรียวยาวฉกทั้งไฟแช็กและซองบุหรี่ออก
จากมือบางอย่างรวดเร็ว
"อะไรกัน วันนี้ฉันพึ่งสูบไปแค่สามมวนเองนะ! แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังหงุดหงิด" โกคุเทระชักสีหน้าใส่และลุกขึ้นเตรียม
พร้อมฟาดปากกับแฟนตัวเอง หวา~ น่ากลัวอ่ะ บรรยากาศมาคุเริ่มกระจายไปทั่วห้องแล้ว >O<
"ฉันก็เห็นนายอ้างอย่างนี้ตลอดปีตลอดชาตินั้นแหละ" ยามาโมโตะยักไหล่เบาๆ และชูทั้งสองสิ่งขึ้นเหนือศีรษะด้วย
มือเพียงข้างเดียว
"ก็รีบอร์นกับซันซัสมันทำให้ฉันอยากอ่ะ จะห้ามได้ไงเล่า!" โกคุเทระพาดพิงคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างหัวเสีย และ
พยายามเขย่งปลายเท้าเพื่อแย่งซองบุหรี่กลับมา
"อย่ามาโบ้ยฉันสิ" รีบอร์นตอบหน้านิ่ง
"ฉันก็ด้วย" เฮ้อ วันนี้จะได้ซ้อมอีกซักกี่รอบกันเชียว!
cinna mon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น